2012-10-22 18:25:23
Καπάκος Σ.
Νέες προσπάθειες αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, με επίκεντρο τον Αντώνη Σαμαρά και απώτερο στόχο να μπει φραγμός στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, επεξεργάζονται οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Το σχέδιο αυτή τη φορά συνίσταται στην κοινή πολιτική έκφραση, όχι υποχρεωτικά άμεσα σε ενιαίο κόμμα, στη συνέχεια, όμως, και όσο ο ορίζοντας των εκλογών πηγαίνει προς το τέλος της τετραετίας, είναι ανοικτό και το ενδεχόμενο συγκρότησης νέου πολιτικού φορέα.
Η άποψη αυτή τέθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων και πριν από τις εκλογές του Ιουνίου, αλλά τελικά δεν ευοδώθηκε παρά μόνο με τη συμμετοχή του κόμματος της κυρίας Μπακογιάννη και ορισμένων στελεχών του ΛΑΟΣ.
Αυτή τη φορά οι συζητήσεις και τα σχέδια δεν αφορούν μόνο την ενιαία έκφραση του λεγόμενου φιλελεύθερου πόλου, με τη συμμετοχή, δηλαδή, Μάνου και Καρατζαφέρη, κ.ά. στο εγχείρημα, αλλά πάνε πολύ μακρύτερα αφού έχουν στρατηγικό βάθος αμφίπλευρης διεύρυνσης τόσο προς τον δεξιό όσο και προς τον κεντρώο χώρο.
Με άλλα λόγια ο Αντώνης Σαμαράς προσβλέπει και στα λεγόμενα "ορφανά" του ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη δηλαδή που αποχωρούν ή βρίσκονται στο κατώφλι της αποχώρησης και αναζητούν πολιτική διέξοδο στο πλαίσιο της στρατηγικής, την οποία αποκαλούν "ανόρθωση της χώρας", και η οποία στην πραγματικότητα ταυτίζεται με την υλοποίηση του Μνημονίου.
Παρά την εκπροσώπηση επτά πολιτικών δυνάμεων στη Βουλή της 17ης Ιουνίου, η τάση των πολιτικών πραγμάτων οδηγεί προς τη συγκρότηση τριών πολιτικών πόλων γύρω από τους οποίους θα σχηματισθούν οι συνασπισμοί εξουσίας, ενώ υπάρχουν και δύο "ανάδελφες" πολιτικές δυνάμεις, η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, οι οποίες δεν μπορούν να συγκλίνουν και να συνεργαστούν με έναν από τους τρεις πόλους εξουσίας επειδή οι πολιτικές τους επιλογές βρίσκονται σε άλλο μήκος κύματος. Προς Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Κάθε άλλο, οι διαφορές μεταξύ τους είναι χαώδεις. Μέσα στη διαφορετικότητά τους, όμως, έχουν, όσο συνεχίζουν τις σημερινές πολιτικές τους επιλογές, ένα κοινό σημείο: την απόρριψη κάθε ενδεχόμενου συνεργασίας με ένα από τους τρεις πόλους. Όσο είναι λάθος να υποβαθμίζεται η επίδραση της δυναμικής των πραγμάτων, που είναι ιδιαίτερα σημαντική σήμερα, άλλο τόσο είναι λάθος να μη βλέπουμε ότι τα δύο αυτά κόμματα συμπεριφέρονται ως ανάδελφα στην πολιτική ζωή. Κι αν αυτό είναι πλεονέκτημα για τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιστορικό ΚΚΕ, που εξαιτίας αυτής της ανάδελφης πολιτικής στρατηγικής της ηγεσίας του βλέπει να διεμβολίζεται η κοινωνική του βάση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος για πρώτη φορά θέτει με πραγματικούς -ρεαλιστικούς όρους- το ενδεχόμενο κυβέρνησης με κορμό την ιστορική Αριστερά.
