2012-10-16 07:00:18
O κ. Ricahrd Parker είναι στενός φίλος του Γιώργου Παπανδρέου, σύμβουλός του, καθώς συμμετείχε στην “Επιτροπή Εκσυγχρονισμού”, και ο άνθρωπος τον οποίον κάλεσε ο ΓΑΠ στο τηλέφωνο την 28η Οκτώμβρη 2011 για να τον ενημερώσει για την πρόθεση του για το δημοψήφισμα. Βλέπετε ήταν σύμβουλός του ΓΑΠ τα χρόνια που ήταν Πρωθυπουργός.Μάλιστα σε συνέντευξή του το 2011 στην "Καθημερινή", είχε δηλώσει το εξής εκπληκτικό:
Ο Παπανδρέου μπορεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός
"Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να έκανε εσφαλμένους υπολογισμούς σχετικά με το δημοψήφισμα, αλλά ακολουθώντας το παράδειγμα του παππού και του πατέρα του μπορεί να επιστρέψει και πάλι στην πρωθυπουργία", υποστηρίζει σε συνέντευξή του στην «Κ» ο στενός του σύμβουλος και καθηγητής του Χάρβαρντ, Ρίτσαρντ Πάρκερ.
O Πάρκερ τον οποίο πληρώναμε ως λαός για να εκτελεί χρέη συμβούλου του ΓΑΠ, είναι επιστήθιος φίλος της Mαργαρίτας και του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και του ίδιου του ΓΑΠ, για τέσσερις δεκαετίες και διαδραμμάτισε μεγάλο ρόλο στην υπόθεση του ... δημοψηφίσματος!!!
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο κ. Μιχάλη Ιγνατίου, το τηλεφώνημα για το δημοσψήφισμα έγινε στον κ. Richard Parker όταν ο Παπανδρέου βρισκόταν στην Κρήτη (27/10). Ο καλός και έμπειρος δημοσιογράφος αναρρωτιέται “μήπως η απόφαση είχε ληφθεί στη Σοσιαλιστική Διεθνή ;” και καταλήγει “Δυστυχώς ο Παπανδρέου δεν άκουσε την συμβουλή του Richard Parker, προκαλώντας παγκόσμια κρίση.”
Παραθέτω το άρθρο του κ. Richard Parker στην Boston Globe, μεταφρασμένο.
Papandreou’s Fall (Η πτώση του Παπανδρέου)
A desperate attempt to save Greece failed, and at high cost !!!
November 15, 2011
by Richard Parker
FOR TWO years, Europe’s political, business, and press elites have produced disastrous diagnoses and even more disastrous prescriptions for Greece’s ills.
No convincing cure seemed in sight until Oct. 27, when the outlines of a plausible treatment plan emerged in Brussels. Europe’s leaders finally admitted what had been unspeakable: that Greece’s government needed major debt relief — a so-called “50 percent haircut’’; that Greece’s banks needed recapitalization; and that to stem contagion, a turbo-charged, leveraged-up financial stability fund must be created.
The markets soared on the news, and editorials proclaimed a “new beginning.’’ “Merkozy’’ - German Chancellor Angela Merkel and French President Nicolas Sarkozy - had apparently finally delivered a cure.
Within days, however, a call by Prime Minister George Papandreou of Greece for a referendum on the plan appeared poised to destroy Merkozy’s - and Europe’s - victory. Called to the G-20 meeting in Cannes in short order, Papandreou was told to relent immediately. Despite abandoning the referendum - and then surviving an overnight confidence vote - Papandreou surrendered office, hoping to save both the agreement and Greece. No one is sure what will happen next.
To many, it must seem that Dionysian Greece - after precipitating this crisis two years ago by failing its Apollonian neighbors with reckless borrowing and overconsumption - has once again failed. But that is not true - and in maintaining that view, both Europe and America deny the larger illness we all suffer, and the larger disaster we all face. The Brussels agreement was in fact an improvement for Greece over its immediate predecessor, crafted in Brussels in late July.
That midsummer cure - with its spurious “21 percent haircut’’ - was never completed due to disagreement over its details among governments and bondholders. Without agreement, Greece’s situation - and with it, Europe’s - steadily worsened. The Greek government and banks were running out of cash, at serious risk of the disorderly defaults everyone had long feared.
But the October agreement contained its own fatal flaw. The new plan was the outline of a rescue plan, but not a plan itself. Crucial details remained to be settled over the next 60 days - an unsustainable eternity for Greece and Papandreou. European banks, it turned out, had never fully agreed to the voluntary 50 percent haircut.
They quickly began signaling to Greek negotiators that they intended to claw back much of the 50 percent they were supposedly giving up. Meanwhile, Greek bank depositors - fearing delays in the recapitalization plan - began a run on their already cash-short banks.
Within days, German insurer Allianz was warning that such a run posed a new crisis for Europe. Behind the scenes, powerful owners of Greek banks - long accustomed to the banks financing their closely linked network of companies - were terrified by the Brussels accord, because it was ambiguous about how the recapitalization would take place, whether temporary nationalization would be invoked, and how the banks’ shareholders would be treated. They knew already that an audit ordered by the International Monetary Fund had exposed at least 15 billion euros worth of unrecognized non-performing loans, many to companies in their own network, bad loans that would significantly raise the costs of the recapitalization.
