2012-10-03 21:22:46
του Γ.Π. Μαλούχου
Αν η «μέρα που άλλαξε τον κόσμο» ήταν η τραγική και αποτρόπαια, μαύρη 11ηΣεπτεμβρίου 2001, η μέρα που άλλαξε, χωρίς εισαγωγικά, την Ευρώπη ήταν, αντίθετα, μέρα χαράς και αισιοδοξίας: ήταν η 3η Οκτωβρίου 1990, η μέρα της γερμανικής επανένωσης.
Λίγους μήνες μετά την πτώση του Τείχους στα τέλη του 1989 που ήρθε μαζί με το τέλος του μεταπολεμικού διπολικού κόσμου, οι «δύο» Γερμανίες γίνονταν και πάλι μία χώρα στις 3 Οκτωβρίου του '90: μια στυγνή δικτατορία που κυβερνούσαν ηγέτες τύπου Χόνεγκερ με εργαλεία τύπου Στάζι, κατέρρεε. Κάθε ελεύθερος άνθρωπος, Γερμανός ή μη, δεν μπορούσε παρά να νιώθει χαρούμενος με αυτή την εξέλιξη.
Πέρασαν από τότε 22 χρόνια. Σε αυτά, γεννήθηκε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, σε αυτά η πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας απορροφήθηκε ουσιαστικά από την πρώην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και στην πράξη και ανοικοδομήθηκε από αυτήν, ενώ, πλήθος αλλαγές που συντελέστηκαν στο εσωτερικό της «νέας» χώρας πέρασαν απαρατήρητες από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αυτή η διεργασία κράτησε μέχρι την κρίση του 2008 στις ΗΠΑ, αλλά, κυρίως, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου έκρινε ότι δεν έπρεπε να δανειστεί από τις «αγορές» στα τέλη του 2009 και κατέφυγε τελικά, όπως κατέφυγε, στο διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν οδήγησαν, με αταλάντευτη επιμονή της γερμανικής κυβέρνησης, στην εμπλοκή και του ΔΝΤ στην «επίλυση» του προβλήματος με το σχηματισμό ενός νέου «προσωρινού μηχανισμού» που, τελικά, μαζί με την κρίση χρέους, σταδιακά η «χρήση» του επεκτάθηκε στην Ιρλανδία και τη Πορτογαλία, ενώ, σήμερα, συζητείται η επέκτασή του και στην Ισπανία και αύριο ίσως στην Ιταλία ή την Κύπρο. Σε αυτές τις συζητήσεις, ποιος ήταν και παραμένει ο απολύτως καθοριστικός παράγοντας των αποφάσεων, που σαφώς επιδιώκει να εξελιχθεί και στον μοναδικό επί της ουσίας κυρίαρχο; Ασφαλώς, το Βερολίνο.
Το Βερολίνο, έγινε και πάλι πρωτεύουσα της Γερμανίας λίγα χρόνια μετά την επανένωση της χώρας. Στο διάστημα ανάμεσα στην πτώση του Τείχους και την απόφαση της μεταφοράς της γερμανικής πρωτεύουσας από τη Βόννη, η οποία λήφθηκε το 1994, η κυβέρνηση της επανενωμένης Γερμανίας διαβεβαίωνε τους πάντες με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί -αν και από το 1991 οι επίσημες αυτές τοποθετήσεις άρχισαν σταδιακά να «μαλακώνουν».
Ετσι φτάσαμε σήμερα να μιλάμε μόνο για το Βερολίνο, η πολιτική του οποίου είναι κάτι που ουδέποτε υπήρξε εκείνη της Βόννης: ηγεμονική. Ισως λοιπόν, με αφορμή αυτή την ιστορική ημέρα, που κάποτε γέμισε αισιοδοξία την Ευρώπη, η γερμανική ηγεσία θα πρέπει να ξανασκεφτεί αυτό που κάνει και έχει φέρει αυτή τη μεταπολεμική κοινότητα ελεύθερων κρατών στο χειρότερο σημείο από τη δημιουργία της. Είναι μια ευκαιρία πηγη:tovima
Αν η «μέρα που άλλαξε τον κόσμο» ήταν η τραγική και αποτρόπαια, μαύρη 11ηΣεπτεμβρίου 2001, η μέρα που άλλαξε, χωρίς εισαγωγικά, την Ευρώπη ήταν, αντίθετα, μέρα χαράς και αισιοδοξίας: ήταν η 3η Οκτωβρίου 1990, η μέρα της γερμανικής επανένωσης.
