2012-09-15 08:53:25
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΛΑΚΟΣ
Ενώπιον του μεγαλύτερου ομαδικού τάφου αγνοουμένων (από τις μέχρι σήμερα εκταφές) φέρεται να βρίσκεται η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ) στα Κατεχόμενα, σύμφωνα με πληροφορίες της κυπριακής εφημερίδας «Φιλελεύθερος». Σύμφωνα με πληροφορίες, ο ομαδικός τάφος βρέθηκε σε περιοχή κοντά στις Χαμίτ Μάντρες και ήδη άρχισαν να ανασύρονται τα πρώτα οστά.Εκτιμάται ότι τα οστά ανήκουν σε πεσόντες ή εκτελεσθέντες ελληνοκύπριους στρατιώτες οι οποίοι εγκλωβίστηκαν όταν έσπασε η αμυντική γραμμή της Μιας Μηλιάς, στις 14 Αυγούστου 1974.
Σημειώνεται ότι ανάμεσα σε αυτούς που πολέμησαν στη Μια Μηλιά ήταν και ο λοχαγός Τάσος Μάρκου, ο οποίος αρνήθηκε να υποχωρήσει.
Αρκετοί στρατιώτες φέρεται να έμειναν χωρίς καθοδήγηση και χωρίς κάλυψη, οπότε είτε έπεσαν στη μάχη είτε συνελήφθησαν και δολοφονήθηκαν στη συνέχεια.Οι Χαμίτ Μάντρες ήταν το ορμητήριο των αρμάτων του τουρκικού στρατού και όταν ξεκίνησε η προέλασή τους ήταν αδύνατον να ανακοπούν αφού τα όπλα με τα οποία ετάχθησαν να τους αντιμετωπίσουν οι εθνοφρουροί και οι λίγοι αξιωματικοί που βρίσκονταν στην περιοχή ήταν ελάχιστα και όχι σε καλή κατάσταση.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, κάποιοι από τους στρατιώτες επιχείρησαν να περάσουν στις ελεύθερες περιοχές αλλά τα μηχανοκίνητα τμήματα που συνόδευαν τα άρματα και οι τούρκοι στρατιώτες είχαν όλη την άνεση να σκοτώσουν όσους επιχειρούσαν να διαφύγουν. Το σημείο όπου βρέθηκε ο ομαδικός τάφος ήταν γνωστό εδώ και καιρό, αλλά όσοι το γνώριζαν το κρατούσαν μυστικό. Στο παρελθόν έγινε αναφορά για μεταφορά εθνοφρουρών στο συγκεκριμένο σημείο με φορτηγά και ημιφορτηγά αλλά δεν έγινε γνωστό κατά πόσο οι πληροφορίες ήταν αξιόπιστες.
Το ζήτημα των αγνοουμένων Οι χαμένες ελπίδες των συγγενών και η παραδοχή του Ραούφ Ντενκτάς
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 1974. Περίπου 40.000 στρατιώτες εισέβαλαν στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υποστήριξη της τουρκικής Αεροπορίας και του Ναυτικού. Οι τουρκικές επιχειρήσεις πραγματοποιήθηκαν σε δύο φάσεις, με περίπου έναν μήνα διαφορά η μία από την άλλη, και κατέληξαν στην κατοχή του 37% του νησιού.
Περί τους 200.000 ανθρώπους ξεριζώθηκαν, 4.000 σκοτώθηκαν, ενώ 1.619 στρατιωτικοί και άμαχοι - ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά - δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι τελευταίοι είτε είχαν συλληφθεί από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής είτε εξαφανίστηκαν αρκετά μετά τη λήξη των εχθροπραξιών σε περιοχές που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του τουρκικού Στρατού.
Το ζήτημα των αγνοουμένων - σήμερα προσδιορίζονται σε κάτι λιγότερο από 1.500 - απασχολεί επί δεκαετίες τόσο την κοινή γνώμη Ελλάδας και Κύπρου όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο έχει επανειλημμένως καταδικάσει την Τουρκία για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αγνοουμένων και των συγγενών τους.
Παρά το γεγονός ότι πολλοί προσπάθησαν - και για ψηφοθηρικούς λόγους - να συντηρήσουν την ελπίδα των συγγενών πως κάποιοι αγνοούμενοι μπορεί να είναι ακόμη ζωντανοί, ενδεχομένως σε φυλακές της Ανατολίας, η πραγματικότητα φαίνεται να είναι αυτή που παραδέχθηκε και περιέγραψε καθυστερημένα ο άλλοτε ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας Ραούφ Ντενκτάς: οι αγνοούμενοι δεν έφυγαν ποτέ από το νησί, εκτελέστηκαν επί τόπου και μαζικά από ακραίους, φανατικούς Τουρκοκύπριους και ετάφησαν σε ομαδικούς τάφους. Αλλά οι υπεύθυνοι των πράξεων αυτών ούτε αναζητήθηκαν, πολύ δε περισσότερο δεν λογοδότησαν για τις πράξεις τους ποτέ.
Το 1981, έπειτα από επίπονες προσπάθειες, συστάθηκε η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ), η οποία λειτουργεί υπό την αιγίδα και τη συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών. Αν και από το 1999 άρχισαν να γίνονται κάποιες εκταφές, το έργο της ΔΕΑ για τις εκταφές, την ταυτοποίηση μέσω DNA και την επιστροφή των λειψάνων στους συγγενείς ξεκίνησε επίσημα τον Αύγουστο του 2006.