Από τους τρεις πόλους, προς τους οποίους τείνουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μετά την ανολοκλήρωτη μεταβολή των εκλογών της 17ης Ιουνίου, ο ενδιάμεσος, κεντροαριστερός-σοσιαλδημοκρατικός παρουσιάζει τα μεγαλύτερα προβλήματα ανασυγκρότησης, ενώ ταλανίζεται από βαθιές στρατηγικές αντιφάσεις. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει τα συμπτώματα που είχε η Ένωση Κέντρου την εποχή της κατάρρευσής της. Εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών χάνει τη ραχοκοκκαλιά του, τους μισθωτούς του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, ενώ έχει αποκοπεί από τις βαθιές ιστορικές καταβολές της "δημοκρατικής παράταξης". Η απώλεια της κοινωνικής του βάσης, σε συνδυασμό με την απώλεια ιστορικότητας, έχει κατακλυσμιαίες επιπτώσεις και υπερβαίνει πρόσωπα και καταστάσεις, παρότι δεν πρέπει να υποτιμάται και η διάσταση του "καθεστωτικού" που δίνουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να αποτελέσει σανίδα σωτηρίας η "άφθαρτη" ΔΗΜ.ΑΡ., ωστόσο, ενώ όλα έδειχναν ότι η τάση πήγαινε προς τη συγκρότηση ενός κοινού σοσιαλδημοκρατικού πόλου με κορμό το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ., οι εξελίξεις δυσκολεύουν, αλλά δεν αναστέλλουν αυτή την προοπτική. Όμως, οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης του πόλου αυτού στην κινούμενη άμμο των μνημονιακών πολιτικών, διευρύνει την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και δυναμιτίζει τη συγκρότηση κοινωνικών συμμαχιών καθιστώντας τη θνησιγενή και με μειωμένη κοινωνική δυναμική, οριοθετημένη στα όρια πολιτικών παραγόντων κορυφής.
Την κατάσταση αυτή φαίνεται πως αντιλαμβάνεται ο Αντώνης Σαμαράς, φοβούμενος ότι δεν θα βρίσκει συμμάχους μετά την επόμενη αναμέτρηση, ενώ θα κινδυνεύσει να χάσει την πρώτη θέση καθώς δεν θα διαθέτει ανανεωμένη, ρεαλιστική και αξιόπιστη πρόταση εξουσίας, ικανή να διαμορφώσει την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση υπέρβασης από τις συμπληγάδες του Μνημονίου και των μέτρων - σοκ που εφαρμόζει. Είναι ανοικτό, κατά συνέπεια, το ενδεχόμενο να επιχειρήσει συνολική πολιτική και κοινωνική ανασυγκρότηση του αστικού χώρου, με στόχο την επαναθεμελίωση της ηγεμονίας του, με αμφίπλευρη διεύρυνση σε επίπεδο στελεχών και κινήσεων, που θα στηριχθεί -ταυτόχρονα- σε ευρωπαϊκή λύση για το ελληνικό χρέος, η οποία, όπως ελπίζει, θα του δοθεί έστω και με καθυστέρηση, αν και ο ίδιος δεν έκανε καμιά προσπάθεια για να βρεθεί κοινή στάση από τις χώρες του Νότου.
Από τους σχεδιασμούς μέχρι την εδραίωση νέας ηγεμονίας υπάρχει μακρύς δρόμος, συνήθως δύσβατος και με πολλές απώλειες "πολέμου", πολύ περισσότερο όταν στηρίζεται σε μνημονιακές πολιτικές σοκ. Είναι δε σχεδόν βέβαιο ότι ανάλογες ηγεμονικές κινήσεις ανασυγκρότησης θα επιχειρηθούν και από τους άλλους πόλους, ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τη συγκρότηση ενός συνασπισμού εξουσίας, ο οποίος θα αποτελέσει εναλλακτική λύση στον αστικό πόλο σε πολιτικό, κοινωνικό και προγραμματικό επίπεδο.
