2012-10-25 01:32:02
Όλοι έμειναν στη μοναξιά και στα όνειρά τους! Και στη μικρόχωρη φωλιά των αετών με την πέτρα και τα πελέκια των Βεδέρων, εφτά χιλιόμετρα στα δυτικά του Ρεθύμνου, το πράσινο σε πνίγει και σου ξεκουράζει το βαριεστημένο «είναι» σου. Αυτό, που νωρίτερα είχε φορτωθεί με το... μικροαστισμό της «παντέρμης Πολιτείας».
Κι όταν, πλέον, κατηφορίζοντας από τον Πρινέ φτάσεις στο μοναχικό σύνολο των βενετσιάνικων αρχοντικών, θα δεις, έκπληκτος, πως πολλά πέθαναν στην ερείπωση σκεπάζοντας στα χαλάσματα ιστορία και πολιτισμό αιώνων. Θάψαμε κι εμείς κάτω από τα πελέκια και το πετροκοπιό, την τέχνη των μαστόρων μιας μεγάλης εποχής και νεκρώσαμε τις μνήμες και τις ευαισθησίες μας. Σ’ αυτά τα ερείπια θέριεψε η αγριάδα και βρήκαν στέγη κάθε είδους τρωκτικά Το ενετικό αρχοντικό έμεινε στην τύχη του. Τώρα το κατοικούν τρωκτικά και τ’ αγριόχορτα έχουν θεριέψει.
Θέλει δύναμη και κουράγιο σ’ αυτό το χωριουδάκι των τριάντα ψυχών μικρών και μεγάλων, που το αγκαλιάζουν χιλιάδες δέντρα που γεννούν βελανίδια, ελιές και χαρούπια! Τα βελανίδια και τα χαρούπια «στους φτωχούς καιρούς» έθρεψαν γενιές και γενιές που κράτησαν αξίες και οράματα
. Και σε αντίθεση με το σήμερα, η τουριστική βιομηχανία δίνει μεν ψωμί, αφανίζει δε ιδανικά και αλλοτριώνει. Και τώρα αυτά τα προϊόντα απαξιώθηκαν και χάνονται, όπως χάθηκαν οι αξιακές μας καταβολές.
Μέσα σ’ αυτόν τον ζωογόνο πνεύμονα, στην πιάτσα, θα συναντηθούν τις νύκτες και θα βεγγερίσουν οι λιγοστοί, ή θα βρεθούν σε κάποιο σπίτι χωριανού τους θερμούς μήνες του καλοκαιριού. Το χειμώνα, τα πράγματα είναι απίστευτα απογοητευτικά. Την άλλη μέρα θα σηκωθούν, θα σταυροκοπηθούν και η στράτα κάπου θα τους βγάλει. Έχει ο Θεός!
Ειρήνη θα πει, έλεγε ο αείμνηστος αριστοφανικός Θύμιος Καρακατσάνης, ανθισμένες πλαγιές που βόσκουν τα προβατάκια και βελάζουν μπεεε, μπεεε, μπεεε! Και παράδεισος, διαπιστώνεις εσύ σήμερα στους Βεδέρους, σημαίνει η γαλήνη του ψυχισμού σου και το ελεύθερο κελάιδισμα των άγριων και ήμερων πετούμενων. Αυτή την επίγεια ομορφιά δίπλα στο περιβάλλον ενετικής επιρροής, δεν την αφήνουν οι γέροντες. Ας έμειναν λιγοστοί και έρημοι! Ως κοσμοκαλόγεροι θα δηλώσουν την απόλυτη αφοσίωσή τους στο χώμα που τους ζύμωσε και τους έθρεψε…
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ…
Φτάνοντας ο άγνωστος μουσαφίρης στο χωριό, άντε να δει ένα, δυο! Πρωί ακόμη θα βρεθεί στο διάβα του ο συμπαθής κάτοικος Νίκος Κορωνάκης, που μόλις έχει γυρίσει από τα ζωντανά του. Είναι 82 χρονών, μικρότερος κατά τέσσερα χρόνια από τον ευθυτενή συγχωριανό του Βαγγέλη Μακρυλάκη. Ανοίγουν τις αγκαλιές της ψυχής τους να σε καλοδεχτούν, να σε φιλέψουν και να σε καλέσουν στο σπιτικό τους για να σου δώσουν ότι ζητήσει η καρδιά σου. Είναι ξεκάθαρο, πλέον, ότι οι άνθρωποι βρήκαν σήμερα κάτι το ξεχωριστό που θα σπάσει την καθημερινή βαρετή ζωή τους. Είναι, όντως, δυο άνθρωποι των Βεδέρων που ξεδιπλώνουν τις παραδοσιακές αρχές της Κρήτης. Μακριά από τη διαφθορά, κράτησαν την ποιότητά τους…
