2012-10-01 21:44:03
Γράφει ο Τάσος Φούντογλου
Το ξεκατίνιασμα δηλωτικό της διαχρονικής τους ανεπάρκειας. Όχι ότι δεν το βλέπαμε και δεν το ξέραμε αλλά να. Ήταν και αυτά τα μικρορουσφετάκια και οι μικροεξυπηρετήσεις που χρόνια τώρα κανόνιζαν τα «του οίκου μας» και δεν τολμούσαμε οι δόλιοι να τραβήξουμε τις μάσκες από τα μεγαλοπρεπή τους πρόσωπα. Και τώρα που το οικοδόμημα σωριάζεται στα εξ ων συνετέθη, γεμίσαμε από κάθε είδους δομικά υλικά. Ρεμούλα, μετριότητα, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, φιλικοί....... διακανονισμοί, χυδαιότητα στο διαπασών. Με αυτά χτίζαμε τόσα χρόνια. Αυτά μας έμειναν ως πολύτιμη παρακαταθήκη.
Εξεπλάγη το πανελλήνιο από τις λεκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των θεσμικών του παραγόντων. Λες και όταν το ίδιο πανελλήνιο συνομιλούσε στις προεκλογικές πλατείες και τα εφήμερα γραφεία του προεκλογικού αγώνα με τους συγκεκριμένους θεσμικούς υποκλινόταν στην ποιότητα του λόγου τους και την ενάργεια της πολιτικής τους σκέψης
. Στην ευρύτητα των οραματισμών και στο εκτελεστικό των ικανοτήτων τους. Τέτοιοι ήσανε τότε. Τέτοιοι αποκαλύπτονται και τώρα. Με την μόνη διαφορά πως το γκουβέρνο σήμερα δεν έχει φράγκο για την απαραίτητη μοιρασιά, και όπως και να το κάνεις, είναι πιο εύκολο για τη συνείδησή σου να ενοχληθεί από τον ηλίθιο και να διαολοστείλει την ανύπαρκτη ποιότητά του, τώρα που χάθηκε η προοπτική του αντίδωρου.
Πρόεδρος Βουλής. Και τι Πρόεδρος. Αρσενικός και μάγκας. Για αυτήν την μαγκιά ζούσαμε, άλλωστε, τόσα χρόνια. Ψόφιοι ήμασταν για τέτοια. Ξεπουλούσε ο Αντρέας τον Καραμανλή για την Προεδρία προτείνοντας στο παρά πέντε τον Χρηστάρα και βγαίναμε στα καφενεία, αγκαζέ με τον Κουρή, να αποθεώσουμε τον μάγκα, τον καραμπουζουκλή τον Πρόεδρο που αποφάσισε, επιτέλους, να γκρεμίσει τον επάρατο καραμανλισμό.
Κραύγαζαν οι ΠΑΣΟΚοι «έξω οι βάσεις του θανάτου» και «κάτω ο μισητός Αμερικανός» και κορδωνόμασταν σα γύφτικα σκεπάρνια για την αδούλωτη στάση μας και την εθνικά υπερήφανη εξωτερική μας πολιτική. Χωμένοι μέχρι τα μπούνια μες στο αμερικανιλίκι και τις φαστ φουντ ζωές βγάζαμε σαν τις στρουθοκάμηλους το κεφαλάκι μας από το χώμα, ψελλίζαμε τα αλαμπουρνέζικά μας και ξανά πάλι πίσω στις αγαπημένες μας αμερικανικές συνήθειες. Χεσμένους μας είχανε όλοι τους, γλείφανε νυχθημερόν και πατόκορφα την γείτονα Τουρκία, αλλά εμείς εκεί. Μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι. Τριγυρνούσαμε στις αυλές των αράβων και τα κολχόζ των ανατολικοευρωπαίων φίλων μας, μήπως και τσιμπήσουνε οι εταίροι και τα κάνουν πάνω τους και το μόνο που γινόταν στο τέλος ήταν εμείς να παρακαλάμε για νέα πακέτα στήριξης και οι νέοι μας φίλοι να μας γυρνάνε διακριτικά την πλάτη τους. Πηγαίναμε στας Ευρώπας με τη μαγκιά μας ,πάλι, παραμάσχαλα και απειλούσαμε θεούς και δαίμονες. «Ή μας δίνετε φράγκα ή φεύγουμε». Και αυτοί μας δίνανε, επειδή γνωρίζανε πολύ καλά πως τα λεφτά τους θα γίνονταν γερμανικές Siemens και BMW, εξοπλιστικά προγράμματα, γαλλικά φρου φρου και αρώματα και ταξίδια στην πολιτισμένη Εσπερία.
