2012-09-21 21:43:30
της Ζέζας Ζήκου
Tον κώδωνα του κινδύνου κρούουν συνεχώς 17 επιφανείς οικονομολόγοι, προειδοποιώντας χαρακτηριστικά ότι «η Ευρώπη υπνοβατεί προς μια καταστροφή ανυπολόγιστων διαστάσεων», ζητώντας ουσιαστικά αλλαγή στάσης από τη Γερμανία.
«Η αίσθηση μιας κρίσης που δεν τελειώνει ποτέ, με το ένα ντόμινο μετά το άλλο, πρέπει να ανατραπεί», τονίζουν και προτείνουν δραστικά μέτρα, κάποια εκ των οποίων, όπως η ενίσχυση των ευρωμηχανισμών στήριξης ή η μερική αμοιβαιοποίηση του χρέους, έχουν ξανατεθεί, αλλά συναντούν τεράστιες αντιστάσεις κυρίως στο Βερολίνο.
Οι προειδοποιήσεις αυτές τις οποίες συνυπογράφουν κάποιοι εκ των σημαντικότερων οικονομολόγων διεθνώς, εκ των οποίων και δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης, ο Πέτερ Μπόφιγκερ και ο Λαρς Φελτ, προβάλλονται ιδιαίτερα από το Ινστιτούτο Νέας Οικονομικής Σκέψης (ΙΝΕΤ) της Νέας Υόρκης, το οποίο στηρίζεται από τον βετεράνο επενδυτή Τζ. Σόρος.
Ειδικότερα, οι 17 οικονομολόγοι δηλώνουν πως οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης θα πρέπει να λύσουν δύο προβλήματα ξεχωριστά: αφ’ ενός να αντιμετωπίσουν το κόστος που έχει κληρονομηθεί από τον αρχικά ελαττωματικό σχεδιασμό του ευρώ και της ΟΝΕ (Οικονομική και Νομισματική Ενωση) και αφ’ ετέρου να διορθώσουν τη δομή της Ευρωζώνης. Στις συστάσεις τους περιλαμβάνονται η έγκαιρη μερική αμοιβαιοποίηση του χρέους και η δημιουργία ενός διακρατικού εποπτικού οργανισμού για τον χρηματοπιστωτικό κλάδο με μεγαλύτερη εξουσία από ό,τι τα κρατικά όργανα. Ζητούν ακόμη να αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τον ρόλο του έσχατου δανειστή.
Σε αντίθεση με τους 170 Γερμανούς οικονομολόγους, οι 17 Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους επιμένουν στην αναγκαιότητα η Γερμανία να καταβάλει μεγαλύτερες προσπάθειες για να αποτραπεί η επαπειλούμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης. Βεβαίως, σε αρκετές από τις προτάσεις που διατυπώνουν οι επιφανείς οικονομολόγοι έχει αντιδράσει σθεναρά και η ίδια η ΕΚΤ. Να επισημανθεί πως οι 17 κάνουν διαχωρισμό μεταξύ βραχυπρόθεσμων μέτρων και μακροπρόθεσμων διαρθρωτικών αλλαγών.
Επειδή ο μόνιμος μηχανισμός σταθερότητας ESM είναι κατά την άποψή τους πολύ μικρός για να βοηθήσει κράτη όπως η Ισπανία και η Ιταλία, οι 17 ειδικοί προτείνουν ως άμεσο μέτρο τη δημιουργία ενός ταμείου εξόφλησης χρέους. Σε αυτό θα συγκεντρωθούν όλα τα χρέη των κρατών της Ευρωζώνης, τα οποία υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ. Σε αντάλλαγμα, τα κράτη θα υποχρεωθούν να εξοφλούν τα χρέη τους τακτικά.
Ως μακροπρόθεσμο στόχο οι οικονομολόγοι βλέπουν μια δημοσιονομική ένωση στην οποία δεν θα κοινοποιούνται ούτε τα τραπεζικά, ούτε τα χρέη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Γι’ αυτό τον λόγο, τονίζουν, θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί, μεταξύ άλλων, μια κοινή τραπεζική ένωση με κεντρική εποπτεία.
Επιπλέον, θα πρέπει να δημιουργηθούν μηχανισμοί που θα διασφαλίζουν τον έλεγχο των δημοσιονομικών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, όπως επίσης και η δυνατότητα εξόδου μιας χώρας από το ευρώ σε περίπτωση που δεν τηρεί τα κοινά δημοσιονομικά κριτήρια.
