2012-09-21 10:13:05
του Πάνου Χατζηγεωργιάδη, Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος, Πολιτευτής ΛΑ.Ο.Σ
Ανήμερα του σταυρού, αραδιάζω ετούτες τις σκέψεις επάνω στο χαρτί αναρωτόμενος τι έχει απομείνει απο την πίστη μας οχι μόνον στον κύριο Ιήσου ημών Χριστό, αλλά και γενικότερα στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου.
Σε μια κοινωνία πλήρως καταναλωτική και μάλιστα κακέκτυπο των προηγμένων καταναλωτικών κοινωνιών, όπου έχουν παρθεί σε υπέρμετρο βαθμό όλα τα αρνητικά στοιχεία των και έχουν ενσωματωθεί βιαίως σε μια υβριδική κατάσταση που θυμίζει τερατογέννεση, θα έλεγε κανείς πως οχι μόνον δεν πιστεύουμε στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου,αλλά και προσπαθούμε μανιασμένα να τον κρύψουμε κάτω απο το χαλί – χάλι του σημερινού ψευδοπολιτισμού και της ψευδοελευθερίας του ατόμου.
O δέ πνευματικός κόσμος βγαίνει απο την συνειδησιακή μας κρυψώνα μόνον στην περίπτωση όπου τον έχουμε ανάγκη,όπως ένας φίλος θυμάται έναν άλλον φίλο μόνον οταν τον χρειάζεται προκειμένου να του ζητήσει δανεικά, μα τούτο δεν λογίεται πραγματική φιλία το μόνο σίγουρο.
Η πνευματική μας παραγωγή έχει καταντήσει χιλιάδες ανούσιοι εσωτερικοί μονόλογοι και καταφύγιο όσων μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα εκφραστικά μέσα με κάποια αξιοπρέπεια η οχι και τόσο,προκειμένου να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά τα οποια δημιουργούνται απο τον ίδιο τον ψευτοπολιτισμό του σήμερα που αδειάζει το άτομο απο οτιδήποτε έχει να κάνει με το πνεύμα,θεωρώντας πως μια ζωή αφιερωμένη στα υλικά αγαθά είναι περισσότερο ελεγξίμη, χωρίς η αλήθεια να έχει άδικο.
Μιλούμε όλοι για την ελευθερία του ατόμου θεωρώντας την ως ένα ακόμα προιόν όπου κάποιοι μας είπαν πως θα βρούμε στα υπέρ – μάρκετ της νέας εποχής και πως δεν θα χρειαστεί να κοπιάσουμε καθόλου εξωτερικά αλλα το κυριότερο εσωτερικά, προκειμένου να την αποκτήσουμε, μα θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία, η πραγματική ελευθερία και οχι η συσκευασμένη απο τον διεθνισμό,ούτε και η ελευθερία όπου δρά ως κοινωνική βαλβίδα προκειμένου να θεωρεί κάποιος πως συμμετέχει στα πράγματα που κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για αυτόν χωρίς τον ίδιο στην ουσία, διότι ουδείς εκ των διαχειριστών αλλά και του πλήθους αναντικατάστατος για την κεντρική εξουσία που κανείς δεν έχει καταφέρει να δεί το αποκρουστικό της πρόσωπο πλήρως.
Το σήμερα μας έχει κάνει επίσης να φοβόμαστε τον θάνατο ή οτι θυμίζει αυτόν και πάνω σε αυτό θεωρώντας το ως κλειδί,θα πρέπει κάποιος να θέσει την προβληματική του συσχετισμού ανάμεσα στο φόβο του θανάτου και τον ραγιαδισμό όπου μας έχουν εκτρέψει, έχουν διαποτίσει και εκπαιδεύσει τόσο εμάς αλλά το χειρότερο και όλες τις επερχόμενες γενιές.
