2012-10-02 08:51:03
Αγαπητή μανούλα και μπαμπάκα μου δεν περίμενα ποτέ να γράψω ένα τέτοιο γράμμα προς εσάς και φυσικά δεν περίμενα ποτέ να το κοινοποιήσω σε τόσους γνωστούς και άγνωστους ‘’φίλους’’ μου.
Πριν 43 χρόνια 15 Μαρτίου του 1969 με φέρατε στη ζωή ως το 3ο σας παιδί…. Πλούσιοι δεν λέγαμε ποτέ ότι ήμασταν, παλεύατε δουλεύοντας, εσύ μπαμπά με το φορτηγάκι και το τεφτεράκι στις γειτονιές να πουλάς τα προικιά στον κόσμο και εσύ μαμά να κρατάς μαγαζί και να μεγαλώνεις τρία παιδιά υπόδειγμα στη γειτονιά, στο σχολείο, στην κοινωνία. Με αυστηρή αλλά συνάμα και δημοκρατική για την εποχή διαπαιδαγώγηση. Ότι θέλαμε μας τα δίνατε αλλά πάντα με μέτρο…. Και αρχίσαμε να μεγαλώνουμε και άρχισαν οι σκέψεις ότι πρέπει να κάνετε κάτι γι’ αυτά τα τρία παιδιά, πάντα με το κουμάντο σας κάνατε ότι μπορούσατε για να μας αφήσετε ένα κεραμίδι για αργότερα, δε θα ξεχάσω ότι για αρκετά χρόνια όλη η εβδομάδα ήταν με ζυμαρικά και όσπρια για φαί και την Κυριακή ήταν η κότα ή το κρέας επειδή ήταν η ‘’ καλή μέρα’’.
Τα χρόνια πια παρά πέρασαν τα τρία αυτά πια παιδιά γίνανε γυναίκες, παντρεύτηκαν κάνανε παιδιά και εσείς περήφανοι ότι οι κόρες σας είχαν προίκα και ότι θα είναι άνετα για όλοι τους τη ζωή χωρίς ενοίκια και χωρίς ‘’φτώχια’’ όπως περάσατε εσείς.
Το σκηνικό συνεχίστηκε πια, με μας γονείς, με πολύ συντήρηση αλλά τίποτα να μη λείπει από τα παιδιά μας και να κάνουμε κάτι ακόμα γι’ αυτά…..
Και ερχόμαστε στο 2010 τα πρώτα σύννεφα φαίνονται στον ουρανό, φίλοι, γνωστοί αρχίζουν να ξεπουλάνε, εμείς ακόμα αντέχουμε, η πρώτη ‘’φιλική’’ αυτοκτονία, το πρώτο σοκ μου…. Και τα χρόνια περνούν….
Εν’ έτει 2012 το θέμα έχει ξεφύγει εξ’ ολοκλήρου, είμαστε στο χείλος του γκρεμού, πολλοί έχουν ήδη πέσει, τα πληρωμένα τα ξαναπληρώνουμε τα ’’μαζεμένα’’ τα χάνουμε και όμως απλά βλέπουμε, χωρίς αντίδραση την ολική καταστροφή μας…. Και θυμώνω και θέλω να αντιδράσω και φωνάζω και πνίγομαι μέρα με τη μέρα….
Αντίδραση καμιά, αντίδραση από κανέναν, μόνο ακούς ‘’υπομονή’’ θα περάσει, ‘’υπομονή’’ υπάρχουν και χειρότερα…πια είναι τα χειρότερα? Καθημερινά ακούμε δεκάδες πια οι αυτοκτονίες, δεκάδες πια οι απολύσεις, δεκάδες πια οι κλεισμένες επιχειρήσεις, πια είναι τα χειρότερα? Τα χειρότερα είναι να γίνουμε οι ίδιοι αυτόχειρες? Αυτά είναι τα χειρότερα?
Λοιπόν αγαπητοί μου γονείς, όπως καταλάβατε όλα αυτά τα χρόνια που με κόπο και κουμάντο φτιάξατε περιουσία για να αφήσετε στα τρία σας παιδιά, βρέθηκαν 300 ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ να μας την πάρουν και χωρίς αιτιολογία….
Ε ΟΧΙ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΝΕΝΟΣ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ, ΔΕ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΡΗΣΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΖΗΤΑΝΕ ΠΙΣΩ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕ ΚΟΠΟ… ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΖΥΜΑΡΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΟΣΠΡΙΟ… ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΝΕΞΗΤΗΛΟ ΜΑΡΚΑΔΟΡΟ….