The banks are of enormous consequence in Greece - to the economy, which desperately needs lending restarted, and to the country’s most powerful financiers and business owners. Four of Greece’s five largest companies are banks; if not carefully managed, recapitalization could end up wiping out the plutocrats’ control of the banks and the calling of loans to their undercapitalized companies.
Papandreou, deeply committed to making the October deal work, thus faced a firestorm on multiple fronts: competitors in his own party who wanted his job; parliamentarians in his party who threatened to bolt over new austerity measures; the wholesale intransigence of opposition leader Antonis Samaras and his New Democracy party; and an economy that might collapse before rescue could arrive.
Calling for a referendum became his only instrument to fight both fires at once - by forcing Greek politicians and their powerful backers to back down and by forcing European leaders back to the table immediately to finalize a workable rescue plan in final form. He gambled on the referendum - and lost. Europe, however, has lost even more.
The new coalition may force through the October package now, but the divisions among Greek leaders will only widen, and with it, the fragile structure of Greek politics may well implode. With that implosion, the economy will fall even further - and as the economy falls, political violence will likely explode.
We’re now all about to see the consequences.
Η μετάφραση του άρθρου :
Για δύο έτη, ο Τύπος, η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της Ευρώπης έχουν δημοσιοποιήσει καταστροφικές διαγνώσεις και ακόμα περισσότερες καταστροφικές συνταγές για την ασθένεια της Ελλάδας.
Καμία πειστική λύση δεν βρέθηκε μέχρι τις 27 Οκτωβρίου, όπου και δόθηκε μία αρκετά πειστική λύση για να θεραπευτεί η κατάσταση της Ελλάδας από τις Βρυξέλες. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες τελικά παραδέχτηκαν αυτό το οποίο, μέχρι τότε δεν ομολογούσαν, ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας χρειαζόταν άμεση μείωση στο χρέος-το λεγόμενο «κούρεμα του 50%», ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση και ότι ήταν άμεση ανάγκη η δημιουργία ενός ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Οι αγορές εκτινάχθηκαν στα ύψη μόλις δημοσιοποιήθηκαν όλα αυτά, και τα πρωτοσέλιδα προμήνυαν μια «νέα αρχή», την «Merkozy» μιά απόφαση την οποίαν πήραν, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Μέσα σε λίγες μέρες, όμως, η ανακοίνωση του Έλληνα πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου για την πρόθεση του να προβεί σ’ ένα δημοψήφισμα, φαινόταν ικανή να καταστρέψει τη νίκη του «Merkozy» αλλά και της Ευρώπης.
Τον κάλεσαν επειγόντως στην συνάντηση των G-20 στις Κάννες, και του ζητήθηκε να μαλακώσει αμέσως. Παρά την εγκατάλειψη της ιδέας του δημοψηφίσματος, και στη συνέχεια μια ολονύκτια μάχη για να κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης, ο Παπανδρέου παραιτήθηκε, ελπίζοντας να σώσει τόσο τη συμφωνία όσο και την Ελλάδα. Κανείς όμως δεν είναι σίγουρος για το τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Για πολλούς, φαίνεται ότι η Διονυσιακή Ελλάδα, πέφτοντας στη κρίση πριν 2 χρόνια, απογοήτευσε τους Απολλώνιους γείτονές της, δανειζόμενη αλόγιστα και υπερκαταναλώνοντας, και για μια ακόμη φορά απέτυχε.
Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, και τόσο η Ευρώπη όσο και η Αμερική αρνούνται το μεγάλο πρόβλημα και την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή την οποίαν όλοι αντιμετωπίζουμε.
Η συμφωνία των Βρυξελλών ήταν στην πραγματικότητα μια βελτιωμένη εκδοχή των όσων είχαν συμφωνηθεί στα τέλη Ιουλίου.
Η λύση η οποία είχε βρεθεί το καλοκαίρι, το κούρεμα του 21% δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω διαφωνίας για τις λεπτομέρειες μεταξύ των κυβερνήσεων και των ομολογιούχων. Χωρίς τη συμφωνία, η κατάσταση στην Ελλάδα, και μαζί και της Ευρώπης επιδεινώνεται σταθερά.
Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι τράπεζες έμεναν χωρίς ρευστό, με σοβαρό κίνδυνο μία ελεγχόμενη χρεοκοπία την οποίαν όλοι φοβούνται.
Αλλά η συμφωνία του Οκτωβρίου περιείχε το δικό της μοιραίο λάθος. Το νέο σχέδιο ήταν το περίγραμμα ενός σχεδίου διάσωσης, αλλά δεν ήταν ένα σχέδιο από μόνο του. Κρίσιμες λεπτομέρειες οι οποίες έπρεπε να διευθετηθούν μέσα στις επόμενες 60 ημέρες, ένα χρονικό περιθώριο το οποίο δεν είχε ούτε η Ελλάδα ούτε ο Παπανδρέου. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν είχαν ποτέ εγκρίνει πλήρως το εθελοντικό κούρεμα του 50%.
