2012-10-12 13:42:03
Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας
Αν ήμουν σεναριογράφος κάπως έτσι σκέπτομαι ότι θα ξεκινούσα το σενάριο -Άκουγε εμβρόντητος το συνομιλητή του από την άλλη άκρη του σύρματος. Δεν ήθελε να πιστέψει αυτά που άκουγε! Τράβηξε το ακουστικό από το αυτί του. Σήκωσε το δεξί του χέρι και με το μικρό δάκτυλο προσπάθησε να το ξεβουλώσει. Ξανάβαλε το ακουστικό στο δεξί αυτί. Τενόρος εν ώρα δράσης! Δεν έχει σημασία τι έλεγε. Ο τρόπος που τα έλεγε ήταν “κάπως”. Ώσπου το ακουστικό του ξέφυγε από το χέρι. Έπεσε με θόρυβο πάνω στο γραφείο.
-Ευτυχώς που δεν ήταν καρυδένιο, σκέφθηκε. Και σωριάστηκε, με τη σειρά του, εξουθενωμένος στην πολυθρόνα! Ούτε αυτή ήταν δερμάτινη!..
Αλλά σεναριογράφος δεν είμαι. Ούτε καν ένας καλός παραμυθάς. Γι αυτό μου ξέφυγαν οι συνοδοιπόροι της ζωής! Και τώρα εγώ, με τη γλώσσα έξω, προσπαθώ να τους πω, εδώ είμαι!
-Εδώ; Πού;
-Εδώ, κάτω -Α,
Το είχα πει κάποτε σε μία καλή μου φίλη: Αν αποφασίσω να αυτοκτονήσω, θα σου πω εγκαίρως να πεις του δήμαρχου να καθαρίσει το πεζοδρόμιο! Εγώ σε βρώμικο πεζοδρόμιο δεν πέφτω! (Ούτε σε καθαρό πέφτω, αλλά έτσι το είπα!)
Ούτε σε φτηνό κουτσομπολιό ξεπέφτω. Όχι, δεν το μαρτυράω. Ούτε ποιος ήτανε στην άλλη άκρη της γραμμής ούτε τι έλεγε. Αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό! Πως το έλεγε η Αλίκη;» Α, ναι, έχω ένα μυστικό που τη ζωή μου έχει αλλάξει»…
Εμένα τη δική μου ζωή δεν μπορώ να πω ότι την άλλαξε. Δυστυχώς. Ίσως αλλάξει άλλων, όμως.
Κατέχει κι αυτός την τέχνη της παντογνωσίας. Βρε, πως γίνεται τη μία μέρα να μην τους ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας που μένουν και την άλλη μέρα να έχουν έτοιμες τις λύσεις, να τα ξέρουν όλα, να έχουν μόνον αυτοί δίκιο και να μην σηκώνουν και μύγα στο σπαθί τους, αυτό ούτε που θα το καταλάβω ποτέ!
Όπως ποτέ δεν θα καταλάβω (ούτε θα συγχωρήσω) να το να είσαι δέκα χρόνια μαζί μ΄έναν άνθρωπο, συνεργάτες και φίλοι, υποτίθεται,, και μόλις πάρει ένα αξίωμα ούτε σε ξέρει, ούτε θέλει να σε μάθει!..
Βέβαια, άμα εσύ Κύριε, έχεις χορτάτο το στομάχι πώς μπορείς να καταλάβεις τον πεινασμένο; Πώς; Και καλά που κάνεις. Διότι άμα τον καταλάβεις, θα δείξεις ανοχή. Η ανοχή θα γεννήσει ανεκτικότητα, η ανεκτικότητα θα δώσει θάρρος και τσουπ, θα ‘ρθει να καθίσει στην καρέκλα σου και άντε ξεμπέρδευε μετά!
Θυμάμαι έναν παλιό πολιτικό που έλεγε, άμα θες να μην λύσεις ένα θέμα, φτιάξε μια Επιτροπή!
