2012-09-28 11:32:58
Editorial
Ξεκίνησε ως οικονομική καταιγίδα αλλά έχει εξελιχθεί σε απόλυτη πολιτική κρίση. Εν μέσω της λαϊκής δυσαρέσκειας και των αποσχιστικών διαδηλώσεων, η Ισπανία κουτσαίνει προς το σταυροδρόμι: Χωρίς αποφασιστική δράση από την κυβέρνηση, το μετά Φράνκο πολιτικό στερέωμα, κινδυνεύει.
Η χθεσινή ανακοίνωση του προϋπολογισμού 2013 δεν άλλαξε την κατάσταση. Η Ισπανία επιμένει με την αυστηρή λιτότητα, την οποία απαιτεί η ευρωζώνη αλλά δυσχεραίνει την κρίση. Εν μέσω μιας κολοσσιαίας ύφεσης, η Μαδρίτη θα αφαιρέσει περίπου 40 δισ. ευρώ από την οικονομία για να επιτύχει μείωση του ελλείμματος του δημοσίου από 6,3% φέτος σε 4,5% του χρόνου. Η διολίσθηση και η αφόρητα υψηλή ανεργία προκαλούνται, τουλάχιστον εν μέρει, από την υπερβολικά αυστηρή θεώρηση δημοσιονομικών μεγεθών, που δεν είναι και τόσο άσχημα για τα στάνταρ της ευρωζώνης.
Οι δαπάνες της κοινωνικής ασφάλισης αυξάνονται κατά 6,6 δισ
. ευρώ ή 0,6% του ΑΕΠ. Ουπουργός Προϋπολογισμού Cristobal Montoro, επιχείρησε να υπερθεματίσει πάνω σε αυτό, αποκαλώντας τον ένα «ξεκάθαρα κοινωνικό προϋπολογισμό". Στην ουσία η αύξηση καθρεφτίζει το υψηλότερο κόστος του κράτους πρόνοιας σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας. Πράγματι, η αύξηση στις κοινωνικές δαπάνες, που προκαλείται λογω ύφεσης, είναι σχεδόν τόσο μεγάληόσο και η αύξηση κατά 9,7 δισ. ευρώ των δαπανών για τόκους λόγους του προβλήματος στο χρέος.
Οι ανακοινώσεις δεν πρέπει να αφαιρέσουν από τις αγορές, τους επενδυτές και τους πολιτικούς, από τις Βρυξέλλες μέχρι το Βερολίνο, όλες τις ελπίδες ότι η Ισπανία μπορεί να καταφέρει να βρει «σέρνοντας» την έξοδο στην κρίση. Εξίσου σημαντική με τους αριθμούς για τους φόρους και τις δαπάνες, είναι η έμφαση στην συνέχιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Μπορεί να μην είναι ένας προϋπολογισμός «με αποκλειστικό στόχο την ανάπτυξη και την απασχόληση”, όπως ισχυρίζεται ο κ. Montoro, αλλά είναι γεγονός ότι ορισμένα από μη δημοσιονομικά μέτρα, όπως η απελευθέρωση της ενέργειας και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, θα βελτιώσουν την υγεία της ισπανικής οικονομίας, όταν τελειώσει η κρίση. Οι προσπάθειες για μεγαλύτερη διαφάνεια και αποδοτικότητα στις δημόσιες δαπάνες, όπως με την ανεξάρτητη Αρχή προϋπολογισμού, θα συνεισφέρουν εξίσου.
Με δεδομένη όμως την ισχύουσα πολιτική στην ευρωζώνη, θα ήταν μάταιο να ελπίζει κάποιος ότι η χαλαρότερη πολιτική θα επιτρέψει στην Ισπανία να ανασάνει ενόσο προσαρμόζεται στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Το ερώτημα είναι κατά πόσον οι πολιτικές επιταγές της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι συμβατές με τις πολιτικές πιέσεις που εκδηλώνονται στην Μαδρίτη και όχι μόνο.