Ζούμε όλοι μέσα στην “φούσκα του δεδομένου” προσπαθώντας να κρύψουμε το αρχέτυπο του φόβου του ανθρώπου για τον θάνατο και για το τι έρχεται μετά απο αυτόν, θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και πως τίποτε δεν μπορεί να μας αγγίξει, πως τίποτε δεν μπορεί να μας αφαιρεθεί απο όσα έχουμε αποκτήσει με “κόπο”, γεμίζοντας την ζωή μας με κτητικές αντωνυμίες,όσπου ξάφνικά γίνεται κάτι είτε σε ατομικό,είτε σε κοινωνικό επίππέδο όπως τώρα και η φούσκα αυτή κινδυνεύει με αφανισμό και μείς βλέπουμε την πραγματικότητα ως έχει και οχι ως μας παρουσιάζεται στην προσπάθεια να καλυφθεί το απύθμενο βάραθρο του φόβου μας για τα επέκεινα, μια συλλογική ανάγκη του κοινωνικού ασυνείδητου και έτσι όσοι κυβερνούν αυτόν τον κόσμο φροντίζουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα να “επισκευάζουν” αυτήν την φούσκα και αυτό το δίχτυ ασφαλείας,αυτή την σπηλιά όπου μας έχουν παραχώσει και μείς θεωρούμε πως όλος ο κόσμος είναι αυτός, ικανοποιώντας την εσώτερη μας ανάγκη για ασφάλεια, μια ασφάλεια τόσο επισφαλή όσο και η βεβαιότητα του θανάτου του ίδιου.
Ο φόβος του θανάτου εκτρέφει τον ραγιαδισμό και αυτό είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κάποιος κοιτώντας τις εξαιρέσεις της ιστορίας, διότι η ιστορία η ίδια δεν είναι παρά μια σειρά απο “εξαιρέσεις του κανόνα”,ας δεί κάποιος πως μίλησε ο Λεωνίδας στους συμπολεμιστές του για τον άδη και τότε θα κατανοήσει πως η πραγματική ελευθερία δεν είναι μια πατρίδα ή ακόμα και το χώμα που πατά κάποιος, η πραγματική ελευθερία ήταν, είναι και θα είναι κατάσταση του νού και πως μόνον όταν κάποιος ελευθερωθεί νοητικά μπορεί να ελευθερωθεί και στην πράξη,ας ακούσει κάποιος τα δημοτικά μας τραγούδια και θα νιώσει δεν μπορεί παρά να το νιώσει, τον αγέρα της λευτεριάς επάνω στα βουνά, διότι τούτοι οι άνθρωποι ήσαν ελεύθεροι τω πνεύματι πριν κάν σκεφτούν να ελευθερωθούν επί του πρακτέου, το “επί του πρακτέου” ήταν άλλωστε η φυσική συνέπεια της νοητικής απελευθέρωσης που είχε προηγηθεί.
Σήμερα στα σημερινά εκτροφεία του ραγιαδισμού, τις μεγαλουπόλεις με τα μικρά ανθρωπάκια, ζούμε όλοι μας κάτω απο ελεγχόμενες συνθήκες ενός απέραντου εργαστηρίου όπου κάποιοι πειραματίζονται επάνω στην ανθρώπινη φύση και τα όρια της, έχοντας μας αποκόψει απο τις συνθήκες εκείνες της γεννεσιουργές της ελευθερίας κι έτσι όποτε αυτή “παραχωρείται” αυτό γίνεται για το θεαθήναι και προς “άρτον και θεάματα” στην προσπάθεια του συστήματος να συντηρήσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Μην περιμένεις το λοιπόν αναγνώστη κανέναν να σου χαρίσει το πιο πολύτιμο αγαθό με το οποίο άλλωστε σε κυβερνά, θα ταν ανοησία μεγάλη απο μεριάς τους να στο παραχωρήσουν αλλά και δική σου να περιμένεις να το κάνουν, η πραγματική ελευθερία αποκτάται μόνον μέσω της απελευθέρωσης απο τα γήινα, απο τους μικρόκοσμους σου και απο την αγάπη σου για το “εδώ” η οποία ισούται δυστυχώς ως διαπιστώνω ακόμη περισσότερο με τον αέναο φόβο σου για το “εκει”….
melostisneos.wordpress.com
Ανήμερα του σταυρού, αραδιάζω ετούτες τις σκέψεις επάνω στο χαρτί αναρωτόμενος τι έχει απομείνει απο την πίστη μας οχι μόνον στον κύριο Ιήσου ημών Χριστό, αλλά και γενικότερα στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου.