Την Τρίτη, εφτά κάτοικοι περίμεναν τον ταχυδρόμο να τους φέρει τη μνημονιακή σύνταξη που είναι κουτσουρεμένη, στα μέτρα των φτωχών! Αυτοί, όμως, έχουν μάθει μονίμως στα λίγα… Ο διανομέας έρχεται δυο φορές τη βδομάδα κι όλοι τον αναμένουν στην πλατεία. Η ζωή, εν πάση περιπτώσει, των κατοίκων έχει μπει τώρα και χρόνια σε μια σειρά και γι αυτό έχουν κάνει το κουμάντο τους. Ας πούμε, εάν δεν διαθέτουν μεταφορικό μέσο για να μετακινηθούν, θα πρέπει να περιμένουν το λεωφορείο την Πέμπτη κάθε βδομάδας για να φτάσουν στο Ρέθυμνο «να ψωνίσουν από τη λαϊκή» και να κάνουν και τις άλλες τους δουλειές…
Η εκκλησία του αγίου Ιωάννου, που γιορτάζει στις 24 Ιουνίου, θα δεχτεί τον εφημέριο Πρινέ και Βεδέρων Δημήτρη Μπεμπή μια φορά τους δυο μήνες και, εκτάκτως, για κηδεία, μνημόσυνο, γάμο ή βάφτιση. Και βέβαια στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Οι πιστοί εάν χρειάζονται εκκλησιασμό άλλες Κυριακές, θα φτάσουν σε ναούς της πόλης του Ρεθύμνου, του Γερανίου ή του Πρινέ… Όμως, οι κάτοικοι εδώ έχουν να δουν γαμπριάτικο κουστούμι και νυφικό πέπλο τώρα και είκοσι χρόνια και πριν μια τριετία βαφτίστηκαν μαζικά και τα έξι παιδιά του Χαράλαμπου Μακρυλάκη…
Όλα, πλέον, χάνονται σε αυτό τον, εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής, τόπο. Οι φούρνοι «έπαψαν να κεντούν» κι ο φούρναρης από τη Γεωργιούπολη θα τους φέρει τρεις φορές τη βδομάδα το ψωμί. Κι ο μανάβης από το Ατσιπόπουλο, αφού «η μάνα γη δεν γεννά μόνη της», θα τους προμηθεύσει κηπευτικά και φρούτα. Έρχονται και κάποιοι άλλοι πλανόδιοι, αλλά δεν έχουν συγκεκριμένες μέρες. Θα φανεί κι ο παλιατζής ψάχνοντας παλιοσίδερα, που θα του δώσουν μεροκάματο!
Προχωρώντας πιο κάτω, προς το βεδεριώτικο φαράγγι που από ένα μονοπάτι θα βγεις ποδαρόδρομο ως το Γεράνι, εκστασιάζεσαι από τη ζωοδότρα φύση. Όπου δεν μπει ο δολοφόνος νους γίνονται θαύματα! Τα τοπία, σου απελευθερώνουν τη ζωή από τις σκέψεις του …σύγχρονου κόσμου και σε καθαγιάζουν…
Γυρίζοντας ξανά στην πιάτσα, ο μπάρμπα Βαγγέλης ο Μακρυλάκης θα σου πει με αναστεναγμό: «Τα κοπέλια ίντα θα γίνουν; Εμείς το ψωμάκι μας το'χουμε φάει!» . Κι ο Κορωνάκης, ξαναζώντας τις μαύρες εποχές της πείνας θα συμπληρώσει: «Τώρα η κατάσταση είναι δράμα κι όλοι μας κοιτάζουμε πως θα τη βγάλουμε…»
Στο πανηγύρι στους Βεδέρους τη δεκαετία του ’50. Σ’ ένα σπίτι έχουν συγκεντρωθεί πολλοί για το γλέντι. Τα χρόνια πέρασαν και το πανηγύρι έσβησε Η ψυχή σου πιάνεται, όταν σου πουν πως το μοναδικό καφενεδάκι του Γιάννη Λαχνιδάκη, ελλείψει πελατών, σφάλισε τώρα και πολλά χρόνια. Και σ’ αυτό το στέκι γίνονταν τα πανηγύρια τ’ άη Γιαννιού κι ο κλήδονας με ξεφαντώματα που κρατούσαν κάποιες φορές και δυο μέρες! Θλίβεσαι όταν σου πουν πως κι οι εφτά φάμπρικες έχουν να δουλέψουν από το 1950.
