2012-09-17 15:19:31
Γράφει ο Παραπολιτικός
Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά είχε πάντοτε στην Ελλάδα ως σημείο αφετηρίας αλλά κι ως σημείο τερματισμού το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που στέγασε για δεκαετίες πλήθος ιδεολογικών τάσεων, κυβερνώντας παράλληλα τη χώρα.
Σήμερα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η συζήτηση για την Κεντροαριστερά θα ...μπορούσε να διεξαχθεί χωρίς να αξιολογηθεί ως σημαντική η ύπαρξη του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Αν ήταν τόσο δεδομένο το πολιτικό τέλος του Κινήματος της 3ης του Σεπτέμβρη, η συζήτηση θα είχε ήδη γίνει, κάποια "αβγά" θα είχαν ήδη σπάσει. Νομίζω όμως ότι κανείς δεν βάζει εύκολα το χέρι του στη φωτιά ότι το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει. Στοιχηματίζω ότι στην κηδεία του θα σπεύσουν χιλιάδες να βεβαιωθούν ότι όντως πέθανε...
Ναι, είναι πράγματι πιο πιθανό από ποτέ να αρκεί μόνο ένα διασκευασμένο "ο βασιλιάς είναι γυμνός" για να πιστοποιηθεί το τέλος του ΠΑΣΟΚ. Αν παγιωθεί τους επόμενους μήνες ένα 6-7% στις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, όποτε αν αυτές γίνουν, πιθανότατα θα εισπράξει ένα ποσοστό τέτοιο που το κόστος της επιχείρησης διάσωσης του δεν θα επιθυμεί κανείς να το αναλάβει, ούτε καν ο Βενιζέλος.
Μέχρι τότε όμως, το ΠΑΣΟΚ θα είναι εδώ, έστω όχι ενωμένο, έστω όχι δυνατό. Αυτό είναι και το συγκριτικό του πλεονέκτημα έναντι οποιασδήποτε άλλης κίνησης ή ένωσης προσώπων. Είναι πιο εύκολο να επισκευάσει κανείς κάτι διαλυμένο παρά να χτίσει κάτι από τα θεμέλια. Αν πας από το 40% στο 12% υπάρχεις. Αν πας από το 0% στο 2%, δεν υπάρχεις κι ας είναι ο αγώνας σου μεγάλος κι ωραίος.
Όσο λοιπόν το ΠΑΣΟΚ υπάρχει, ο ρόλος του στη σύνθεση και την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς θα είναι κεντρικός. Τα πάντα όμως θα κριθούν την επομένη της ψήφισης του πακέτου των μέτρων που θα φέρει στην Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά.
Σήμερα, εντός του κόμματος υπάρχουν δυο τάσεις. Ο Κώστας Σκανδαλίδης επιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να ψηφίσει τα μέτρα και να επιχειρήσει να ανοιχθεί στα αριστερά του, προς το κοινό που σήμερα προτιμά τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, θεωρώ ότι αν το ΠΑΣΟΚ επιλέξει κάτι τέτοιο, θα κλείσει τον κύκλο του μια ώρα νωρίτερα. Κανείς δεν πρόκειται να εμπιστευτεί την "αντιμνημονιακή" ψήφο του στο κόμμα που πρωτοστάτησε στη λήψη των μεγάλων "μνημονιακών" αποφάσεων.
Η δεύτερη τάση προτείνει στην ηγεσία του κόμματος όχι απλώς να ψηφίσει τα μέτρα αλλά να πάψει να προσεγγίζει φοβικά το πολιτικό στίγμα του Μνημονίου. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να δείξει συνέπεια στη ρητορική του, να υπερασπιστεί τα όσα σημαντικά κατάφεραν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και να ζητήσει στον επόμενο ανασχηματισμό να αναλάβουν πολιτικά στελέχη του κάποια παραγωγικά κυβερνητικά πόστα. Αν επιλέξει αυτό τον δρόμο και μεσοπρόθεσμα η χώρα τα καταφέρει, στο ΠΑΣΟΚ θα αναγνωριστεί ένα μερίδιο της επιτυχίας, έστω κι αναδρομικά.
Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος για το ΠΑΣΟΚ είναι να μην επιλέξει τελικά καμία από τις δυο προτάσεις που περιγράφηκαν. Όσο τη γραμμή χαράζει ο κυκλοθυμικός και παραδοσιακά επιπόλαιος Βενιζέλος, το κόμμα κινδυνεύει να πορεύεται χωρίς κανένα στίγμα, χωρίς κανείς να μπορεί να κατανοήσει ποιες κοινωνικές ομάδες επιχειρεί να εκπροσωπήσει. Εξάλλου, ήδη από τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών προκύπτει ότι η προσωπική φθορά του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι ίσως μεγαλύτερη κι από αυτή του ίδιου του ΠΑΣΟΚ.