Πολύ γρήγορα άρχισαν να τονίζουν στους Έλληνες διαπραγματευτές ότι είχαν την πρόθεση να σταματήσουν όλες τις διεργασίες τίς οποίες είχαν συμφωνήσει για το κούρεμα του 50%. Παράλληλα, οι καταθέτες των Ελληνικών τραπεζών -φοβούμενοι τις καθυστερήσεις στο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης ξεκίνησαν αναλήψεις από τις ήδη κουτσουρεμένες καταθέσεις τους.
Μέσα σε λίγες μέρες, η γερμανική ασφαλιστική εταιρεία Allianz προειδοποιούσε πως μία τέτοια κίνηση θα έθετε την Ευρώπη σε μία καινούρια κρίση.
Στο παρασκήνιο, ισχυροί ιδιοκτήτες ελληνικών τραπεζών, πολύ εξοικειωμένοι με τη χρηματοδότηση των τραπεζών τους, η οποία συνδέεται στενά με το δίκτυο των εταιρειών τους, και ήταν τρομοκρατημένοι από τη συμφωνία των Βρυξελλών, γιατί ήταν ασαφής σχετικά με το πώς θα πραγματοποιηθεί η αύξηση κεφαλαίου, και αν θα χρειαζόταν μία προσωρινή εθνικοποίηση, αλλά και τι θα αντιμετωπίσουν οι μέτοχοι των τραπεζών.
Γνώριζαν ήδη ότι σε έλεγχο, ο οποίος είχε διεξαχθεί με εντολή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχαν βρεθεί μη αναγνωρισμένα δάνεια αξίας τουλάχιστον 15 δισεκατομμύριων ευρώ, τα οποία είχαν δοθεί σε πολλές εταιρίες του δικτύου τους, τα επισφαλή δάνεια τα οποία θα αύξαναν σημαντικά το κόστος της αύξησης κεφαλαίου.
Οι τράπεζες έχουν μεγάλη επιρροή στην Ελλάδα, στην οικονομία, η οποία απεγνωσμένα χρειάζεται επανεκκίνηση του δανεισμού, αλλά και ως προς τους ισχυρούς χρηματοδότες της χώρας και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων.
Τέσσερις από τις πέντε μεγαλύτερες εταιρείες στην Ελλάδα είναι τράπεζες. Αν δεν γίνει σωστή διαχείριση, η ανακεφαλαιοποίηση θα μπορούσε να καταλήξει στο να αφανίσει τον έλεγχο των πλουτοκρατών των τραπεζών και το κάλεσμα των δανείων προς υποχρηματοδοτούμενες εταιρίες.
Ο Παπανδρέου, αποφασισμένος να κάνει την συμφωνία του Οκτωβρίου να λειτουργήσει, αντιμετωπίζει επίθεση από διάφορα μέτωπα, από τους ανταγωνιστές του οι οποίοι είναι μέσα από το ίδιο του το κόμμα και οι οποίοι ήθελαν την θέση του, από βουλευτές στο κόμμα του οι οποίοι απειλούσαν ότι δεν θα τον στηρίξουν στα νέα μέτρα λιτότητας, από τον Αντώνη Σαμαρά αλλά και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας του και από την ίδια την οικονομία η οποία θα μπορούσε να καταρρεύσει πριν προλάβουν να την διασώσουν.
Το δημοψήφισμα ήταν το μοναδικό όπλο με το οποίο μπορούσε να χτυπήσει σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα, τόσο του πολιτικούς του αντιπάλους στο εσωτερικό και τους ισχυρούς τους υποστηρικτές που τελικά οπισθοχώρησαν, και τους Ευρωπαίους ηγέτες τους οποίους τους έσυρε πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μέχρι να υπογραφεί μια τελική λύση σχεδίου διάσωσης.
Έπαιξε και έχασε με το δημοψήφισμα αλλά η Ευρώπη έχασε ακόμη περισσότερα.
Ο νέα συγκυβέρνηση μπορεί να καταφέρει να περάσει τις αποφάσεις του Οκτωβρίου, αλλά το χάσμα μεταξύ των πολιτικών ηγετών θα διευρύνεται και μπορεί το έυθραστο πολιτικό σκηνικό να καταρρεύσει.
Αυτό θα παρασύρει την οικονομία στα τάρταρα και στο τέλος θα αυξηθεί η πολιτική βία.
Σύντομα θα δούμε τις επιπτώσεις όλων αυτών.
σ.σ. Ο Richard Parker είναι Λέκτορας στη Δημόσια Πολιτική και Senior Fellow του Joan Shorenstein Center of Harvard Kennedy School. εκπαιδευμένος οικονομολόγος στην Οξφόρδη.
Στην καριέρα του, πριν έρθει στη Σχολή Κένεντι το 1993, περιλαμβάνονται η δημοσιογραφία (ίδρυσε το περιοδικό “Mother Jones”, καθώς και το “Ερευνητές Δημοσιογράφοι & Συντάκτες”, και προεδρεύει της συντακτικής επιτροπής του “The Nation”.
