2012-09-25 19:08:32
Όλοι μαζί.
Ένα από τα επιχειρήματα που κάπως με είχαν γειώσει στην αρχή της κρίσης, είναι το ότι με απόλυτα νούμερα η πολιτική διαφθορά, τα πάσης λογής σκάνδαλα κλπ, δεν μπορούν παρά να προσφέρουν ένα πολύ μικρό τμήμα της εξήγησης, ότι δηλαδή με απόλυτα νούμερα χρεοκοπήσαμε επειδή τρώγαν οι πολλοί κι όχι επειδή έφαγαν οι λίγοι. Και μπορεί το «τρώγαν» των πολλών να ήταν σχεδόν εκτός εισαγωγικών (άντε δηλαδή να δεχθούμε ότι έτρωγαν με σχετικά λίγο άγχος για το αν θα έχουν να φάνε και τους επόμενους μήνες) και το «έφαγαν» των λίγων να ήταν καθαρά εντός εισαγωγικών, ωστόσο, ναι, τελικά η χώρα δεν χρεοκόπησε εξαιτίας των λίγων, αλλά εξαιτίας των πολλών που είχαν το θράσος να μην ψωμολυσσάνε τις τελευταίες δεκαετίες. Τώρα αν οι λίγοι που εκπροσωπούν ας πούμε το 0,25 % του πληθυσμού έφαγαν και έβγαλαν ποσά σε ξένες τράπεζες που αντιστοιχούν στο 30 και στο 40% του ΑΕΠ, δεν σημαίνει πως οφείλουν να χρεωθούν αντίστοιχο τμήμα των «απαραίτητων θυσιών», ούτε αντανακλά κάτι στον τρόπο που δομήθηκε και λειτούργησε στα χρόνια των παχιών αγελάδων το τελευταίο σοβιετικό κράτος της Ευρώπης.
Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι,
αλλά το παστίτσιο του πέφτει κάπως βαρύ. Tα αρχαία χρόνια είχα γράψει για μια Ευτέρπη. Τα αρχαία χρόνια αμφιταλαντευόμουν περισσότερο από ό,τι εσχάτως για μια σειρά ζητήματα, στα οποία συχνά προτιμώ πλέον να παίρνω μια ιδεολογική πεπατημένη. Ωστόσο ανάμεσα στην Ευτέρπη που σκανδαλίζεται από κάποιον που σε έναν πίνακα πετάει σπέρματα σε έναν σταυρό και στην Ευτέρπη που σκανδαλίζεται επειδή κάποιος μετατρέπει το «Παϊσιος» σε «Παστίτσιος» υπάρχει μια απόσταση. Όπως απόσταση υπάρχει ανάμεσα στον τύπο από τον ΛΑΟΣ που πάει στην έκθεση και δημιουργεί θέμα (λες και η οποιαδήποτε Ευτέρπη θα μάθαινε ποτέ αλλιώς για τον πίνακα, λες και θα ερχόταν ποτέ μπροστά στα μάτια της ο πίνακας αν δεν είχε μεσολαβήσει η παρέμβασή του) και του χρυσαυγίτη βουλευτή που θα δημιουργήσει το θέμα, φέρνοντας τον Παστίτσιο στα μάτια της κάθε Ευτέρπης και οδηγώντας στη σύλληψη (!!!) του δημιουργού του Παστίτσιου. Πρόκειται τελικά για την απόσταση ανάμεσα στις δύο εποχές: το ΛΑΟΣ μπορεί να προλείανε κάπως το έδαφος για την ΧΑ, αλλά παρέμεινε τελικά μια τηλεοπτική, γραφική και ήπια εκδοχή της ακροδεξιάς (με τους εκπροσώπους της που δεν πρόλαβαν να μετακομίσουν στο μεγάλο μαγαζί, να επιστρέφουν στην τηλεοπτική γραφικότητα, όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος που κάνει τηλεπωλήσεις σε καλτ κανάλια), σε αντίθεση με την ΧΑ, η γραφικότητα της οποίας δεν αναιρεί σε τίποτα την επικινδυνότητά της. Η μεγαλύτερη τέλος όλων των αποστάσεων είναι αυτή ανάμεσα στον Παστίτσιο ή τελικά και στον πίνακα, και στο βίντεο για τον Μωάμεθ που δεν φτιάχτηκε για κανέναν άλλο λόγο παρά για να προκαλέσει τις αντιδράσεις που προκάλεσε, είτε τα κίνητρα δημιουργίας του ήταν αυτά του θρησκευτικού φανατισμού είτε άλλα πιο συνωμοσιολογικά. Ακόμα κι εκεί, το βίντεο παρέμεινε για ένα μικρό διάστημα στην αφάνεια, μέχρι να ανασυρθεί, να προβληθεί με υποτίτλους και να εξηγηθεί ότι εδώ μας προσβάλλαν τον Προφήτη. Ίσως τελικά ένα χαρακτηριστικό κάθε «θρησκευτικής πρόκλησης» είναι πως κανονικά δεν θα έρθει απευθείας σε επαφή με τον πιστό που θα προσβληθεί, παρά μόνο αν διαμεσολαβήσουν εκείνοι που θα πάρουν το επίμαχο δημιούργημα και θα καταστήσουν γνωστό το εντός ή εκτός εισαγωγικών προσβλητικό του περιεχόμενο.
