2012-09-28 04:02:46
Για τον Γεροντισμό - Περί του δεύτερου «ΠΑΪΣΙΟΥ»
Όποιος δεν γνώρισε καλά την βία των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ μοιάζει μ' αυτές ο ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΣ, η δεύτερη αλλοίωση του εκκλησιαστικού τρόπου ζωής... κατ' ακρίβεια, μια διαφορετική μορφή καρκίνου των οργανώσεων πιο ύπουλη μάλιστα, καθ' ότι είναι ντυμένη παραδοσιακά.
Ο θεσμός της ενορίας υποσκελίζεται και τώρα από σκυθρωπά ή με κουρδισμένο χαμόγελο όντα, δηλαδή που αμύνονται απέναντι στον ΘΕΟ, τον άλλο άνθρωπο και την ίδια την καρδία τους ολοφάνερα, από επίσης άγαμους κατά κανόνα ρασοφόρους, φαινομενικά συγκροτημένους, οι οποίοι δημιουργούν / επιτρέπουν να δημιουργούνται γύρω τους ψυχολογικές εξαρτήσεις και γι' αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούν ότι κι αυτοί κινούνται αμυντικά, χωρίς αληθινή ειρήνη μέσα τους.... Και γι' αυτού του φαινομένου την ευδοκίμηση το κατάλληλο κλίμα το προσφέρει η συρρίκνωση του προσώπου, το έλλειμμα ευθύνης πολλών απέναντι στον εαυτό τους και του περιβάλλοντός τους, το έλλειμμα αληθινής μετάνοιας, στοιχεία ανθρώπων που αρνούνται να ενηλικιωθούν, που αποφεύγουν να διασταυρωθούν άμεσα με την περιβαλλοντική και βιολογικής τους πραγματικότητα, που θέλουν πάντα να κηδεμονεύονται..
. Η ίδια ανευθυνότητα ικετεύει ακατάπαυστα τον γέροντα για προσευχή. Και όσο ο γέροντας λέει «ναι», όσο ανακατεύονται στα ζητήματα των ανεύθυνων χωρίς να τα/τους αναφέρει πραγματικά στον ΧΡΙΣΤΟ και την ζωντανή Εκκλησία ΤΟΥ, όσο τον ΧΡΙΣΤΟ και την Εκκλησία ΤΟΥ, τα αντικαθιστά η ψυχολογική ομπρέλα του γέροντα, τόσο ο καρκίνος / οι δορυφόροι γύρω του θεριεύουν, τόσο η εξάρτηση από τους «δικούς μας» και η άμυνα απέναντι στους «μη δικούς μας» αυξάνουν.
Ούτε τώρα η σκέψη των πιστών μένει στην ενορία και στον γείτονα, στον πλησίον, τρέχει και τώρα κάπου μακριά, αυτήν όμως την φορά όχι στους εχθρούς της πίστης και του έθνους [σχόλιο: μπορεί συνδυαστικά και σε αυτούς] ή στα πρωτοπαλίκαρα της οργάνωσις στην πρωτεύουσα, αλλά σε πνευματικές ανατάσεις ονειρεμένες, σε χαρίσματα που εντυπωσιάζουν στα ασκητικά κατορθώματα των παλαιών μοναχών ή έστω στα σημερινά μοναστήρια.
Το κακό βέβαια δεν βρίσκεται στην κατά παράδοση συλλειτουργία αυτών των οσίων πραγμάτων στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά στο ότι κάποιοι χριστιανοί τα αντικειμενοποιούν, δεν στέκονται κοντά τους πραγματικά ταπεινά, αλλά τα χρησιμοποιούν κι αυτά αποσπασματικά, πορνικά, όπως και τον ή την σύζυγό τους, απλώς για να γίνει η ζωή τους καλύτερη, για καλύτερες αντοχές στην καθημερινή τους διαίρεση, για καλύτερη εν τέλει εκδούλευση στον διάβολο, τον κύριο της καθημερινής τους ζωής. Τρέχουν οι ταλαίπωροι κάθε τρεις και λίγο σε κάποιο μοναστήρι ή παίρνουν τα μοναστήρια με την σειρά, φαντάζονται ότι η σωτηρία της ψυχής δεν σχετίζεται με το σύνολο της ζωής τους ή ότι μπορεί να επιτευχθεί και χωρίς μετάνοια, ότι η μετάνοια εξαντλείται στις συζητήσεις περί μετανοίας ή στις σχετικές πρώιμες συγκινήσεις ή σε κάποιες ειδικές συνήθειες(μετάνοιες, κομοσκοίνια, αγρυπνίες κ.λπ.) οι οποίες μπορούν δήθεν να επαναλαμβάνονται χωρίς πολύ αίσθηση, παράλληλα με την καθημερινή υπηρεσία στον διάβολο.
