2012-10-17 15:34:03
Γράφει ο Ιωαννης Β. Δημοκωστας, δικηγόρος
Είναι οι δύο μεγαλύτερες πηγές των δανείων, συνήθως κρατών ,σε ξένο νόμισα για την καταπολέμηση της φτώχειας στις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
Την ίδια στιγμή, οι πιο φτωχές χώρες του κόσμου οφείλουν περισσότερα χρήματα σε αυτά τα δύο όργανα από ό, τι οποιαδήποτε άλλη πηγή -ιδιωτική ή δημόσια ιδρύματα- επειδή τα περισσότερα από αυτά τα δάνεια ήταν τόσο καλά σχεδιασμένο ώστε οι δανειζόμενες χώρες δεν έχουν αποκομίσει αρκετά έσοδα για να τους ξεπληρώσουν και ο δανεισμός συνεχιζόταν επί πολλά χρόνια. Σε άλλες περιπτώσεις, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και ιδιώτες εργολάβοι ,από το δανεισμό των κρατών διαχωρίζουν προς όφελος τους ένα μέρος εξ’ αυτών – αφού είναι νομείς εξουσίας -και συλλέγουν κεφάλαια σε προσωπικούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς κατά το χρόνο εμπλοκής τους στην διαχείριση των κρατικών πόρων -δηλαδή αφαιρώντας κεφάλαια δανεισμού και κρύβοντας τα σε λογαριασμούς ή ΟΦΣΟΡ εταιρείες ανά τον κόσμο (αναπαραγωγή παρανόμου χρήματος)
. Αυτό το διεθνές πρόβλημα χρέους και ο καταμερισμός του , έχει γίνει σήμα κατατεθέν και πανάκεια-τυφλοσούρτης -ασυνειδησίας πλέον για τους ιδιοτελείς ιθαγενείς άρχοντες μιας χώρας ιδίως σε πολλές φτωχές χώρες που πληρώνουν περισσότερα χρήματα για την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ κάθε χρόνο από ό, τι λαμβάνουν σε δάνεια. Τα αριθμητικά στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνουν ότι το ΔΝΤ εξάγεται ένα καθαρό US $ 1 δισ. ευρώ από την Αφρική το 1997 και το 1998 περισσότερα από όσα δάνεισε στην ήπειρο.
Συνολικά οι φτωχές χώρες όφειλαν σε δανειστές από ιδιωτικές τράπεζες με την Παγκόσμια Τράπεζα ,άνω των 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια το 1998 . Το χρέος προς την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, διότι σε αντίθεση με τους ιδιώτες δανειστές και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις της κυβέρνησης, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ αρνούνται να ακυρώσουν η να μειώσουν τα χρέη, γιατί αυτά τα δύο ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ θεσμικά όργανα (που δημιούργησαν οι κυρίαρχοι του κόσμου για να ελέγχουν τα κράτη –αυτή είναι η εξουσία κυριαρχίας των ) κατά τον εσωτερικό τους κανονισμό-καταστατικό απαγορεύεται να συμφωνήσουν σε μείωση και περιορισμό των απαιτήσεων τους . Επιπλέον, οι κυβερνήσεις έχουν συναλλασσόμενες μαζί τους ,το ιδιαίτερο κίνητρο να εξασφαλίζουν ακώλυτη ροή χρήματος και πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας που κυβερνούν, για να δείχνουν ότι επιτυγχάνουν στα οικονομικά τους προγράμματα και εξωραΐζεται το προφίλ τους να επανεκλέγονται.
Το ΔΝΤ δηλαδή καθορίζει την πιστοληπτική ικανότητα των χωρών και κατ’ επέκταση δίνει τη σφραγίδα της έγκρισης του ,για νέους δανεισμούς ελέγχοντας έτσι –κυβερνήτες- πολιτικούς και συμμαχίες κρατών αξιολογώντας τη πιστοληπτική τους ικανότητα με οικονομικούς οργανισμούς ελέγχου ΣΜΟΥΝΤΙΣ και άλλους που αξιολογούν καθ’ υπόδειξη του ΔΝΤ την οικονομική τους βιωσιμότητα και απειλώντας τους να τις στείλουν στο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής επειδή είναι δήθεν σπάταλοι.
Τούτο επιφέρει συνήθως υποχρεωτικά για τα εξαρτώμενα κράτη ,την τήρηση οικονομικών και πολιτικών μέτρων δέσμευσης της οικονομίας τους – απομάκρυνση του κυριαρχικού δικαιώματος της κάθε χώρας και υπακοή σε φορείς οικονομικούς που χωρίς πόλεμο αλώνουν την οικονομία ενός κράτους με λόγια λογιστικό και όχι εις χρυσό .
