2012-09-26 09:12:04
Γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου, δημοσιογράφος
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ σας κυρίες και κύριοι, τέως συντρόφισσες και σύντροφοι, συντροφικάριοι και σφουγγοκωλάριοι, εκκολαπτόμενοι μάγοι και διαπομπευμένοι τράγοι.
Η παράσταση έλαβε τέλος. Ο κάθε κατεργάρης αποφεύγει να καθίζεται εις τον πάγκον του, ξέμειναν από πάγκους οι κομματικές παράγκες, απηύδησαν οι μάγκες, επικράτησαν οι... δάγκες, ξεσάλωσαν οι ένιοι άνοοι μπρατσαράδες.Στο ξεκούδουνο ανέκυψε και ο... Τεριρέμ να διογκώνει την κάτω βουβωνική χώρα με τις επερωτήσεις του.
ΑΒΥΣΣΟΣ ΡΗΧΟΤΗΤΟΣ οι δηλώσεις και ρηχές ιδεολογιών οι διαδηλώσεις. Το κρίμα και το χρήμα, καταδυναστεύουν τις πράξεις και την απραξία μας. Κυριαρχούν στα δελτία ειδήσεων και στα δελτάρια τροφίμων με τα οποία προμηθεύεται πλέον ο αστός τον μόσχον τον σιτευτόν από το «κοινωνικόν παντοπωλείον η Ελλάς».
ΜΗ ΓΕΛΑΣ. Δεν είναι πλέον για γέλια αλλά για κλάματα. Σε ήχο πλάγιο, θρήνων και κοπετών συναξαριστές, διατελούμε αυτοκατηγορούμενοι διαρκώς και με θολή εικόνα απατεωνίσκων διεθνώς. Κλαίμε επί των ποταμών της βαβυλώνιας αιχμαλωσίας μας και της γερμανικής ποδηγεσίας μας. Τρεις το λάδι, οκτώ το ξύδι, δυόμιση δισεκατομμύρια έλλειμμα το λαδόξυδο.
ΞΥΔΙ ΚΑΙ ΧΟΛΗ ξερνούν οι πολιτικοί, επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλον για την κατάντια της ζωής και το ξεπούλημα του βίου. Για τις χοές και τις σπονδές σε ειδώλια συνεργασίας που στέρησαν στον πολίτη την εργασία. Για τους σπαρακτικούς μονολόγους των μπαλκονιών και την ανύψωση των υπερφίαλων μπαλονιών που σκάζουν το ένα κατόπιν του άλλου στην πρώτη μεγάλη συμ-πίεση.
ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ διαδέχθηκε η σιδερένια φτέρνα. Τους μελανόχρωμους αμφορείς, οι μελανοχίτωνες φορείς. Η βαρβαρότητα προελαύνει, μεταμφιεσμένη σε λαϊκίστικη «προάσπιση». Δυνατότερη και πιο αδηφάγα από ποτέ, καταβροχθίζει το ιντερνετικό και χιουμοριστικό «παστίτσιο», καταπίνει αμάσητες τις αντιστάσεις μας, αναμασά ιδεολογίες ολοκληρωτισμού και φτύνει στα μούτρα μας τον πολτώδη φασισμό.
ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝ ενός σάπιου συστήματος η δουλειά είναι να μας πείσουν –για μια ακόμη φορά- ότι μπορούμε να χορταίνουμε την πείνα μας με το καραμελωμένο μα σκουληκιασμένο μηλαράκι της ανακατανομής στην εξουσία. Της τριγενούς και μονοκατάληκτης διακυβέρνησης μιας χώρας που ημιθανής εκπορνεύεται, σέρνεται και εκλιπαρεί για την «δόση» της.
ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ μετατράπηκαν σε δοσάδες, τα τεφτέρια ξαναβγήκαν σε πλήρη χρήση, ο κόσμος αλυχτά, ευρισκόμενος σε κρίση και... παρά-κριση. Λεηλατημένος λαός, στερούμενος αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού, ζων επί μακρόν σε έναν κακοφορμισμένο κομφορμισμό, πέρασε και πάλι στην εποχή που το «νέο» είναι κάτι πολύ παλιό. Στο «τότε» που η πείνα, η φτώχεια, η αμορφωσιά, η απελπισία, η ανεργία ήταν το πολύ του κόσμου. Μόνο που σήμερα, αυτό το τότε, φαντάζει και είναι πολύ πιο άγριο. Γιατί είναι αναγεννημένο... Σαν εκείνο το άθλιο πουλί-έμβλημα που στοιχειώνει τις νύχτες όσων απόμειναν δημοκράτες, ενάντια στους οικονομικούς τρομοκράτες.
Η ΙΣΧΥΣ των δυνάμεων που εκφράζουν τις ταξικές αντιθέσεις έχει αλλάξει, όχι οι ίδιες οι αντιθέσεις. Ούτε οι αντιπαραθέσεις, που αναζητούν μεγέθη και συμπιέσεις όλο και πιο απάνθρωπες. Μια μηχανή του κιμά που καταπίνει συνειδήσεις, αγώνες, ιδεολογίες, κεκτημένα δικαιώματα, ελευθερία του λόγου, ως και το αναφαίρετο δικαίωμα του Έλληνα στη σάτιρα.
Όσο αυτή η μηχανή του κιμά αλέθει τη σκέψη και την έκφρασή μας, εμείς μπορούμε να μαγειρεύουμε την αντίδραση. «Για ένα παστίτσιο... ρε γμτο!»
