2012-10-10 13:34:51
H Μάργκαρετ Θάτσερ συνήθιζε να λέει, ότι δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε κεκτημένο δικαίωμα, εκτός αν κάποιος έχει εκπληρώσει προηγουμένως μια υποχρέωση. Η ελληνική πραγματικότητα βρίθει κεκτημένων, που δεν αντιστοιχούν σε καμιά εκπλήρωση υποχρεώσεων. Κάποια από αυτά μάλιστα έχουν τις ρίζες τους πολύ βαθιά στον χρόνο, όπως π. χ. το αγγελιόσημο, ο βασικός πόρος του ασφαλιστικού ταμείου των εργαζομένων στον Τύπο.
Το αγγελιόσημο θεσπίστηκε και επεκτάθηκε σε περιόδους ανώμαλες για την ιστορία του τόπου. Το εισάγει για πρώτη φορά η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου με το νομοθετικό διάταγμα 465 του 1941, «περί διαχειρίσεως των Λογαριασμών Ανεργίας των Ταμείων Συντάξεων Προσωπικού Εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και περί ενισχύσεως των πόρων αυτών».
Στο άρθρο 3 και εδάφιο δ εκείνου του διατάγματος κάνει λόγο για «το προϊόν ειδικού αγγελιοσήμου εκ πέντε τοις εκατόν επιβαλλομένου διά του παρόντος νόμου επί του τιμήματος πάσης επί πληρωμή δημοσιεύσεως ή διαφημίσεως εμπορικής, ιδιωτικής, κοινοτικής, δημοτικής και κρατικής, καταχωρουμένης από 1 Σεπτεμβρίου 1941 εις τας εν Π. Ελλάδι εκδιδομένας ημερησίας εφημερίδας εξαιρέσει των εφημερίδων Ηπείρου και Θεσσαλίας».
Αρχικά λοιπόν πρόκειται για μια επιβάρυνση ύψους 5% επί του τιμήματος κάθε επί πληρωμή δημοσίευσης ή διαφήμισης που καταχωρείται στις ημερήσιες εφημερίδες. Αυτή δεν αίρεται μετά την απελευθέρωση, το 1944, όμως τα του αγγελιοσήμου παραμένουν αμετάβλητα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Κινητικότητα στα περί του αγγελιοσήμου παρατηρείται πάλι επί χούντας. Με τον νόμο 248/1967 η επιβάρυνση στις επί πληρωμή δημοσιεύσεις και διαφημίσεις επεκτείνεται στις μη ημερήσιες εφημερίδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης και στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Ενόπλων Δυνάμεων (α. ν. 248/1967). Το 1973 το αγγελιόσημο επιβάλλεται και στα περιοδικά και τους κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς (ν. δ. 1344/1973). Αξίζει να σημειωθεί, ότι με εκείνο τον νόμο εξαιρέθηκαν οι δημόσιοι φορείς από την καταβολή του αγγελιοσήμου.
Η τελευταία σημαντική μεταβολή στα του αγγελιοσήμου συντελείται το 1989, στα τελευταία δηλαδή της πρώτης κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο νόμος εκείνος (1866/1989) έχει τον τίτλο «Περί ίδρυσης Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και παροχή αδειών για ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών».
Από τον νόμο αυτόν πολλές διατάξεις παραμένουν ώς σήμερα ανεφάρμοστες, όχι όμως αυτές που αφορούν το αγγελιόσημο. Η επιβάρυνση επιβάλλεται και σε κάθε διαφήμιση στους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Στο ύψος του αγγελιοσήμου γίνονται αλλεπάλληλες προσαρμογές. Η χούντα αυξάνει στο 20% και 16% αντίστοιχα το ποσοστό για διαφημίσεις ή καταχωρήσεις σε ημερήσιες εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (11 του ν. 248/1967), καθώς και στο 20% για καταχωρήσεις σε μη ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά. Ο νόμος 1866/1989 διαμορφώνει το ύψος του σε ποσοστό 21,5% για διαφημίσεις σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα (άρθρο 15).
Το προϊόν του αγγελιοσήμου διατίθεται υπέρ των ταμείων υποχρεωτικής ασφάλισης των εργαζομένων στον Τύπο, το ραδιόφωνο και την ραδιοτηλεόραση, όχι όμως μόνον εκεί. Ενα μέρος από το προϊόν του αγγελιοσήμου διατίθεται επίσης υπέρ σχετικών και συναφών επαγγελματικών οργανώσεων (ενώσεις τεχνικών, συντακτών, εφημεριδοπωλών, ακόμα και των ανταποκριτών ξένου Τύπου.