Μέλος της οργάνωσης “Φιλανθρωπία”, και ως διευθύνων σύμβουλος δύο θεμελιακών ομάδων, δώρισε πάνω από 40 εκατομμύρια δολάρια για την κοινωνική αλλαγή, την κοινωνική επιχειρηματικότητα (μεγάλωσε την περιβαλλοντική οργάνωση Greenpeace από 2.000 έως 600.000 υποστηρικτές).
Από το 2009 έως 2011 διετέλεσε οικονομικός σύμβουλος του Έλληνα Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.
Τα βιβλία του περιλαμβάνουν το “Ο μύθος της μεσαίας τάξης”, μια πρώιμη μελέτη της διεύρυνσης του εισοδήματος των ΗΠΑ και της διανομής του πλούτου και τα ανάμεικτα μηνύματα.
Το μέλλον της Global Television, μια κρίσιμη εκτίμηση της εξάπλωσης των δορυφορικών ειδήσεων και πολιτικές επιπτώσεις της.
Τη θέση ότι το ΔΝΤ γνώριζε εξαρχής ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν θα πετύχει εξέφρασε ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Ταμείο (ΔΝΤ) Παναγιώτης Ρουμελιώτης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στους New York Times.
«Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα», δήλωσε για το Μνημόνιο ο κ. Ρουμελιώτης, εστιάζοντας στο γεγονός πως η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές συνέπειες του προγράμματος για την ελληνική οικονομία και εντέλει η οικονομία οδηγήθηκε σε μεγάλη ύφεση.
«Η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές επιδράσεις που θα είχε το φάρμακό της στην ελληνική οικονομία» δήλωσε, προσθέτοντας πως «το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες περικοπές συνέβαλαν στο καθοδικό σπιράλ αποδεκατίζοντας την οικονομική ζήτηση εντός της Ελλάδας».
Στο ίδιο πλαίσιο ο κ. Ρουμελιώτης επικριτικά σχολίασε πως «το επιχείρημα που συνήθως χρησιμοποιείται από την τρόικα για να ασκήσει κριτική στην Ελλάδα -και για να αγνοήσει τα δικά της λάθη- είναι πως η βαθιά ύφεση οφείλεται στη μη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Θέτει στον πρώην Πρωθυπουργό τρία ερωτήματα, για τα οποία ζητεί διευκρινίσεις:
1. Γιατί δεν επεδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως του υποδείκνυε ο κ. Στρος Καν.
2. Γιατί αποδέχτηκε τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την ευρωζώνη, και,
3. Γιατί συμφώνησε σε τόσο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής.
Στη δήλωσή του ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ και πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠαΣοΚ, αναφέρει ότι ο ίδιος ενημέρωσε τον κ. Γ. Παπανδρέου για τα τρία αυτά θέματα και αναφέρει ότι επιφυλάσσεται να δώσει στη δημοσιότητα και άλλα στοιχεία.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους κκ. Ρουμελιώτη και Παπανδρέου άρχισε πριν από αρκετές ημέρες, όταν ο κ. Ρουμελιώτης υποστήριξε στους New York Times, ότι το ΔΝΤ γνώριζε από την αρχή ότι «το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει».
Σχολιάζοντας τη δήλωση αυτή συνεργάτες του κ. Παπανδρέου, έκαναν λόγο για «ποταμό μνήμης ο οποίος ρέει με κάθε τοποθέτηση του κ. Ρουμελιώτη». Του καταλογίζουν εμμέσως πλήν σαφώς, ότι όσα είπε στην επίμαχη συνέντευξή του, τα είπε αφού έφυγε από τη θέση του και τοποθετήθηκε στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα, σε επιχείρηση με την οποία ο κ. Παπανδρέου είχε ανοιχτή σύγκρουση όσο ήταν πρωθυπουργός. Του καταλογίζουν ακόμα ότι δεν ενημέρωσε κανέναν σχετικά και ούτε, όταν διαπίστωσε να γίνεται η σχετική συζήτηση στο ΔΝΤ, έθεσε το θέμα για να πάρει απαντήσεις από τους αρμοδίους και στη συνέχεια να ενημερώσει, ως όφειλε την κυβέρνηση της χώρας του.!!!
Πέντε πολιτικά πρόσωπα αναμένεται να δώσουν μαρτυρίες κλειδιά στους Εισαγγελείς Οικονομικού Εγκλήματος κ.κ. Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρο Μουζακίτη στο πλαίσιο της έρευνας που διενεργείται με αφορμή τις δηλώσεις του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη περί γνωστού αδιεξόδου, εξ` αρχής, του προγράμματος της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας.
Ως μάρτυρες θα καταθέσουν, πρώτη η πρώην υπουργός κ. Λούκα Κατσέλη και εν συνεχεία οι επίσης πρώην υπουργοί Βάσω Παπανδρέου και Γεράσιμος Αρσένης, ο κ. Γιώργος Ζανιάς, ως πρόεδρος του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων και ο κ. Πέτρος Χριστοδούλου, πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους.
