2012-10-15 08:11:46
Οι δύο υποψήφιοι εκτός πραγματικότητας στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής
Ομπάμα και Ρόμνεϊ, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, παίρνουν κάτω από τη βάση σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική
Ευσταθιάδης Στάθης
Ο καθηγητής του αμερικανικού πανεπιστημίου Cornell Τζορτζ Φρίντμαν, ιδρυτής και διευθυντής του ομίλου Statfor, γράφει στο βιβλίο του «Τhe Next Decade» ότι οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές μόνο απογοήτευση προσφέρουν στον λαό. Ο νικητής «δεν μπορεί να δώσει όσα προεκλογικά υποσχέθηκε».
Και εξηγεί: «Το τι θα πραγματοποιήσει εξαρτάται κυρίως από το τι θα του επιτρέψουν να κάνει θεσμικοί παράγοντες, άλλες χώρες και η πραγματικότητα». Το εκλογικό τοπίο της Αμερικής τρεις εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 6ης Νοεμβρίου τον επιβεβαιώνει. Και οι δύο προεδρικοί υποψήφιοι υποσχέθηκαν πολλά αρχικά, τόσα που αναγκάζονται από τώρα να γίνουν πιο ρεαλιστές. Φυσικά, όποιος εξασφαλίσει τον Λευκό Οίκο θα «προσγειωθεί» στην πραγματικότητα ακόμη περισσότερο.
Οι προεκλογικές επαγγελίες και των δύο υποψηφίων ήταν και εξακολουθούν να είναι εκτός πραγματικότητας. Και αυτό φαίνεται καθαρά - όσο πουθενά αλλού - στο θέμα των διεθνών σχέσεων της Αμερικής και της εξωτερικής πολιτικής της. Ο πρόεδρος Ομπάμα θα ακολουθήσει την ίδια γραμμή που ακολούθησε στα τέσσερα χρόνια της προεδρίας του, λέγουν οι πηγές του Λευκού Οίκου.
Ο Ρόμνεϊ όμως εξαγγέλλει ότι θα κάνει τον «21ο αιώνα τον αιώνα της Αμερικής»!
Ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει ικανοποιήσει τους οπαδούς, τους ξένους φίλους και όσους περίμεναν από αυτόν «κάτι νέο, κάτι σταθερά παραγωγικό, αποτελεσματικό και ρεαλιστικό». Υπό την πίεση θεσμικών και εξωθεσμικών παραγόντων και για να αντιμετωπίσει τον λαϊκισμό των υπερσυντηρητικών που ελέγχουν τη Βουλή των Αντιπροσώπων και επηρεάζουν σοβαρά τη Γερουσία, ο Ομπάμα, παρά τους δισταγμούς των στρατιωτικών, έστειλε στο Αφγανιστάν 10.000 επίλεκτους άνδρες με την ελπίδα (;) ότι όχι μόνο τους Ταλιμπάν θα εξοντώσει, αλλά και την ίδια την ασιατική χώρα «θα οδηγήσει αποφασιστικά προς τη δημοκρατία».
Το φιάσκο μετριέται με την αύξηση του αριθμού των νεκρών αμερικανών στρατιωτικών και των συμπολεμιστών τους, με την αύξηση του μηνιαίου κόστους της εκστρατείας στα 14 δισ. δολάρια και τη βαθιά ψυχολογική επίδραση στην αμερικανική κοινωνία, η οποία δεν εξαλείφεται με την - πραγματικά μεγάλη - επιτυχία της εξόντωσης του Οσάμα μπιν Λάντεν στο Πακιστάν.
Η Αραβική Ανοιξη, την οποία η Ουάσιγκτον πίστωσε αρχικά στον πρόεδρο Ομπάμα, ως επακόλουθο της «νέας πολιτικής» του για τον μουσουλμανικό κόσμο που εξήγγειλε από τους πρώτους μήνες της προεδρίας του, έχει καταντήσει ένας τραγικός αραβικός χειμώνας, τη δριμύτητα του οποίου μόλις αρχίσαμε να βλέπουμε στον εμφύλιο της Συρίας. Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν ευθύνεται ασφαλώς για το ναδίρ στο οποίο βρίσκονται οι σχέσεις με το Ισραήλ - ο πρωθυπουργός του Βενιαμίν Νετανιάχου και οι εσωκομματικοί υπολογισμοί του φέρουν την ευθύνη -, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αρνητικό.
