2012-09-17 08:09:48
του Γιώργου Παπαϊωάννου
Λέγεται ότι οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες. Αυτό φαίνεται πως ισχύει και στην περίπτωση της ευρωζώνης. Διότι η σημερινή κρίση παρουσιάζει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεπεραστούν οι αδυναμίες που κουβαλάει από τη γέννησή του το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, δηλαδή να προχωρήσει η τραπεζική και δημοσιονομική ενοποίηση.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Stern Business School του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης το κόστος για να τερματιστεί η κρίση της ευρωζώνης ανέρχεται σε 2 τρισ. δολάρια (περίπου 1,5 τρισ. ευρώ). Τόσα υπολογίζεται ότι είναι τα κεφάλαια που θα χρειαστούν συνολικά για την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών ώστε να θωρακιστούν από τα «κακά» δάνεια και τα κρατικά ομόλογα που κατέχουν. Το ζητούμενο φυσικά είναι ποιος θα βάλει τα λεφτά αυτά. Αναμφίβολα το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στη Γερμανία.
Σύμφωνα με το αμερικανικό πανεπιστήμιο, αντί οι γερμανοί φορολογούμενοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη - κάτι που θα ήταν εξαιρετικά επιζήμιο - θα μπορούσε η Γερμανία να εγγυηθεί ένα ευρωομόλογο, για την άντληση των απαιτούμενων κεφαλαίων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
. Βεβαίως τα χρήματα δεν θα χαρίζονταν στις τράπεζες. Αντίθετα θα δίνονταν έναντι προνομιούχων μετοχών ή warrants, όπως έγινε και στις ΗΠΑ με το πρόγραμμα ΤΑRP. Η επένδυση αυτή θα μπορούσε να ήταν εξαιρετικά επικερδής αν οι τράπεζες επιβίωναν.
Βεβαίως, η βοήθεια αυτή θα χορηγείται υπό τον όρο ότι οι τράπεζες που τη δέχονται θα εποπτεύονται από μια πανευρωπαϊκή αρχή. Ετσι, όχι μόνο θα κάμπτονταν οι αντιρρήσεις ότι αν οι τραπεζίτες γνωρίζουν ότι υπάρχει κρατικό δίχτυ ασφαλείας θα συνεχίζουν να αναλαμβάνουν υπερβολικά ρίσκα, αλλά θα επιτυγχάνετο και η τραπεζική ενοποίηση.
Το σχέδιο αυτό έχει μηδενικό κόστος για τη Γερμανία, διότι ο τόκος που θα πλήρωνε σε όσους αγόραζαν τα ευρωομόλογα θα ήταν μικρότερος από αυτόν που θα κατέβαλλαν οι τράπεζες που δέχονταν τη βοήθεια. Αν λοιπόν οι τράπεζες επιβιώσουν, δηλαδή αν επιβιώσει η ευρωζώνη, τότε το κόστος θα είναι μηδενικό.
Η στρατηγική αυτή θα άνοιγε έναν δρόμο και για τη δημοσιονομική ενοποίηση. Οχι μόνο με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα έσπαγε ο φαύλος κύκλος της τραπεζικής κρίσης που μετατρέπεται σε κρίση χρέους, αλλά θα μπορούσε να σχεδιαστεί ένα παρόμοιο ευρωομόλογο για το δημόσιο χρέος. Αυτό θα απαιτούσε τη δημιουργία νέων οργανισμών που θα αναλάμβαναν τον καταμερισμό των πόρων, κάτι που θα οδηγούσε σε κάποιας μορφής δημοσιονομική ένωση.
Ιδέες λοιπόν και λύσεις για να μετατραπεί η κρίση σε ευκαιρία υπάρχουν. Χρειάζεται όμως πολιτική βούληση και απελευθέρωση κάποιων κέντρων εξουσίας στο Βερολίνο από ιδεολογικές εμμονές και προσκολλήσεις.
πηγη:tovima
Λέγεται ότι οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες. Αυτό φαίνεται πως ισχύει και στην περίπτωση της ευρωζώνης. Διότι η σημερινή κρίση παρουσιάζει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεπεραστούν οι αδυναμίες που κουβαλάει από τη γέννησή του το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, δηλαδή να προχωρήσει η τραπεζική και δημοσιονομική ενοποίηση.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Stern Business School του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης το κόστος για να τερματιστεί η κρίση της ευρωζώνης ανέρχεται σε 2 τρισ. δολάρια (περίπου 1,5 τρισ. ευρώ). Τόσα υπολογίζεται ότι είναι τα κεφάλαια που θα χρειαστούν συνολικά για την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών ώστε να θωρακιστούν από τα «κακά» δάνεια και τα κρατικά ομόλογα που κατέχουν. Το ζητούμενο φυσικά είναι ποιος θα βάλει τα λεφτά αυτά. Αναμφίβολα το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στη Γερμανία.
Σύμφωνα με το αμερικανικό πανεπιστήμιο, αντί οι γερμανοί φορολογούμενοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη - κάτι που θα ήταν εξαιρετικά επιζήμιο - θα μπορούσε η Γερμανία να εγγυηθεί ένα ευρωομόλογο, για την άντληση των απαιτούμενων κεφαλαίων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
Βεβαίως, η βοήθεια αυτή θα χορηγείται υπό τον όρο ότι οι τράπεζες που τη δέχονται θα εποπτεύονται από μια πανευρωπαϊκή αρχή. Ετσι, όχι μόνο θα κάμπτονταν οι αντιρρήσεις ότι αν οι τραπεζίτες γνωρίζουν ότι υπάρχει κρατικό δίχτυ ασφαλείας θα συνεχίζουν να αναλαμβάνουν υπερβολικά ρίσκα, αλλά θα επιτυγχάνετο και η τραπεζική ενοποίηση.
Το σχέδιο αυτό έχει μηδενικό κόστος για τη Γερμανία, διότι ο τόκος που θα πλήρωνε σε όσους αγόραζαν τα ευρωομόλογα θα ήταν μικρότερος από αυτόν που θα κατέβαλλαν οι τράπεζες που δέχονταν τη βοήθεια. Αν λοιπόν οι τράπεζες επιβιώσουν, δηλαδή αν επιβιώσει η ευρωζώνη, τότε το κόστος θα είναι μηδενικό.
Η στρατηγική αυτή θα άνοιγε έναν δρόμο και για τη δημοσιονομική ενοποίηση. Οχι μόνο με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα έσπαγε ο φαύλος κύκλος της τραπεζικής κρίσης που μετατρέπεται σε κρίση χρέους, αλλά θα μπορούσε να σχεδιαστεί ένα παρόμοιο ευρωομόλογο για το δημόσιο χρέος. Αυτό θα απαιτούσε τη δημιουργία νέων οργανισμών που θα αναλάμβαναν τον καταμερισμό των πόρων, κάτι που θα οδηγούσε σε κάποιας μορφής δημοσιονομική ένωση.
Ιδέες λοιπόν και λύσεις για να μετατραπεί η κρίση σε ευκαιρία υπάρχουν. Χρειάζεται όμως πολιτική βούληση και απελευθέρωση κάποιων κέντρων εξουσίας στο Βερολίνο από ιδεολογικές εμμονές και προσκολλήσεις.
πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
NBA Live 13: Επίσημο in-game trailer
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το Twitter «καρφώνει» διαδηλωτή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