Σε μια κοινωνία πλήρως καταναλωτική και μάλιστα κακέκτυπο των προηγμένων καταναλωτικών κοινωνιών, όπου έχουν παρθεί σε υπέρμετρο βαθμό όλα τα αρνητικά στοιχεία των και έχουν ενσωματωθεί βιαίως σε μια υβριδική κατάσταση που θυμίζει τερατογέννεση, θα έλεγε κανείς πως οχι μόνον δεν πιστεύουμε στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου,αλλά και προσπαθούμε μανιασμένα να τον κρύψουμε κάτω απο το χαλί – χάλι του σημερινού ψευδοπολιτισμού και της ψευδοελευθερίας του ατόμου.
O δέ πνευματικός κόσμος βγαίνει απο την συνειδησιακή μας κρυψώνα μόνον στην περίπτωση όπου τον έχουμε ανάγκη,όπως ένας φίλος θυμάται έναν άλλον φίλο μόνον οταν τον χρειάζεται προκειμένου να του ζητήσει δανεικά, μα τούτο δεν λογίεται πραγματική φιλία το μόνο σίγουρο.
Η πνευματική μας παραγωγή έχει καταντήσει χιλιάδες ανούσιοι εσωτερικοί μονόλογοι και καταφύγιο όσων μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα εκφραστικά μέσα με κάποια αξιοπρέπεια η οχι και τόσο,προκειμένου να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά τα οποια δημιουργούνται απο τον ίδιο τον ψευτοπολιτισμό του σήμερα που αδειάζει το άτομο απο οτιδήποτε έχει να κάνει με το πνεύμα,θεωρώντας πως μια ζωή αφιερωμένη στα υλικά αγαθά είναι περισσότερο ελεγξίμη, χωρίς η αλήθεια να έχει άδικο.
Μιλούμε όλοι για την ελευθερία του ατόμου θεωρώντας την ως ένα ακόμα προιόν όπου κάποιοι μας είπαν πως θα βρούμε στα υπέρ – μάρκετ της νέας εποχής και πως δεν θα χρειαστεί να κοπιάσουμε καθόλου εξωτερικά αλλα το κυριότερο εσωτερικά, προκειμένου να την αποκτήσουμε, μα θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία, η πραγματική ελευθερία και οχι η συσκευασμένη απο τον διεθνισμό,ούτε και η ελευθερία όπου δρά ως κοινωνική βαλβίδα προκειμένου να θεωρεί κάποιος πως συμμετέχει στα πράγματα που κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για αυτόν χωρίς τον ίδιο στην ουσία, διότι ουδείς εκ των διαχειριστών αλλά και του πλήθους αναντικατάστατος για την κεντρική εξουσία που κανείς δεν έχει καταφέρει να δεί το αποκρουστικό της πρόσωπο πλήρως.
Το σήμερα μας έχει κάνει επίσης να φοβόμαστε τον θάνατο ή οτι θυμίζει αυτόν και πάνω σε αυτό θεωρώντας το ως κλειδί,θα πρέπει κάποιος να θέσει την προβληματική του συσχετισμού ανάμεσα στο φόβο του θανάτου και τον ραγιαδισμό όπου μας έχουν εκτρέψει, έχουν διαποτίσει και εκπαιδεύσει τόσο εμάς αλλά το χειρότερο και όλες τις επερχόμενες γενιές.
