2012-09-18 21:16:40
του Νίκου Χειλά
Για τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης είναι μια σκοτεινή φυσιογνωμία: Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που συμπληρώνει σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου, τα 70 χρόνια της ζωής του, είναι ο νέος Μέτερνιχ, ο άνθρωπος που απεργάζεται νυχθημερόν το κακό της Ελλάδας είτε μέσω των μνημονίων, είτε μέσω του λεγόμενου «gr-exit», της έξωσης της χώρας από την ευρωζώνη.
Στην πραγματικότητα βέβαια, ο ρόλος του στο ελληνικό πρόβλημα δεν έχει τίποτα το «ανθελληνικό». Ο «μυστικός υπουργός οικονομικών της Ευρώπης», όπως τον χαρακτήρισε εφημερίδα, βλέπει την Ελλάδα στεγνά σαν παράμετρο μιας εξίσωσης, η λύση της οποίας πρέπει να αποφέρει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: τη σωτηρία του ευρώ. Από αυτήν υπαγορεύονται οι ταλαντεύσεις της πολιτικής του. Και σε αυτήν υποτάσσεται πλήρως η παραμονή, ή η έξωση της χώρας από τη νομισματική ένωση.
Αυτό δεν εμπόδισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο να τον χαρακτηρίσει «μεγάλο φιλέλληνα» - χαρακτηρισμός που δεν εξηγείται με πολιτικούς όρους, παρά μόνο με μαζοχιστικούς.
Η Ελλάδα μπήκε βέβαια μόλις πριν από δυο χρόνια στην ατζέντα του, με την εκδήλωση της κρίσης χρέους. Πιο μπροστά την ήξερε μόνο, κατά το κλασικό παράδειγμα του Γκαίτε, μόνο «με τα μάτια της ψυχής», ως κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού - τη σημερινή δηλαδή πρακτικά καθόλου.
Εκείνο που γνώριζε άριστα όμως ήταν τα ιστορικά σκαμπανεβάσματα στη σύγχρονη Ευρώπη, τη φρίκη ορισμένων εξ αυτών έζησε και ο ίδιος στο πετσί του. Όπως τότε, στα τέλη του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ο αδελφός του Φρίντερ τον έσωσε από ένα καιόμενο σπίτι. Ή τον Οκτώβριο του 1990, όταν ένας πνευματικά διαταραγμένος άντρας τον πυροβόλησε στην σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να είναι από τότε καθηλωμένος, ως παραπληγικός, σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Στο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι όμως, και από θετική πλευρά, τίποτα το ανθρώπινο ξένο. Παράδειγμα, η απίστευτα επιτυχημένη πολιτική του καριέρα, που άρχισε το 1972 με την εκλογή του σε βουλευτή του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος CDU, το διορισμό του σε υπουργό καγκελαρίας το 1984 από το Χέλμουτ Κολ και αποκορυφώθηκε με την ανάληψη της ηγεσίας του υπουργείου οικονομικών το 2009.
Τύχη βουνό; Το αντίθετο μάλλον. Ως νομέας της εξουσίας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έμεινε, όπως έγραψε το περιοδικό «Der Spiegel” «ημιτελής» επειδή δεν κατάφερε να αναρριχηθεί στα ανώτατα κρατικά αξιώματα.
Γι αυτό ήταν βέβαια υπαίτιος και ο ίδιος. Όπως το 2002, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε «λερωμένη» τη φωλιά του στα οικονομικά σκάνδαλα επί καγκελαρίας Χέλμουτ Κολ (είχε παραλάβει μια τσάντα με 100000 μάρκα από έναν έμπορο όπλων, τα οποία, κατά την ταμία του κόμματος, δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια της) κάτι που του στοίχισε την προεδρία των Χριστιανοδημοκρατών και, πολύ πιθανό, την εκλογή του αργότερα σε καγκελάριο.
Ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτό έφεραν βέβαια δυο στενοί συνεργάτες του: Ο Κολ, ο οποίος, αν και δήλωνε δημόσια ότι τον θεωρεί τον πλέον κατάλληλο για διάδοχό του, απέτρεψε τελικά την ανάδειξή του σε καγκελάριο. Και η Άνγκελα Μέρκελ, η οποία εκμεταλλευόμενη το σκάνδαλο με τα χρήματα, τον «κληρονόμησε» στην προεδρία του κόμματος και τον εμπόδισε το 2005 να εκλεγεί πρόεδρος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας.
