2012-10-10 10:43:03
Ο μικρός Ρουμάνος Ταμουίε Ντεγκουέ όταν τα άλλα παιδιά παίρνουν τη γνώση στα σχολεία εκείνος ταξιδεύει ανά την Ελλάδα ψάχνοντας το μεροκάματο που θα τον ζήσει. Τόπος διανυκτέρευσης ...
όπου βρει, και πατρίδα ... οπουδήποτε! Στην Κραιόβα, από όπου ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι της επιβίωσης, ζουν τα άλλα τρία αδέλφια του ηλικίας 6, 9 και 15 χρόνων και η μάνα του. Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στην πατρίδα του… Ο νεαρός ταξιδευτής όλες τις μέρες χωρίς στέγη και τροφή, διανυκτερεύει στο… ξενοδοχείο των αστέρων και τρέφεται ... από τα σκουπίδια!
Με έγγραφα νόμιμης παραμονής, βρίσκεται στην Ελλάδα περίπου τρία χρόνια και από τότε ταξιδεύει συνέχεια, αναζητώντας δουλειά που θα του δώσει τον επιούσιο. Όπου τον βρει και για όσο διάστημα «υπάρχει μεροκάματο».
Και πού δεν έχει ταξιδέψει ο 16χρονος! Πήγε και έμεινε για λίγο καιρό και «για όσο είχε δουλειά», στην Κόρινθο, στη Λαμία, στη Λάρισα, στην Αθήνα, στον Πύργο, στο Κιάτο, στην Τρίπολη, στο Άργος, στην Καλαμάτα, στη Σπάρτη, στο Αίγιο, στο Ρίο, και στη Θεσσαλονίκη.
Τώρα ο δρόμος τον έφερε νοτιότερα, στην Κρήτη, στα Χανιά, στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο. Κάνει όλες τις χειρωνακτικές δουλειές, φτάνει να υπάρξουν «αφεντικά που θα τον ζητήσουν».
Η κατάσταση του είναι απελπιστική. Σπίτι του ... κάθε βολικό σημείο του δρόμου ή του ερειπίου! Και τροφή, οτιδήποτε υπάρχει στους κάδους, φτάνει να είναι φαγώσιμο! Θα βρει οτιδήποτε τρώγεται, έστω κι αν έχει παρέλθει η ημερομηνία κατανάλωσης του και θα πρέπει να αποσυρθεί από τα ράφια των καταστημάτων. Αν, ωστόσο, βρεθεί κάποιος και του προσφέρει ένα πιάτο φαγητό, θα πετά στα ουράνια. Η πείνα γι'αυτόν δεν έχει ημερομηνία λήξεως!
«Μένω στο δρόμο κι όπου με βρει η νύχτα. Κι αν δεν έχω 5 ευρώ για να φάω ή κάτι να βάλω στο στόμα μου, ψάχνω στα σκουπίδια και στους σκουπιδοτενεκέδες που είναι κοντά στα μεγάλα μαγαζιά», λέει με σπαστά ελληνικά, φανερά καταβεβλημένος και χωρίς να γνωρίζει το αύριο. «Ήλθα στην Ελλάδα για να δουλέψω και να στείλω λεφτά στη μάνα και στα αδέλφια μου. Δεν υπάρχουν, όμως, δουλειές και γυρίζω με το φίλο από την ίδια πατρίδα, μήπως και βρεθεί κανένας καλός άνθρωπος και μας δώσει να του κάνουμε μια μικρή δουλειά. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ντρέπομαι που ζητιανεύω και ψάχνω στα σκουπίδια!»
Εκείνο το πρωί, στο Ρέθυμνο, με τα ρούχα της δουλειάς ήλθε δειλά-δειλά και ζήτησε τσιγάρο. Κάθισε και είπε ότι πεινούσε. «Θα μου πάρεις κάτι να φάω;» με ρωτά. Σε λίγο ήλθε κι ένας συμπατριώτης του που μοιράστηκαν την τυρόπιτα και σε δευτερόλεπτα κατέληξε στο στομάχι τους! Παρακάλεσαν και για «κάτι ακόμη» γιατί είχαν να φάνε οτιδήποτε μια ολόκληρη μέρα.
Το θέαμα των μεταναστών ήταν θλιβερό. Έφυγε με τον συμπατριώτη του Μπαρέ Καρέσκο με κατεύθυνση ένα κοντινό κατάστημα πολυεθνικής εταιρείας. Πήγαν στους κάδους ψάχνοντας τροφή. Θα ήταν θαύμα αν έβρισκαν μεροκάματο εκείνη τη μέρα!