Ο σημερινός αρχηγός του κόμματος δεν μπορεί να εμπνεύσει το ευρύτερο ακροατήριο της Κεντροαριστεράς, δεν μπορεί να αναδειχθεί σε ηγέτη του χώρου και κυρίως δεν δείχνει να κατανοεί τη σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία. Παρ' όλα αυτά, αν υπάρχει κάποιος δρόμος για την προσωπική του επιβίωση, περνά μέσα από την ενσωμάτωση όλων αυτών των ρευμάτων με όρους αλληλεπίδρασης κι όχι κυνικής πολιτικής συνεργασίας.
Αν ο Βενιζέλος "μοιράσει" την τράπουλα σε νεότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κρύψει καλά στη ντουλάπα τους σκελετούς του βενιζελικού μπλοκ που τον εκθέτουν και πιστέψει ότι η λύση βρίσκεται στην υιοθέτηση μιας ρεαλιστικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας, τότε η πίεση που θα ασκήσει ο μόνος υπαρκτός πολιτικός φορέας στις όμορες κινήσεις θα είναι μεγάλη και ίσως λυτρωτική για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι την επομένη των μέτρων, θα υπάρχει ακόμα στο πολιτικό φάσμα ο χώρος που επιθυμούν να μοιραστούν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και νέες κινήσεις. Αν οι κοινοβουλευτικοί κλυδωνισμοί είναι ανάλογοι με εκείνους του Μεσοπροθέσμου, είναι εξαιρετικά πιθανό το τέλος του ΠΑΣΟΚ να σφραγίσει και την προσωρινή εξαφάνιση οποιασδήποτε ανάγκης έκφρασης της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας.
Αν οδηγηθούμε ξανά σε ακραία πόλωση, κανείς δεν θα επιλέξει κάποιο νέο κόμμα ή το ΠΑΣΟΚ έναντι του Αντώνη Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας, όπως ακριβώς έγινε με τη Δράση, τη Δημιουργία Ξανά και τη Δημοκρατία Συμμαχία στις προηγούμενες εκλογές. Με τους "βαρβάρους" έξω από την πόρτα σου, δεν δοκιμάζεις νέα λουκέτα αλλά κλειδώνεις με ό,τι βρεις μπροστά σου...
*Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο του αφιερώματος της Παραπολιτικής για την Κεντροαριστερά. Θα ακολουθήσουν αρκετά ακόμα μέσα στις επόμενες μέρες. Στείλτε το δικό σας στο [email protected].
Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά είχε πάντοτε στην Ελλάδα ως σημείο αφετηρίας αλλά κι ως σημείο τερματισμού το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που στέγασε για δεκαετίες πλήθος ιδεολογικών τάσεων, κυβερνώντας παράλληλα τη χώρα.
Σήμερα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η συζήτηση για την Κεντροαριστερά θα ...μπορούσε να διεξαχθεί χωρίς να αξιολογηθεί ως σημαντική η ύπαρξη του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Αν ήταν τόσο δεδομένο το πολιτικό τέλος του Κινήματος της 3ης του Σεπτέμβρη, η συζήτηση θα είχε ήδη γίνει, κάποια "αβγά" θα είχαν ήδη σπάσει. Νομίζω όμως ότι κανείς δεν βάζει εύκολα το χέρι του στη φωτιά ότι το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει. Στοιχηματίζω ότι στην κηδεία του θα σπεύσουν χιλιάδες να βεβαιωθούν ότι όντως πέθανε...
Ναι, είναι πράγματι πιο πιθανό από ποτέ να αρκεί μόνο ένα διασκευασμένο "ο βασιλιάς είναι γυμνός" για να πιστοποιηθεί το τέλος του ΠΑΣΟΚ. Αν παγιωθεί τους επόμενους μήνες ένα 6-7% στις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, όποτε αν αυτές γίνουν, πιθανότατα θα εισπράξει ένα ποσοστό τέτοιο που το κόστος της επιχείρησης διάσωσης του δεν θα επιθυμεί κανείς να το αναλάβει, ούτε καν ο Βενιζέλος.
Μέχρι τότε όμως, το ΠΑΣΟΚ θα είναι εδώ, έστω όχι ενωμένο, έστω όχι δυνατό. Αυτό είναι και το συγκριτικό του πλεονέκτημα έναντι οποιασδήποτε άλλης κίνησης ή ένωσης προσώπων. Είναι πιο εύκολο να επισκευάσει κανείς κάτι διαλυμένο παρά να χτίσει κάτι από τα θεμέλια. Αν πας από το 40% στο 12% υπάρχεις. Αν πας από το 0% στο 2%, δεν υπάρχεις κι ας είναι ο αγώνας σου μεγάλος κι ωραίος.
Όσο λοιπόν το ΠΑΣΟΚ υπάρχει, ο ρόλος του στη σύνθεση και την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς θα είναι κεντρικός. Τα πάντα όμως θα κριθούν την επομένη της ψήφισης του πακέτου των μέτρων που θα φέρει στην Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά.
