2012-03-21 11:19:01
«Ποιμένες της Αρκαδίας» του Πουσέν(1594-1665)Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Η Αννα είναι Αθηναία τρίτης γενιάς. Ο παππούς της ήρθε στην Αθήνα το 55 απότην ακριτική Δράμα «για να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά , έστω ένα μεροκάματο στιςοικοδομές για να μπορεί να θρέψει την τετραμελή οικογένειά του, αφού εκείνα ταπέτρινα χρόνια του 50, η ζωή στα καπνοχώρια ήταν ανυπόφορη. Δούλευαν όλο το χρόνο για να ‘ρθουν οι καπνέμποροι λίγεςμέρες πριν το Πάσχα,, να τους........ πάρουν τη σοδιά, τον καλύτερο, όπως λέγανε, καπνόστον κόσμο της ποικιλίας μπασμά, για λίγα ψίχουλα, ίσα-ίσα για να ξοφλήσουν τονμπακάλη, ώστε να μπορούν να ψωνίσουν πάλι με πίστωση τα απαραίτητα για τοΠάσχα». Αυτά της έλεγε ο παππούς της για να της αλλάξει την απόφαση ναδοκιμάσει τη τύχη της στο χωριό. Δενήταν εύκολη η απόφαση. Αυτή, γέννημα και θρέμμα της μεγαλούπολης, που τελείωσεμε άριστα αρχαιολογία στην Αθήνα και συνέχισεμε διδακτορικό στη Γερμανία, τη μόνη χειρονακτική δουλειά που έκανε μέχρισήμερα ήταν η συναρμολόγηση οστράκων γιατη δημιουργία πήλινων αγγείων.
Στα δυο χρόνια που είναι άνεργη, είχε στείλει πάνω από 300 βιογραφικά.Ελάχιστοι έκαναν τον κόπο να της απαντήσουν. Μιλώντας απταίστως δυο γλώσσες ,πίστεψε, ότι θα ‘βρισκε, προς το παρόν τουλάχιστον, μια δουλειά, έστω σανγραμματεύς με το βασικό μισθό για τα καθημερινά της έξοδα, αφού στα τριάντα τηςέμενε ακόμα με τους γονείς της και δεν πλήρωνε νοίκι. Κι όμως. Ακόμα κι εκεί της ζητούσανπροϋπηρεσία ή την ξεγύμνωναν με τα λαίμαργα μάτια τους από πάνω μέχρι κάτω,δείχνοντάς της τις πραγματικές προθέσεις τους. Για ένα μήνα βρήκε κάπου δουλειά, απλήρωτη βέβαια, έτσι για να τηδοκιμάσουν. Μόνο που κι εκεί δεν ήθελαν να δοκιμάσουν τις γνώσεις και τιςδεξιότητές της στη δουλειά αλλά στο κρεβάτι. Αυτά κι άλλα πολλά ήταν αρκετά, ώστε όταν το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξηςανακοίνωσε το πρόγραμμα για τους νέους αγρότες (πράσινη ανάπτυξη και πράσιναάλογα) , έτρεξε να ενημερωθεί κι αφού το συζήτησε με το φίλο της, πήραν απόκοινού την απόφαση να δοκιμάσουν τηντύχη τους στη γεωργία. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Δεν είναι εύκολο να παραιτηθείςαπό νεανικά σχέδια και όνειρα ετών. Να πετάξεις ότι έμαθες με κόπο και ιδρώτα ,στα σκουπίδια αρχίζοντας πάλι απ’ το μηδέν. Ξέρουν και οι δυο τους πολύ καλά,πως δεν είναι διόλου εύκολο το εγχείρημα. Σαν ιστορικοί και αρχαιολόγοι όμως,γνωρίζουν ακόμα καλύτερα, πως αυτή η πόλη, που για δεκαετίες ζούσε καιδιογκώθηκε από τις δεκάδες χιλιάδες των καλοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων καιτις χιλιάδες μικροβιοτεχνίες, που τώρα κλείνουν ακόμα και οι ελάχιστες πουαπέμειναν, δεν έχει πλέον μέλλον. Γνωρίζουν, πως η πόλη αυτή σε λίγα χρόνια δεθα μπορεί