Τι να πεις! Οι νέοι στην πλειονότητά τους έφυγαν κι άφησαν τους Βεδέρους να σιγοβράζουν σε μια απελπιστική μονοτονία. Κι έμειναν μόνο οι γέροντες με την τρικυμιώδη ζωή, να φυλούν στις ενετικές καμαρωτές πόρτες την ορμή των κουρσάρων του αιώνα μας…
madeincreta.gr
Κι όταν, πλέον, κατηφορίζοντας από τον Πρινέ φτάσεις στο μοναχικό σύνολο των βενετσιάνικων αρχοντικών, θα δεις, έκπληκτος, πως πολλά πέθαναν στην ερείπωση σκεπάζοντας στα χαλάσματα ιστορία και πολιτισμό αιώνων. Θάψαμε κι εμείς κάτω από τα πελέκια και το πετροκοπιό, την τέχνη των μαστόρων μιας μεγάλης εποχής και νεκρώσαμε τις μνήμες και τις ευαισθησίες μας. Σ’ αυτά τα ερείπια θέριεψε η αγριάδα και βρήκαν στέγη κάθε είδους τρωκτικά Το ενετικό αρχοντικό έμεινε στην τύχη του. Τώρα το κατοικούν τρωκτικά και τ’ αγριόχορτα έχουν θεριέψει.
Θέλει δύναμη και κουράγιο σ’ αυτό το χωριουδάκι των τριάντα ψυχών μικρών και μεγάλων, που το αγκαλιάζουν χιλιάδες δέντρα που γεννούν βελανίδια, ελιές και χαρούπια! Τα βελανίδια και τα χαρούπια «στους φτωχούς καιρούς» έθρεψαν γενιές και γενιές που κράτησαν αξίες και οράματα
Μέσα σ’ αυτόν τον ζωογόνο πνεύμονα, στην πιάτσα, θα συναντηθούν τις νύκτες και θα βεγγερίσουν οι λιγοστοί, ή θα βρεθούν σε κάποιο σπίτι χωριανού τους θερμούς μήνες του καλοκαιριού. Το χειμώνα, τα πράγματα είναι απίστευτα απογοητευτικά. Την άλλη μέρα θα σηκωθούν, θα σταυροκοπηθούν και η στράτα κάπου θα τους βγάλει. Έχει ο Θεός!
Ειρήνη θα πει, έλεγε ο αείμνηστος αριστοφανικός Θύμιος Καρακατσάνης, ανθισμένες πλαγιές που βόσκουν τα προβατάκια και βελάζουν μπεεε, μπεεε, μπεεε! Και παράδεισος, διαπιστώνεις εσύ σήμερα στους Βεδέρους, σημαίνει η γαλήνη του ψυχισμού σου και το ελεύθερο κελάιδισμα των άγριων και ήμερων πετούμενων. Αυτή την επίγεια ομορφιά δίπλα στο περιβάλλον ενετικής επιρροής, δεν την αφήνουν οι γέροντες. Ας έμειναν λιγοστοί και έρημοι! Ως κοσμοκαλόγεροι θα δηλώσουν την απόλυτη αφοσίωσή τους στο χώμα που τους ζύμωσε και τους έθρεψε…
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ…
Φτάνοντας ο άγνωστος μουσαφίρης στο χωριό, άντε να δει ένα, δυο! Πρωί ακόμη θα βρεθεί στο διάβα του ο συμπαθής κάτοικος Νίκος Κορωνάκης, που μόλις έχει γυρίσει από τα ζωντανά του. Είναι 82 χρονών, μικρότερος κατά τέσσερα χρόνια από τον ευθυτενή συγχωριανό του Βαγγέλη Μακρυλάκη. Ανοίγουν τις αγκαλιές της ψυχής τους να σε καλοδεχτούν, να σε φιλέψουν και να σε καλέσουν στο σπιτικό τους για να σου δώσουν ότι ζητήσει η καρδιά σου. Είναι ξεκάθαρο, πλέον, ότι οι άνθρωποι βρήκαν σήμερα κάτι το ξεχωριστό που θα σπάσει την καθημερινή βαρετή ζωή τους. Είναι, όντως, δυο άνθρωποι των Βεδέρων που ξεδιπλώνουν τις παραδοσιακές αρχές της Κρήτης. Μακριά από τη διαφθορά, κράτησαν την ποιότητά τους…