Φυσικά, πίσω από αυτή την εικόνα βρίσκεται το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Ο Ομπάμα έδειξε να αντέχει στην πίεση του Ισραήλ και του ισραηλινού λόμπι για «προληπτική επίθεση» στις ιρανικές εγκαταστάσεις. Παραμένει στην τακτική των «σκληρών μέτρων», οικονομικών και διπλωματικών, εναντίον της Τεχεράνης - μεγαλοποιώντας παράλληλα τις πληροφορίες για «αναμενόμενη εσωτερική κρίση» στο Ιράν, ώστε να καθησυχάσει τους Αμερικανούς.
Ούτε και η πολιτική του για «νέο ξεκίνημα» με τη Ρωσία έχει κάποια θετικά αποτελέσματα. Είναι αλήθεια ότι, με καθυστέρηση πέντε και πλέον χρόνων, θεσμοθετήθηκε ο περιορισμός μιας κατηγορίας πυρηνικών όπλων των δύο χωρών, αλλά η εγκατάσταση της λεγόμενης αντιπυραυλικής ασπίδας στο ευρωπαϊκό προαύλιο της Ρωσίας με διάτρητες δικαιολογίες όχι μόνο ανέκοψε την ανάπτυξη των σχέσεων Ουάσιγκτον - Μόσχας, αλλά δημιούργησε και κλίμα που οδηγεί σε κούρσα εξοπλισμών και ατμόσφαιρα ψυχρού πολέμου με επιπτώσεις πέρα από τις δύο χώρες. Σε ένταση οδηγούνται και οι σχέσεις με το Πεκίνο, καθώς ο Ομπάμα ανήγγειλε την επάνοδο του «ζωτικού ενδιαφέροντος (της Αμερικής) στον χώρο της Ασίας και του Ινδικού ωκεανού», γεγονός το οποίο δεν φαίνεται ότι θα υποδεχθεί εγκάρδια η Κίνα.
Αν λοιπόν ο Μπαράκ Ομπάμα - με την προϋπόθεση ότι επανεκλέγεται στις 6 Νοεμβρίου - ακολουθήσει τη «γραμμή» που ακολούθησε από το 2009, ούτε η Αμερική ούτε ο υπόλοιπος κόσμος μπορούν να περιμένουν κάποια θετική αλλαγή στο status της Αμερικής στον παγκόσμιο χώρο.
Οι «ιέρακες»
Η κόρη του Τσένι και οι παραισθήσεις
Ο Μιτ Ρόμνεϊ δεν έχει εξωτερική πολιτική. Ισως την αποκαλύψει στο τρίτο ντιμπέιτ, την άλλη εβδομάδα. Διότι δεν μπορεί - αν εκλεγεί πρόεδρος - να θεωρεί τη «Ρωσία υπ' αριθμόν 1 εχθρό», όπως επανειλημμένως έχει δηλώσει. Ούτε ότι «θα αποκαταστήσει το παγκόσμιο όνομα» της Αμερικής «ακυρώνοντας τις περικοπές (σ.σ.: στρατιωτικών) δαπανών (σ.σ.: που κάνει ο Ομπάμα) και δίνοντας προτεραιότητα σε παραγγελίες νέων οπλικών-αμυντικών συστημάτων». Η Κίνα δεν μπορεί να «αποτελεί επικίνδυνο (...) νεο-ιμπεριαλιστικό κολοσσό» - όπως δήλωσε την περασμένη εβδομάδα στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο της Βιρτζίνια - για έναν αμερικανό πρόεδρο. Ούτε να πιστεύει ότι οι ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής «δεν ζητούν μείωση της (σ.σ.: αμερικανικής) στρατιωτικής ισχύος. Ζητούν την αύξησή της».
Υπάρχει κάποια εξήγηση γι' αυτές τις παραισθήσεις. Στο επιτελείο του Ρόμνεϊ υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ομάδες συμβούλων για διεθνή θέματα, η καθεμία με τη δική της φιλοσοφία. Η πρώτη, με επικεφαλής τον Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, άλλοτε σύμβουλο του προέδρου Ρίγκαν, υποστηρίζει τη «δυναμική διεθνή παρουσία των ΗΠΑ με όλα τα μέσα». Η δεύτερη με τη Λιζ Τσένι, κόρη του πρώην αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, η οποία προτείνει «συμβιβαστική στρατηγική» στην αντιμετώπιση των διεθνών προβλημάτων, και η τρίτη υπό τον «ιέρακα» διπλωμάτη Τζον Μπόλτον, άλλοτε αντιπρόσωπο των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, ο οποίος δεν αποκλείει ακόμη και «προληπτικό πλήγμα» στην Κίνα, «αν αυτό απαιτεί η προάσπιση των (σ.σ.: αμερικανικών) συμφερόντων».