να ζήσει ούτε το μισό πληθυσμό της. Γνωρίζουν, πως, όπως τους Αλεξανδρινούςχρόνους, κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Βυζαντίου, η Αθήνακατάντησε ένα ασήμαντο χωριό μιας ασήμαντης επαρχίας, το ίδιο θα συμβεί καιτώρα. Το μέλλον της πόλης αυτής είναι ήδη προδιαγεγραμμένο. Θα καταντήσει μια ασήμαντηπόλη της φτωχής επαρχίας της Τέταρτης Γερμανικής Αυτοκρατορίας της Ευρώπης. Σανδιαμετακομιστικό κέντρο των προϊόντων της Ασίας προς τη Βόρεια Ευρώπη και τοαντίθετο, ή σαν τουριστικός προορισμός πολιτιστικού τουρισμού, τζόγου και πορνείας, όπως ήταν η Αβάνα τουΜπατίστα, δεν θα μπορέσει να προσφέρει περισσότερες από μερικές δεκάδεςχιλιάδες κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Γνωρίζουν πως οι ένδοξοι καιροί τουπάλαι ποτέ κλεινού άστεως θα ανήκουν πλέον στο παρελθόν. «Κάλλιο ελεύθεροςαγρότης στο χωριό παρά νεόδουλος ή είλωτας σε μια ξένη πόλη που δε θα σουανήκει πλέον». Όταν θα φύγουν και οι τελευταίοι συνταξιούχοι με τις αξιοπρεπείςσυντάξεις, θα αδειάσουν και τα τελευταία στέκια συνάντησης των νέων ανέργων, οικαφετέριες, τότε θα είν’ αργά γιαένα ειδυλλιακό σπίτι στο λιβάδι. Η επιστροφή στα χωριά θα είναι μαζική. Η«αναζωογόνηση της υπαίθρου», το σλόγκαν του επιχειρησιακού προγράμματος τουΕΣΠΑ, στοχεύει ακριβώς σ’ αυτό. Αφού μέχρι πριν λίγα χρόνια, η Κοινή ΑγροτικήΠολιτική στόχευε στο να μειώσει τον αγροτικό πληθυσμό στο 10 %, ώστε να ελευθερώσει χέρια για φτηνή εργασία στιςπόλεις, τώρα, που το σχέδιο επετεύχθη με υπουργικές αποφάσεις, δεν υπάρχειλόγος για περιττές ρεζέρβες ανέργων στις πόλεις, που θα πρέπει να τους θρέψειςμε επιδόματα πείνας ή ακόμα και με συσσίτια. «Οι πρώην χωριάτες που χόρτασανψωμί στην πόλη βρωμίζοντάς την, εκτέλεσαν το χρέος τους. Τώρα μπορούν ναξαναγυρίσουν πάλι πίσω στις τρύπες τους από ‘κεί απ’ όπου βγήκαν». Η Ελλάδα τηςεπόμενης δεκαετίας θα θυμίζει σε πολλά την Ελλάδα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας,όπου η συντριπτική πλειονότητα ήταν βουκόλοι. Η μόνη διαφορά θα βρίσκεται στοότι οι σημερινοί αγρότες-βουκόλοι θα έχουν πτυχία και θα παράγουν κυρίωςβιολογικά-οικολογικά προϊόντα υψηλής ποιότητας για τους ευρωπαίους και τουςλιγοστούς έλληνες αστούς των ελληνικών και των ευρωπαϊκών πόλεων. Οι Ελληνεςαστοί της διασποράς δε θα ζουν πλέον στην Κωνσταντινούπολή, στη Σμύρνη, στηνΠρούσα, στη Βιέννη και στην Τραπεζούντα αλλά στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στηνΚολωνία, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο.κ.α. «Οι νεόπλουτοι και αλαζόνες πρώηνχωριάτες βλαχοαστοί θα ξαναγίνουν αυτό που ήταν πάντα». Οι όψιμοι φιλέλληνεςευρωπαίοι περιηγητές θα ανακαλύψουν πάλι τον ελληνικό ρομαντισμό του 19ουαιώνα και θα ξαναγαπήσουν τους φτωχούς και λιτοδίαιτους, αλλά ενάρετους Ελληνεςχωριάτες, όπως αγαπούν τα σκυλάκια τους.
