2012-10-24 14:37:03
Γράφει ο Δημήτρης Μυς
Η ελπίδα, γνωστό είναι, πεθαίνει τελευταία. Γνωστό επίσης είναι ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Υπό αυτήν την έννοια είναι κατανοητή και αναμενόμενη η συμπεριφορά κάποιων «υπόλοιπων» της πρόσφατης πολιτικής ζωής και ιστορίας του τόπου που αναζητούν σωτηρία και καταφύγιο προκειμένου να διασώσουν ό,τι είναι δυνατόν από το «ευτελές» πολιτικό τους σαρκίο.
Πούροι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες (στα λόγια), αδίστακτοι νεοφιλελεύθεροι στη πολιτική τους πρακτική, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να αλλάξουν ένδυμα προκειμένου να αποκτήσουν την αμυδρά έστω ελπίδα πολιτικής επιβίωσης.
Πρόκειται για τους επιτελείς της καταστροφής. Γι' αυτούς που υποσχέθηκαν μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και εκσυγχρονισμό ακολουθώντας τις οδηγίες / εντολές των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Πρόκειται γι' αυτούς που έφεραν το ΔΝΤ στη χώρα, γι' αυτούς που στο όνομα των βελτιώσεων και του εξορθολογισμού διέλυσαν τα πάντα και οδήγησαν τεράστια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια.
Πασίγνωστα και κυρίαρχα επί δεκαετίες πολιτικά υποκείμενα, θεωρώντας εαυτούς εκ γενετής προορισμένους να κυβερνούν διά βίου, δυσκολεύονται σήμερα να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα: δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ούτε μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς τους χωρίς να συναντήσουν μια ανοιχτή παλάμη. Τόσο λαοφιλείς και λαοπρόβλητοι!
Αυτοί οι τύποι - γνωστοί, ας μη χαλάσουμε «μελάνι» για να γράψουμε το όνομά τους - θεωρούν ακόμη ότι μπορούν να ανακάμψουν και να βρεθούν ξανά στο προσκήνιο. Και για τον λόγο αυτόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να γλείψουν εκεί όπου μέχρι πριν λίγο έφτυναν.
Και να ξαφνικά ο Σαμαράς πόσο μεγάλος και σπουδαίος ηγέτης έγινε!
Προφανώς γνωρίζουν όλοι - και ο Σαμαράς και οι «σοσιαλιστές» που τον λιβανίζουν - ότι οι πολιτικές που καθ' υπαγόρευση από ξένα κέντρα εφάρμοσαν και εφαρμόζουν σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας τούς υποχρεώνει να ξεχάσουν τις «αξεπέραστες» διαφορές τους και να μαζευτούν κάτω από μια κοινή «μνημονιακή» πολιτική στέγη, μπας και τη βγάλουν καθαρή.
Μεγαλεπήβολος στόχος, όμως, όπως είπαμε, η «ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Ή, κατά μια άλλη εκδοχή, «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Αλλά έχει και ο… Άγιος τα όριά του.
new.topontiki.gr
Η ελπίδα, γνωστό είναι, πεθαίνει τελευταία. Γνωστό επίσης είναι ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Υπό αυτήν την έννοια είναι κατανοητή και αναμενόμενη η συμπεριφορά κάποιων «υπόλοιπων» της πρόσφατης πολιτικής ζωής και ιστορίας του τόπου που αναζητούν σωτηρία και καταφύγιο προκειμένου να διασώσουν ό,τι είναι δυνατόν από το «ευτελές» πολιτικό τους σαρκίο.
Πούροι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες (στα λόγια), αδίστακτοι νεοφιλελεύθεροι στη πολιτική τους πρακτική, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να αλλάξουν ένδυμα προκειμένου να αποκτήσουν την αμυδρά έστω ελπίδα πολιτικής επιβίωσης.
Πρόκειται για τους επιτελείς της καταστροφής. Γι' αυτούς που υποσχέθηκαν μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και εκσυγχρονισμό ακολουθώντας τις οδηγίες / εντολές των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Πρόκειται γι' αυτούς που έφεραν το ΔΝΤ στη χώρα, γι' αυτούς που στο όνομα των βελτιώσεων και του εξορθολογισμού διέλυσαν τα πάντα και οδήγησαν τεράστια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια.
Πασίγνωστα και κυρίαρχα επί δεκαετίες πολιτικά υποκείμενα, θεωρώντας εαυτούς εκ γενετής προορισμένους να κυβερνούν διά βίου, δυσκολεύονται σήμερα να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα: δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ούτε μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς τους χωρίς να συναντήσουν μια ανοιχτή παλάμη. Τόσο λαοφιλείς και λαοπρόβλητοι!
Αυτοί οι τύποι - γνωστοί, ας μη χαλάσουμε «μελάνι» για να γράψουμε το όνομά τους - θεωρούν ακόμη ότι μπορούν να ανακάμψουν και να βρεθούν ξανά στο προσκήνιο. Και για τον λόγο αυτόν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να γλείψουν εκεί όπου μέχρι πριν λίγο έφτυναν.
Και να ξαφνικά ο Σαμαράς πόσο μεγάλος και σπουδαίος ηγέτης έγινε!
Προφανώς γνωρίζουν όλοι - και ο Σαμαράς και οι «σοσιαλιστές» που τον λιβανίζουν - ότι οι πολιτικές που καθ' υπαγόρευση από ξένα κέντρα εφάρμοσαν και εφαρμόζουν σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας τούς υποχρεώνει να ξεχάσουν τις «αξεπέραστες» διαφορές τους και να μαζευτούν κάτω από μια κοινή «μνημονιακή» πολιτική στέγη, μπας και τη βγάλουν καθαρή.
Μεγαλεπήβολος στόχος, όμως, όπως είπαμε, η «ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Ή, κατά μια άλλη εκδοχή, «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Αλλά έχει και ο… Άγιος τα όριά του.
new.topontiki.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