Υπό το σφηροκόπημα της λιτότητας, η εθνική ενότητα και η κοινωνική συνοχή κλονίζονται. Στις πιο ανεξάρτητες περιοχές, όπως στην Καταλονία που έχουν κηρυχθεί πρόωρες εκλογές εν είδη δημοψηφίσματος για απόσχιση, η διαχείριση της κρίσης από μέρους του πρωθυπουργού Mariano Rajoy μοιάζει με μεγάλο σφίξιμο στον κεντρικό έλεγχο. Η αδιάλλακτη στρατηγική της Μαδρίτης κινδυνεύει να προκαλέσει θεσμική κρίση.
Ο κ. Rajoy πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την κατάσταση του έθνους. Εκλεγμένος με μεγάλη πλειοψηφία, είχε το πολιτικό κεφάλαιο ώστε να πλοηγήσει την Ισπανία ενωμένη στην περίοδο της κρίσης. Αντίθετα, η κυβέρνησή του έπαιξε πολιτικό παιχνίδι, αντί να δημιουργήσει ομοψυχία, όταν για παράδειγμα την περασμένη άνοιξη καθυστέρηση τον προϋπολογισμό με την ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές στην Ανδαλουσία.
Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει ο κ. Rajoy την υποστήριξη του κόσμου, να ιντριγκάρει τους αντιπάλους και να απογοητεύσει το κόμμα και τους εταίρους στην Ευρώπη. Ο κ. Rajoy πρέπει αφενός να επιβάλλει εθνική ενότητα στην διαχείριση αυτών των κρίσεων και αφετέρου να εξασφαλίσει την ξεκάθαρη συμφωνία της Ευρώπης στο πώς θα βοηθήσει την χώρα.
Σήμερα, η Μαδρίτη θα ανακοινώσει πόσα χρήματα χρειάζεται από το ταμείο διασώσεων της ευρωζώνης για το τραπεζικό σύστημα. Οι πρόσφατες υπαναχωρήσεις όσον αφορά τους όρους αυτής της βοήθειας, σε ένα βαθμό δικαιολογούν την συστολή του κ. Rajoy στο αν θα χρειαστεί η Ισπανία και δημοσιονομική διάσωση. Καθώς η πολιτική ατμόσφαιρα γίνεται δηλητηριώδης και η προοπτική ανάπτυξης εξανεμίζεται παραπάνω, είναι μια απόφαση που δεν μπορεί να αναβληθεί επί μακρόν.
*To Εuro2day.gr
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Ξεκίνησε ως οικονομική καταιγίδα αλλά έχει εξελιχθεί σε απόλυτη πολιτική κρίση. Εν μέσω της λαϊκής δυσαρέσκειας και των αποσχιστικών διαδηλώσεων, η Ισπανία κουτσαίνει προς το σταυροδρόμι: Χωρίς αποφασιστική δράση από την κυβέρνηση, το μετά Φράνκο πολιτικό στερέωμα, κινδυνεύει.
Η χθεσινή ανακοίνωση του προϋπολογισμού 2013 δεν άλλαξε την κατάσταση. Η Ισπανία επιμένει με την αυστηρή λιτότητα, την οποία απαιτεί η ευρωζώνη αλλά δυσχεραίνει την κρίση. Εν μέσω μιας κολοσσιαίας ύφεσης, η Μαδρίτη θα αφαιρέσει περίπου 40 δισ. ευρώ από την οικονομία για να επιτύχει μείωση του ελλείμματος του δημοσίου από 6,3% φέτος σε 4,5% του χρόνου. Η διολίσθηση και η αφόρητα υψηλή ανεργία προκαλούνται, τουλάχιστον εν μέρει, από την υπερβολικά αυστηρή θεώρηση δημοσιονομικών μεγεθών, που δεν είναι και τόσο άσχημα για τα στάνταρ της ευρωζώνης.