Παρόλα αυτά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαλε η γερμανική Χριστιανοδημοκρατία τα 30 τελευταία χρόνια. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στη ρητορική του δεινότητα, όσο στην παροιμιώδη προτεσταντική πειθαρχία του, στην απίστευτη οξύνοιά του («σκέφτομαι τρεις φορές ταχύτερα από τους άλλους» λέει για τον εαυτό του ο ίδιος) και στις τακτικές του ικανότητες. Χάρη σε αυτές, λέει αναλυτής, ο «τακτικισμός», δηλαδή η εξουδετέρωση του αντιπάλου υπό παρόμοιες συνθήκες ανταγωνισμού, έφτασε στην πλήρη τελειότητά του.
Αυτό φάνηκε και κατά την εκπόνηση της συνθήκης «2+4» που οδήγησε το 1990 στην επανένωση της Γερμανίας και θεωρείται το «αριστούργημά» του. Η συνθήκη αυτή «υπέχει» θέση συμφώνου ειρήνης, δεν είναι όμως, από την άποψη του διεθνούς δικαίου, πραγματικό σύμφωνο. Έτσι η Γερμανία παρέκαμψε τη συμφωνία του Λονδίνου περί ρύθμισης των χρεών του 1953, που προέβλεπε την καταβολή αποζημιώσεων στις χώρες κατοχής μετά την υπογραφή ενός συμφώνου ειρήνης. Από αυτό χάνει σήμερα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και η Ελλάδα.
Πολιτικά, ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε είναι δεξιός φιλελεύθερος, ανήκει στη συντηρητική ομάδα της παράταξής του. Με αυτή την ιδιότητα έχει αποδείξει, ότι και καμιά ξενοφοβία (ιδίως όταν πρόκειται για πρόσφυγες από τον Τρίτο Κόσμο) δεν του είναι ξένη, όπως, παλιότερα, με την ενεργητική συμμετοχή του στη καμπάνια εναντίον της παροχής διπλής υπηκοότητας στους μετανάστες του κρατιδίου της Έσης.
Εκείνο που τον ξεχωρίζει όμως πραγματικά (θετικά) από τους άλλους ομοϊδεάτες του είναι η «παλαιομοδίτικη», δηλαδή απόλυτη πίστη του στην Ευρώπη - κάτι που του επέφερε εφέτος μαζί με το διεθνές «βραβείο Καρλομάγνου για τα ευρωπαϊκά ιδεώδη» και τον άτυπο τίτλο του τελευταίου «μεγάλου Ευρωπαίου».
Η Ευρώπη που οραματίζεται ήταν βέβαια ανέκαθεν βαθειά συντηρητική, τελευταία όμως, υπό τις συνθήκες της κρίσης, εξελίσσεται σε όλο και πιο αντιδραστική. Ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε συνέβαλε όσο κανείς άλλος στην επιβολή του δημοσιονομικού κορσέ στην ευρωζώνη, που οδηγεί στην κοινωνική και οικονομική ερημοποίηση του νότιου τμήματός της - με πρώτο θύμα την Ελλάδα. Έτσι έγινε τραγικός ευρωπαϊστής: πρωταγωνιστής ενός νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊσμού, που οδηγεί κατευθείαν στην καταστροφή.
Ταυτόχρονα όμως ξεχωρίζει πάλι θετικά από τους κομματικούς συντρόφους του στο βαθμό που δεν συμμετέχει στη λαϊκίστικη καμπάνια πολλών Γερμανών κατά της Ελλάδας. Το αντίθετο μάλιστα: Σε συγκεντρώσεις του κόμματος του, στις οποίες εκτοξεύονται οι πιο χυδαίες ύβρεις κατά των Ελλήνων («παράσιτα», «ψεύτες», ή «λαθρεπιβάτες που πρέπει να πετάξουμε από το πλοίο»), ο ίδιος φροντίζει να επαναφέρει στην τάξη τους υβριστές κατά το βιβλικό μότο: «Μην κάνετε σε άλλους αυτό που δεν θέλετε να κάνουν οι άλλοι σε σας».
Αυτό δεν τον απαλλάσσει βέβαια από τις ευθύνες. Στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολεμικής Ευρώπης, κατά την οποία διακυβεύεται η τύχη ολόκληρων λαών, ήταν στο χέρι του να αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει». Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποφάσισε να πάει με τους τραπεζίτες. Αυτό παροξύνει τη γενικότερη κρίση, στέλνοντας και την Ελλάδα στην έρημο. Κι αυτό είναι σίγουρα μεγαλύτερη «ύβρις» από ότι οι αγοραίες βρισιές των κομματικών του συντρόφων.