Τραγούδα μας, Αντώνη.
Κι αφού πιάσαμε τα παλιά ποστ, αυτό εδώ, όπως διαπίστωνα από τον μετρητή είχε μια περίεργη και ανυποχώρητη αντοχή. Σχεδόν κάθε μέρα είκοσι μήνες τώρα όλο και κάποιος θα έμπαινε, ψάχνοντας το λήμμα «Γίνεται να μην μ' αγαπάς Σάββατο» ή κάποιο παρόμοιο. Κατά πάσα πιθανότητα, οι λέξεις στον τοίχο προέρχονται από ένα ποίημα της Στέλλας Βλαχογιάννη από τη συλλογή της «Η θλίψη του σώματος».Ο Αντώνης Ρέμος τραγουδά στο νέο του χιτ: «Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω, μα δεν μπορεί να μη με αγαπάς τα Σάββατα..Πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα;».
Δεν ξέρω αν ο στιχουργός έκλεψε ή δανείστηκε ή όπως θες το λες απευθείας από το ποίημα, ή αν έκλεψε ή δανείστηκε ή όπως θες το λες βλέποντας κι αυτός μια μέρα τον τοίχο, εγώ πάντως θα προτιμήσω την εκδοχή της εξής διαδρομής: Ποίημα - Τοίχος - Μπλογκ - Περαιτέρω διάδοση δια του διαδικτύου - Στίχος Ρέμου - Ρέμος - Στα χείλια σου.
---
Αυτά για απόψε, φίλες και φίλοι. Αύριο μαζί με αστυνομική βία, δακρυγόνα, καταβρέξεις, καψίματα σινεμάδων κλπ. Μια απεργία διαρκείας θα ενοχλούσε το σύστημα, αυτό που θα γίνει αύριο και σε κάθε τέτοιου είδους μονοήμερη γενική απεργία, θα το εξυπηρετήσει τα μάλα. Όλοι εκεί λοιπόν.
Old Boy
Ένα από τα επιχειρήματα που κάπως με είχαν γειώσει στην αρχή της κρίσης, είναι το ότι με απόλυτα νούμερα η πολιτική διαφθορά, τα πάσης λογής σκάνδαλα κλπ, δεν μπορούν παρά να προσφέρουν ένα πολύ μικρό τμήμα της εξήγησης, ότι δηλαδή με απόλυτα νούμερα χρεοκοπήσαμε επειδή τρώγαν οι πολλοί κι όχι επειδή έφαγαν οι λίγοι. Και μπορεί το «τρώγαν» των πολλών να ήταν σχεδόν εκτός εισαγωγικών (άντε δηλαδή να δεχθούμε ότι έτρωγαν με σχετικά λίγο άγχος για το αν θα έχουν να φάνε και τους επόμενους μήνες) και το «έφαγαν» των λίγων να ήταν καθαρά εντός εισαγωγικών, ωστόσο, ναι, τελικά η χώρα δεν χρεοκόπησε εξαιτίας των λίγων, αλλά εξαιτίας των πολλών που είχαν το θράσος να μην ψωμολυσσάνε τις τελευταίες δεκαετίες. Τώρα αν οι λίγοι που εκπροσωπούν ας πούμε το 0,25 % του πληθυσμού έφαγαν και έβγαλαν ποσά σε ξένες τράπεζες που αντιστοιχούν στο 30 και στο 40% του ΑΕΠ, δεν σημαίνει πως οφείλουν να χρεωθούν αντίστοιχο τμήμα των «απαραίτητων θυσιών», ούτε αντανακλά κάτι στον τρόπο που δομήθηκε και λειτούργησε στα χρόνια των παχιών αγελάδων το τελευταίο σοβιετικό κράτος της Ευρώπης.
Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι,
αλλά το παστίτσιο του πέφτει κάπως βαρύ. Tα αρχαία χρόνια είχα γράψει για μια Ευτέρπη. Τα αρχαία χρόνια αμφιταλαντευόμουν περισσότερο από ό,τι εσχάτως για μια σειρά ζητήματα, στα οποία συχνά προτιμώ πλέον να παίρνω μια ιδεολογική πεπατημένη. Ωστόσο ανάμεσα στην Ευτέρπη που σκανδαλίζεται από κάποιον που σε έναν πίνακα πετάει σπέρματα σε έναν σταυρό και στην Ευτέρπη που σκανδαλίζεται επειδή κάποιος μετατρέπει το «Παϊσιος» σε «Παστίτσιος» υπάρχει μια απόσταση. Όπως απόσταση υπάρχει ανάμεσα στον τύπο από τον ΛΑΟΣ που πάει στην έκθεση και δημιουργεί θέμα (λες και η οποιαδήποτε Ευτέρπη θα μάθαινε ποτέ αλλιώς για τον πίνακα, λες και θα ερχόταν ποτέ μπροστά στα μάτια της ο πίνακας αν δεν είχε μεσολαβήσει η παρέμβασή του) και του χρυσαυγίτη βουλευτή που θα δημιουργήσει το θέμα, φέρνοντας τον Παστίτσιο στα μάτια της κάθε Ευτέρπης και οδηγώντας στη σύλληψη (!!!) του δημιουργού του Παστίτσιου. Πρόκειται τελικά για την απόσταση ανάμεσα στις δύο εποχές: το ΛΑΟΣ μπορεί να προλείανε κάπως το έδαφος για την ΧΑ, αλλά παρέμεινε τελικά μια τηλεοπτική, γραφική και ήπια εκδοχή της ακροδεξιάς (με τους εκπροσώπους της που δεν πρόλαβαν να μετακομίσουν στο μεγάλο μαγαζί, να επιστρέφουν στην τηλεοπτική γραφικότητα, όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος που κάνει τηλεπωλήσεις σε καλτ κανάλια), σε αντίθεση με την ΧΑ, η γραφικότητα της οποίας δεν αναιρεί σε τίποτα την επικινδυνότητά της. Η μεγαλύτερη τέλος όλων των αποστάσεων είναι αυτή ανάμεσα στον Παστίτσιο ή τελικά και στον πίνακα, και στο βίντεο για τον Μωάμεθ που δεν φτιάχτηκε για κανέναν άλλο λόγο παρά για να προκαλέσει τις αντιδράσεις που προκάλεσε, είτε τα κίνητρα δημιουργίας του ήταν αυτά του θρησκευτικού φανατισμού είτε άλλα πιο συνωμοσιολογικά. Ακόμα κι εκεί, το βίντεο παρέμεινε για ένα μικρό διάστημα στην αφάνεια, μέχρι να ανασυρθεί, να προβληθεί με υποτίτλους και να εξηγηθεί ότι εδώ μας προσβάλλαν τον Προφήτη. Ίσως τελικά ένα χαρακτηριστικό κάθε «θρησκευτικής πρόκλησης» είναι πως κανονικά δεν θα έρθει απευθείας σε επαφή με τον πιστό που θα προσβληθεί, παρά μόνο αν διαμεσολαβήσουν εκείνοι που θα πάρουν το επίμαχο δημιούργημα και θα καταστήσουν γνωστό το εντός ή εκτός εισαγωγικών προσβλητικό του περιεχόμενο.
Τραγούδα μας, Αντώνη.
Κι αφού πιάσαμε τα παλιά ποστ, αυτό εδώ, όπως διαπίστωνα από τον μετρητή είχε μια περίεργη και ανυποχώρητη αντοχή. Σχεδόν κάθε μέρα είκοσι μήνες τώρα όλο και κάποιος θα έμπαινε, ψάχνοντας το λήμμα «Γίνεται να μην μ' αγαπάς Σάββατο» ή κάποιο παρόμοιο. Κατά πάσα πιθανότητα, οι λέξεις στον τοίχο προέρχονται από ένα ποίημα της Στέλλας Βλαχογιάννη από τη συλλογή της «Η θλίψη του σώματος».Ο Αντώνης Ρέμος τραγουδά στο νέο του χιτ: «Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω, μα δεν μπορεί να μη με αγαπάς τα Σάββατα..Πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα;».
Δεν ξέρω αν ο στιχουργός έκλεψε ή δανείστηκε ή όπως θες το λες απευθείας από το ποίημα, ή αν έκλεψε ή δανείστηκε ή όπως θες το λες βλέποντας κι αυτός μια μέρα τον τοίχο, εγώ πάντως θα προτιμήσω την εκδοχή της εξής διαδρομής: Ποίημα - Τοίχος - Μπλογκ - Περαιτέρω διάδοση δια του διαδικτύου - Στίχος Ρέμου - Ρέμος - Στα χείλια σου.
---
Αυτά για απόψε, φίλες και φίλοι. Αύριο μαζί με αστυνομική βία, δακρυγόνα, καταβρέξεις, καψίματα σινεμάδων κλπ. Μια απεργία διαρκείας θα ενοχλούσε το σύστημα, αυτό που θα γίνει αύριο και σε κάθε τέτοιου είδους μονοήμερη γενική απεργία, θα το εξυπηρετήσει τα μάλα. Όλοι εκεί λοιπόν.
Old Boy
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αν κατέβαζα «Χριστοπαναγίες»!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΑΤΣΙΒΕΛΗΣ : ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΛΑΘΟΣ...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
