2012-09-24 05:28:04
Αν και έκλεισε τον αιώνα ζωής (γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1912), η Ειρήνη Βυζιριαννάκη- Λουκάκη ασχολείται προετοιμάζοντας την προίκα των δισεγγονών της, πότε στην πόλη του Ρεθύμνου και πότε στο Σπήλι όπου εγκαταστάθηκε κάνοντας οικογένεια από τη γενέτειρά της, το κοντινό χωριό Μιξόρρουμα, στις αρχές της δεκαετίας του ’50.
Ο αιώνας ζωής δε στέρεψε την όρεξη για τη καλοσυνάτη γριούλα, που η σοφία της σε κάνει να νιώθεις λιγοστός. Σου αποκαλύπτει πως «στην ηλικία μας δεν εκατέχαμε γράμματα» και σε συγκλονίζει με την παρατήρηση που δέχτηκε από τη μάνα της, όταν μικρούλα εγκατέλειψε τρία μεσημέρια τη βοσκική των προβάτων για να πάει στο σχολείο του χωριού της.
Τότε, λοιπόν, θυμάται σαν να ήταν χθες: «Μου έκαμενε μεγάλη φασαρία η μάνα μου γιατί άφησα τα πρόβατα και πήγα στο σκολειό. Και μου 'πενε, θυμούμαι αξέχαστα, η μακαρίτισσα: Γιάε εδά, που θέλει να την κάμω και δασκάλα!»
Η ζωή ήταν μέσα στα εμπόδια και στη στέρηση. Από το 1971 που έμεινε χωρίς τον σύζυγό της Μανώλη, πάσχιζε σαν μάνα και πατέρας για τα δυο παιδιά της. Μέσα σ' όλα στη δουλειά, στο καφενείο που λειτουργούσαν με τον άντρα της, στα περιβόλια, στα χωράφια, στο σπίτι.
Η Ειρήνη και ο Μανώλης Λουκάκης
Θυμάται ακόμη και σήμερα το τραγούδι που ακούγονταν από το 1882 για ένα επεισοδιακό συνοικέσιο ανάμεσα σ’ ένα Τούρκο και μια Κρητικοπούλα που διέμεναν στην περιοχή «Λάκκος» του χωριού Μουρνέ και το τραγουδεί χωρίς να χάνει στίχο!
Κι όταν θα της φωνάξεις στ’ αυτί για το σημερινό κόσμο επειδή έχει μειωθεί η αίσθηση της ακοής, θα αναστενάξει από τα βάθη της καρδιάς της και θα σου πει: «Ετύχατε κακορίζικα σε κακές εποχές, μα εμείς ετύχαμε σε χειρότερες και σταθήκαμε. Κι εσείς το ίδιο πρέπει να κάνετε. Αλλά τα κοπέλια ίντα θα γενούνε; Έχει, όμως ο θεός…»
15 χρόνια τώρα η αιωνόβια γερόντισσα έχει φύλακα άγγελο το γιο της Κωστή, που συχνά παίρνει τις χρυσοφόρες ευχές της, απολαμβάνοντας τον πλούτο των σπλάχνων της. Της φιλάς με σεβασμό το βασανισμένο της χέρι κι εκείνη διακόπτει για λίγο της ασχολία της με το πλεκτό και σε αποχαιρετά: «Στο καλό Μανώλη παιδί μου, στην ευχή του Θεού και της Παναγίας».
madeincreta.gr
Ο αιώνας ζωής δε στέρεψε την όρεξη για τη καλοσυνάτη γριούλα, που η σοφία της σε κάνει να νιώθεις λιγοστός. Σου αποκαλύπτει πως «στην ηλικία μας δεν εκατέχαμε γράμματα» και σε συγκλονίζει με την παρατήρηση που δέχτηκε από τη μάνα της, όταν μικρούλα εγκατέλειψε τρία μεσημέρια τη βοσκική των προβάτων για να πάει στο σχολείο του χωριού της.
Τότε, λοιπόν, θυμάται σαν να ήταν χθες: «Μου έκαμενε μεγάλη φασαρία η μάνα μου γιατί άφησα τα πρόβατα και πήγα στο σκολειό. Και μου 'πενε, θυμούμαι αξέχαστα, η μακαρίτισσα: Γιάε εδά, που θέλει να την κάμω και δασκάλα!»
Η ζωή ήταν μέσα στα εμπόδια και στη στέρηση. Από το 1971 που έμεινε χωρίς τον σύζυγό της Μανώλη, πάσχιζε σαν μάνα και πατέρας για τα δυο παιδιά της. Μέσα σ' όλα στη δουλειά, στο καφενείο που λειτουργούσαν με τον άντρα της, στα περιβόλια, στα χωράφια, στο σπίτι.
Η Ειρήνη και ο Μανώλης Λουκάκης
Θυμάται ακόμη και σήμερα το τραγούδι που ακούγονταν από το 1882 για ένα επεισοδιακό συνοικέσιο ανάμεσα σ’ ένα Τούρκο και μια Κρητικοπούλα που διέμεναν στην περιοχή «Λάκκος» του χωριού Μουρνέ και το τραγουδεί χωρίς να χάνει στίχο!
Κι όταν θα της φωνάξεις στ’ αυτί για το σημερινό κόσμο επειδή έχει μειωθεί η αίσθηση της ακοής, θα αναστενάξει από τα βάθη της καρδιάς της και θα σου πει: «Ετύχατε κακορίζικα σε κακές εποχές, μα εμείς ετύχαμε σε χειρότερες και σταθήκαμε. Κι εσείς το ίδιο πρέπει να κάνετε. Αλλά τα κοπέλια ίντα θα γενούνε; Έχει, όμως ο θεός…»
15 χρόνια τώρα η αιωνόβια γερόντισσα έχει φύλακα άγγελο το γιο της Κωστή, που συχνά παίρνει τις χρυσοφόρες ευχές της, απολαμβάνοντας τον πλούτο των σπλάχνων της. Της φιλάς με σεβασμό το βασανισμένο της χέρι κι εκείνη διακόπτει για λίγο της ασχολία της με το πλεκτό και σε αποχαιρετά: «Στο καλό Μανώλη παιδί μου, στην ευχή του Θεού και της Παναγίας».
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Παραμένει στην Ιταλία η Fiat
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το άπλωμα του τραχανά, του χρήματος και της παλάμης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