Ζούμε όλοι μέσα στην “φούσκα του δεδομένου” προσπαθώντας να κρύψουμε το αρχέτυπο του φόβου του ανθρώπου για τον θάνατο και για το τι έρχεται μετά απο αυτόν, θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και πως τίποτε δεν μπορεί να μας αγγίξει, πως τίποτε δεν μπορεί να μας αφαιρεθεί απο όσα έχουμε αποκτήσει με “κόπο”, γεμίζοντας την ζωή μας με κτητικές αντωνυμίες,όσπου ξάφνικά γίνεται κάτι είτε σε ατομικό,είτε σε κοινωνικό επίππέδο όπως τώρα και η φούσκα αυτή κινδυνεύει με αφανισμό και μείς βλέπουμε την πραγματικότητα ως έχει και οχι ως μας παρουσιάζεται στην προσπάθεια να καλυφθεί το απύθμενο βάραθρο του φόβου μας για τα επέκεινα, μια συλλογική ανάγκη του κοινωνικού ασυνείδητου και έτσι όσοι κυβερνούν αυτόν τον κόσμο φροντίζουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα να “επισκευάζουν” αυτήν την φούσκα και αυτό το δίχτυ ασφαλείας,αυτή την σπηλιά όπου μας έχουν παραχώσει και μείς θεωρούμε πως όλος ο κόσμος είναι αυτός, ικανοποιώντας την εσώτερη μας ανάγκη για ασφάλεια, μια ασφάλεια τόσο επισφαλή όσο και η βεβαιότητα του θανάτου του ίδιου.
Ο φόβος του θανάτου εκτρέφει τον ραγιαδισμό και αυτό είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κάποιος κοιτώντας τις εξαιρέσεις της ιστορίας, διότι η ιστορία η ίδια δεν είναι παρά μια σειρά απο “εξαιρέσεις του κανόνα”,ας δεί κάποιος πως μίλησε ο Λεωνίδας στους συμπολεμιστές του για τον άδη και τότε θα κατανοήσει πως η πραγματική ελευθερία δεν είναι μια πατρίδα ή ακόμα και το χώμα που πατά κάποιος, η πραγματική ελευθερία ήταν, είναι και θα είναι κατάσταση του νού και πως μόνον όταν κάποιος ελευθερωθεί νοητικά μπορεί να ελευθερωθεί και στην πράξη,ας ακούσει κάποιος τα δημοτικά μας τραγούδια και θα νιώσει δεν μπορεί παρά να το νιώσει, τον αγέρα της λευτεριάς επάνω στα βουνά, διότι τούτοι οι άνθρωποι ήσαν ελεύθεροι τω πνεύματι πριν κάν σκεφτούν να ελευθερωθούν επί του πρακτέου, το “επί του πρακτέου” ήταν άλλωστε η φυσική συνέπεια της νοητικής απελευθέρωσης που είχε προηγηθεί.
Σήμερα στα σημερινά εκτροφεία του ραγιαδισμού, τις μεγαλουπόλεις με τα μικρά ανθρωπάκια, ζούμε όλοι μας κάτω απο ελεγχόμενες συνθήκες ενός απέραντου εργαστηρίου όπου κάποιοι πειραματίζονται επάνω στην ανθρώπινη φύση και τα όρια της, έχοντας μας αποκόψει απο τις συνθήκες εκείνες της γεννεσιουργές της ελευθερίας κι έτσι όποτε αυτή “παραχωρείται” αυτό γίνεται για το θεαθήναι και προς “άρτον και θεάματα” στην προσπάθεια του συστήματος να συντηρήσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Μην περιμένεις το λοιπόν αναγνώστη κανέναν να σου χαρίσει το πιο πολύτιμο αγαθό με το οποίο άλλωστε σε κυβερνά, θα ταν ανοησία μεγάλη απο μεριάς τους να στο παραχωρήσουν αλλά και δική σου να περιμένεις να το κάνουν, η πραγματική ελευθερία αποκτάται μόνον μέσω της απελευθέρωσης απο τα γήινα, απο τους μικρόκοσμους σου και απο την αγάπη σου για το “εδώ” η οποία ισούται δυστυχώς ως διαπιστώνω ακόμη περισσότερο με τον αέναο φόβο σου για το “εκει”….
melostisneos.wordpress.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στους New York Times η οδύσσεια μιας ελληνικής επένδυσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