Οι οικονομικοί Εισαγγελείς είναι αυτοί οι οποίοι θα κρίνουν την αποστολή ή μη της δικογραφίας στη Βουλή για τη διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων με βάση το νόμο περί ευθύνης υπουργών(δυστυχώς ακόμη υφίσταται.
Τα συμπεράσματα δικά σας !!!
Πηγή
logioshermes
Ο Παπανδρέου μπορεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός
"Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να έκανε εσφαλμένους υπολογισμούς σχετικά με το δημοψήφισμα, αλλά ακολουθώντας το παράδειγμα του παππού και του πατέρα του μπορεί να επιστρέψει και πάλι στην πρωθυπουργία", υποστηρίζει σε συνέντευξή του στην «Κ» ο στενός του σύμβουλος και καθηγητής του Χάρβαρντ, Ρίτσαρντ Πάρκερ.
O Πάρκερ τον οποίο πληρώναμε ως λαός για να εκτελεί χρέη συμβούλου του ΓΑΠ, είναι επιστήθιος φίλος της Mαργαρίτας και του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και του ίδιου του ΓΑΠ, για τέσσερις δεκαετίες και διαδραμμάτισε μεγάλο ρόλο στην υπόθεση του ... δημοψηφίσματος!!!
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο κ. Μιχάλη Ιγνατίου, το τηλεφώνημα για το δημοσψήφισμα έγινε στον κ. Richard Parker όταν ο Παπανδρέου βρισκόταν στην Κρήτη (27/10). Ο καλός και έμπειρος δημοσιογράφος αναρρωτιέται “μήπως η απόφαση είχε ληφθεί στη Σοσιαλιστική Διεθνή ;” και καταλήγει “Δυστυχώς ο Παπανδρέου δεν άκουσε την συμβουλή του Richard Parker, προκαλώντας παγκόσμια κρίση.”
Παραθέτω το άρθρο του κ. Richard Parker στην Boston Globe, μεταφρασμένο.
Papandreou’s Fall (Η πτώση του Παπανδρέου)
A desperate attempt to save Greece failed, and at high cost !!!
November 15, 2011
by Richard Parker
FOR TWO years, Europe’s political, business, and press elites have produced disastrous diagnoses and even more disastrous prescriptions for Greece’s ills.
No convincing cure seemed in sight until Oct. 27, when the outlines of a plausible treatment plan emerged in Brussels. Europe’s leaders finally admitted what had been unspeakable: that Greece’s government needed major debt relief — a so-called “50 percent haircut’’; that Greece’s banks needed recapitalization; and that to stem contagion, a turbo-charged, leveraged-up financial stability fund must be created.
The markets soared on the news, and editorials proclaimed a “new beginning.’’ “Merkozy’’ - German Chancellor Angela Merkel and French President Nicolas Sarkozy - had apparently finally delivered a cure.
Within days, however, a call by Prime Minister George Papandreou of Greece for a referendum on the plan appeared poised to destroy Merkozy’s - and Europe’s - victory. Called to the G-20 meeting in Cannes in short order, Papandreou was told to relent immediately. Despite abandoning the referendum - and then surviving an overnight confidence vote - Papandreou surrendered office, hoping to save both the agreement and Greece. No one is sure what will happen next.
To many, it must seem that Dionysian Greece - after precipitating this crisis two years ago by failing its Apollonian neighbors with reckless borrowing and overconsumption - has once again failed. But that is not true - and in maintaining that view, both Europe and America deny the larger illness we all suffer, and the larger disaster we all face. The Brussels agreement was in fact an improvement for Greece over its immediate predecessor, crafted in Brussels in late July.
That midsummer cure - with its spurious “21 percent haircut’’ - was never completed due to disagreement over its details among governments and bondholders. Without agreement, Greece’s situation - and with it, Europe’s - steadily worsened. The Greek government and banks were running out of cash, at serious risk of the disorderly defaults everyone had long feared.
But the October agreement contained its own fatal flaw. The new plan was the outline of a rescue plan, but not a plan itself. Crucial details remained to be settled over the next 60 days - an unsustainable eternity for Greece and Papandreou. European banks, it turned out, had never fully agreed to the voluntary 50 percent haircut.
They quickly began signaling to Greek negotiators that they intended to claw back much of the 50 percent they were supposedly giving up. Meanwhile, Greek bank depositors - fearing delays in the recapitalization plan - began a run on their already cash-short banks.
Within days, German insurer Allianz was warning that such a run posed a new crisis for Europe. Behind the scenes, powerful owners of Greek banks - long accustomed to the banks financing their closely linked network of companies - were terrified by the Brussels accord, because it was ambiguous about how the recapitalization would take place, whether temporary nationalization would be invoked, and how the banks’ shareholders would be treated. They knew already that an audit ordered by the International Monetary Fund had exposed at least 15 billion euros worth of unrecognized non-performing loans, many to companies in their own network, bad loans that would significantly raise the costs of the recapitalization.
The banks are of enormous consequence in Greece - to the economy, which desperately needs lending restarted, and to the country’s most powerful financiers and business owners. Four of Greece’s five largest companies are banks; if not carefully managed, recapitalization could end up wiping out the plutocrats’ control of the banks and the calling of loans to their undercapitalized companies.