MadeinCreta
Tromaktiko
όπου βρει, και πατρίδα ... οπουδήποτε! Στην Κραιόβα, από όπου ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι της επιβίωσης, ζουν τα άλλα τρία αδέλφια του ηλικίας 6, 9 και 15 χρόνων και η μάνα του. Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στην πατρίδα του… Ο νεαρός ταξιδευτής όλες τις μέρες χωρίς στέγη και τροφή, διανυκτερεύει στο… ξενοδοχείο των αστέρων και τρέφεται ... από τα σκουπίδια!
Με έγγραφα νόμιμης παραμονής, βρίσκεται στην Ελλάδα περίπου τρία χρόνια και από τότε ταξιδεύει συνέχεια, αναζητώντας δουλειά που θα του δώσει τον επιούσιο. Όπου τον βρει και για όσο διάστημα «υπάρχει μεροκάματο».
Και πού δεν έχει ταξιδέψει ο 16χρονος! Πήγε και έμεινε για λίγο καιρό και «για όσο είχε δουλειά», στην Κόρινθο, στη Λαμία, στη Λάρισα, στην Αθήνα, στον Πύργο, στο Κιάτο, στην Τρίπολη, στο Άργος, στην Καλαμάτα, στη Σπάρτη, στο Αίγιο, στο Ρίο, και στη Θεσσαλονίκη.
Τώρα ο δρόμος τον έφερε νοτιότερα, στην Κρήτη, στα Χανιά, στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο. Κάνει όλες τις χειρωνακτικές δουλειές, φτάνει να υπάρξουν «αφεντικά που θα τον ζητήσουν».
Η κατάσταση του είναι απελπιστική. Σπίτι του ... κάθε βολικό σημείο του δρόμου ή του ερειπίου! Και τροφή, οτιδήποτε υπάρχει στους κάδους, φτάνει να είναι φαγώσιμο! Θα βρει οτιδήποτε τρώγεται, έστω κι αν έχει παρέλθει η ημερομηνία κατανάλωσης του και θα πρέπει να αποσυρθεί από τα ράφια των καταστημάτων. Αν, ωστόσο, βρεθεί κάποιος και του προσφέρει ένα πιάτο φαγητό, θα πετά στα ουράνια. Η πείνα γι'αυτόν δεν έχει ημερομηνία λήξεως!
«Μένω στο δρόμο κι όπου με βρει η νύχτα. Κι αν δεν έχω 5 ευρώ για να φάω ή κάτι να βάλω στο στόμα μου, ψάχνω στα σκουπίδια και στους σκουπιδοτενεκέδες που είναι κοντά στα μεγάλα μαγαζιά», λέει με σπαστά ελληνικά, φανερά καταβεβλημένος και χωρίς να γνωρίζει το αύριο. «Ήλθα στην Ελλάδα για να δουλέψω και να στείλω λεφτά στη μάνα και στα αδέλφια μου. Δεν υπάρχουν, όμως, δουλειές και γυρίζω με το φίλο από την ίδια πατρίδα, μήπως και βρεθεί κανένας καλός άνθρωπος και μας δώσει να του κάνουμε μια μικρή δουλειά. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ντρέπομαι που ζητιανεύω και ψάχνω στα σκουπίδια!»
Εκείνο το πρωί, στο Ρέθυμνο, με τα ρούχα της δουλειάς ήλθε δειλά-δειλά και ζήτησε τσιγάρο. Κάθισε και είπε ότι πεινούσε. «Θα μου πάρεις κάτι να φάω;» με ρωτά. Σε λίγο ήλθε κι ένας συμπατριώτης του που μοιράστηκαν την τυρόπιτα και σε δευτερόλεπτα κατέληξε στο στομάχι τους! Παρακάλεσαν και για «κάτι ακόμη» γιατί είχαν να φάνε οτιδήποτε μια ολόκληρη μέρα.
Το θέαμα των μεταναστών ήταν θλιβερό. Έφυγε με τον συμπατριώτη του Μπαρέ Καρέσκο με κατεύθυνση ένα κοντινό κατάστημα πολυεθνικής εταιρείας. Πήγαν στους κάδους ψάχνοντας τροφή. Θα ήταν θαύμα αν έβρισκαν μεροκάματο εκείνη τη μέρα!
MadeinCreta
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
2003 - Ο «τύπος» του Αγιορείτη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ΜΕΡΚΕΛ ΕΔΙΩΞΕ... ΤΟΝ ΜΕΣΙ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