Η Ευρωζώνη προκάλεσε κάποια νέα προβλήματα, που η θεωρία ποτέ δεν είχε προβλέψει. Αυτά που ξεκίνησαν ως ασύμμετρα σοκ, η τραπεζική κρίση και η φούσκα των ακινήτων, εξελίχθηκαν σε τεράστια συμμετρικά σοκ που επιτίθενται εναντίον των χωρών-μελών, οι οποίες βρίσκονται άοπλες και ανήμπορες να βοηθήσουν τους εαυτούς τους, κινδυνεύοντας με χρεοκοπία.
Ενα καλό παράδειγμα της οικονομικής ασυμβατότητας της Ευρωζώνης είναι το κλασικό κριτήριο της θεωρίας OCA, η διακίνηση του εργατικού δυναμικού. Εδώ έγκειται και η μεγάλη διαφορά μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης. Αν για παράδειγμα αυξηθεί η ανεργία στο Ντιτρόιτ, λόγω μείωσης της ζήτησης αυτοκινήτων, οι εργαζόμενοι μπορούν να μετακινηθούν σε μια πολιτεία όπου υπάρχει περισσότερη απασχόληση, ανακουφίζοντας έτσι την ανεργία του Ντιτρόιτ. Και πράγματι, οι Αμερικανοί εργαζόμενοι μετακινούνται συχνά. Αυτό όμως δεν ισχύει στην Ευρώπη, κυρίως λόγω της ανομοιογένειας των αγορών εργασίας, που οφείλεται στις διαφορετικές κουλτούρες και στις διαφορετικές γλώσσες.
Μήπως όμως η κρίση θα επιλύονταν αν όλοι μάθαιναν γερμανικά; Αν εξαιρέσουμε το ιστορικό αδιέξοδο που θα προέκυπτε από την επιβολή του αξιώματος Deutsche Uber Alles, παράλληλα θα αυξάνονταν και η βραχυπρόθεσμη απασχόληση των Γερμανών (δασκάλων), το αντίθετο δηλαδή απ’ αυτό που χρειάζεται. Το ίδιο και με τα αγγλικά.
πηγη:kathimerini.gr
Tον κώδωνα του κινδύνου κρούουν συνεχώς 17 επιφανείς οικονομολόγοι, προειδοποιώντας χαρακτηριστικά ότι «η Ευρώπη υπνοβατεί προς μια καταστροφή ανυπολόγιστων διαστάσεων», ζητώντας ουσιαστικά αλλαγή στάσης από τη Γερμανία.
«Η αίσθηση μιας κρίσης που δεν τελειώνει ποτέ, με το ένα ντόμινο μετά το άλλο, πρέπει να ανατραπεί», τονίζουν και προτείνουν δραστικά μέτρα, κάποια εκ των οποίων, όπως η ενίσχυση των ευρωμηχανισμών στήριξης ή η μερική αμοιβαιοποίηση του χρέους, έχουν ξανατεθεί, αλλά συναντούν τεράστιες αντιστάσεις κυρίως στο Βερολίνο.
Οι προειδοποιήσεις αυτές τις οποίες συνυπογράφουν κάποιοι εκ των σημαντικότερων οικονομολόγων διεθνώς, εκ των οποίων και δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης, ο Πέτερ Μπόφιγκερ και ο Λαρς Φελτ, προβάλλονται ιδιαίτερα από το Ινστιτούτο Νέας Οικονομικής Σκέψης (ΙΝΕΤ) της Νέας Υόρκης, το οποίο στηρίζεται από τον βετεράνο επενδυτή Τζ. Σόρος.
Ειδικότερα, οι 17 οικονομολόγοι δηλώνουν πως οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης θα πρέπει να λύσουν δύο προβλήματα ξεχωριστά: αφ’ ενός να αντιμετωπίσουν το κόστος που έχει κληρονομηθεί από τον αρχικά ελαττωματικό σχεδιασμό του ευρώ και της ΟΝΕ (Οικονομική και Νομισματική Ενωση) και αφ’ ετέρου να διορθώσουν τη δομή της Ευρωζώνης. Στις συστάσεις τους περιλαμβάνονται η έγκαιρη μερική αμοιβαιοποίηση του χρέους και η δημιουργία ενός διακρατικού εποπτικού οργανισμού για τον χρηματοπιστωτικό κλάδο με μεγαλύτερη εξουσία από ό,τι τα κρατικά όργανα. Ζητούν ακόμη να αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τον ρόλο του έσχατου δανειστή.