πηγη:tovima
Για τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης είναι μια σκοτεινή φυσιογνωμία: Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που συμπληρώνει σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου, τα 70 χρόνια της ζωής του, είναι ο νέος Μέτερνιχ, ο άνθρωπος που απεργάζεται νυχθημερόν το κακό της Ελλάδας είτε μέσω των μνημονίων, είτε μέσω του λεγόμενου «gr-exit», της έξωσης της χώρας από την ευρωζώνη.
Στην πραγματικότητα βέβαια, ο ρόλος του στο ελληνικό πρόβλημα δεν έχει τίποτα το «ανθελληνικό». Ο «μυστικός υπουργός οικονομικών της Ευρώπης», όπως τον χαρακτήρισε εφημερίδα, βλέπει την Ελλάδα στεγνά σαν παράμετρο μιας εξίσωσης, η λύση της οποίας πρέπει να αποφέρει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: τη σωτηρία του ευρώ. Από αυτήν υπαγορεύονται οι ταλαντεύσεις της πολιτικής του. Και σε αυτήν υποτάσσεται πλήρως η παραμονή, ή η έξωση της χώρας από τη νομισματική ένωση.
Αυτό δεν εμπόδισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο να τον χαρακτηρίσει «μεγάλο φιλέλληνα» - χαρακτηρισμός που δεν εξηγείται με πολιτικούς όρους, παρά μόνο με μαζοχιστικούς.
Η Ελλάδα μπήκε βέβαια μόλις πριν από δυο χρόνια στην ατζέντα του, με την εκδήλωση της κρίσης χρέους. Πιο μπροστά την ήξερε μόνο, κατά το κλασικό παράδειγμα του Γκαίτε, μόνο «με τα μάτια της ψυχής», ως κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού - τη σημερινή δηλαδή πρακτικά καθόλου.
Εκείνο που γνώριζε άριστα όμως ήταν τα ιστορικά σκαμπανεβάσματα στη σύγχρονη Ευρώπη, τη φρίκη ορισμένων εξ αυτών έζησε και ο ίδιος στο πετσί του. Όπως τότε, στα τέλη του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ο αδελφός του Φρίντερ τον έσωσε από ένα καιόμενο σπίτι. Ή τον Οκτώβριο του 1990, όταν ένας πνευματικά διαταραγμένος άντρας τον πυροβόλησε στην σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα να είναι από τότε καθηλωμένος, ως παραπληγικός, σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Στο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι όμως, και από θετική πλευρά, τίποτα το ανθρώπινο ξένο. Παράδειγμα, η απίστευτα επιτυχημένη πολιτική του καριέρα, που άρχισε το 1972 με την εκλογή του σε βουλευτή του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος CDU, το διορισμό του σε υπουργό καγκελαρίας το 1984 από το Χέλμουτ Κολ και αποκορυφώθηκε με την ανάληψη της ηγεσίας του υπουργείου οικονομικών το 2009.
Τύχη βουνό; Το αντίθετο μάλλον. Ως νομέας της εξουσίας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έμεινε, όπως έγραψε το περιοδικό «Der Spiegel” «ημιτελής» επειδή δεν κατάφερε να αναρριχηθεί στα ανώτατα κρατικά αξιώματα.
Γι αυτό ήταν βέβαια υπαίτιος και ο ίδιος. Όπως το 2002, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε «λερωμένη» τη φωλιά του στα οικονομικά σκάνδαλα επί καγκελαρίας Χέλμουτ Κολ (είχε παραλάβει μια τσάντα με 100000 μάρκα από έναν έμπορο όπλων, τα οποία, κατά την ταμία του κόμματος, δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια της) κάτι που του στοίχισε την προεδρία των Χριστιανοδημοκρατών και, πολύ πιθανό, την εκλογή του αργότερα σε καγκελάριο.
Ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτό έφεραν βέβαια δυο στενοί συνεργάτες του: Ο Κολ, ο οποίος, αν και δήλωνε δημόσια ότι τον θεωρεί τον πλέον κατάλληλο για διάδοχό του, απέτρεψε τελικά την ανάδειξή του σε καγκελάριο. Και η Άνγκελα Μέρκελ, η οποία εκμεταλλευόμενη το σκάνδαλο με τα χρήματα, τον «κληρονόμησε» στην προεδρία του κόμματος και τον εμπόδισε το 2005 να εκλεγεί πρόεδρος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας.
