2012-03-21 23:45:05
Του Γιάννη Σιδέρη
Το 1989 που στιγματίστηκε στην ιστορία ως «βρώμικο 89», λίγοι πιστεύαμε ότι το ΠΑΣΟΚ θα αντέξει απέναντι στην σκληρή, και εν πολλοίς ανήθικη επίθεση, που δεχόταν από Αριστερά και Δεξιά, από τα δύο εχθρικά μεταξύ τους στρατόπεδα, που τα χώριζε μίσος, εκτελέσεις, βασανιστήρια, αίμα, θάνατος... Ηταν τότε που οι δύο παρατάξεις πίστεψαν ότι θα διαμοιράσουν τα ιμάτια του διασυρόμενου κινήματος του ριζοσπαστικοποιημένου μικροαστισμού, με τον λαϊκιστή αλλά μαγνητικό ηγέτη του συρόμενο στα ειδικά δικαστήρια. Θεωρούσαν το ΠΑΣΟΚ ένα κόμμα- έκτρωμα που παρεισέφρησε και αναδιέταξε την καθορισμένη ιστορική διανομή τη εκλογικής πελατείας. Οσοι τα παρακολούθησαν εκ του σύνεγγυς θυμούνται την σοκαριστική για τον ρατσισμό και την ανιστορικότητά της δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου «Να φύγουν οι γύφτοι του ΠΑΣΟΚ και να μείνουν οι δυο νοικοκυραίοι, Αριστερά και Δεξιά, να κυβερνήσουν τον τόπο» (ήταν τότε που έγραψε και τον στίχο «των προγόνων τους θύτες, γι’ αμνηστία οι αλήτες, τώρα διοικητές»).
Είχα γράψει τότε, πριν τις εκλογές, στις οποίες αναμενόταν η κονιορτοποίησή του, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι φτερό στον άνεμο να εξαφανισθεί. Εχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία, έχει απαρχές που εντοπίζονται στον Παπαναστασίου και τον Βενιζέλο (ειδικά για την Κρήτη). Πολιτικά αποτελείται από τις γενιές του 114 και του Ανένδοτου, της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και την γενιά του αντιχουντικού Αγώνα - πολλά στελέχη του είχαν πρωταγωνιστήσει σε αυτόν (τον καιρό που η τότε ΚΝΕ, διά του παράνομου υπ. Αρ. 8 φύλου της Πανσπουδαστικής είχε χαρακτηρίσει το Πολυτεχνείο ως έργο 400 προβοκατόρων...)
Το ΠΑΣΟΚ τότε άντεξε πέραν πάσης προσδοκίας, ο άρρωστος Αντρέας επανήλθε τροπαιούχος, η «θεσμικότητα» της εκπροσώπησης των κομμάτων αποκαταστάθηκε με την επανεκλογή του και η ζωή τράβηξε την ...κατηφόρα με επιδοτήσεις και με δανεικά.
Ωσπου ήρθε το μνημόνιο. Ο πρίγκηψ γιος του ιδρυτή, διέπραξε την μέγιστον ύβριν: Εβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ. Για την κουλτούρα του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ το ΔΝΤ, και σωστά, ήταν ο νεοφιλελεύθερος Σατανάς προσωποποιημένος. Μνήμες Λατινικής Αμερικής άρχισαν να διατρέχουν τις συζητήσεις. Τα παραδοσιακά στελέχη βρέθηκαν σε καθεστώς σοκ, ωστόσο δεν είχαν αναλυτικά εργαλεία και χρόνο να το αντιμετωπίσουν και να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις. Η ταχύρυθμη ψήφιση του μνημονίου, με τακτικές «δόγματος σοκ», οι εκ του μνημονίου νόμοι υπό την πίεση της μη χρεοκοπίας, «να σώσουμε την πατρίδα» που λάνσαρε ο Γιώργος, επέτειναν τη σύγχυση. Ο κόσμος το ΠΑΣΟΚ, ο απλός κόσμος, οι αγρότες των μικρών κλήρων που δεν είχαν μάθει στις επιδοτήσεις, οι μικροϋπάλληλοι, οι εργάτες, και φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως και αυτοί, οι καλομαθημένοι, των ΔΕΚΟ, βρέθηκαν σε κατάσταση σοκ. Η ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ θρυμματιζόταν. Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να έχει κρίση εκπροσώπησης και εμπιστοσύνης. Υπήρχε φυσικά και άλλος κόσμος του ΠΑΣΟΚ: Οι νεογιάπηδες που προσκολλήθηκαν στην διακυβέρνηση Σημίτη και οι οποίοι έβλεπαν το μνημόνιο ως τον μονόδρομο που θα διατηρήσει την χώρα όρθια εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Ωστόσο χθες δεν πήγαν αυτοί τις κάλπες. Ημουν στα κεντρικά του ΠΑΣΟΚ για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, όπου είχαν στηθεί δύο κάλπες, και έβλεπα αυτό που λέμε «λαϊκό κόσμο» να έρχεται να ψηφίσει. Γεροντάκια με σκαμμένο πρόσωπο, ηλικιωμένες με μπαστούνι, αλλά και νέοι για τους οποίους θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ανταποδίδουν μια πρόσληψη στο Δημόσιο (ως υπόθεση εργασίας αυτό). Προσωπικά μου τηλεφωνήματα στην επαρχία από τις 12 το μεσημέρι, μου γνωστοποιούσαν με έκπληξη περί απρόσμενης συμμετοχή. Παράλληλα στελέχη που έρχονταν από συνοικίες της Αθήνα, δήλωναν εντυπωσιασμένα. Η προσωπική μου εξήγηση (που μπορεί να είναι λανθασμένη) είναι ότι ένας κόσμος που ήταν στριμωγμένος στη γωνία, που ήταν πατροπαράδοτα δοσμένος σε αυτό που θεωρεί «Δημοκρατική Παράταξη», ένας κόσμος που ζοριζόταν από την επιθετικότητα και τους προπηλακισμούς, από τις ρήσεις περί «λιγότερων ελλήνων», από τις κατηγορίες περί προδοτών, βρήκε την ευκαιρία να απαντήσει, δια της συμμετοχής, στην εκλογική διαδικασία. Μοιάζει σαν η άκρα επιθετικότητα κάποιων πλευρών να πλήγωσε τον κορμό του βαθέως ΠΑΣΟΚ και δια της συμμετοχής του να θέλησε να διαμηνύσει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ».
Υπάρχουν έντονες περιρρέουσες αμφισβητήσεις για τα ποσοστά που έλαβε ο Βενιζέλος. Δεν θα πάρω θέση γιατί δεν μπορώ να τα διασταυρώσω. Υπάρχει βέβαια η λογική εξήγηση ότι αφού οι εκλογές δεν ήταν υποχρεωτικές, κάποιος που ένιωθε ξένος στην διαδικασία δεν θα προσερχόταν. Οσοι προσήλθαν το έκαναν για να ψηφίσουν. Πάντως ακόμα και τα λευκά και τα άκυρα ήταν ΠΑΣΟΚ, στη λογική «εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ αλλά δεν θέλω Βενιζέλο». Ωστόσο το μεγάλο γεγονός της συμμετοχής στην διαδικασία είναι αναμφισβήτητο. Αυτό είναι που πρέπει να κρατηθεί από τις χθεσινές εκλογές, άσχετα από αριθμούς. Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω, με ιστορική μνήμη και πολιτική φόρτιση, πληγωμένος, ανήμπορος, φτωχοποιημένος, σαστισμένος, απογοητευμένος, που εξακολουθεί να προσδοκά, να ελπίζει. Είναι δεδομένο ότι αυτός ο κόσμος θα πληγωθεί περισσότερο καθώς θα συνεχίζεται η πολιτική του μνημονίου.