Αναγνώστρια
Tromaktiko
Πριν 43 χρόνια 15 Μαρτίου του 1969 με φέρατε στη ζωή ως το 3ο σας παιδί…. Πλούσιοι δεν λέγαμε ποτέ ότι ήμασταν, παλεύατε δουλεύοντας, εσύ μπαμπά με το φορτηγάκι και το τεφτεράκι στις γειτονιές να πουλάς τα προικιά στον κόσμο και εσύ μαμά να κρατάς μαγαζί και να μεγαλώνεις τρία παιδιά υπόδειγμα στη γειτονιά, στο σχολείο, στην κοινωνία. Με αυστηρή αλλά συνάμα και δημοκρατική για την εποχή διαπαιδαγώγηση. Ότι θέλαμε μας τα δίνατε αλλά πάντα με μέτρο…. Και αρχίσαμε να μεγαλώνουμε και άρχισαν οι σκέψεις ότι πρέπει να κάνετε κάτι γι’ αυτά τα τρία παιδιά, πάντα με το κουμάντο σας κάνατε ότι μπορούσατε για να μας αφήσετε ένα κεραμίδι για αργότερα, δε θα ξεχάσω ότι για αρκετά χρόνια όλη η εβδομάδα ήταν με ζυμαρικά και όσπρια για φαί και την Κυριακή ήταν η κότα ή το κρέας επειδή ήταν η ‘’ καλή μέρα’’.
Τα χρόνια πια παρά πέρασαν τα τρία αυτά πια παιδιά γίνανε γυναίκες, παντρεύτηκαν κάνανε παιδιά και εσείς περήφανοι ότι οι κόρες σας είχαν προίκα και ότι θα είναι άνετα για όλοι τους τη ζωή χωρίς ενοίκια και χωρίς ‘’φτώχια’’ όπως περάσατε εσείς.
Το σκηνικό συνεχίστηκε πια, με μας γονείς, με πολύ συντήρηση αλλά τίποτα να μη λείπει από τα παιδιά μας και να κάνουμε κάτι ακόμα γι’ αυτά…..
Και ερχόμαστε στο 2010 τα πρώτα σύννεφα φαίνονται στον ουρανό, φίλοι, γνωστοί αρχίζουν να ξεπουλάνε, εμείς ακόμα αντέχουμε, η πρώτη ‘’φιλική’’ αυτοκτονία, το πρώτο σοκ μου…. Και τα χρόνια περνούν….
Εν’ έτει 2012 το θέμα έχει ξεφύγει εξ’ ολοκλήρου, είμαστε στο χείλος του γκρεμού, πολλοί έχουν ήδη πέσει, τα πληρωμένα τα ξαναπληρώνουμε τα ’’μαζεμένα’’ τα χάνουμε και όμως απλά βλέπουμε, χωρίς αντίδραση την ολική καταστροφή μας…. Και θυμώνω και θέλω να αντιδράσω και φωνάζω και πνίγομαι μέρα με τη μέρα….
Αντίδραση καμιά, αντίδραση από κανέναν, μόνο ακούς ‘’υπομονή’’ θα περάσει, ‘’υπομονή’’ υπάρχουν και χειρότερα…πια είναι τα χειρότερα? Καθημερινά ακούμε δεκάδες πια οι αυτοκτονίες, δεκάδες πια οι απολύσεις, δεκάδες πια οι κλεισμένες επιχειρήσεις, πια είναι τα χειρότερα? Τα χειρότερα είναι να γίνουμε οι ίδιοι αυτόχειρες? Αυτά είναι τα χειρότερα?
Λοιπόν αγαπητοί μου γονείς, όπως καταλάβατε όλα αυτά τα χρόνια που με κόπο και κουμάντο φτιάξατε περιουσία για να αφήσετε στα τρία σας παιδιά, βρέθηκαν 300 ΤΣΟΓΛΑΝΙΑ να μας την πάρουν και χωρίς αιτιολογία….
Ε ΟΧΙ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΝΕΝΟΣ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ, ΔΕ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΡΗΣΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΖΗΤΑΝΕ ΠΙΣΩ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕ ΚΟΠΟ… ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΖΥΜΑΡΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΟΣΠΡΙΟ… ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΝΕΞΗΤΗΛΟ ΜΑΡΚΑΔΟΡΟ….
Αναγνώστρια
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έφτασε στην καρδιά του ηφαιστείου και άγγιξε τη λάβα!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χανιά: Βουτιά ΙΧ σε χαράδρα - Σώοι οι επιβάτες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
