2012-09-21 19:52:06
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Μας λένε, ΠΑΛΙ, το πόσο «σωτήριο» είναι για τη χώρα μας οι πρόνοιες του Μνημονίου.
Σκληρές μεν, «σωτήριες» δε.
Μια «προγραμματισμένη» πολιτική ΑΠΑΤΗ.
Πριν ένα χρόνο περίπου, στα πλαίσια μια άλλης διαφημιζόμενης τότε «σωτήριας» ρύθμισης στα πλαίσια του Μνημονίου, στοιχημάτιζα σε άρθρο μου, ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΒΕΒΑΙΩΣ, ΟΤΙ ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΕΙ Η ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, κάθε λίγο και λιγάκι, θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα νέο μνημόνιο, ή σε νέα πρόσθετα οδυνηρά μέτρα, και σε μια νέα βάφτιση ταυτόχρονα, που θα .... ονομάτιζε ΠΑΛΙ σωτήρια τα όποια νέα μέτρα : στην ουσία, τα ίδια με τα προηγούμενα, απλά, ακόμα πιο σκληρά και ακόμα πιο άδικα.
Αυτό το στοίχημα μπορώ να το επαναλάβω και σήμερα : δεν θα περάσει πολύς καιρός, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ, που «ανώτεροι λόγοι εθνικού συμφέροντος», θα απαιτήσουν τη λήψη των ίδιων μέτρων, που απλά θα είναι ακόμα πιο σκληρά και άδικα σε σχέση μ’ αυτά που αναμένεται τούτη τη περίοδο να ληφθούν.
Δεν είναι θέμα μαντεψιάς, είναι θέμα στοιχειώδους λογικής.
Διότι αυτή η πολιτική, ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ, δεν μπορεί να κρατήσει το τρένο, ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΕΝΟ, πάνω στις ράγες.
Αυτή η πολιτική, ΜΕΤΑ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ, οδηγεί στον εκτροχιασμό.
Διότι απλά, αυτή η πολιτική, ΔΕΝ επιδιώκει ΤΟΝ ΜΗ εκτροχιασμό.
Επιδιώκει ακριβώς αυτό : ΤΟΝ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟ.
Κι εδώ είναι που το φιλομνημονιακό σύστημα εξουσίας θα κληθεί κάποια στιγμή στο μέλλον ν’ απαντήσει : ήταν τόσο ανίκανο να το καταλάβει αυτό, ήταν τόσο άβουλο να πετάξει έξω απ’ τη χώρα τον εσμό της διεθνούς τοκογλυφίας που επέβαλε καθεστώς Κατοχής στη χώρα, πίστευε πραγματικά ότι ασκούσε μια «σωτήρια» για τη χώρα πολιτική, ή ήταν μέρος του παιχνιδιού;
Και φυσικά, κάθε τόσο ακούμε όλους αυτούς του δήθεν έγκριτους και δήθεν σχολιαστές, έκπληκτους (ή δήθεν έκπληκτους), να παπαγαλίζουν την επαναλαμβανόμενη προπαγάνδα, «μα κοιτάξτε, προέκυψε μια νέα τρύπα εδώ εντός της οποίας πρέπει να χώσουμε ένα νέο αγγούρι για να τη στομώσουμε, και ότι όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει η τρύπα αυτή να κλείσει», κ.λπ., κ.λπ.
Όμως, όχι!
Ποιος σας είπε ότι ΟΛΟΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ότι πρέπει η τρύπα, που κάθε που κλείνει ξανανοίγει, να κλείσει.
Συμφωνείτε εσείς και η παρέα σας.
Ποιος σας είπε ότι συμφωνώ ΕΓΩ, σ’ αυτή την επαναλαμβανόμενη ΑΠΑΤΗ;
Ποιος σας είπε ότι συμφωνώ, όταν γνωρίζω ότι στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, ΚΑΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΙΕ, διότι αυτή η πολιτική, ΑΠΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΤΡΥΠΑΣ.
Η πολιτική που υποστηρίζετε είναι που παράγει τρύπες, κι αφού αρνείσθε να αλλάξετε την πολιτική αυτή, ας βρούμε ένα τρόπο, τα όποια αναμενόμενα οφέλη αυτής τη πολιτικής να τα καρπωθούν όσοι την υποστηρίζουν, ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΕΠΩΜΙΣΤΟΥΝ ΚΑΤ’ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ.
Έτσι κι αλλιώς, ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ επί των κεφαλών των οποίων ΚΑΤ’ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΠΙΠΙΠΤΕΙ ΑΥΤΉ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, φορολογούνται για να έχουν ένα σύστημα υγείας ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ, για να έχουν μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ, μια δημόσια ασφάλεια ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ, συνεπώς, τι έχουν να χάσουν παραπάνω;
Ήδη εδώ και πολύ καιρό, η κρίση στο οικονομικό της επίπεδο, έχει υπεραναλυθεί.