Papandreou, deeply committed to making the October deal work, thus faced a firestorm on multiple fronts: competitors in his own party who wanted his job; parliamentarians in his party who threatened to bolt over new austerity measures; the wholesale intransigence of opposition leader Antonis Samaras and his New Democracy party; and an economy that might collapse before rescue could arrive.
Calling for a referendum became his only instrument to fight both fires at once - by forcing Greek politicians and their powerful backers to back down and by forcing European leaders back to the table immediately to finalize a workable rescue plan in final form. He gambled on the referendum - and lost. Europe, however, has lost even more.
The new coalition may force through the October package now, but the divisions among Greek leaders will only widen, and with it, the fragile structure of Greek politics may well implode. With that implosion, the economy will fall even further - and as the economy falls, political violence will likely explode.
We’re now all about to see the consequences.
Η μετάφραση του άρθρου :
Για δύο έτη, ο Τύπος, η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της Ευρώπης έχουν δημοσιοποιήσει καταστροφικές διαγνώσεις και ακόμα περισσότερες καταστροφικές συνταγές για την ασθένεια της Ελλάδας.
Καμία πειστική λύση δεν βρέθηκε μέχρι τις 27 Οκτωβρίου, όπου και δόθηκε μία αρκετά πειστική λύση για να θεραπευτεί η κατάσταση της Ελλάδας από τις Βρυξέλες. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες τελικά παραδέχτηκαν αυτό το οποίο, μέχρι τότε δεν ομολογούσαν, ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας χρειαζόταν άμεση μείωση στο χρέος-το λεγόμενο «κούρεμα του 50%», ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση και ότι ήταν άμεση ανάγκη η δημιουργία ενός ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Οι αγορές εκτινάχθηκαν στα ύψη μόλις δημοσιοποιήθηκαν όλα αυτά, και τα πρωτοσέλιδα προμήνυαν μια «νέα αρχή», την «Merkozy» μιά απόφαση την οποίαν πήραν, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Μέσα σε λίγες μέρες, όμως, η ανακοίνωση του Έλληνα πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου για την πρόθεση του να προβεί σ’ ένα δημοψήφισμα, φαινόταν ικανή να καταστρέψει τη νίκη του «Merkozy» αλλά και της Ευρώπης.
Τον κάλεσαν επειγόντως στην συνάντηση των G-20 στις Κάννες, και του ζητήθηκε να μαλακώσει αμέσως. Παρά την εγκατάλειψη της ιδέας του δημοψηφίσματος, και στη συνέχεια μια ολονύκτια μάχη για να κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης, ο Παπανδρέου παραιτήθηκε, ελπίζοντας να σώσει τόσο τη συμφωνία όσο και την Ελλάδα. Κανείς όμως δεν είναι σίγουρος για το τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Για πολλούς, φαίνεται ότι η Διονυσιακή Ελλάδα, πέφτοντας στη κρίση πριν 2 χρόνια, απογοήτευσε τους Απολλώνιους γείτονές της, δανειζόμενη αλόγιστα και υπερκαταναλώνοντας, και για μια ακόμη φορά απέτυχε.
Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, και τόσο η Ευρώπη όσο και η Αμερική αρνούνται το μεγάλο πρόβλημα και την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή την οποίαν όλοι αντιμετωπίζουμε.
Η συμφωνία των Βρυξελλών ήταν στην πραγματικότητα μια βελτιωμένη εκδοχή των όσων είχαν συμφωνηθεί στα τέλη Ιουλίου.
Η λύση η οποία είχε βρεθεί το καλοκαίρι, το κούρεμα του 21% δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω διαφωνίας για τις λεπτομέρειες μεταξύ των κυβερνήσεων και των ομολογιούχων. Χωρίς τη συμφωνία, η κατάσταση στην Ελλάδα, και μαζί και της Ευρώπης επιδεινώνεται σταθερά.
Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι τράπεζες έμεναν χωρίς ρευστό, με σοβαρό κίνδυνο μία ελεγχόμενη χρεοκοπία την οποίαν όλοι φοβούνται.
Αλλά η συμφωνία του Οκτωβρίου περιείχε το δικό της μοιραίο λάθος. Το νέο σχέδιο ήταν το περίγραμμα ενός σχεδίου διάσωσης, αλλά δεν ήταν ένα σχέδιο από μόνο του. Κρίσιμες λεπτομέρειες οι οποίες έπρεπε να διευθετηθούν μέσα στις επόμενες 60 ημέρες, ένα χρονικό περιθώριο το οποίο δεν είχε ούτε η Ελλάδα ούτε ο Παπανδρέου. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν είχαν ποτέ εγκρίνει πλήρως το εθελοντικό κούρεμα του 50%.
Πολύ γρήγορα άρχισαν να τονίζουν στους Έλληνες διαπραγματευτές ότι είχαν την πρόθεση να σταματήσουν όλες τις διεργασίες τίς οποίες είχαν συμφωνήσει για το κούρεμα του 50%. Παράλληλα, οι καταθέτες των Ελληνικών τραπεζών -φοβούμενοι τις καθυστερήσεις στο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης ξεκίνησαν αναλήψεις από τις ήδη κουτσουρεμένες καταθέσεις τους.