Η αγάπη για τον πλησίον δεν είναι πλέον απαραίτητη, είναι μόνο για αρχαρίους..., αντικαθίσταται με επενδύσεις στα μοναστήρια - καταβολή ασφαλίστρων Μερικά λοιπόν ακόμα από τα κακά του γεροντισμού είναι:
Πιό ειδικά: η συνέχεια εδώ
Επιμέλεια κειμένου: Sophia Siglitiki
Eglimatikotita
Όποιος δεν γνώρισε καλά την βία των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ μοιάζει μ' αυτές ο ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΣ, η δεύτερη αλλοίωση του εκκλησιαστικού τρόπου ζωής... κατ' ακρίβεια, μια διαφορετική μορφή καρκίνου των οργανώσεων πιο ύπουλη μάλιστα, καθ' ότι είναι ντυμένη παραδοσιακά.
Ο θεσμός της ενορίας υποσκελίζεται και τώρα από σκυθρωπά ή με κουρδισμένο χαμόγελο όντα, δηλαδή που αμύνονται απέναντι στον ΘΕΟ, τον άλλο άνθρωπο και την ίδια την καρδία τους ολοφάνερα, από επίσης άγαμους κατά κανόνα ρασοφόρους, φαινομενικά συγκροτημένους, οι οποίοι δημιουργούν / επιτρέπουν να δημιουργούνται γύρω τους ψυχολογικές εξαρτήσεις και γι' αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούν ότι κι αυτοί κινούνται αμυντικά, χωρίς αληθινή ειρήνη μέσα τους.... Και γι' αυτού του φαινομένου την ευδοκίμηση το κατάλληλο κλίμα το προσφέρει η συρρίκνωση του προσώπου, το έλλειμμα ευθύνης πολλών απέναντι στον εαυτό τους και του περιβάλλοντός τους, το έλλειμμα αληθινής μετάνοιας, στοιχεία ανθρώπων που αρνούνται να ενηλικιωθούν, που αποφεύγουν να διασταυρωθούν άμεσα με την περιβαλλοντική και βιολογικής τους πραγματικότητα, που θέλουν πάντα να κηδεμονεύονται..
Ούτε τώρα η σκέψη των πιστών μένει στην ενορία και στον γείτονα, στον πλησίον, τρέχει και τώρα κάπου μακριά, αυτήν όμως την φορά όχι στους εχθρούς της πίστης και του έθνους [σχόλιο: μπορεί συνδυαστικά και σε αυτούς] ή στα πρωτοπαλίκαρα της οργάνωσις στην πρωτεύουσα, αλλά σε πνευματικές ανατάσεις ονειρεμένες, σε χαρίσματα που εντυπωσιάζουν στα ασκητικά κατορθώματα των παλαιών μοναχών ή έστω στα σημερινά μοναστήρια.
Το κακό βέβαια δεν βρίσκεται στην κατά παράδοση συλλειτουργία αυτών των οσίων πραγμάτων στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά στο ότι κάποιοι χριστιανοί τα αντικειμενοποιούν, δεν στέκονται κοντά τους πραγματικά ταπεινά, αλλά τα χρησιμοποιούν κι αυτά αποσπασματικά, πορνικά, όπως και τον ή την σύζυγό τους, απλώς για να γίνει η ζωή τους καλύτερη, για καλύτερες αντοχές στην καθημερινή τους διαίρεση, για καλύτερη εν τέλει εκδούλευση στον διάβολο, τον κύριο της καθημερινής τους ζωής. Τρέχουν οι ταλαίπωροι κάθε τρεις και λίγο σε κάποιο μοναστήρι ή παίρνουν τα μοναστήρια με την σειρά, φαντάζονται ότι η σωτηρία της ψυχής δεν σχετίζεται με το σύνολο της ζωής τους ή ότι μπορεί να επιτευχθεί και χωρίς μετάνοια, ότι η μετάνοια εξαντλείται στις συζητήσεις περί μετανοίας ή στις σχετικές πρώιμες συγκινήσεις ή σε κάποιες ειδικές συνήθειες(μετάνοιες, κομοσκοίνια, αγρυπνίες κ.λπ.) οι οποίες μπορούν δήθεν να επαναλαμβάνονται χωρίς πολύ αίσθηση, παράλληλα με την καθημερινή υπηρεσία στον διάβολο.
Η αγάπη για τον πλησίον δεν είναι πλέον απαραίτητη, είναι μόνο για αρχαρίους..., αντικαθίσταται με επενδύσεις στα μοναστήρια - καταβολή ασφαλίστρων Μερικά λοιπόν ακόμα από τα κακά του γεροντισμού είναι:
Πιό ειδικά: η συνέχεια εδώ
Επιμέλεια κειμένου: Sophia Siglitiki
Eglimatikotita
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