Γιατί πρέπει να είναι πολλοί για να συσκεφθούν; Μόνοι τους δεν μπορούν να σκεφθούν; Φταίω εγώ που ρωτάω και δεν φταίει αυτός που δεν απαντάει; Τι είναι οι άνθρωποι; Νούμερα, ένα δύο τρία σβήσε το ένα κράτα το δύο;
Είπαμε να τα αλλάξουμε όλα. Προς το καλύτερο, όμως. Αν ήταν προς το χειρότερο, αυτό το είχαμε στο παρελθόν. Ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε…
panhellenicpost.com
Αν ήμουν σεναριογράφος κάπως έτσι σκέπτομαι ότι θα ξεκινούσα το σενάριο -Άκουγε εμβρόντητος το συνομιλητή του από την άλλη άκρη του σύρματος. Δεν ήθελε να πιστέψει αυτά που άκουγε! Τράβηξε το ακουστικό από το αυτί του. Σήκωσε το δεξί του χέρι και με το μικρό δάκτυλο προσπάθησε να το ξεβουλώσει. Ξανάβαλε το ακουστικό στο δεξί αυτί. Τενόρος εν ώρα δράσης! Δεν έχει σημασία τι έλεγε. Ο τρόπος που τα έλεγε ήταν “κάπως”. Ώσπου το ακουστικό του ξέφυγε από το χέρι. Έπεσε με θόρυβο πάνω στο γραφείο.
-Ευτυχώς που δεν ήταν καρυδένιο, σκέφθηκε. Και σωριάστηκε, με τη σειρά του, εξουθενωμένος στην πολυθρόνα! Ούτε αυτή ήταν δερμάτινη!..
Αλλά σεναριογράφος δεν είμαι. Ούτε καν ένας καλός παραμυθάς. Γι αυτό μου ξέφυγαν οι συνοδοιπόροι της ζωής! Και τώρα εγώ, με τη γλώσσα έξω, προσπαθώ να τους πω, εδώ είμαι!
-Εδώ; Πού;
-Εδώ, κάτω -Α,
Το είχα πει κάποτε σε μία καλή μου φίλη: Αν αποφασίσω να αυτοκτονήσω, θα σου πω εγκαίρως να πεις του δήμαρχου να καθαρίσει το πεζοδρόμιο! Εγώ σε βρώμικο πεζοδρόμιο δεν πέφτω! (Ούτε σε καθαρό πέφτω, αλλά έτσι το είπα!)
Ούτε σε φτηνό κουτσομπολιό ξεπέφτω. Όχι, δεν το μαρτυράω. Ούτε ποιος ήτανε στην άλλη άκρη της γραμμής ούτε τι έλεγε. Αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό! Πως το έλεγε η Αλίκη;» Α, ναι, έχω ένα μυστικό που τη ζωή μου έχει αλλάξει»…
Εμένα τη δική μου ζωή δεν μπορώ να πω ότι την άλλαξε. Δυστυχώς. Ίσως αλλάξει άλλων, όμως.
Κατέχει κι αυτός την τέχνη της παντογνωσίας. Βρε, πως γίνεται τη μία μέρα να μην τους ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας που μένουν και την άλλη μέρα να έχουν έτοιμες τις λύσεις, να τα ξέρουν όλα, να έχουν μόνον αυτοί δίκιο και να μην σηκώνουν και μύγα στο σπαθί τους, αυτό ούτε που θα το καταλάβω ποτέ!
Όπως ποτέ δεν θα καταλάβω (ούτε θα συγχωρήσω) να το να είσαι δέκα χρόνια μαζί μ΄έναν άνθρωπο, συνεργάτες και φίλοι, υποτίθεται,, και μόλις πάρει ένα αξίωμα ούτε σε ξέρει, ούτε θέλει να σε μάθει!..
Βέβαια, άμα εσύ Κύριε, έχεις χορτάτο το στομάχι πώς μπορείς να καταλάβεις τον πεινασμένο; Πώς; Και καλά που κάνεις. Διότι άμα τον καταλάβεις, θα δείξεις ανοχή. Η ανοχή θα γεννήσει ανεκτικότητα, η ανεκτικότητα θα δώσει θάρρος και τσουπ, θα ‘ρθει να καθίσει στην καρέκλα σου και άντε ξεμπέρδευε μετά!
Θυμάμαι έναν παλιό πολιτικό που έλεγε, άμα θες να μην λύσεις ένα θέμα, φτιάξε μια Επιτροπή!
Γιατί πρέπει να είναι πολλοί για να συσκεφθούν; Μόνοι τους δεν μπορούν να σκεφθούν; Φταίω εγώ που ρωτάω και δεν φταίει αυτός που δεν απαντάει; Τι είναι οι άνθρωποι; Νούμερα, ένα δύο τρία σβήσε το ένα κράτα το δύο;
Είπαμε να τα αλλάξουμε όλα. Προς το καλύτερο, όμως. Αν ήταν προς το χειρότερο, αυτό το είχαμε στο παρελθόν. Ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε…
panhellenicpost.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η χούντα της ανυπαρξίας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
3η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ Γ' ΤΡΙΜΗΝΟΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