Ειδικά σε ό, τι αφορά το αγγελιόσημο που καταβάλλεται στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ένα σημαντικό μέρος διοχετεύεται στο ΤΣΠΕΑΘ (5% και 6,8%) αντίστοιχα, στον ΕΔΟΕΑΠ (5% και 3,2%), στο Ταμείο Ασφαλίσεως Τεχνικών Τύπου (4% και 1,75%). Αξίζει να σημειωθεί, πως ένα μέρος εισπράττουν τα ταμεία Επικουρικής Ασφάλισης Υπαλλήλων Ραδιοφωνίας και Τουρισμού (1,6% +3,8%), αλλά και το Ταμείο Συντάξεων Εφημεριδοπωλών (2,499%+0,796%)
πηγη:kathimerini.gr
Το αγγελιόσημο θεσπίστηκε και επεκτάθηκε σε περιόδους ανώμαλες για την ιστορία του τόπου. Το εισάγει για πρώτη φορά η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου με το νομοθετικό διάταγμα 465 του 1941, «περί διαχειρίσεως των Λογαριασμών Ανεργίας των Ταμείων Συντάξεων Προσωπικού Εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και περί ενισχύσεως των πόρων αυτών».
Στο άρθρο 3 και εδάφιο δ εκείνου του διατάγματος κάνει λόγο για «το προϊόν ειδικού αγγελιοσήμου εκ πέντε τοις εκατόν επιβαλλομένου διά του παρόντος νόμου επί του τιμήματος πάσης επί πληρωμή δημοσιεύσεως ή διαφημίσεως εμπορικής, ιδιωτικής, κοινοτικής, δημοτικής και κρατικής, καταχωρουμένης από 1 Σεπτεμβρίου 1941 εις τας εν Π. Ελλάδι εκδιδομένας ημερησίας εφημερίδας εξαιρέσει των εφημερίδων Ηπείρου και Θεσσαλίας».
Αρχικά λοιπόν πρόκειται για μια επιβάρυνση ύψους 5% επί του τιμήματος κάθε επί πληρωμή δημοσίευσης ή διαφήμισης που καταχωρείται στις ημερήσιες εφημερίδες. Αυτή δεν αίρεται μετά την απελευθέρωση, το 1944, όμως τα του αγγελιοσήμου παραμένουν αμετάβλητα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Κινητικότητα στα περί του αγγελιοσήμου παρατηρείται πάλι επί χούντας. Με τον νόμο 248/1967 η επιβάρυνση στις επί πληρωμή δημοσιεύσεις και διαφημίσεις επεκτείνεται στις μη ημερήσιες εφημερίδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης και στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Ενόπλων Δυνάμεων (α. ν. 248/1967). Το 1973 το αγγελιόσημο επιβάλλεται και στα περιοδικά και τους κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς (ν. δ. 1344/1973). Αξίζει να σημειωθεί, ότι με εκείνο τον νόμο εξαιρέθηκαν οι δημόσιοι φορείς από την καταβολή του αγγελιοσήμου.
Η τελευταία σημαντική μεταβολή στα του αγγελιοσήμου συντελείται το 1989, στα τελευταία δηλαδή της πρώτης κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο νόμος εκείνος (1866/1989) έχει τον τίτλο «Περί ίδρυσης Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και παροχή αδειών για ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών».
Από τον νόμο αυτόν πολλές διατάξεις παραμένουν ώς σήμερα ανεφάρμοστες, όχι όμως αυτές που αφορούν το αγγελιόσημο. Η επιβάρυνση επιβάλλεται και σε κάθε διαφήμιση στους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Στο ύψος του αγγελιοσήμου γίνονται αλλεπάλληλες προσαρμογές. Η χούντα αυξάνει στο 20% και 16% αντίστοιχα το ποσοστό για διαφημίσεις ή καταχωρήσεις σε ημερήσιες εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (11 του ν. 248/1967), καθώς και στο 20% για καταχωρήσεις σε μη ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά. Ο νόμος 1866/1989 διαμορφώνει το ύψος του σε ποσοστό 21,5% για διαφημίσεις σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα (άρθρο 15).
Το προϊόν του αγγελιοσήμου διατίθεται υπέρ των ταμείων υποχρεωτικής ασφάλισης των εργαζομένων στον Τύπο, το ραδιόφωνο και την ραδιοτηλεόραση, όχι όμως μόνον εκεί. Ενα μέρος από το προϊόν του αγγελιοσήμου διατίθεται επίσης υπέρ σχετικών και συναφών επαγγελματικών οργανώσεων (ενώσεις τεχνικών, συντακτών, εφημεριδοπωλών, ακόμα και των ανταποκριτών ξένου Τύπου.
Ειδικά σε ό, τι αφορά το αγγελιόσημο που καταβάλλεται στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ένα σημαντικό μέρος διοχετεύεται στο ΤΣΠΕΑΘ (5% και 6,8%) αντίστοιχα, στον ΕΔΟΕΑΠ (5% και 3,2%), στο Ταμείο Ασφαλίσεως Τεχνικών Τύπου (4% και 1,75%). Αξίζει να σημειωθεί, πως ένα μέρος εισπράττουν τα ταμεία Επικουρικής Ασφάλισης Υπαλλήλων Ραδιοφωνίας και Τουρισμού (1,6% +3,8%), αλλά και το Ταμείο Συντάξεων Εφημεριδοπωλών (2,499%+0,796%)
πηγη:kathimerini.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πέρασε το τεστ η Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