Ο ιστορικός χρόνος είναι πολύ πυκνός και οι εξελίξεις κομβικές.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
Νέες προσπάθειες αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, με επίκεντρο τον Αντώνη Σαμαρά και απώτερο στόχο να μπει φραγμός στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, επεξεργάζονται οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Το σχέδιο αυτή τη φορά συνίσταται στην κοινή πολιτική έκφραση, όχι υποχρεωτικά άμεσα σε ενιαίο κόμμα, στη συνέχεια, όμως, και όσο ο ορίζοντας των εκλογών πηγαίνει προς το τέλος της τετραετίας, είναι ανοικτό και το ενδεχόμενο συγκρότησης νέου πολιτικού φορέα.
Η άποψη αυτή τέθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων και πριν από τις εκλογές του Ιουνίου, αλλά τελικά δεν ευοδώθηκε παρά μόνο με τη συμμετοχή του κόμματος της κυρίας Μπακογιάννη και ορισμένων στελεχών του ΛΑΟΣ.
Αυτή τη φορά οι συζητήσεις και τα σχέδια δεν αφορούν μόνο την ενιαία έκφραση του λεγόμενου φιλελεύθερου πόλου, με τη συμμετοχή, δηλαδή, Μάνου και Καρατζαφέρη, κ.ά. στο εγχείρημα, αλλά πάνε πολύ μακρύτερα αφού έχουν στρατηγικό βάθος αμφίπλευρης διεύρυνσης τόσο προς τον δεξιό όσο και προς τον κεντρώο χώρο.
Με άλλα λόγια ο Αντώνης Σαμαράς προσβλέπει και στα λεγόμενα "ορφανά" του ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη δηλαδή που αποχωρούν ή βρίσκονται στο κατώφλι της αποχώρησης και αναζητούν πολιτική διέξοδο στο πλαίσιο της στρατηγικής, την οποία αποκαλούν "ανόρθωση της χώρας", και η οποία στην πραγματικότητα ταυτίζεται με την υλοποίηση του Μνημονίου.
Παρά την εκπροσώπηση επτά πολιτικών δυνάμεων στη Βουλή της 17ης Ιουνίου, η τάση των πολιτικών πραγμάτων οδηγεί προς τη συγκρότηση τριών πολιτικών πόλων γύρω από τους οποίους θα σχηματισθούν οι συνασπισμοί εξουσίας, ενώ υπάρχουν και δύο "ανάδελφες" πολιτικές δυνάμεις, η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, οι οποίες δεν μπορούν να συγκλίνουν και να συνεργαστούν με έναν από τους τρεις πόλους εξουσίας επειδή οι πολιτικές τους επιλογές βρίσκονται σε άλλο μήκος κύματος. Προς Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Κάθε άλλο, οι διαφορές μεταξύ τους είναι χαώδεις. Μέσα στη διαφορετικότητά τους, όμως, έχουν, όσο συνεχίζουν τις σημερινές πολιτικές τους επιλογές, ένα κοινό σημείο: την απόρριψη κάθε ενδεχόμενου συνεργασίας με ένα από τους τρεις πόλους. Όσο είναι λάθος να υποβαθμίζεται η επίδραση της δυναμικής των πραγμάτων, που είναι ιδιαίτερα σημαντική σήμερα, άλλο τόσο είναι λάθος να μη βλέπουμε ότι τα δύο αυτά κόμματα συμπεριφέρονται ως ανάδελφα στην πολιτική ζωή. Κι αν αυτό είναι πλεονέκτημα για τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιστορικό ΚΚΕ, που εξαιτίας αυτής της ανάδελφης πολιτικής στρατηγικής της ηγεσίας του βλέπει να διεμβολίζεται η κοινωνική του βάση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος για πρώτη φορά θέτει με πραγματικούς -ρεαλιστικούς όρους- το ενδεχόμενο κυβέρνησης με κορμό την ιστορική Αριστερά.
