2012-10-23 18:41:03
Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Όταν η κυβέρνηση και η τρόικα έγραφαν το πρώτο μνημόνιο, υπήρχαν πρωτοσέλιδα που προανήγγειλαν την κατάργηση των δώρων στον ιδιωτικό τομέα. Δεν συνέτρεχε κανένας λόγος πέρα από την αγωνία συγκεκριμένων επιχειρήσεων που είδαν την ευκαιρία μπροστά τους και βούτηξαν να την πιάσουν. Έτσι δεν γίνεται πάντα; Η μεγαλοαστική τάξη αυτής της χώρας μπορεί να δει το πρόσωπο της σε φωτογραφίες, καρφιτσωμένες επάνω σε ρυθμίσεις. Το θέμα με τα δώρα μαζεύτηκε όταν ο Τόμσεν έκανε μία κομψή off the record δήλωση, διευκρινίζοντας ότι...... ουδέποτε ετέθη. Επανήλθε, ελαφρώς, στο δεύτερο μνημόνιο. Τώρα δεν συζητείται καν. Οι παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας είναι τόσο βαθιές, ώστε οι εργοδότες δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα καταβολής του δώρου. Δεν αποκλείεται να είναι το μόνο που θα πληρώνουν.
Στη χθεσινή εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη, ο υπουργός Εργασίας ουσιαστικά παραδέχθηκε ότι η τρόικα κινείται σαν συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των τραπεζών
. Οι συγχωνεύσεις θα απαιτήσουν χιλιάδες απολύσεις με μεγάλο κόστος. Το νέο εργασιακό καθεστώς θα ήταν καταπραϋντικό για τα ταμεία τους. Μετά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ είπε ότι και ο ΟΤΕ θα είχε αντίστοιχο όφελος, όπως και οι μεγάλες επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης. Η τρόικα επικαλείται τη δημιουργία ευέλικτων συνθηκών με σκοπό την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Στην πραγματικότητα μοιράζει κουπιά στη γαλέρα. Μία δημοσιονομική κρίση ισοπεδώνει εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα. Είναι η περίπτωση που το γνωστό επιχείρημα με το Μπαγκλαντές και την ανταγωνιστικότητα χαράσσεται σε μάρμαρο.
Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συσκέπτονται για άλλη μία φορά αναζητώντας έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό. Δεν είναι απλό γιατί δεν έχουν το πάνω χέρι. Όμως είναι και από τις περιπτώσεις που η πολιτική συναντά το σκοπό της, επενδύεται με πραγματικό νόημα: καλείται να υπηρετήσει το συλλογικό συμφέρον και να υπερασπιστεί την κοινωνική συνοχή. Κάθε φόρος που επιβάλλεται για να συντηρηθεί αυτό το κράτος, μπορεί να σέρνει πίσω του και κάτι από την έννοια της συλλογικής ευθύνης - το συζητάμε. Όμως κάθε εργαζόμενος που θα βρεθεί στο αμπάρι της γαλέρας, θα ψάχνει μόνο τρία πρόσωπα για να ακουμπήσει την ευθύνη.
Kafeneio
Όταν η κυβέρνηση και η τρόικα έγραφαν το πρώτο μνημόνιο, υπήρχαν πρωτοσέλιδα που προανήγγειλαν την κατάργηση των δώρων στον ιδιωτικό τομέα. Δεν συνέτρεχε κανένας λόγος πέρα από την αγωνία συγκεκριμένων επιχειρήσεων που είδαν την ευκαιρία μπροστά τους και βούτηξαν να την πιάσουν. Έτσι δεν γίνεται πάντα; Η μεγαλοαστική τάξη αυτής της χώρας μπορεί να δει το πρόσωπο της σε φωτογραφίες, καρφιτσωμένες επάνω σε ρυθμίσεις. Το θέμα με τα δώρα μαζεύτηκε όταν ο Τόμσεν έκανε μία κομψή off the record δήλωση, διευκρινίζοντας ότι...... ουδέποτε ετέθη. Επανήλθε, ελαφρώς, στο δεύτερο μνημόνιο. Τώρα δεν συζητείται καν. Οι παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας είναι τόσο βαθιές, ώστε οι εργοδότες δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα καταβολής του δώρου. Δεν αποκλείεται να είναι το μόνο που θα πληρώνουν.
Στη χθεσινή εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη, ο υπουργός Εργασίας ουσιαστικά παραδέχθηκε ότι η τρόικα κινείται σαν συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των τραπεζών
Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συσκέπτονται για άλλη μία φορά αναζητώντας έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό. Δεν είναι απλό γιατί δεν έχουν το πάνω χέρι. Όμως είναι και από τις περιπτώσεις που η πολιτική συναντά το σκοπό της, επενδύεται με πραγματικό νόημα: καλείται να υπηρετήσει το συλλογικό συμφέρον και να υπερασπιστεί την κοινωνική συνοχή. Κάθε φόρος που επιβάλλεται για να συντηρηθεί αυτό το κράτος, μπορεί να σέρνει πίσω του και κάτι από την έννοια της συλλογικής ευθύνης - το συζητάμε. Όμως κάθε εργαζόμενος που θα βρεθεί στο αμπάρι της γαλέρας, θα ψάχνει μόνο τρία πρόσωπα για να ακουμπήσει την ευθύνη.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τράγκας: Αν με σκοτώσουν το κρίμα στο λαιμό του Δένδια και του Μαξίμου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