Και εμείς εκεί. Να ζητωκραυγάζουμε για την αθάνατη ελληνική μαγκιά. Τους φάγαμε και πάλι τους κουτόφραγκους. Νέα αποθέωση, νέος γύρος του θριάμβου. Και στο «εν κατακλείδι», να σου και ο Πρόεδρος να κατεβαίνει αγέρωχος από τη σκάλα της κρατικοδίαιτης Ολυμπιακής και να καλεί τη γκόμενα να τον ακολουθήσει και να σου παραλήρημα, ενθουσιασμοί και σχόλια περηφάνιας για τον ηγέτη που δεν μασάει πουθενά.
Τα ίδια και αργότερα. Βάζαμε τους «προικισμένους» συνδικαλασταράδες μπροστά και δώστου αιτήματα για αυξήσεις, αναντίστοιχες με την παραγωγικότητά μας, για νέους διορισμούς αργομισθίας και για επιδόματα προκλητικής ξεφτίλας. Μπουκάρανε στα γραφεία, βγάζανε τις κομματικές ταυτότητες και τις μετρούσανε ξεδιάντροπα μπροστά στον υπουργό. Όποιος την είχε μεγαλύτερη, κυβερνητική να πούμε, πετύχαινε το κατιτις του.
Οι άλλοι στον προθάλαμο να περιμένουν τη δική τους σειρά για την κανονισμένη αναγνώριση των απαράμιλλων προσόντων τους, μέσω της εναλλαγής του δικομματισμού στην εξουσία.
Και στα Πανεπιστήμια, τα ίδια και χειρότερα. Τραμπούκοι, φουσκωτοί και «αιώνιοι» στην προμετωπίδα του φοιτητικού αγώνα γιατί, όπως και να το κάνεις , «ψωμί παιδεία ελευθερία» χωρίς μια στάλα τσαμπουκά δεν λέει. Ερχόταν ο καταραμένος φασίστας να μας μιλήσει εντός του ιερού ασύλου για την μαύρη βίβλο του Κομμουνισμού και δώστου τραμπουκισμοί και μπινελίκια γιατί «έτσι μας αρέσει».
Υποκλινόταν η ακαδημαϊκή κοινότητα στα προσόντα των κομματικών μειρακίων, τους έδινε πτυχία και μεταπτυχιακά και, όταν λίγα χρόνια αργότερα ανέρχονταν οι συγκεκριμένοι στις κομματικές επετηρίδες και καταλάμβαναν πόστα και οφίκια, εμείς παρατηρούσαμε ως χάνοι την κατάντια μας και τρέχαμε στις κάλπες για την απαραίτητη επιβράβευση.