InfoGnomon
Ομπάμα και Ρόμνεϊ, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, παίρνουν κάτω από τη βάση σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική
Ευσταθιάδης Στάθης
Ο καθηγητής του αμερικανικού πανεπιστημίου Cornell Τζορτζ Φρίντμαν, ιδρυτής και διευθυντής του ομίλου Statfor, γράφει στο βιβλίο του «Τhe Next Decade» ότι οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές μόνο απογοήτευση προσφέρουν στον λαό. Ο νικητής «δεν μπορεί να δώσει όσα προεκλογικά υποσχέθηκε».
Και εξηγεί: «Το τι θα πραγματοποιήσει εξαρτάται κυρίως από το τι θα του επιτρέψουν να κάνει θεσμικοί παράγοντες, άλλες χώρες και η πραγματικότητα». Το εκλογικό τοπίο της Αμερικής τρεις εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 6ης Νοεμβρίου τον επιβεβαιώνει. Και οι δύο προεδρικοί υποψήφιοι υποσχέθηκαν πολλά αρχικά, τόσα που αναγκάζονται από τώρα να γίνουν πιο ρεαλιστές. Φυσικά, όποιος εξασφαλίσει τον Λευκό Οίκο θα «προσγειωθεί» στην πραγματικότητα ακόμη περισσότερο.
Οι προεκλογικές επαγγελίες και των δύο υποψηφίων ήταν και εξακολουθούν να είναι εκτός πραγματικότητας. Και αυτό φαίνεται καθαρά - όσο πουθενά αλλού - στο θέμα των διεθνών σχέσεων της Αμερικής και της εξωτερικής πολιτικής της. Ο πρόεδρος Ομπάμα θα ακολουθήσει την ίδια γραμμή που ακολούθησε στα τέσσερα χρόνια της προεδρίας του, λέγουν οι πηγές του Λευκού Οίκου.
Ο Ρόμνεϊ όμως εξαγγέλλει ότι θα κάνει τον «21ο αιώνα τον αιώνα της Αμερικής»!
Ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει ικανοποιήσει τους οπαδούς, τους ξένους φίλους και όσους περίμεναν από αυτόν «κάτι νέο, κάτι σταθερά παραγωγικό, αποτελεσματικό και ρεαλιστικό». Υπό την πίεση θεσμικών και εξωθεσμικών παραγόντων και για να αντιμετωπίσει τον λαϊκισμό των υπερσυντηρητικών που ελέγχουν τη Βουλή των Αντιπροσώπων και επηρεάζουν σοβαρά τη Γερουσία, ο Ομπάμα, παρά τους δισταγμούς των στρατιωτικών, έστειλε στο Αφγανιστάν 10.000 επίλεκτους άνδρες με την ελπίδα (;) ότι όχι μόνο τους Ταλιμπάν θα εξοντώσει, αλλά και την ίδια την ασιατική χώρα «θα οδηγήσει αποφασιστικά προς τη δημοκρατία».
Το φιάσκο μετριέται με την αύξηση του αριθμού των νεκρών αμερικανών στρατιωτικών και των συμπολεμιστών τους, με την αύξηση του μηνιαίου κόστους της εκστρατείας στα 14 δισ. δολάρια και τη βαθιά ψυχολογική επίδραση στην αμερικανική κοινωνία, η οποία δεν εξαλείφεται με την - πραγματικά μεγάλη - επιτυχία της εξόντωσης του Οσάμα μπιν Λάντεν στο Πακιστάν.
Η Αραβική Ανοιξη, την οποία η Ουάσιγκτον πίστωσε αρχικά στον πρόεδρο Ομπάμα, ως επακόλουθο της «νέας πολιτικής» του για τον μουσουλμανικό κόσμο που εξήγγειλε από τους πρώτους μήνες της προεδρίας του, έχει καταντήσει ένας τραγικός αραβικός χειμώνας, τη δριμύτητα του οποίου μόλις αρχίσαμε να βλέπουμε στον εμφύλιο της Συρίας. Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν ευθύνεται ασφαλώς για το ναδίρ στο οποίο βρίσκονται οι σχέσεις με το Ισραήλ - ο πρωθυπουργός του Βενιαμίν Νετανιάχου και οι εσωκομματικοί υπολογισμοί του φέρουν την ευθύνη -, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αρνητικό.