Σήμερα, εντός του κόμματος υπάρχουν δυο τάσεις. Ο Κώστας Σκανδαλίδης επιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να ψηφίσει τα μέτρα και να επιχειρήσει να ανοιχθεί στα αριστερά του, προς το κοινό που σήμερα προτιμά τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, θεωρώ ότι αν το ΠΑΣΟΚ επιλέξει κάτι τέτοιο, θα κλείσει τον κύκλο του μια ώρα νωρίτερα. Κανείς δεν πρόκειται να εμπιστευτεί την "αντιμνημονιακή" ψήφο του στο κόμμα που πρωτοστάτησε στη λήψη των μεγάλων "μνημονιακών" αποφάσεων.
Η δεύτερη τάση προτείνει στην ηγεσία του κόμματος όχι απλώς να ψηφίσει τα μέτρα αλλά να πάψει να προσεγγίζει φοβικά το πολιτικό στίγμα του Μνημονίου. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να δείξει συνέπεια στη ρητορική του, να υπερασπιστεί τα όσα σημαντικά κατάφεραν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και να ζητήσει στον επόμενο ανασχηματισμό να αναλάβουν πολιτικά στελέχη του κάποια παραγωγικά κυβερνητικά πόστα. Αν επιλέξει αυτό τον δρόμο και μεσοπρόθεσμα η χώρα τα καταφέρει, στο ΠΑΣΟΚ θα αναγνωριστεί ένα μερίδιο της επιτυχίας, έστω κι αναδρομικά.
Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος για το ΠΑΣΟΚ είναι να μην επιλέξει τελικά καμία από τις δυο προτάσεις που περιγράφηκαν. Όσο τη γραμμή χαράζει ο κυκλοθυμικός και παραδοσιακά επιπόλαιος Βενιζέλος, το κόμμα κινδυνεύει να πορεύεται χωρίς κανένα στίγμα, χωρίς κανείς να μπορεί να κατανοήσει ποιες κοινωνικές ομάδες επιχειρεί να εκπροσωπήσει. Εξάλλου, ήδη από τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών προκύπτει ότι η προσωπική φθορά του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι ίσως μεγαλύτερη κι από αυτή του ίδιου του ΠΑΣΟΚ.
Ο σημερινός αρχηγός του κόμματος δεν μπορεί να εμπνεύσει το ευρύτερο ακροατήριο της Κεντροαριστεράς, δεν μπορεί να αναδειχθεί σε ηγέτη του χώρου και κυρίως δεν δείχνει να κατανοεί τη σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία. Παρ' όλα αυτά, αν υπάρχει κάποιος δρόμος για την προσωπική του επιβίωση, περνά μέσα από την ενσωμάτωση όλων αυτών των ρευμάτων με όρους αλληλεπίδρασης κι όχι κυνικής πολιτικής συνεργασίας.
Αν ο Βενιζέλος "μοιράσει" την τράπουλα σε νεότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κρύψει καλά στη ντουλάπα τους σκελετούς του βενιζελικού μπλοκ που τον εκθέτουν και πιστέψει ότι η λύση βρίσκεται στην υιοθέτηση μιας ρεαλιστικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας, τότε η πίεση που θα ασκήσει ο μόνος υπαρκτός πολιτικός φορέας στις όμορες κινήσεις θα είναι μεγάλη και ίσως λυτρωτική για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι την επομένη των μέτρων, θα υπάρχει ακόμα στο πολιτικό φάσμα ο χώρος που επιθυμούν να μοιραστούν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και νέες κινήσεις. Αν οι κοινοβουλευτικοί κλυδωνισμοί είναι ανάλογοι με εκείνους του Μεσοπροθέσμου, είναι εξαιρετικά πιθανό το τέλος του ΠΑΣΟΚ να σφραγίσει και την προσωρινή εξαφάνιση οποιασδήποτε ανάγκης έκφρασης της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας.
Αν οδηγηθούμε ξανά σε ακραία πόλωση, κανείς δεν θα επιλέξει κάποιο νέο κόμμα ή το ΠΑΣΟΚ έναντι του Αντώνη Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας, όπως ακριβώς έγινε με τη Δράση, τη Δημιουργία Ξανά και τη Δημοκρατία Συμμαχία στις προηγούμενες εκλογές. Με τους "βαρβάρους" έξω από την πόρτα σου, δεν δοκιμάζεις νέα λουκέτα αλλά κλειδώνεις με ό,τι βρεις μπροστά σου...
*Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο του αφιερώματος της Παραπολιτικής για την Κεντροαριστερά. Θα ακολουθήσουν αρκετά ακόμα μέσα στις επόμενες μέρες. Στείλτε το δικό σας στο [email protected].
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πέντε πολιτικοί στη λίστα του ΣΔΟΕ για …αδικαιολόγητο πλουτισμό
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
El Pais: «Τελειωμένος ο Μουρίνιο»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