Λίγους μήνες μετά την πτώση του Τείχους στα τέλη του 1989 που ήρθε μαζί με το τέλος του μεταπολεμικού διπολικού κόσμου, οι «δύο» Γερμανίες γίνονταν και πάλι μία χώρα στις 3 Οκτωβρίου του '90: μια στυγνή δικτατορία που κυβερνούσαν ηγέτες τύπου Χόνεγκερ με εργαλεία τύπου Στάζι, κατέρρεε. Κάθε ελεύθερος άνθρωπος, Γερμανός ή μη, δεν μπορούσε παρά να νιώθει χαρούμενος με αυτή την εξέλιξη.
Πέρασαν από τότε 22 χρόνια. Σε αυτά, γεννήθηκε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, σε αυτά η πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας απορροφήθηκε ουσιαστικά από την πρώην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και στην πράξη και ανοικοδομήθηκε από αυτήν, ενώ, πλήθος αλλαγές που συντελέστηκαν στο εσωτερικό της «νέας» χώρας πέρασαν απαρατήρητες από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αυτή η διεργασία κράτησε μέχρι την κρίση του 2008 στις ΗΠΑ, αλλά, κυρίως, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου έκρινε ότι δεν έπρεπε να δανειστεί από τις «αγορές» στα τέλη του 2009 και κατέφυγε τελικά, όπως κατέφυγε, στο διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν οδήγησαν, με αταλάντευτη επιμονή της γερμανικής κυβέρνησης, στην εμπλοκή και του ΔΝΤ στην «επίλυση» του προβλήματος με το σχηματισμό ενός νέου «προσωρινού μηχανισμού» που, τελικά, μαζί με την κρίση χρέους, σταδιακά η «χρήση» του επεκτάθηκε στην Ιρλανδία και τη Πορτογαλία, ενώ, σήμερα, συζητείται η επέκτασή του και στην Ισπανία και αύριο ίσως στην Ιταλία ή την Κύπρο. Σε αυτές τις συζητήσεις, ποιος ήταν και παραμένει ο απολύτως καθοριστικός παράγοντας των αποφάσεων, που σαφώς επιδιώκει να εξελιχθεί και στον μοναδικό επί της ουσίας κυρίαρχο; Ασφαλώς, το Βερολίνο.
Το Βερολίνο, έγινε και πάλι πρωτεύουσα της Γερμανίας λίγα χρόνια μετά την επανένωση της χώρας. Στο διάστημα ανάμεσα στην πτώση του Τείχους και την απόφαση της μεταφοράς της γερμανικής πρωτεύουσας από τη Βόννη, η οποία λήφθηκε το 1994, η κυβέρνηση της επανενωμένης Γερμανίας διαβεβαίωνε τους πάντες με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί -αν και από το 1991 οι επίσημες αυτές τοποθετήσεις άρχισαν σταδιακά να «μαλακώνουν».
Ετσι φτάσαμε σήμερα να μιλάμε μόνο για το Βερολίνο, η πολιτική του οποίου είναι κάτι που ουδέποτε υπήρξε εκείνη της Βόννης: ηγεμονική. Ισως λοιπόν, με αφορμή αυτή την ιστορική ημέρα, που κάποτε γέμισε αισιοδοξία την Ευρώπη, η γερμανική ηγεσία θα πρέπει να ξανασκεφτεί αυτό που κάνει και έχει φέρει αυτή τη μεταπολεμική κοινότητα ελεύθερων κρατών στο χειρότερο σημείο από τη δημιουργία της. Είναι μια ευκαιρία πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Διέρρηξαν μηχανουργείο για να κλέψουν χαλκό στα Φάρσαλα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Eurobank: Ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας το 2013
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