Kafeneio
Η Αννα είναι Αθηναία τρίτης γενιάς. Ο παππούς της ήρθε στην Αθήνα το 55 απότην ακριτική Δράμα «για να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά , έστω ένα μεροκάματο στιςοικοδομές για να μπορεί να θρέψει την τετραμελή οικογένειά του, αφού εκείνα ταπέτρινα χρόνια του 50, η ζωή στα καπνοχώρια ήταν ανυπόφορη. Δούλευαν όλο το χρόνο για να ‘ρθουν οι καπνέμποροι λίγεςμέρες πριν το Πάσχα,, να τους........ πάρουν τη σοδιά, τον καλύτερο, όπως λέγανε, καπνόστον κόσμο της ποικιλίας μπασμά, για λίγα ψίχουλα, ίσα-ίσα για να ξοφλήσουν τονμπακάλη, ώστε να μπορούν να ψωνίσουν πάλι με πίστωση τα απαραίτητα για τοΠάσχα». Αυτά της έλεγε ο παππούς της για να της αλλάξει την απόφαση ναδοκιμάσει τη τύχη της στο χωριό. Δενήταν εύκολη η απόφαση. Αυτή, γέννημα και θρέμμα της μεγαλούπολης, που τελείωσεμε άριστα αρχαιολογία στην Αθήνα και συνέχισεμε διδακτορικό στη Γερμανία, τη μόνη χειρονακτική δουλειά που έκανε μέχρισήμερα ήταν η συναρμολόγηση οστράκων γιατη δημιουργία πήλινων αγγείων.
Στα δυο χρόνια που είναι άνεργη, είχε στείλει πάνω από 300 βιογραφικά.Ελάχιστοι έκαναν τον κόπο να της απαντήσουν. Μιλώντας απταίστως δυο γλώσσες ,πίστεψε, ότι θα ‘βρισκε, προς το παρόν τουλάχιστον, μια δουλειά, έστω σανγραμματεύς με το βασικό μισθό για τα καθημερινά της έξοδα, αφού στα τριάντα τηςέμενε ακόμα με τους γονείς της και δεν πλήρωνε νοίκι. Κι όμως. Ακόμα κι εκεί της ζητούσανπροϋπηρεσία ή την ξεγύμνωναν με τα λαίμαργα μάτια τους από πάνω μέχρι κάτω,δείχνοντάς της τις πραγματικές προθέσεις τους. Για ένα μήνα βρήκε κάπου δουλειά, απλήρωτη βέβαια, έτσι για να τηδοκιμάσουν. Μόνο που κι εκεί δεν ήθελαν να δοκιμάσουν τις γνώσεις και τιςδεξιότητές της στη δουλειά αλλά στο κρεβάτι. Αυτά κι άλλα πολλά ήταν αρκετά, ώστε όταν το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξηςανακοίνωσε το πρόγραμμα για τους νέους αγρότες (πράσινη ανάπτυξη και πράσιναάλογα) , έτρεξε να ενημερωθεί κι αφού το συζήτησε με το φίλο της, πήραν απόκοινού την απόφαση να δοκιμάσουν τηντύχη τους στη γεωργία. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Δεν είναι εύκολο να παραιτηθείςαπό νεανικά σχέδια και όνειρα ετών. Να πετάξεις ότι έμαθες με κόπο και ιδρώτα ,στα σκουπίδια αρχίζοντας πάλι απ’ το μηδέν. Ξέρουν και οι δυο τους πολύ καλά,πως δεν είναι διόλου εύκολο το εγχείρημα. Σαν ιστορικοί και αρχαιολόγοι όμως,γνωρίζουν ακόμα καλύτερα, πως αυτή η πόλη, που για δεκαετίες ζούσε καιδιογκώθηκε από τις δεκάδες χιλιάδες των καλοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων καιτις χιλιάδες μικροβιοτεχνίες, που τώρα κλείνουν ακόμα και οι ελάχιστες πουαπέμειναν, δεν έχει πλέον μέλλον. Γνωρίζουν, πως η πόλη αυτή σε λίγα χρόνια δεθα μπορεί να ζήσει ούτε το μισό πληθυσμό της. Γνωρίζουν, πως, όπως τους Αλεξανδρινούςχρόνους, κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Βυζαντίου, η Αθήνακατάντησε ένα