Ωστόσο ο μόνος σίγουρος τρόπος να συσπειρωθεί στο κόμμα του, είναι η επιθετικότητα που υφίσταται από τα κάθε είδους κόμματα, κομματίδια, ομάδες, γκρουπούσκουλα, που του επιτίθενται ασυστόλως, που έχουν την λύση των προβλημάτων στο τσεπάκι με την σιγουριά της εξ αποκαλύψεως αριστερής επιφοιτήσεως. Και όσο θα συνεχίζουν έτσι δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται με τις ψήφους που θα παίρνει το ΠΑΣΟΚ… Press-GR
Το 1989 που στιγματίστηκε στην ιστορία ως «βρώμικο 89», λίγοι πιστεύαμε ότι το ΠΑΣΟΚ θα αντέξει απέναντι στην σκληρή, και εν πολλοίς ανήθικη επίθεση, που δεχόταν από Αριστερά και Δεξιά, από τα δύο εχθρικά μεταξύ τους στρατόπεδα, που τα χώριζε μίσος, εκτελέσεις, βασανιστήρια, αίμα, θάνατος... Ηταν τότε που οι δύο παρατάξεις πίστεψαν ότι θα διαμοιράσουν τα ιμάτια του διασυρόμενου κινήματος του ριζοσπαστικοποιημένου μικροαστισμού, με τον λαϊκιστή αλλά μαγνητικό ηγέτη του συρόμενο στα ειδικά δικαστήρια. Θεωρούσαν το ΠΑΣΟΚ ένα κόμμα- έκτρωμα που παρεισέφρησε και αναδιέταξε την καθορισμένη ιστορική διανομή τη εκλογικής πελατείας. Οσοι τα παρακολούθησαν εκ του σύνεγγυς θυμούνται την σοκαριστική για τον ρατσισμό και την ανιστορικότητά της δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου «Να φύγουν οι γύφτοι του ΠΑΣΟΚ και να μείνουν οι δυο νοικοκυραίοι, Αριστερά και Δεξιά, να κυβερνήσουν τον τόπο» (ήταν τότε που έγραψε και τον στίχο «των προγόνων τους θύτες, γι’ αμνηστία οι αλήτες, τώρα διοικητές»).
Είχα γράψει τότε, πριν τις εκλογές, στις οποίες αναμενόταν η κονιορτοποίησή του, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι φτερό στον άνεμο να εξαφανισθεί. Εχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία, έχει απαρχές που εντοπίζονται στον Παπαναστασίου και τον Βενιζέλο (ειδικά για την Κρήτη). Πολιτικά αποτελείται από τις γενιές του 114 και του Ανένδοτου, της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και την γενιά του αντιχουντικού Αγώνα - πολλά στελέχη του είχαν πρωταγωνιστήσει σε αυτόν (τον καιρό που η τότε ΚΝΕ, διά του παράνομου υπ. Αρ. 8 φύλου της Πανσπουδαστικής είχε χαρακτηρίσει το Πολυτεχνείο ως έργο 400 προβοκατόρων...)
Το ΠΑΣΟΚ τότε άντεξε πέραν πάσης προσδοκίας, ο άρρωστος Αντρέας επανήλθε τροπαιούχος, η «θεσμικότητα» της εκπροσώπησης των κομμάτων αποκαταστάθηκε με την επανεκλογή του και η ζωή τράβηξε την ...κατηφόρα με επιδοτήσεις και με δανεικά.
Ωσπου ήρθε το μνημόνιο. Ο πρίγκηψ γιος του ιδρυτή, διέπραξε την μέγιστον ύβριν: Εβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ. Για την κουλτούρα του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ το ΔΝΤ, και σωστά, ήταν ο νεοφιλελεύθερος Σατανάς προσωποποιημένος. Μνήμες Λατινικής Αμερικής άρχισαν να διατρέχουν τις συζητήσεις. Τα παραδοσιακά στελέχη βρέθηκαν σε καθεστώς σοκ, ωστόσο δεν είχαν αναλυτικά εργαλεία και χρόνο να το αντιμετωπίσουν και να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις. Η ταχύρυθμη ψήφιση του μνημονίου, με τακτικές «δόγματος σοκ», οι εκ του μνημονίου νόμοι υπό την πίεση της μη χρεοκοπίας, «να σώσουμε την πατρίδα» που λάνσαρε ο Γιώργος, επέτειναν τη σύγχυση. Ο κόσμος το ΠΑΣΟΚ, ο απλός κόσμος, οι αγρότες των μικρών κλήρων που δεν είχαν μάθει στις επιδοτήσεις, οι μικροϋπάλληλοι, οι εργάτες, και φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως και αυτοί, οι καλομαθημένοι, των ΔΕΚΟ, βρέθηκαν σε κατάσταση σοκ. Η ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ θρυμματιζόταν. Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να έχει κρίση εκπροσώπησης και εμπιστοσύνης. Υπήρχε φυσικά και άλλος κόσμος του ΠΑΣΟΚ: Οι νεογιάπηδες που προσκολλήθηκαν στην διακυβέρνηση Σημίτη και οι οποίοι έβλεπαν το μνημόνιο ως τον μονόδρομο που θα διατηρήσει την χώρα όρθια εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Ωστόσο χθες δεν πήγαν αυτοί τις κάλπες. Ημουν στα κεντρικά του ΠΑΣΟΚ για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, όπου είχαν στηθεί δύο κάλπες, και έβλεπα αυτό που λέμε «λαϊκό κόσμο» να έρχεται να ψηφίσει. Γεροντάκια με σκαμμένο πρόσωπο, ηλικιωμένες με μπαστούνι, αλλά και νέοι για τους οποίους θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ανταποδίδουν μια πρόσληψη στο Δημόσιο (ως υπόθεση εργασίας αυτό). Προσωπικά μου τηλεφωνήματα στην επαρχία από τις 12 το μεσημέρι, μου γνωστοποιούσαν με έκπληξη περί απρόσμενης συμμετοχή. Παράλληλα στελέχη που έρχονταν από συνοικίες της Αθήνα, δήλωναν εντυπωσιασμένα. Η προσωπική μου εξήγηση (που μπορεί να είναι λανθασμένη) είναι ότι ένας κόσμος που ήταν στριμωγμένος στη γωνία, που ήταν πατροπαράδοτα δοσμένος σε αυτό που θεωρεί «Δημοκρατική Παράταξη», ένας κόσμος που ζοριζόταν από την επιθετικότητα και τους προπηλακισμούς, από τις ρήσεις περί «λιγότερων ελλήνων», από τις κατηγορίες περί προδοτών, βρήκε την ευκαιρία να απαντήσει, δια της συμμετοχής, στην εκλογική διαδικασία. Μοιάζει σαν η άκρα επιθετικότητα κάποιων πλευρών να πλήγωσε τον κορμό του βαθέως ΠΑΣΟΚ και δια της συμμετοχής του να θέλησε να διαμηνύσει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ».
Υπάρχουν έντονες περιρρέουσες αμφισβητήσεις για τα ποσοστά που έλαβε ο Βενιζέλος. Δεν θα πάρω θέση γιατί δεν μπορώ να τα διασταυρώσω. Υπάρχει βέβαια η λογική εξήγηση ότι αφού οι εκλογές δεν ήταν υποχρεωτικές, κάποιος που ένιωθε ξένος στην διαδικασία δεν θα προσερχόταν. Οσοι προσήλθαν το έκαναν για να ψηφίσουν. Πάντως ακόμα και τα λευκά και τα άκυρα ήταν ΠΑΣΟΚ, στη λογική «εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ αλλά δεν θέλω Βενιζέλο». Ωστόσο το μεγάλο γεγονός της συμμετοχής στην διαδικασία είναι αναμφισβήτητο. Αυτό είναι που πρέπει να κρατηθεί από τις χθεσινές εκλογές, άσχετα από αριθμούς. Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω, με ιστορική μνήμη και πολιτική φόρτιση, πληγωμένος, ανήμπορος, φτωχοποιημένος, σαστισμένος, απογοητευμένος, που εξακολουθεί να προσδοκά, να ελπίζει. Είναι δεδομένο ότι αυτός ο κόσμος θα πληγωθεί περισσότερο καθώς θα συνεχίζεται η πολιτική του μνημονίου.
Ωστόσο ο μόνος σίγουρος τρόπος να συσπειρωθεί στο κόμμα του, είναι η επιθετικότητα που υφίσταται από τα κάθε είδους κόμματα, κομματίδια, ομάδες, γκρουπούσκουλα, που του επιτίθενται ασυστόλως, που έχουν την λύση των προβλημάτων στο τσεπάκι με την σιγουριά της εξ αποκαλύψεως αριστερής επιφοιτήσεως. Και όσο θα συνεχίζουν έτσι δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται με τις ψήφους που θα παίρνει το ΠΑΣΟΚ… Press-GR
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η άνοιξη που βιάζεται...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Viking Lady, το πρώτο υβριδικό πλοίο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