Tromaktiko
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ σας κυρίες και κύριοι, τέως συντρόφισσες και σύντροφοι, συντροφικάριοι και σφουγγοκωλάριοι, εκκολαπτόμενοι μάγοι και διαπομπευμένοι τράγοι.
Η παράσταση έλαβε τέλος. Ο κάθε κατεργάρης αποφεύγει να καθίζεται εις τον πάγκον του, ξέμειναν από πάγκους οι κομματικές παράγκες, απηύδησαν οι μάγκες, επικράτησαν οι... δάγκες, ξεσάλωσαν οι ένιοι άνοοι μπρατσαράδες.Στο ξεκούδουνο ανέκυψε και ο... Τεριρέμ να διογκώνει την κάτω βουβωνική χώρα με τις επερωτήσεις του.
ΑΒΥΣΣΟΣ ΡΗΧΟΤΗΤΟΣ οι δηλώσεις και ρηχές ιδεολογιών οι διαδηλώσεις. Το κρίμα και το χρήμα, καταδυναστεύουν τις πράξεις και την απραξία μας. Κυριαρχούν στα δελτία ειδήσεων και στα δελτάρια τροφίμων με τα οποία προμηθεύεται πλέον ο αστός τον μόσχον τον σιτευτόν από το «κοινωνικόν παντοπωλείον η Ελλάς».
ΜΗ ΓΕΛΑΣ. Δεν είναι πλέον για γέλια αλλά για κλάματα. Σε ήχο πλάγιο, θρήνων και κοπετών συναξαριστές, διατελούμε αυτοκατηγορούμενοι διαρκώς και με θολή εικόνα απατεωνίσκων διεθνώς. Κλαίμε επί των ποταμών της βαβυλώνιας αιχμαλωσίας μας και της γερμανικής ποδηγεσίας μας. Τρεις το λάδι, οκτώ το ξύδι, δυόμιση δισεκατομμύρια έλλειμμα το λαδόξυδο.
ΞΥΔΙ ΚΑΙ ΧΟΛΗ ξερνούν οι πολιτικοί, επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλον για την κατάντια της ζωής και το ξεπούλημα του βίου. Για τις χοές και τις σπονδές σε ειδώλια συνεργασίας που στέρησαν στον πολίτη την εργασία. Για τους σπαρακτικούς μονολόγους των μπαλκονιών και την ανύψωση των υπερφίαλων μπαλονιών που σκάζουν το ένα κατόπιν του άλλου στην πρώτη μεγάλη συμ-πίεση.
ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ διαδέχθηκε η σιδερένια φτέρνα. Τους μελανόχρωμους αμφορείς, οι μελανοχίτωνες φορείς. Η βαρβαρότητα προελαύνει, μεταμφιεσμένη σε λαϊκίστικη «προάσπιση». Δυνατότερη και πιο αδηφάγα από ποτέ, καταβροχθίζει το ιντερνετικό και χιουμοριστικό «παστίτσιο», καταπίνει αμάσητες τις αντιστάσεις μας, αναμασά ιδεολογίες ολοκληρωτισμού και φτύνει στα μούτρα μας τον πολτώδη φασισμό.
ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝ ενός σάπιου συστήματος η δουλειά είναι να μας πείσουν –για μια ακόμη φορά- ότι μπορούμε να χορταίνουμε την πείνα μας με το καραμελωμένο μα σκουληκιασμένο μηλαράκι της ανακατανομής στην εξουσία. Της τριγενούς και μονοκατάληκτης διακυβέρνησης μιας χώρας που ημιθανής εκπορνεύεται, σέρνεται και εκλιπαρεί για την «δόση» της.
ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ μετατράπηκαν σε δοσάδες, τα τεφτέρια ξαναβγήκαν σε πλήρη χρήση, ο κόσμος αλυχτά, ευρισκόμενος σε κρίση και... παρά-κριση. Λεηλατημένος λαός, στερούμενος αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού, ζων επί μακρόν σε έναν κακοφορμισμένο κομφορμισμό, πέρασε και πάλι στην εποχή που το «νέο» είναι κάτι πολύ παλιό. Στο «τότε» που η πείνα, η φτώχεια, η αμορφωσιά, η απελπισία, η ανεργία ήταν το πολύ του κόσμου. Μόνο που σήμερα, αυτό το τότε, φαντάζει και είναι πολύ πιο άγριο. Γιατί είναι αναγεννημένο... Σαν εκείνο το άθλιο πουλί-έμβλημα που στοιχειώνει τις νύχτες όσων απόμειναν δημοκράτες, ενάντια στους οικονομικούς τρομοκράτες.
Η ΙΣΧΥΣ των δυνάμεων που εκφράζουν τις ταξικές αντιθέσεις έχει αλλάξει, όχι οι ίδιες οι αντιθέσεις. Ούτε οι αντιπαραθέσεις, που αναζητούν μεγέθη και συμπιέσεις όλο και πιο απάνθρωπες. Μια μηχανή του κιμά που καταπίνει συνειδήσεις, αγώνες, ιδεολογίες, κεκτημένα δικαιώματα, ελευθερία του λόγου, ως και το αναφαίρετο δικαίωμα του Έλληνα στη σάτιρα.
Όσο αυτή η μηχανή του κιμά αλέθει τη σκέψη και την έκφρασή μας, εμείς μπορούμε να μαγειρεύουμε την αντίδραση. «Για ένα παστίτσιο... ρε γμτο!»
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι ψάχνει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το σχολείο προσθέτει... χρόνια ζωής
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