Πως γίνεται αυτό ,μα επειδή το κυρίαρχο παγκόσμιο πολιτικό κατεστημένο αναγκάζει τους οικονομικά ασθενείς να δανειστούν από το ΔΝΤ με σκληρούς όρους δανεισμού. Στη συνέχεια επιτηρούν να τα επιστραφούν με υπέρογκους τόκους και σε απείθεια να τιμωρούνται στην απομόνωση της οικονομίας τους από το διεθνή δανεισμό . Μήπως αυτή την ιστορία δεν την ζήσαμε και εμείς από τους αυτοδιορισμένους κυβερνήτες της Ευρώπης -ΜΕΡΚΟΖΙ στην αρχή- και μετά από την ΓΕΡΜΑΝΙΑ να μας υποχρεώνει σε δημοσιονομική προσαρμογή για τα χρέη που επισώρευσαν οι κυβερνήτες μας που συνεργάστηκαν μαζί τους και σήμερα να καλούμεθα ο ΛΑΟΣ ,να πληρώσουμε το πλαστικό λογιστικό χρήμα δανεισμού στο ΔΝΤ πολλαπλάσιο και με όρους υποταγής –βλέπε ΤΟΜΣΕΝ κλπ.
Αυτή η πολυμερής χρέωση (χρήματα που οφείλονται σε διεθνείς οργανισμούς), όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, καθώς και οι αδελφές Τράπεζες όπως η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης, την Αφρικανική Τράπεζα Ανάπτυξης και η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης), έχει ανεβάσει στα ύψη τα τελευταία χρόνια τα επιτόκια και για τις φτωχότερες χώρες . Για χώρες με χαμηλό εισόδημα (που ορίζεται από την Παγκόσμια Τράπεζα ως άτομα με κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν κάτω από US $ 785), το χρέος αυξήθηκε κατά 544% μεταξύ 1980 και 1997 , και αποτελεί σήμερα το 33% του συνόλου των μακροπρόθεσμων χρεών τους (έναντι περίπου 25% το 1980). Για τις χρεωμένες χώρες χαμηλού εισοδήματος, το πολυμερές χρέος αυξήθηκε κατά 459%, στις ΗΠΑ 10,6 δισεκατομμύρια δολάρια στις 59 δισεκατομμύρια δολάρια, με αντίστοιχη ποσοστιαία αύξηση σε μακροπρόθεσμο χρέος τους από 22% έως 30%.
Στις 32 χώρες που χαρακτηρίζονται ως σοβαρά χρεωμένες χώρες με χαμηλό εισόδημα, 25 είναι στην ΥποΣαχάρια Αφρική. Για παράδειγμα, η χώρα του Τσαντ στη Δυτική Αφρική , αυξήθηκε από 28 τοις εκατό το 1987 σε 55 τοις εκατό το 1997.
Κατά τα τελευταία λίγα χρόνια, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ συμφώνησαν να βοηθήσουν τις χώρες που υποφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τα μεγάλα βάρη του χρέους, με τη δημιουργία των Υπερχρεωμένων Φτωχών Χωρών (ΥΦΧ) του 1996.
Προϋποθέσεις για να πληρούν τις προϋποθέσεις τα κράτη για την HIPC, θα έπρεπε να ακολουθήσουν και να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα εξυγίανσης σε τρία χρόνια (αλλιώς θα άγοντο σε ομηρεία) υπό το ΔΝΤ σχεδιασμένο πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής . Στη περίοδο αυτή οίκοθεν νοείται ότι τους υποχρεώνουν να περικόψουν τις δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη , τις επιδοτήσεις των τροφίμων, καθώς και την εκπαίδευση αλλά το κυριότερο να σταματήσουν άμεσα κοινωνικές παροχές και αναστολή στα εργασιακά δικαιώματα (δώρα ,συντάξεις διπλές και τρίδιπλες ,πολυπληθές κράτος δημοσίων υπαλλήλων ,μείωση συνάξεων κλπ.) .
Επιδιωκόμενος στόχος η αλλαγή επί τα χείρω του εισοδήματος των πολιτών και πενία για το εξαρτώμενο κράτος εν άλλοις λόγοις μείωση του κόστους ζωής και παραχώρηση στους σπεκουλαδόρους ιέρακος της παγκόσμιας τοκογλυφίας να αγοράσουν τα πάντα έναντι πινακίου φακής ή άλλως σε τιμές κατά πολύ κατώτερες της εμπορικής ή αντικειμενικής τους αξίας προ της έναρξης της οικονομικής κρίσης..