Από τους τρεις πόλους, προς τους οποίους τείνουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μετά την ανολοκλήρωτη μεταβολή των εκλογών της 17ης Ιουνίου, ο ενδιάμεσος, κεντροαριστερός-σοσιαλδημοκρατικός παρουσιάζει τα μεγαλύτερα προβλήματα ανασυγκρότησης, ενώ ταλανίζεται από βαθιές στρατηγικές αντιφάσεις. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει τα συμπτώματα που είχε η Ένωση Κέντρου την εποχή της κατάρρευσής της. Εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών χάνει τη ραχοκοκκαλιά του, τους μισθωτούς του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, ενώ έχει αποκοπεί από τις βαθιές ιστορικές καταβολές της "δημοκρατικής παράταξης". Η απώλεια της κοινωνικής του βάσης, σε συνδυασμό με την απώλεια ιστορικότητας, έχει κατακλυσμιαίες επιπτώσεις και υπερβαίνει πρόσωπα και καταστάσεις, παρότι δεν πρέπει να υποτιμάται και η διάσταση του "καθεστωτικού" που δίνουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να αποτελέσει σανίδα σωτηρίας η "άφθαρτη" ΔΗΜ.ΑΡ., ωστόσο, ενώ όλα έδειχναν ότι η τάση πήγαινε προς τη συγκρότηση ενός κοινού σοσιαλδημοκρατικού πόλου με κορμό το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ., οι εξελίξεις δυσκολεύουν, αλλά δεν αναστέλλουν αυτή την προοπτική. Όμως, οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης του πόλου αυτού στην κινούμενη άμμο των μνημονιακών πολιτικών, διευρύνει την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και δυναμιτίζει τη συγκρότηση κοινωνικών συμμαχιών καθιστώντας τη θνησιγενή και με μειωμένη κοινωνική δυναμική, οριοθετημένη στα όρια πολιτικών παραγόντων κορυφής.
Την κατάσταση αυτή φαίνεται πως αντιλαμβάνεται ο Αντώνης Σαμαράς, φοβούμενος ότι δεν θα βρίσκει συμμάχους μετά την επόμενη αναμέτρηση, ενώ θα κινδυνεύσει να χάσει την πρώτη θέση καθώς δεν θα διαθέτει ανανεωμένη, ρεαλιστική και αξιόπιστη πρόταση εξουσίας, ικανή να διαμορφώσει την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση υπέρβασης από τις συμπληγάδες του Μνημονίου και των μέτρων - σοκ που εφαρμόζει. Είναι ανοικτό, κατά συνέπεια, το ενδεχόμενο να επιχειρήσει συνολική πολιτική και κοινωνική ανασυγκρότηση του αστικού χώρου, με στόχο την επαναθεμελίωση της ηγεμονίας του, με αμφίπλευρη διεύρυνση σε επίπεδο στελεχών και κινήσεων, που θα στηριχθεί -ταυτόχρονα- σε ευρωπαϊκή λύση για το ελληνικό χρέος, η οποία, όπως ελπίζει, θα του δοθεί έστω και με καθυστέρηση, αν και ο ίδιος δεν έκανε καμιά προσπάθεια για να βρεθεί κοινή στάση από τις χώρες του Νότου.
Από τους σχεδιασμούς μέχρι την εδραίωση νέας ηγεμονίας υπάρχει μακρύς δρόμος, συνήθως δύσβατος και με πολλές απώλειες "πολέμου", πολύ περισσότερο όταν στηρίζεται σε μνημονιακές πολιτικές σοκ. Είναι δε σχεδόν βέβαιο ότι ανάλογες ηγεμονικές κινήσεις ανασυγκρότησης θα επιχειρηθούν και από τους άλλους πόλους, ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τη συγκρότηση ενός συνασπισμού εξουσίας, ο οποίος θα αποτελέσει εναλλακτική λύση στον αστικό πόλο σε πολιτικό, κοινωνικό και προγραμματικό επίπεδο.
Ο ιστορικός χρόνος είναι πολύ πυκνός και οι εξελίξεις κομβικές.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Και οι Τούρκοι με τον Φράγκο ασχολούνται...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
8 θαυματουργά «μυστικά» για αποτελεσματικότερη άσκηση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