Μέσα σε λίγες μέρες, η γερμανική ασφαλιστική εταιρεία Allianz προειδοποιούσε πως μία τέτοια κίνηση θα έθετε την Ευρώπη σε μία καινούρια κρίση.
Στο παρασκήνιο, ισχυροί ιδιοκτήτες ελληνικών τραπεζών, πολύ εξοικειωμένοι με τη χρηματοδότηση των τραπεζών τους, η οποία συνδέεται στενά με το δίκτυο των εταιρειών τους, και ήταν τρομοκρατημένοι από τη συμφωνία των Βρυξελλών, γιατί ήταν ασαφής σχετικά με το πώς θα πραγματοποιηθεί η αύξηση κεφαλαίου, και αν θα χρειαζόταν μία προσωρινή εθνικοποίηση, αλλά και τι θα αντιμετωπίσουν οι μέτοχοι των τραπεζών.
Γνώριζαν ήδη ότι σε έλεγχο, ο οποίος είχε διεξαχθεί με εντολή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχαν βρεθεί μη αναγνωρισμένα δάνεια αξίας τουλάχιστον 15 δισεκατομμύριων ευρώ, τα οποία είχαν δοθεί σε πολλές εταιρίες του δικτύου τους, τα επισφαλή δάνεια τα οποία θα αύξαναν σημαντικά το κόστος της αύξησης κεφαλαίου.
Οι τράπεζες έχουν μεγάλη επιρροή στην Ελλάδα, στην οικονομία, η οποία απεγνωσμένα χρειάζεται επανεκκίνηση του δανεισμού, αλλά και ως προς τους ισχυρούς χρηματοδότες της χώρας και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων.
Τέσσερις από τις πέντε μεγαλύτερες εταιρείες στην Ελλάδα είναι τράπεζες. Αν δεν γίνει σωστή διαχείριση, η ανακεφαλαιοποίηση θα μπορούσε να καταλήξει στο να αφανίσει τον έλεγχο των πλουτοκρατών των τραπεζών και το κάλεσμα των δανείων προς υποχρηματοδοτούμενες εταιρίες.
Ο Παπανδρέου, αποφασισμένος να κάνει την συμφωνία του Οκτωβρίου να λειτουργήσει, αντιμετωπίζει επίθεση από διάφορα μέτωπα, από τους ανταγωνιστές του οι οποίοι είναι μέσα από το ίδιο του το κόμμα και οι οποίοι ήθελαν την θέση του, από βουλευτές στο κόμμα του οι οποίοι απειλούσαν ότι δεν θα τον στηρίξουν στα νέα μέτρα λιτότητας, από τον Αντώνη Σαμαρά αλλά και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας του και από την ίδια την οικονομία η οποία θα μπορούσε να καταρρεύσει πριν προλάβουν να την διασώσουν.
Το δημοψήφισμα ήταν το μοναδικό όπλο με το οποίο μπορούσε να χτυπήσει σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα, τόσο του πολιτικούς του αντιπάλους στο εσωτερικό και τους ισχυρούς τους υποστηρικτές που τελικά οπισθοχώρησαν, και τους Ευρωπαίους ηγέτες τους οποίους τους έσυρε πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μέχρι να υπογραφεί μια τελική λύση σχεδίου διάσωσης.
Έπαιξε και έχασε με το δημοψήφισμα αλλά η Ευρώπη έχασε ακόμη περισσότερα.
Ο νέα συγκυβέρνηση μπορεί να καταφέρει να περάσει τις αποφάσεις του Οκτωβρίου, αλλά το χάσμα μεταξύ των πολιτικών ηγετών θα διευρύνεται και μπορεί το έυθραστο πολιτικό σκηνικό να καταρρεύσει.
Αυτό θα παρασύρει την οικονομία στα τάρταρα και στο τέλος θα αυξηθεί η πολιτική βία.
Σύντομα θα δούμε τις επιπτώσεις όλων αυτών.
σ.σ. Ο Richard Parker είναι Λέκτορας στη Δημόσια Πολιτική και Senior Fellow του Joan Shorenstein Center of Harvard Kennedy School. εκπαιδευμένος οικονομολόγος στην Οξφόρδη.
Στην καριέρα του, πριν έρθει στη Σχολή Κένεντι το 1993, περιλαμβάνονται η δημοσιογραφία (ίδρυσε το περιοδικό “Mother Jones”, καθώς και το “Ερευνητές Δημοσιογράφοι & Συντάκτες”, και προεδρεύει της συντακτικής επιτροπής του “The Nation”.
Μέλος της οργάνωσης “Φιλανθρωπία”, και ως διευθύνων σύμβουλος δύο θεμελιακών ομάδων, δώρισε πάνω από 40 εκατομμύρια δολάρια για την κοινωνική αλλαγή, την κοινωνική επιχειρηματικότητα (μεγάλωσε την περιβαλλοντική οργάνωση Greenpeace από 2.000 έως 600.000 υποστηρικτές).