ασήμαντο χωριό μιας ασήμαντης επαρχίας, το ίδιο θα συμβεί καιτώρα. Το μέλλον της πόλης αυτής είναι ήδη προδιαγεγραμμένο. Θα καταντήσει μια ασήμαντηπόλη της φτωχής επαρχίας της Τέταρτης Γερμανικής Αυτοκρατορίας της Ευρώπης. Σανδιαμετακομιστικό κέντρο των προϊόντων της Ασίας προς τη Βόρεια Ευρώπη και τοαντίθετο, ή σαν τουριστικός προορισμός πολιτιστικού τουρισμού, τζόγου και πορνείας, όπως ήταν η Αβάνα τουΜπατίστα, δεν θα μπορέσει να προσφέρει περισσότερες από μερικές δεκάδεςχιλιάδες κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Γνωρίζουν πως οι ένδοξοι καιροί τουπάλαι ποτέ κλεινού άστεως θα ανήκουν πλέον στο παρελθόν. «Κάλλιο ελεύθεροςαγρότης στο χωριό παρά νεόδουλος ή είλωτας σε μια ξένη πόλη που δε θα σουανήκει πλέον». Όταν θα φύγουν και οι τελευταίοι συνταξιούχοι με τις αξιοπρεπείςσυντάξεις, θα αδειάσουν και τα τελευταία στέκια συνάντησης των νέων ανέργων, οικαφετέριες, τότε θα είν’ αργά γιαένα ειδυλλιακό σπίτι στο λιβάδι. Η επιστροφή στα χωριά θα είναι μαζική. Η«αναζωογόνηση της υπαίθρου», το σλόγκαν του επιχειρησιακού προγράμματος τουΕΣΠΑ, στοχεύει ακριβώς σ’ αυτό. Αφού μέχρι πριν λίγα χρόνια, η Κοινή ΑγροτικήΠολιτική στόχευε στο να μειώσει τον αγροτικό πληθυσμό στο 10 %, ώστε να ελευθερώσει χέρια για φτηνή εργασία στιςπόλεις, τώρα, που το σχέδιο επετεύχθη με υπουργικές αποφάσεις, δεν υπάρχειλόγος για περιττές ρεζέρβες ανέργων στις πόλεις, που θα πρέπει να τους θρέψειςμε επιδόματα πείνας ή ακόμα και με συσσίτια. «Οι πρώην χωριάτες που χόρτασανψωμί στην πόλη βρωμίζοντάς την, εκτέλεσαν το χρέος τους. Τώρα μπορούν ναξαναγυρίσουν πάλι πίσω στις τρύπες τους από ‘κεί απ’ όπου βγήκαν». Η Ελλάδα τηςεπόμενης δεκαετίας θα θυμίζει σε πολλά την Ελλάδα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας,όπου η συντριπτική πλειονότητα ήταν βουκόλοι. Η μόνη διαφορά θα βρίσκεται στοότι οι σημερινοί αγρότες-βουκόλοι θα έχουν πτυχία και θα παράγουν κυρίωςβιολογικά-οικολογικά προϊόντα υψηλής ποιότητας για τους ευρωπαίους και τουςλιγοστούς έλληνες αστούς των ελληνικών και των ευρωπαϊκών πόλεων. Οι Ελληνεςαστοί της διασποράς δε θα ζουν πλέον στην Κωνσταντινούπολή, στη Σμύρνη, στηνΠρούσα, στη Βιέννη και στην Τραπεζούντα αλλά στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στηνΚολωνία, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο.κ.α. «Οι νεόπλουτοι και αλαζόνες πρώηνχωριάτες βλαχοαστοί θα ξαναγίνουν αυτό που ήταν πάντα». Οι όψιμοι φιλέλληνεςευρωπαίοι περιηγητές θα ανακαλύψουν πάλι τον ελληνικό ρομαντισμό του 19ουαιώνα και θα ξαναγαπήσουν τους φτωχούς και λιτοδίαιτους, αλλά ενάρετους Ελληνεςχωριάτες, όπως αγαπούν τα σκυλάκια τους.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέος Υπ.Οικονομικών ο εργατικός Σαχινίδης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: Δεν έχει κόψει ποτέ τα μαλλιά της!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