Έχει υπεραναλυθεί και το πολιτικό της επίπεδο.
Πλέον δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία, καμία απολύτως ανάγκη για άλλες αναλύσεις.
Έχουμε ένα Μνημόνιο – Απάτη.
Ένα μνημόνιο το οποίο ΕΞ ΑΡΧΗΣ επέβαλε τη στρατηγική εξαπάτησης του ελληνικού λαού υπό την έννοια ότι υπόσχονταν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ λύση χρέους, ελλειμμάτων και ανάπτυξης, σε χρόνους απίθανους και με μέτρα που τσάκιζαν ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ κάθε προοπτική επίτευξης αυτών των στόχων.
Για όποιον δεν είχε πάρει διαζύγιο με τη κοινή λογική, αντιλαμβανόταν ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΚΟΠΟ, ότι αυτή η πολιτική ένα πράγμα μονάχα μπορούσε να πετύχει : ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΤΗΣ.
Μόνο όσοι δεν ήθελαν να δουν δεν έβλεπαν πού πήγαινε ΕΞ ΑΡΧΗΣ το πράγμα.
Βεβαίως, θα πει κάποιος, υπήρχαν κι εκείνοι ΠΟΥ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ, πίστευαν ότι θα μας έγιανε τούτο το «φάρμακο».
Δεν αντιλέγω, αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος και να ταυτίσω τη δική μου σοβαρότητα με τη δική τους.
Φτάνουμε συνεπώς, σε ένα σημείο, ΣΗΜΕΡΑ, που απλά, μια «νέα» κυβέρνηση, (δηλαδή τι «νέα» : στην ουσία είναι η συνέχιση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας που είχε αρχίσει επί κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου) επιχειρεί να δώσει το φιλί της ζωής, ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Και τι υπόσχεται;
Ότι θα είναι λέει «τα τελευταία» μέτρα, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το ζήτημα των περικοπών μισθών και συντάξεων, και της παρέμβασης στα εργασιακά.
Ότι θα ήταν τα τελευταία μέτρα, το ξανακούσαμε και στις προηγούμενες εκδόσεις της μνημονιακής πολιτικής, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ, «νηπιαγωγείο»…
Kafeneio
Μας λένε, ΠΑΛΙ, το πόσο «σωτήριο» είναι για τη χώρα μας οι πρόνοιες του Μνημονίου.
Σκληρές μεν, «σωτήριες» δε.
Μια «προγραμματισμένη» πολιτική ΑΠΑΤΗ.
Πριν ένα χρόνο περίπου, στα πλαίσια μια άλλης διαφημιζόμενης τότε «σωτήριας» ρύθμισης στα πλαίσια του Μνημονίου, στοιχημάτιζα σε άρθρο μου, ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΒΕΒΑΙΩΣ, ΟΤΙ ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΕΙ Η ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, κάθε λίγο και λιγάκι, θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα νέο μνημόνιο, ή σε νέα πρόσθετα οδυνηρά μέτρα, και σε μια νέα βάφτιση ταυτόχρονα, που θα .... ονομάτιζε ΠΑΛΙ σωτήρια τα όποια νέα μέτρα : στην ουσία, τα ίδια με τα προηγούμενα, απλά, ακόμα πιο σκληρά και ακόμα πιο άδικα.
Αυτό το στοίχημα μπορώ να το επαναλάβω και σήμερα : δεν θα περάσει πολύς καιρός, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ, που «ανώτεροι λόγοι εθνικού συμφέροντος», θα απαιτήσουν τη λήψη των ίδιων μέτρων, που απλά θα είναι ακόμα πιο σκληρά και άδικα σε σχέση μ’ αυτά που αναμένεται τούτη τη περίοδο να ληφθούν.
Δεν είναι θέμα μαντεψιάς, είναι θέμα στοιχειώδους λογικής.
Διότι αυτή η πολιτική, ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ, δεν μπορεί να κρατήσει το τρένο, ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΕΝΟ, πάνω στις ράγες.
Αυτή η πολιτική, ΜΕΤΑ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ, οδηγεί στον εκτροχιασμό.
Διότι απλά, αυτή η πολιτική, ΔΕΝ επιδιώκει ΤΟΝ ΜΗ εκτροχιασμό.
Επιδιώκει ακριβώς αυτό : ΤΟΝ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟ.