Οι φτωχοί, οι οποίοι εξαρτώνται από την κυβέρνηση για την υγεία και την εκπαίδευση των επιδοτήσεων, δέχονται το χειρότερο χτύπημα και καθίστανται οι αδύναμοι κρίκοι της κρίσης .
Η Παγκόσμια Τράπεζα πρόσφατα παραδέχθηκε ότι ο κόσμος αυξάνει ραγδαία και ήδη παρουσιάζεται δημογραφικό πρόβλημα σε παγκόσμια βάση τα κράτη δε που καλούνται να ανταγωνιστούν στη παγκόσμια οικονομική κονίστρα -την Κίνα ,την Ινδία και άλλες ανερχόμενες ανταγωνιστικές οικονομίες οι οποίες τρέχουν με ποσοστά διψήφια θα πρέπει να ανάγουν τις οικονομίες τους στην ίδια βάση αλλιώς θα οδηγηθούν σε πενία και σε ρακένδυτες οικονομίες .
Καλούμεθα λοιπόν εμείς σήμερα όλη η υφήλιος να λησμονήσουμε ότι ξέραμε και να ανταγωνιστούμε τα κράτη αυτά με μείωση των κοινωνικών και βιοτικών μας αναγκών σε επίπεδο ζωής , κάτω των 1.000ο€ ανά οικογένεια, άλλως ως θεατές θα παρακολουθήσουμε σε ταινία τον ανταγωνισμό να διαλύει την οικονομία μας και εμάς ,με ελάχιστα χρήματα να βιώνουμε καθημερινά εργαζόμενοι χωρίς ωράριο και νομικά πλαίσια εργασίας τη διάλυση με πενία της ζωής μας .
Οι αγορές παγκοσμίως αναδιοργανώνονται και η Ευρώπη δείται να αφυπνιστεί και να συμμορφωθεί σε πιο οικονομικό τρόπο ζωής για να μη στερηθούν οριστικά οι ευρωπαίοι.
Αυτά είναι είναι εκείνα που πρέπει να ξέρουμε - ποιοι και ποια γεγονότα - μας καλούν να στερηθούμε και να ιδρώσουμε τρέχοντας με στερήσεις πριν γίνουμε υποτελείς εκείνων που σιγά-σιγά χτίζουν τη νέα κυριαρχία τους – ηγεμονία του πλανήτη , όπως και για ποιο λόγο καλούμεθα να αγωνιστούμε αντί να μας εκλείψουν ολοσχερώς δια του πολέμου ο οποίος επέρχεται .
Tromaktiko
Είναι οι δύο μεγαλύτερες πηγές των δανείων, συνήθως κρατών ,σε ξένο νόμισα για την καταπολέμηση της φτώχειας στις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
Την ίδια στιγμή, οι πιο φτωχές χώρες του κόσμου οφείλουν περισσότερα χρήματα σε αυτά τα δύο όργανα από ό, τι οποιαδήποτε άλλη πηγή -ιδιωτική ή δημόσια ιδρύματα- επειδή τα περισσότερα από αυτά τα δάνεια ήταν τόσο καλά σχεδιασμένο ώστε οι δανειζόμενες χώρες δεν έχουν αποκομίσει αρκετά έσοδα για να τους ξεπληρώσουν και ο δανεισμός συνεχιζόταν επί πολλά χρόνια. Σε άλλες περιπτώσεις, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και ιδιώτες εργολάβοι ,από το δανεισμό των κρατών διαχωρίζουν προς όφελος τους ένα μέρος εξ’ αυτών – αφού είναι νομείς εξουσίας -και συλλέγουν κεφάλαια σε προσωπικούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς κατά το χρόνο εμπλοκής τους στην διαχείριση των κρατικών πόρων -δηλαδή αφαιρώντας κεφάλαια δανεισμού και κρύβοντας τα σε λογαριασμούς ή ΟΦΣΟΡ εταιρείες ανά τον κόσμο (αναπαραγωγή παρανόμου χρήματος)
Συνολικά οι φτωχές χώρες όφειλαν σε δανειστές από ιδιωτικές τράπεζες με την Παγκόσμια Τράπεζα ,άνω των 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια το 1998 . Το χρέος προς την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, διότι σε αντίθεση με τους ιδιώτες δανειστές και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις της κυβέρνησης, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ αρνούνται να ακυρώσουν η να μειώσουν τα χρέη, γιατί αυτά τα δύο ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ θεσμικά όργανα (που δημιούργησαν οι κυρίαρχοι του κόσμου για να ελέγχουν τα κράτη –αυτή είναι η εξουσία κυριαρχίας των ) κατά τον εσωτερικό τους κανονισμό-καταστατικό απαγορεύεται να συμφωνήσουν σε μείωση και περιορισμό των απαιτήσεων τους . Επιπλέον, οι κυβερνήσεις έχουν συναλλασσόμενες μαζί τους ,το ιδιαίτερο κίνητρο να εξασφαλίζουν ακώλυτη ροή χρήματος και πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας που κυβερνούν, για να δείχνουν ότι επιτυγχάνουν στα οικονομικά τους προγράμματα και εξωραΐζεται το προφίλ τους να επανεκλέγονται.