InfoGnomon
Ενώπιον του μεγαλύτερου ομαδικού τάφου αγνοουμένων (από τις μέχρι σήμερα εκταφές) φέρεται να βρίσκεται η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ) στα Κατεχόμενα, σύμφωνα με πληροφορίες της κυπριακής εφημερίδας «Φιλελεύθερος». Σύμφωνα με πληροφορίες, ο ομαδικός τάφος βρέθηκε σε περιοχή κοντά στις Χαμίτ Μάντρες και ήδη άρχισαν να ανασύρονται τα πρώτα οστά.Εκτιμάται ότι τα οστά ανήκουν σε πεσόντες ή εκτελεσθέντες ελληνοκύπριους στρατιώτες οι οποίοι εγκλωβίστηκαν όταν έσπασε η αμυντική γραμμή της Μιας Μηλιάς, στις 14 Αυγούστου 1974.
Σημειώνεται ότι ανάμεσα σε αυτούς που πολέμησαν στη Μια Μηλιά ήταν και ο λοχαγός Τάσος Μάρκου, ο οποίος αρνήθηκε να υποχωρήσει.
Αρκετοί στρατιώτες φέρεται να έμειναν χωρίς καθοδήγηση και χωρίς κάλυψη, οπότε είτε έπεσαν στη μάχη είτε συνελήφθησαν και δολοφονήθηκαν στη συνέχεια.Οι Χαμίτ Μάντρες ήταν το ορμητήριο των αρμάτων του τουρκικού στρατού και όταν ξεκίνησε η προέλασή τους ήταν αδύνατον να ανακοπούν αφού τα όπλα με τα οποία ετάχθησαν να τους αντιμετωπίσουν οι εθνοφρουροί και οι λίγοι αξιωματικοί που βρίσκονταν στην περιοχή ήταν ελάχιστα και όχι σε καλή κατάσταση.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, κάποιοι από τους στρατιώτες επιχείρησαν να περάσουν στις ελεύθερες περιοχές αλλά τα μηχανοκίνητα τμήματα που συνόδευαν τα άρματα και οι τούρκοι στρατιώτες είχαν όλη την άνεση να σκοτώσουν όσους επιχειρούσαν να διαφύγουν. Το σημείο όπου βρέθηκε ο ομαδικός τάφος ήταν γνωστό εδώ και καιρό, αλλά όσοι το γνώριζαν το κρατούσαν μυστικό. Στο παρελθόν έγινε αναφορά για μεταφορά εθνοφρουρών στο συγκεκριμένο σημείο με φορτηγά και ημιφορτηγά αλλά δεν έγινε γνωστό κατά πόσο οι πληροφορίες ήταν αξιόπιστες.
Το ζήτημα των αγνοουμένων Οι χαμένες ελπίδες των συγγενών και η παραδοχή του Ραούφ Ντενκτάς
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 1974. Περίπου 40.000 στρατιώτες εισέβαλαν στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υποστήριξη της τουρκικής Αεροπορίας και του Ναυτικού. Οι τουρκικές επιχειρήσεις πραγματοποιήθηκαν σε δύο φάσεις, με περίπου έναν μήνα διαφορά η μία από την άλλη, και κατέληξαν στην κατοχή του 37% του νησιού.
Περί τους 200.000 ανθρώπους ξεριζώθηκαν, 4.000 σκοτώθηκαν, ενώ 1.619 στρατιωτικοί και άμαχοι - ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά - δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι τελευταίοι είτε είχαν συλληφθεί από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής είτε εξαφανίστηκαν αρκετά μετά τη λήξη των εχθροπραξιών σε περιοχές που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του τουρκικού Στρατού.
Το ζήτημα των αγνοουμένων - σήμερα προσδιορίζονται σε κάτι λιγότερο από 1.500 - απασχολεί επί δεκαετίες τόσο την κοινή γνώμη Ελλάδας και Κύπρου όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο έχει επανειλημμένως καταδικάσει την Τουρκία για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αγνοουμένων και των συγγενών τους.
Παρά το γεγονός ότι πολλοί προσπάθησαν - και για ψηφοθηρικούς λόγους - να συντηρήσουν την ελπίδα των συγγενών πως κάποιοι αγνοούμενοι μπορεί να είναι ακόμη ζωντανοί, ενδεχομένως σε φυλακές της Ανατολίας, η πραγματικότητα φαίνεται να είναι αυτή που παραδέχθηκε και περιέγραψε καθυστερημένα ο άλλοτε ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας Ραούφ Ντενκτάς: οι αγνοούμενοι δεν έφυγαν ποτέ από το νησί, εκτελέστηκαν επί τόπου και μαζικά από ακραίους, φανατικούς Τουρκοκύπριους και ετάφησαν σε ομαδικούς τάφους. Αλλά οι υπεύθυνοι των πράξεων αυτών ούτε αναζητήθηκαν, πολύ δε περισσότερο δεν λογοδότησαν για τις πράξεις τους ποτέ.
Το 1981, έπειτα από επίπονες προσπάθειες, συστάθηκε η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ), η οποία λειτουργεί υπό την αιγίδα και τη συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών. Αν και από το 1999 άρχισαν να γίνονται κάποιες εκταφές, το έργο της ΔΕΑ για τις εκταφές, την ταυτοποίηση μέσω DNA και την επιστροφή των λειψάνων στους συγγενείς ξεκίνησε επίσημα τον Αύγουστο του 2006.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κρήτη: Καραμπόλα με πέντε αυτοκίνητα στην Κνωσσού
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανθρωποκυνηγητό στην Επισκοπή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