Κι εδώ είναι που το φιλομνημονιακό σύστημα εξουσίας θα κληθεί κάποια στιγμή στο μέλλον ν’ απαντήσει : ήταν τόσο ανίκανο να το καταλάβει αυτό, ήταν τόσο άβουλο να πετάξει έξω απ’ τη χώρα τον εσμό της διεθνούς τοκογλυφίας που επέβαλε καθεστώς Κατοχής στη χώρα, πίστευε πραγματικά ότι ασκούσε μια «σωτήρια» για τη χώρα πολιτική, ή ήταν μέρος του παιχνιδιού;
Και φυσικά, κάθε τόσο ακούμε όλους αυτούς του δήθεν έγκριτους και δήθεν σχολιαστές, έκπληκτους (ή δήθεν έκπληκτους), να παπαγαλίζουν την επαναλαμβανόμενη προπαγάνδα, «μα κοιτάξτε, προέκυψε μια νέα τρύπα εδώ εντός της οποίας πρέπει να χώσουμε ένα νέο αγγούρι για να τη στομώσουμε, και ότι όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει η τρύπα αυτή να κλείσει», κ.λπ., κ.λπ.
Όμως, όχι!
Ποιος σας είπε ότι ΟΛΟΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ότι πρέπει η τρύπα, που κάθε που κλείνει ξανανοίγει, να κλείσει.
Συμφωνείτε εσείς και η παρέα σας.
Ποιος σας είπε ότι συμφωνώ ΕΓΩ, σ’ αυτή την επαναλαμβανόμενη ΑΠΑΤΗ;
Ποιος σας είπε ότι συμφωνώ, όταν γνωρίζω ότι στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, ΚΑΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΙΕ, διότι αυτή η πολιτική, ΑΠΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΤΡΥΠΑΣ.
Η πολιτική που υποστηρίζετε είναι που παράγει τρύπες, κι αφού αρνείσθε να αλλάξετε την πολιτική αυτή, ας βρούμε ένα τρόπο, τα όποια αναμενόμενα οφέλη αυτής τη πολιτικής να τα καρπωθούν όσοι την υποστηρίζουν, ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΕΠΩΜΙΣΤΟΥΝ ΚΑΤ’ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ.
Έτσι κι αλλιώς, ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ επί των κεφαλών των οποίων ΚΑΤ’ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΠΙΠΙΠΤΕΙ ΑΥΤΉ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, φορολογούνται για να έχουν ένα σύστημα υγείας ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ, για να έχουν μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ, μια δημόσια ασφάλεια ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ, συνεπώς, τι έχουν να χάσουν παραπάνω;
Ήδη εδώ και πολύ καιρό, η κρίση στο οικονομικό της επίπεδο, έχει υπεραναλυθεί.
Έχει υπεραναλυθεί και το πολιτικό της επίπεδο.
Πλέον δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία, καμία απολύτως ανάγκη για άλλες αναλύσεις.
Έχουμε ένα Μνημόνιο – Απάτη.
Ένα μνημόνιο το οποίο ΕΞ ΑΡΧΗΣ επέβαλε τη στρατηγική εξαπάτησης του ελληνικού λαού υπό την έννοια ότι υπόσχονταν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ λύση χρέους, ελλειμμάτων και ανάπτυξης, σε χρόνους απίθανους και με μέτρα που τσάκιζαν ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ κάθε προοπτική επίτευξης αυτών των στόχων.
Για όποιον δεν είχε πάρει διαζύγιο με τη κοινή λογική, αντιλαμβανόταν ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΚΟΠΟ, ότι αυτή η πολιτική ένα πράγμα μονάχα μπορούσε να πετύχει : ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΤΗΣ.
Μόνο όσοι δεν ήθελαν να δουν δεν έβλεπαν πού πήγαινε ΕΞ ΑΡΧΗΣ το πράγμα.
Βεβαίως, θα πει κάποιος, υπήρχαν κι εκείνοι ΠΟΥ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ, πίστευαν ότι θα μας έγιανε τούτο το «φάρμακο».
Δεν αντιλέγω, αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος και να ταυτίσω τη δική μου σοβαρότητα με τη δική τους.
Φτάνουμε συνεπώς, σε ένα σημείο, ΣΗΜΕΡΑ, που απλά, μια «νέα» κυβέρνηση, (δηλαδή τι «νέα» : στην ουσία είναι η συνέχιση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας που είχε αρχίσει επί κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου) επιχειρεί να δώσει το φιλί της ζωής, ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Και τι υπόσχεται;
Ότι θα είναι λέει «τα τελευταία» μέτρα, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το ζήτημα των περικοπών μισθών και συντάξεων, και της παρέμβασης στα εργασιακά.
Ότι θα ήταν τα τελευταία μέτρα, το ξανακούσαμε και στις προηγούμενες εκδόσεις της μνημονιακής πολιτικής, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ, «νηπιαγωγείο»…
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Χρυσή Αυγή στο πλευρό των πολύτεκνων οικογενειών
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα μεγάλο ευχαριστώ αναγνώστη στη Δημοτική Αστυνομία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