Από το 2009 έως 2011 διετέλεσε οικονομικός σύμβουλος του Έλληνα Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.
Τα βιβλία του περιλαμβάνουν το “Ο μύθος της μεσαίας τάξης”, μια πρώιμη μελέτη της διεύρυνσης του εισοδήματος των ΗΠΑ και της διανομής του πλούτου και τα ανάμεικτα μηνύματα.
Το μέλλον της Global Television, μια κρίσιμη εκτίμηση της εξάπλωσης των δορυφορικών ειδήσεων και πολιτικές επιπτώσεις της.
Τη θέση ότι το ΔΝΤ γνώριζε εξαρχής ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν θα πετύχει εξέφρασε ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Ταμείο (ΔΝΤ) Παναγιώτης Ρουμελιώτης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στους New York Times.
«Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα», δήλωσε για το Μνημόνιο ο κ. Ρουμελιώτης, εστιάζοντας στο γεγονός πως η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές συνέπειες του προγράμματος για την ελληνική οικονομία και εντέλει η οικονομία οδηγήθηκε σε μεγάλη ύφεση.
«Η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές επιδράσεις που θα είχε το φάρμακό της στην ελληνική οικονομία» δήλωσε, προσθέτοντας πως «το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες περικοπές συνέβαλαν στο καθοδικό σπιράλ αποδεκατίζοντας την οικονομική ζήτηση εντός της Ελλάδας».
Στο ίδιο πλαίσιο ο κ. Ρουμελιώτης επικριτικά σχολίασε πως «το επιχείρημα που συνήθως χρησιμοποιείται από την τρόικα για να ασκήσει κριτική στην Ελλάδα -και για να αγνοήσει τα δικά της λάθη- είναι πως η βαθιά ύφεση οφείλεται στη μη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Θέτει στον πρώην Πρωθυπουργό τρία ερωτήματα, για τα οποία ζητεί διευκρινίσεις:
1. Γιατί δεν επεδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως του υποδείκνυε ο κ. Στρος Καν.
2. Γιατί αποδέχτηκε τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την ευρωζώνη, και,
3. Γιατί συμφώνησε σε τόσο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής.
Στη δήλωσή του ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ και πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠαΣοΚ, αναφέρει ότι ο ίδιος ενημέρωσε τον κ. Γ. Παπανδρέου για τα τρία αυτά θέματα και αναφέρει ότι επιφυλάσσεται να δώσει στη δημοσιότητα και άλλα στοιχεία.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους κκ. Ρουμελιώτη και Παπανδρέου άρχισε πριν από αρκετές ημέρες, όταν ο κ. Ρουμελιώτης υποστήριξε στους New York Times, ότι το ΔΝΤ γνώριζε από την αρχή ότι «το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει».
Σχολιάζοντας τη δήλωση αυτή συνεργάτες του κ. Παπανδρέου, έκαναν λόγο για «ποταμό μνήμης ο οποίος ρέει με κάθε τοποθέτηση του κ. Ρουμελιώτη». Του καταλογίζουν εμμέσως πλήν σαφώς, ότι όσα είπε στην επίμαχη συνέντευξή του, τα είπε αφού έφυγε από τη θέση του και τοποθετήθηκε στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα, σε επιχείρηση με την οποία ο κ. Παπανδρέου είχε ανοιχτή σύγκρουση όσο ήταν πρωθυπουργός. Του καταλογίζουν ακόμα ότι δεν ενημέρωσε κανέναν σχετικά και ούτε, όταν διαπίστωσε να γίνεται η σχετική συζήτηση στο ΔΝΤ, έθεσε το θέμα για να πάρει απαντήσεις από τους αρμοδίους και στη συνέχεια να ενημερώσει, ως όφειλε την κυβέρνηση της χώρας του.!!!
Πέντε πολιτικά πρόσωπα αναμένεται να δώσουν μαρτυρίες κλειδιά στους Εισαγγελείς Οικονομικού Εγκλήματος κ.κ. Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρο Μουζακίτη στο πλαίσιο της έρευνας που διενεργείται με αφορμή τις δηλώσεις του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη περί γνωστού αδιεξόδου, εξ` αρχής, του προγράμματος της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας.
Ως μάρτυρες θα καταθέσουν, πρώτη η πρώην υπουργός κ. Λούκα Κατσέλη και εν συνεχεία οι επίσης πρώην υπουργοί Βάσω Παπανδρέου και Γεράσιμος Αρσένης, ο κ. Γιώργος Ζανιάς, ως πρόεδρος του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων και ο κ. Πέτρος Χριστοδούλου, πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους.
Οι οικονομικοί Εισαγγελείς είναι αυτοί οι οποίοι θα κρίνουν την αποστολή ή μη της δικογραφίας στη Βουλή για τη διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων με βάση το νόμο περί ευθύνης υπουργών(δυστυχώς ακόμη υφίσταται.
Τα συμπεράσματα δικά σας !!!
Πηγή
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
H άγκυρα... «βρήκε» προβλήτα στο Ηράκλειο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η φωτιά κατέστρεψε ολοσχερώς τη Mercedes
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