Αυτή η αρσενική μαγκιά με τα μεγάλα αρχ.. μας έφαγε. Μαγκιά παντού. Στην εξωτερική πολιτική, την παιδεία, την υγεία, την καθημερινότητα του δημόσιου βίου μας. Στοιχιζόμασταν πίσω από τους φωνακλάδες και τους καμπόσους και πορεύομασταν ήσυχοι για το αυριανό αποτέλεσμα. Όσο αυτό ερχόταν μέσα από κραυγές, μπινελίκια και τραμπουκισμούς, όλα ήταν μέλι γάλα. Τώρα που στέρεψαν οι κάνουλες της κρατικοδίαιτης Χαναάν και μας τελείωσαν και το μέλι και το γάλα, αρχίσαμε να γουρλώνουμε τα μάτια μας μπροστά στο ξεκατίνιασμα. Ε ρε τι πλάκα έχουμε
Kafeneio
Το ξεκατίνιασμα δηλωτικό της διαχρονικής τους ανεπάρκειας. Όχι ότι δεν το βλέπαμε και δεν το ξέραμε αλλά να. Ήταν και αυτά τα μικρορουσφετάκια και οι μικροεξυπηρετήσεις που χρόνια τώρα κανόνιζαν τα «του οίκου μας» και δεν τολμούσαμε οι δόλιοι να τραβήξουμε τις μάσκες από τα μεγαλοπρεπή τους πρόσωπα. Και τώρα που το οικοδόμημα σωριάζεται στα εξ ων συνετέθη, γεμίσαμε από κάθε είδους δομικά υλικά. Ρεμούλα, μετριότητα, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, φιλικοί....... διακανονισμοί, χυδαιότητα στο διαπασών. Με αυτά χτίζαμε τόσα χρόνια. Αυτά μας έμειναν ως πολύτιμη παρακαταθήκη.
Εξεπλάγη το πανελλήνιο από τις λεκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των θεσμικών του παραγόντων. Λες και όταν το ίδιο πανελλήνιο συνομιλούσε στις προεκλογικές πλατείες και τα εφήμερα γραφεία του προεκλογικού αγώνα με τους συγκεκριμένους θεσμικούς υποκλινόταν στην ποιότητα του λόγου τους και την ενάργεια της πολιτικής τους σκέψης
Πρόεδρος Βουλής. Και τι Πρόεδρος. Αρσενικός και μάγκας. Για αυτήν την μαγκιά ζούσαμε, άλλωστε, τόσα χρόνια. Ψόφιοι ήμασταν για τέτοια. Ξεπουλούσε ο Αντρέας τον Καραμανλή για την Προεδρία προτείνοντας στο παρά πέντε τον Χρηστάρα και βγαίναμε στα καφενεία, αγκαζέ με τον Κουρή, να αποθεώσουμε τον μάγκα, τον καραμπουζουκλή τον Πρόεδρο που αποφάσισε, επιτέλους, να γκρεμίσει τον επάρατο καραμανλισμό.
Κραύγαζαν οι ΠΑΣΟΚοι «έξω οι βάσεις του θανάτου» και «κάτω ο μισητός Αμερικανός» και κορδωνόμασταν σα γύφτικα σκεπάρνια για την αδούλωτη στάση μας και την εθνικά υπερήφανη εξωτερική μας πολιτική. Χωμένοι μέχρι τα μπούνια μες στο αμερικανιλίκι και τις φαστ φουντ ζωές βγάζαμε σαν τις στρουθοκάμηλους το κεφαλάκι μας από το χώμα, ψελλίζαμε τα αλαμπουρνέζικά μας και ξανά πάλι πίσω στις αγαπημένες μας αμερικανικές συνήθειες. Χεσμένους μας είχανε όλοι τους, γλείφανε νυχθημερόν και πατόκορφα την γείτονα Τουρκία, αλλά εμείς εκεί. Μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι. Τριγυρνούσαμε στις αυλές των αράβων και τα κολχόζ των ανατολικοευρωπαίων φίλων μας, μήπως και τσιμπήσουνε οι εταίροι και τα κάνουν πάνω τους και το μόνο που γινόταν στο τέλος ήταν εμείς να παρακαλάμε για νέα πακέτα στήριξης και οι νέοι μας φίλοι να μας γυρνάνε διακριτικά την πλάτη τους. Πηγαίναμε στας Ευρώπας με τη μαγκιά μας ,πάλι, παραμάσχαλα και απειλούσαμε θεούς και δαίμονες. «Ή μας δίνετε φράγκα ή φεύγουμε». Και αυτοί μας δίνανε, επειδή γνωρίζανε πολύ καλά πως τα λεφτά τους θα γίνονταν γερμανικές Siemens και BMW, εξοπλιστικά προγράμματα, γαλλικά φρου φρου και αρώματα και ταξίδια στην πολιτισμένη Εσπερία.