Φυσικά, πίσω από αυτή την εικόνα βρίσκεται το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Ο Ομπάμα έδειξε να αντέχει στην πίεση του Ισραήλ και του ισραηλινού λόμπι για «προληπτική επίθεση» στις ιρανικές εγκαταστάσεις. Παραμένει στην τακτική των «σκληρών μέτρων», οικονομικών και διπλωματικών, εναντίον της Τεχεράνης - μεγαλοποιώντας παράλληλα τις πληροφορίες για «αναμενόμενη εσωτερική κρίση» στο Ιράν, ώστε να καθησυχάσει τους Αμερικανούς.
Ούτε και η πολιτική του για «νέο ξεκίνημα» με τη Ρωσία έχει κάποια θετικά αποτελέσματα. Είναι αλήθεια ότι, με καθυστέρηση πέντε και πλέον χρόνων, θεσμοθετήθηκε ο περιορισμός μιας κατηγορίας πυρηνικών όπλων των δύο χωρών, αλλά η εγκατάσταση της λεγόμενης αντιπυραυλικής ασπίδας στο ευρωπαϊκό προαύλιο της Ρωσίας με διάτρητες δικαιολογίες όχι μόνο ανέκοψε την ανάπτυξη των σχέσεων Ουάσιγκτον - Μόσχας, αλλά δημιούργησε και κλίμα που οδηγεί σε κούρσα εξοπλισμών και ατμόσφαιρα ψυχρού πολέμου με επιπτώσεις πέρα από τις δύο χώρες. Σε ένταση οδηγούνται και οι σχέσεις με το Πεκίνο, καθώς ο Ομπάμα ανήγγειλε την επάνοδο του «ζωτικού ενδιαφέροντος (της Αμερικής) στον χώρο της Ασίας και του Ινδικού ωκεανού», γεγονός το οποίο δεν φαίνεται ότι θα υποδεχθεί εγκάρδια η Κίνα.
Αν λοιπόν ο Μπαράκ Ομπάμα - με την προϋπόθεση ότι επανεκλέγεται στις 6 Νοεμβρίου - ακολουθήσει τη «γραμμή» που ακολούθησε από το 2009, ούτε η Αμερική ούτε ο υπόλοιπος κόσμος μπορούν να περιμένουν κάποια θετική αλλαγή στο status της Αμερικής στον παγκόσμιο χώρο.
Οι «ιέρακες»
Η κόρη του Τσένι και οι παραισθήσεις
Ο Μιτ Ρόμνεϊ δεν έχει εξωτερική πολιτική. Ισως την αποκαλύψει στο τρίτο ντιμπέιτ, την άλλη εβδομάδα. Διότι δεν μπορεί - αν εκλεγεί πρόεδρος - να θεωρεί τη «Ρωσία υπ' αριθμόν 1 εχθρό», όπως επανειλημμένως έχει δηλώσει. Ούτε ότι «θα αποκαταστήσει το παγκόσμιο όνομα» της Αμερικής «ακυρώνοντας τις περικοπές (σ.σ.: στρατιωτικών) δαπανών (σ.σ.: που κάνει ο Ομπάμα) και δίνοντας προτεραιότητα σε παραγγελίες νέων οπλικών-αμυντικών συστημάτων». Η Κίνα δεν μπορεί να «αποτελεί επικίνδυνο (...) νεο-ιμπεριαλιστικό κολοσσό» - όπως δήλωσε την περασμένη εβδομάδα στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο της Βιρτζίνια - για έναν αμερικανό πρόεδρο. Ούτε να πιστεύει ότι οι ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής «δεν ζητούν μείωση της (σ.σ.: αμερικανικής) στρατιωτικής ισχύος. Ζητούν την αύξησή της».
Υπάρχει κάποια εξήγηση γι' αυτές τις παραισθήσεις. Στο επιτελείο του Ρόμνεϊ υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ομάδες συμβούλων για διεθνή θέματα, η καθεμία με τη δική της φιλοσοφία. Η πρώτη, με επικεφαλής τον Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, άλλοτε σύμβουλο του προέδρου Ρίγκαν, υποστηρίζει τη «δυναμική διεθνή παρουσία των ΗΠΑ με όλα τα μέσα». Η δεύτερη με τη Λιζ Τσένι, κόρη του πρώην αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, η οποία προτείνει «συμβιβαστική στρατηγική» στην αντιμετώπιση των διεθνών προβλημάτων, και η τρίτη υπό τον «ιέρακα» διπλωμάτη Τζον Μπόλτον, άλλοτε αντιπρόσωπο των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, ο οποίος δεν αποκλείει ακόμη και «προληπτικό πλήγμα» στην Κίνα, «αν αυτό απαιτεί η προάσπιση των (σ.σ.: αμερικανικών) συμφερόντων».
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Να αποχωρήσει το ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στη Sauber o Χούλκενμπεργκ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