Σε αντίθεση με τους 170 Γερμανούς οικονομολόγους, οι 17 Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους επιμένουν στην αναγκαιότητα η Γερμανία να καταβάλει μεγαλύτερες προσπάθειες για να αποτραπεί η επαπειλούμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης. Βεβαίως, σε αρκετές από τις προτάσεις που διατυπώνουν οι επιφανείς οικονομολόγοι έχει αντιδράσει σθεναρά και η ίδια η ΕΚΤ. Να επισημανθεί πως οι 17 κάνουν διαχωρισμό μεταξύ βραχυπρόθεσμων μέτρων και μακροπρόθεσμων διαρθρωτικών αλλαγών.
Επειδή ο μόνιμος μηχανισμός σταθερότητας ESM είναι κατά την άποψή τους πολύ μικρός για να βοηθήσει κράτη όπως η Ισπανία και η Ιταλία, οι 17 ειδικοί προτείνουν ως άμεσο μέτρο τη δημιουργία ενός ταμείου εξόφλησης χρέους. Σε αυτό θα συγκεντρωθούν όλα τα χρέη των κρατών της Ευρωζώνης, τα οποία υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ. Σε αντάλλαγμα, τα κράτη θα υποχρεωθούν να εξοφλούν τα χρέη τους τακτικά.
Ως μακροπρόθεσμο στόχο οι οικονομολόγοι βλέπουν μια δημοσιονομική ένωση στην οποία δεν θα κοινοποιούνται ούτε τα τραπεζικά, ούτε τα χρέη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Γι’ αυτό τον λόγο, τονίζουν, θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί, μεταξύ άλλων, μια κοινή τραπεζική ένωση με κεντρική εποπτεία.
Επιπλέον, θα πρέπει να δημιουργηθούν μηχανισμοί που θα διασφαλίζουν τον έλεγχο των δημοσιονομικών των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, όπως επίσης και η δυνατότητα εξόδου μιας χώρας από το ευρώ σε περίπτωση που δεν τηρεί τα κοινά δημοσιονομικά κριτήρια.
Η Ευρωζώνη προκάλεσε κάποια νέα προβλήματα, που η θεωρία ποτέ δεν είχε προβλέψει. Αυτά που ξεκίνησαν ως ασύμμετρα σοκ, η τραπεζική κρίση και η φούσκα των ακινήτων, εξελίχθηκαν σε τεράστια συμμετρικά σοκ που επιτίθενται εναντίον των χωρών-μελών, οι οποίες βρίσκονται άοπλες και ανήμπορες να βοηθήσουν τους εαυτούς τους, κινδυνεύοντας με χρεοκοπία.
Ενα καλό παράδειγμα της οικονομικής ασυμβατότητας της Ευρωζώνης είναι το κλασικό κριτήριο της θεωρίας OCA, η διακίνηση του εργατικού δυναμικού. Εδώ έγκειται και η μεγάλη διαφορά μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης. Αν για παράδειγμα αυξηθεί η ανεργία στο Ντιτρόιτ, λόγω μείωσης της ζήτησης αυτοκινήτων, οι εργαζόμενοι μπορούν να μετακινηθούν σε μια πολιτεία όπου υπάρχει περισσότερη απασχόληση, ανακουφίζοντας έτσι την ανεργία του Ντιτρόιτ. Και πράγματι, οι Αμερικανοί εργαζόμενοι μετακινούνται συχνά. Αυτό όμως δεν ισχύει στην Ευρώπη, κυρίως λόγω της ανομοιογένειας των αγορών εργασίας, που οφείλεται στις διαφορετικές κουλτούρες και στις διαφορετικές γλώσσες.
Μήπως όμως η κρίση θα επιλύονταν αν όλοι μάθαιναν γερμανικά; Αν εξαιρέσουμε το ιστορικό αδιέξοδο που θα προέκυπτε από την επιβολή του αξιώματος Deutsche Uber Alles, παράλληλα θα αυξάνονταν και η βραχυπρόθεσμη απασχόληση των Γερμανών (δασκάλων), το αντίθετο δηλαδή απ’ αυτό που χρειάζεται. Το ίδιο και με τα αγγλικά.
πηγη:kathimerini.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Λουκέτο» βάζουν οι εφορίες στις 26, 27, 28 Σεπτεμβρίου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αδειάζει τον Σαράτση ο Κατσαρής
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