Και εμείς εκεί. Να ζητωκραυγάζουμε για την αθάνατη ελληνική μαγκιά. Τους φάγαμε και πάλι τους κουτόφραγκους. Νέα αποθέωση, νέος γύρος του θριάμβου. Και στο «εν κατακλείδι», να σου και ο Πρόεδρος να κατεβαίνει αγέρωχος από τη σκάλα της κρατικοδίαιτης Ολυμπιακής και να καλεί τη γκόμενα να τον ακολουθήσει και να σου παραλήρημα, ενθουσιασμοί και σχόλια περηφάνιας για τον ηγέτη που δεν μασάει πουθενά.
Τα ίδια και αργότερα. Βάζαμε τους «προικισμένους» συνδικαλασταράδες μπροστά και δώστου αιτήματα για αυξήσεις, αναντίστοιχες με την παραγωγικότητά μας, για νέους διορισμούς αργομισθίας και για επιδόματα προκλητικής ξεφτίλας. Μπουκάρανε στα γραφεία, βγάζανε τις κομματικές ταυτότητες και τις μετρούσανε ξεδιάντροπα μπροστά στον υπουργό. Όποιος την είχε μεγαλύτερη, κυβερνητική να πούμε, πετύχαινε το κατιτις του.
Οι άλλοι στον προθάλαμο να περιμένουν τη δική τους σειρά για την κανονισμένη αναγνώριση των απαράμιλλων προσόντων τους, μέσω της εναλλαγής του δικομματισμού στην εξουσία.
Και στα Πανεπιστήμια, τα ίδια και χειρότερα. Τραμπούκοι, φουσκωτοί και «αιώνιοι» στην προμετωπίδα του φοιτητικού αγώνα γιατί, όπως και να το κάνεις , «ψωμί παιδεία ελευθερία» χωρίς μια στάλα τσαμπουκά δεν λέει. Ερχόταν ο καταραμένος φασίστας να μας μιλήσει εντός του ιερού ασύλου για την μαύρη βίβλο του Κομμουνισμού και δώστου τραμπουκισμοί και μπινελίκια γιατί «έτσι μας αρέσει».
Υποκλινόταν η ακαδημαϊκή κοινότητα στα προσόντα των κομματικών μειρακίων, τους έδινε πτυχία και μεταπτυχιακά και, όταν λίγα χρόνια αργότερα ανέρχονταν οι συγκεκριμένοι στις κομματικές επετηρίδες και καταλάμβαναν πόστα και οφίκια, εμείς παρατηρούσαμε ως χάνοι την κατάντια μας και τρέχαμε στις κάλπες για την απαραίτητη επιβράβευση.
Αυτή η αρσενική μαγκιά με τα μεγάλα αρχ.. μας έφαγε. Μαγκιά παντού. Στην εξωτερική πολιτική, την παιδεία, την υγεία, την καθημερινότητα του δημόσιου βίου μας. Στοιχιζόμασταν πίσω από τους φωνακλάδες και τους καμπόσους και πορεύομασταν ήσυχοι για το αυριανό αποτέλεσμα. Όσο αυτό ερχόταν μέσα από κραυγές, μπινελίκια και τραμπουκισμούς, όλα ήταν μέλι γάλα. Τώρα που στέρεψαν οι κάνουλες της κρατικοδίαιτης Χαναάν και μας τελείωσαν και το μέλι και το γάλα, αρχίσαμε να γουρλώνουμε τα μάτια μας μπροστά στο ξεκατίνιασμα. Ε ρε τι πλάκα έχουμε
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένας επαρχιώτης ανασκαλεύει και καυτηριάζει τον επαρχιωτισμό
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: «Κόλλησε» στις γραμμές το αυτοκίνητο ηλικιωμένου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