Την Τρίτη, εφτά κάτοικοι περίμεναν τον ταχυδρόμο να τους φέρει τη μνημονιακή σύνταξη που είναι κουτσουρεμένη, στα μέτρα των φτωχών! Αυτοί, όμως, έχουν μάθει μονίμως στα λίγα… Ο διανομέας έρχεται δυο φορές τη βδομάδα κι όλοι τον αναμένουν στην πλατεία. Η ζωή, εν πάση περιπτώσει, των κατοίκων έχει μπει τώρα και χρόνια σε μια σειρά και γι αυτό έχουν κάνει το κουμάντο τους. Ας πούμε, εάν δεν διαθέτουν μεταφορικό μέσο για να μετακινηθούν, θα πρέπει να περιμένουν το λεωφορείο την Πέμπτη κάθε βδομάδας για να φτάσουν στο Ρέθυμνο «να ψωνίσουν από τη λαϊκή» και να κάνουν και τις άλλες τους δουλειές…
Η εκκλησία του αγίου Ιωάννου, που γιορτάζει στις 24 Ιουνίου, θα δεχτεί τον εφημέριο Πρινέ και Βεδέρων Δημήτρη Μπεμπή μια φορά τους δυο μήνες και, εκτάκτως, για κηδεία, μνημόσυνο, γάμο ή βάφτιση. Και βέβαια στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Οι πιστοί εάν χρειάζονται εκκλησιασμό άλλες Κυριακές, θα φτάσουν σε ναούς της πόλης του Ρεθύμνου, του Γερανίου ή του Πρινέ… Όμως, οι κάτοικοι εδώ έχουν να δουν γαμπριάτικο κουστούμι και νυφικό πέπλο τώρα και είκοσι χρόνια και πριν μια τριετία βαφτίστηκαν μαζικά και τα έξι παιδιά του Χαράλαμπου Μακρυλάκη…
Όλα, πλέον, χάνονται σε αυτό τον, εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής, τόπο. Οι φούρνοι «έπαψαν να κεντούν» κι ο φούρναρης από τη Γεωργιούπολη θα τους φέρει τρεις φορές τη βδομάδα το ψωμί. Κι ο μανάβης από το Ατσιπόπουλο, αφού «η μάνα γη δεν γεννά μόνη της», θα τους προμηθεύσει κηπευτικά και φρούτα. Έρχονται και κάποιοι άλλοι πλανόδιοι, αλλά δεν έχουν συγκεκριμένες μέρες. Θα φανεί κι ο παλιατζής ψάχνοντας παλιοσίδερα, που θα του δώσουν μεροκάματο!
Προχωρώντας πιο κάτω, προς το βεδεριώτικο φαράγγι που από ένα μονοπάτι θα βγεις ποδαρόδρομο ως το Γεράνι, εκστασιάζεσαι από τη ζωοδότρα φύση. Όπου δεν μπει ο δολοφόνος νους γίνονται θαύματα! Τα τοπία, σου απελευθερώνουν τη ζωή από τις σκέψεις του …σύγχρονου κόσμου και σε καθαγιάζουν…
Γυρίζοντας ξανά στην πιάτσα, ο μπάρμπα Βαγγέλης ο Μακρυλάκης θα σου πει με αναστεναγμό: «Τα κοπέλια ίντα θα γίνουν; Εμείς το ψωμάκι μας το'χουμε φάει!» . Κι ο Κορωνάκης, ξαναζώντας τις μαύρες εποχές της πείνας θα συμπληρώσει: «Τώρα η κατάσταση είναι δράμα κι όλοι μας κοιτάζουμε πως θα τη βγάλουμε…»
Στο πανηγύρι στους Βεδέρους τη δεκαετία του ’50. Σ’ ένα σπίτι έχουν συγκεντρωθεί πολλοί για το γλέντι. Τα χρόνια πέρασαν και το πανηγύρι έσβησε Η ψυχή σου πιάνεται, όταν σου πουν πως το μοναδικό καφενεδάκι του Γιάννη Λαχνιδάκη, ελλείψει πελατών, σφάλισε τώρα και πολλά χρόνια. Και σ’ αυτό το στέκι γίνονταν τα πανηγύρια τ’ άη Γιαννιού κι ο κλήδονας με ξεφαντώματα που κρατούσαν κάποιες φορές και δυο μέρες! Θλίβεσαι όταν σου πουν πως κι οι εφτά φάμπρικες έχουν να δουλέψουν από το 1950.
Τι να πεις! Οι νέοι στην πλειονότητά τους έφυγαν κι άφησαν τους Βεδέρους να σιγοβράζουν σε μια απελπιστική μονοτονία. Κι έμειναν μόνο οι γέροντες με την τρικυμιώδη ζωή, να φυλούν στις ενετικές καμαρωτές πόρτες την ορμή των κουρσάρων του αιώνα μας…
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σουδάν: Το Ισραήλ βομβάρδισε εργοστάσιο όπλων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο θρήνος μίας μάνας συγκλόνισε τον Βαρθολομαίο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