Το ΔΝΤ δηλαδή καθορίζει την πιστοληπτική ικανότητα των χωρών και κατ’ επέκταση δίνει τη σφραγίδα της έγκρισης του ,για νέους δανεισμούς ελέγχοντας έτσι –κυβερνήτες- πολιτικούς και συμμαχίες κρατών αξιολογώντας τη πιστοληπτική τους ικανότητα με οικονομικούς οργανισμούς ελέγχου ΣΜΟΥΝΤΙΣ και άλλους που αξιολογούν καθ’ υπόδειξη του ΔΝΤ την οικονομική τους βιωσιμότητα και απειλώντας τους να τις στείλουν στο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής επειδή είναι δήθεν σπάταλοι.
Τούτο επιφέρει συνήθως υποχρεωτικά για τα εξαρτώμενα κράτη ,την τήρηση οικονομικών και πολιτικών μέτρων δέσμευσης της οικονομίας τους – απομάκρυνση του κυριαρχικού δικαιώματος της κάθε χώρας και υπακοή σε φορείς οικονομικούς που χωρίς πόλεμο αλώνουν την οικονομία ενός κράτους με λόγια λογιστικό και όχι εις χρυσό .
Πως γίνεται αυτό ,μα επειδή το κυρίαρχο παγκόσμιο πολιτικό κατεστημένο αναγκάζει τους οικονομικά ασθενείς να δανειστούν από το ΔΝΤ με σκληρούς όρους δανεισμού. Στη συνέχεια επιτηρούν να τα επιστραφούν με υπέρογκους τόκους και σε απείθεια να τιμωρούνται στην απομόνωση της οικονομίας τους από το διεθνή δανεισμό . Μήπως αυτή την ιστορία δεν την ζήσαμε και εμείς από τους αυτοδιορισμένους κυβερνήτες της Ευρώπης -ΜΕΡΚΟΖΙ στην αρχή- και μετά από την ΓΕΡΜΑΝΙΑ να μας υποχρεώνει σε δημοσιονομική προσαρμογή για τα χρέη που επισώρευσαν οι κυβερνήτες μας που συνεργάστηκαν μαζί τους και σήμερα να καλούμεθα ο ΛΑΟΣ ,να πληρώσουμε το πλαστικό λογιστικό χρήμα δανεισμού στο ΔΝΤ πολλαπλάσιο και με όρους υποταγής –βλέπε ΤΟΜΣΕΝ κλπ.
Αυτή η πολυμερής χρέωση (χρήματα που οφείλονται σε διεθνείς οργανισμούς), όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, καθώς και οι αδελφές Τράπεζες όπως η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης, την Αφρικανική Τράπεζα Ανάπτυξης και η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης), έχει ανεβάσει στα ύψη τα τελευταία χρόνια τα επιτόκια και για τις φτωχότερες χώρες . Για χώρες με χαμηλό εισόδημα (που ορίζεται από την Παγκόσμια Τράπεζα ως άτομα με κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν κάτω από US $ 785), το χρέος αυξήθηκε κατά 544% μεταξύ 1980 και 1997 , και αποτελεί σήμερα το 33% του συνόλου των μακροπρόθεσμων χρεών τους (έναντι περίπου 25% το 1980). Για τις χρεωμένες χώρες χαμηλού εισοδήματος, το πολυμερές χρέος αυξήθηκε κατά 459%, στις ΗΠΑ 10,6 δισεκατομμύρια δολάρια στις 59 δισεκατομμύρια δολάρια, με αντίστοιχη ποσοστιαία αύξηση σε μακροπρόθεσμο χρέος τους από 22% έως 30%.