Οι δαπάνες της κοινωνικής ασφάλισης αυξάνονται κατά 6,6 δισ
Οι ανακοινώσεις δεν πρέπει να αφαιρέσουν από τις αγορές, τους επενδυτές και τους πολιτικούς, από τις Βρυξέλλες μέχρι το Βερολίνο, όλες τις ελπίδες ότι η Ισπανία μπορεί να καταφέρει να βρει «σέρνοντας» την έξοδο στην κρίση. Εξίσου σημαντική με τους αριθμούς για τους φόρους και τις δαπάνες, είναι η έμφαση στην συνέχιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Μπορεί να μην είναι ένας προϋπολογισμός «με αποκλειστικό στόχο την ανάπτυξη και την απασχόληση”, όπως ισχυρίζεται ο κ. Montoro, αλλά είναι γεγονός ότι ορισμένα από μη δημοσιονομικά μέτρα, όπως η απελευθέρωση της ενέργειας και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, θα βελτιώσουν την υγεία της ισπανικής οικονομίας, όταν τελειώσει η κρίση. Οι προσπάθειες για μεγαλύτερη διαφάνεια και αποδοτικότητα στις δημόσιες δαπάνες, όπως με την ανεξάρτητη Αρχή προϋπολογισμού, θα συνεισφέρουν εξίσου.
Με δεδομένη όμως την ισχύουσα πολιτική στην ευρωζώνη, θα ήταν μάταιο να ελπίζει κάποιος ότι η χαλαρότερη πολιτική θα επιτρέψει στην Ισπανία να ανασάνει ενόσο προσαρμόζεται στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Το ερώτημα είναι κατά πόσον οι πολιτικές επιταγές της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι συμβατές με τις πολιτικές πιέσεις που εκδηλώνονται στην Μαδρίτη και όχι μόνο.
Υπό το σφηροκόπημα της λιτότητας, η εθνική ενότητα και η κοινωνική συνοχή κλονίζονται. Στις πιο ανεξάρτητες περιοχές, όπως στην Καταλονία που έχουν κηρυχθεί πρόωρες εκλογές εν είδη δημοψηφίσματος για απόσχιση, η διαχείριση της κρίσης από μέρους του πρωθυπουργού Mariano Rajoy μοιάζει με μεγάλο σφίξιμο στον κεντρικό έλεγχο. Η αδιάλλακτη στρατηγική της Μαδρίτης κινδυνεύει να προκαλέσει θεσμική κρίση.
Ο κ. Rajoy πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την κατάσταση του έθνους. Εκλεγμένος με μεγάλη πλειοψηφία, είχε το πολιτικό κεφάλαιο ώστε να πλοηγήσει την Ισπανία ενωμένη στην περίοδο της κρίσης. Αντίθετα, η κυβέρνησή του έπαιξε πολιτικό παιχνίδι, αντί να δημιουργήσει ομοψυχία, όταν για παράδειγμα την περασμένη άνοιξη καθυστέρηση τον προϋπολογισμό με την ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές στην Ανδαλουσία.
Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει ο κ. Rajoy την υποστήριξη του κόσμου, να ιντριγκάρει τους αντιπάλους και να απογοητεύσει το κόμμα και τους εταίρους στην Ευρώπη. Ο κ. Rajoy πρέπει αφενός να επιβάλλει εθνική ενότητα στην διαχείριση αυτών των κρίσεων και αφετέρου να εξασφαλίσει την ξεκάθαρη συμφωνία της Ευρώπης στο πώς θα βοηθήσει την χώρα.
Σήμερα, η Μαδρίτη θα ανακοινώσει πόσα χρήματα χρειάζεται από το ταμείο διασώσεων της ευρωζώνης για το τραπεζικό σύστημα. Οι πρόσφατες υπαναχωρήσεις όσον αφορά τους όρους αυτής της βοήθειας, σε ένα βαθμό δικαιολογούν την συστολή του κ. Rajoy στο αν θα χρειαστεί η Ισπανία και δημοσιονομική διάσωση. Καθώς η πολιτική ατμόσφαιρα γίνεται δηλητηριώδης και η προοπτική ανάπτυξης εξανεμίζεται παραπάνω, είναι μια απόφαση που δεν μπορεί να αναβληθεί επί μακρόν.
*To Εuro2day.gr
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