Παρόλα αυτά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαλε η γερμανική Χριστιανοδημοκρατία τα 30 τελευταία χρόνια. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στη ρητορική του δεινότητα, όσο στην παροιμιώδη προτεσταντική πειθαρχία του, στην απίστευτη οξύνοιά του («σκέφτομαι τρεις φορές ταχύτερα από τους άλλους» λέει για τον εαυτό του ο ίδιος) και στις τακτικές του ικανότητες. Χάρη σε αυτές, λέει αναλυτής, ο «τακτικισμός», δηλαδή η εξουδετέρωση του αντιπάλου υπό παρόμοιες συνθήκες ανταγωνισμού, έφτασε στην πλήρη τελειότητά του.
Αυτό φάνηκε και κατά την εκπόνηση της συνθήκης «2+4» που οδήγησε το 1990 στην επανένωση της Γερμανίας και θεωρείται το «αριστούργημά» του. Η συνθήκη αυτή «υπέχει» θέση συμφώνου ειρήνης, δεν είναι όμως, από την άποψη του διεθνούς δικαίου, πραγματικό σύμφωνο. Έτσι η Γερμανία παρέκαμψε τη συμφωνία του Λονδίνου περί ρύθμισης των χρεών του 1953, που προέβλεπε την καταβολή αποζημιώσεων στις χώρες κατοχής μετά την υπογραφή ενός συμφώνου ειρήνης. Από αυτό χάνει σήμερα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και η Ελλάδα.
Πολιτικά, ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε είναι δεξιός φιλελεύθερος, ανήκει στη συντηρητική ομάδα της παράταξής του. Με αυτή την ιδιότητα έχει αποδείξει, ότι και καμιά ξενοφοβία (ιδίως όταν πρόκειται για πρόσφυγες από τον Τρίτο Κόσμο) δεν του είναι ξένη, όπως, παλιότερα, με την ενεργητική συμμετοχή του στη καμπάνια εναντίον της παροχής διπλής υπηκοότητας στους μετανάστες του κρατιδίου της Έσης.
Εκείνο που τον ξεχωρίζει όμως πραγματικά (θετικά) από τους άλλους ομοϊδεάτες του είναι η «παλαιομοδίτικη», δηλαδή απόλυτη πίστη του στην Ευρώπη - κάτι που του επέφερε εφέτος μαζί με το διεθνές «βραβείο Καρλομάγνου για τα ευρωπαϊκά ιδεώδη» και τον άτυπο τίτλο του τελευταίου «μεγάλου Ευρωπαίου».
Η Ευρώπη που οραματίζεται ήταν βέβαια ανέκαθεν βαθειά συντηρητική, τελευταία όμως, υπό τις συνθήκες της κρίσης, εξελίσσεται σε όλο και πιο αντιδραστική. Ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε συνέβαλε όσο κανείς άλλος στην επιβολή του δημοσιονομικού κορσέ στην ευρωζώνη, που οδηγεί στην κοινωνική και οικονομική ερημοποίηση του νότιου τμήματός της - με πρώτο θύμα την Ελλάδα. Έτσι έγινε τραγικός ευρωπαϊστής: πρωταγωνιστής ενός νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊσμού, που οδηγεί κατευθείαν στην καταστροφή.
Ταυτόχρονα όμως ξεχωρίζει πάλι θετικά από τους κομματικούς συντρόφους του στο βαθμό που δεν συμμετέχει στη λαϊκίστικη καμπάνια πολλών Γερμανών κατά της Ελλάδας. Το αντίθετο μάλιστα: Σε συγκεντρώσεις του κόμματος του, στις οποίες εκτοξεύονται οι πιο χυδαίες ύβρεις κατά των Ελλήνων («παράσιτα», «ψεύτες», ή «λαθρεπιβάτες που πρέπει να πετάξουμε από το πλοίο»), ο ίδιος φροντίζει να επαναφέρει στην τάξη τους υβριστές κατά το βιβλικό μότο: «Μην κάνετε σε άλλους αυτό που δεν θέλετε να κάνουν οι άλλοι σε σας».
Αυτό δεν τον απαλλάσσει βέβαια από τις ευθύνες. Στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολεμικής Ευρώπης, κατά την οποία διακυβεύεται η τύχη ολόκληρων λαών, ήταν στο χέρι του να αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει». Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποφάσισε να πάει με τους τραπεζίτες. Αυτό παροξύνει τη γενικότερη κρίση, στέλνοντας και την Ελλάδα στην έρημο. Κι αυτό είναι σίγουρα μεγαλύτερη «ύβρις» από ότι οι αγοραίες βρισιές των κομματικών του συντρόφων.
πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μειώνει το μισθό του κατά 30% ο Γ. Προβόπουλος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