Στις 32 χώρες που χαρακτηρίζονται ως σοβαρά χρεωμένες χώρες με χαμηλό εισόδημα, 25 είναι στην ΥποΣαχάρια Αφρική. Για παράδειγμα, η χώρα του Τσαντ στη Δυτική Αφρική , αυξήθηκε από 28 τοις εκατό το 1987 σε 55 τοις εκατό το 1997.
Κατά τα τελευταία λίγα χρόνια, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ συμφώνησαν να βοηθήσουν τις χώρες που υποφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τα μεγάλα βάρη του χρέους, με τη δημιουργία των Υπερχρεωμένων Φτωχών Χωρών (ΥΦΧ) του 1996.
Προϋποθέσεις για να πληρούν τις προϋποθέσεις τα κράτη για την HIPC, θα έπρεπε να ακολουθήσουν και να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα εξυγίανσης σε τρία χρόνια (αλλιώς θα άγοντο σε ομηρεία) υπό το ΔΝΤ σχεδιασμένο πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής . Στη περίοδο αυτή οίκοθεν νοείται ότι τους υποχρεώνουν να περικόψουν τις δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη , τις επιδοτήσεις των τροφίμων, καθώς και την εκπαίδευση αλλά το κυριότερο να σταματήσουν άμεσα κοινωνικές παροχές και αναστολή στα εργασιακά δικαιώματα (δώρα ,συντάξεις διπλές και τρίδιπλες ,πολυπληθές κράτος δημοσίων υπαλλήλων ,μείωση συνάξεων κλπ.) .
Επιδιωκόμενος στόχος η αλλαγή επί τα χείρω του εισοδήματος των πολιτών και πενία για το εξαρτώμενο κράτος εν άλλοις λόγοις μείωση του κόστους ζωής και παραχώρηση στους σπεκουλαδόρους ιέρακος της παγκόσμιας τοκογλυφίας να αγοράσουν τα πάντα έναντι πινακίου φακής ή άλλως σε τιμές κατά πολύ κατώτερες της εμπορικής ή αντικειμενικής τους αξίας προ της έναρξης της οικονομικής κρίσης..
Οι φτωχοί, οι οποίοι εξαρτώνται από την κυβέρνηση για την υγεία και την εκπαίδευση των επιδοτήσεων, δέχονται το χειρότερο χτύπημα και καθίστανται οι αδύναμοι κρίκοι της κρίσης .
Η Παγκόσμια Τράπεζα πρόσφατα παραδέχθηκε ότι ο κόσμος αυξάνει ραγδαία και ήδη παρουσιάζεται δημογραφικό πρόβλημα σε παγκόσμια βάση τα κράτη δε που καλούνται να ανταγωνιστούν στη παγκόσμια οικονομική κονίστρα -την Κίνα ,την Ινδία και άλλες ανερχόμενες ανταγωνιστικές οικονομίες οι οποίες τρέχουν με ποσοστά διψήφια θα πρέπει να ανάγουν τις οικονομίες τους στην ίδια βάση αλλιώς θα οδηγηθούν σε πενία και σε ρακένδυτες οικονομίες .
Καλούμεθα λοιπόν εμείς σήμερα όλη η υφήλιος να λησμονήσουμε ότι ξέραμε και να ανταγωνιστούμε τα κράτη αυτά με μείωση των κοινωνικών και βιοτικών μας αναγκών σε επίπεδο ζωής , κάτω των 1.000ο€ ανά οικογένεια, άλλως ως θεατές θα παρακολουθήσουμε σε ταινία τον ανταγωνισμό να διαλύει την οικονομία μας και εμάς ,με ελάχιστα χρήματα να βιώνουμε καθημερινά εργαζόμενοι χωρίς ωράριο και νομικά πλαίσια εργασίας τη διάλυση με πενία της ζωής μας .
Οι αγορές παγκοσμίως αναδιοργανώνονται και η Ευρώπη δείται να αφυπνιστεί και να συμμορφωθεί σε πιο οικονομικό τρόπο ζωής για να μη στερηθούν οριστικά οι ευρωπαίοι.
Αυτά είναι είναι εκείνα που πρέπει να ξέρουμε - ποιοι και ποια γεγονότα - μας καλούν να στερηθούμε και να ιδρώσουμε τρέχοντας με στερήσεις πριν γίνουμε υποτελείς εκείνων που σιγά-σιγά χτίζουν τη νέα κυριαρχία τους – ηγεμονία του πλανήτη , όπως και για ποιο λόγο καλούμεθα να αγωνιστούμε αντί να μας εκλείψουν ολοσχερώς δια του πολέμου ο οποίος επέρχεται .
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
