ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Πέντε διπλές προσκλήσεις,

(AP Photo/SiriusXM, Maro Hagopian) 

Λουκρητία

Στο ραδιόφωνο όταν δεν παίζουν διαφημίσεις Jumbo μοιράζουν προσκλήσεις. Πέντε διπλές, λες και είναι πίτες. Αν είσαι συνεπής ακροατής έχεις λύσει το πρόβλημα σου. Μπορείς να δεις τα πάντα. Αρκεί να βλέπεις τα πάντα. Είναι νύχτες που αισθάνομαι ότι μπορώ να τυλίξω όλη την Αθήνα μέσα σε μία διπλή πρόσκληση που θα την κάνω σαν χωνί. Μέσα του θα υποκλίνονται ηθοποιοί, χορεύτριες θα κάνουν μοντέρνους πειραματισμούς και μουσικοί θα θέλουν να δουν το δεξί σου πόδι να κουνιέται ρυθμικά. Και μόλις το ανοίξω, το χειροκρότημα να βγει σαν άρωμα ή να πεταχτεί σαν μελίσσι.

Δεν γίνεται έτσι. Τις περισσότερες φορές η διπλή μου πρόσκληση απλώνει και γίνεται πανί να σκεπάσει τις άδειες θέσεις, τη μιζέρια και την αποτυχία που επιμένει να μη βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ελάχιστα θέατρα θα τα πάνε καλά και θα πληρώσουν τους συντελεστές τους. Και ακόμα λιγότερα από εκείνα τα θεάματα που, συνήθως, θα τα έβαζες στη μεριά των «εναλλακτικών». Φυσιολογικό. Στη ζωή ζούμε, όχι στη σκηνή. Οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα για θεάματα και προτιμούν να κάθονται σπίτι ή να παρατείνουν τη διασκέδαση τους πίνοντας ένα και μοναδικό ποτό επί δύο ώρες.

Και όμως. Μου λένε ότι αυτόν τον χειμώνα οι παραστάσεις στην Αθήνα θα είναι πάρα πολλές. Από τη στιγμή που η τηλεόραση σταμάτησε να δίνει δουλειά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι του θεάματος κυνηγούν την ελπίδα τους από τη σκηνή. Μόνο που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι περισσότεροι δεν θα χαμογελούν αληθινά στην υπόκλιση. Αν οι θέσεις δεν είναι άδειες, θα καλύπτονται από διπλές προσκλήσεις που μοιράστηκαν σαν διαφημιστικά φυλλάδια στα φανάρια. Δεν είναι κακό, έτσι ζεσταίνονται τα θέατρα και κάποιοι άνθρωποι βλέπουν κάτι. Όμως είναι ακόμα μία μίζερη έκφραση του παραλογισμού μας. Και ας είναι και καλλιτεχνική. Ένας γνωστός ηθοποιός μου εξηγούσε ότι η καλλιτεχνική σκηνή έχει περισσότερους πόρους από όσους χρειάζεται. Και τώρα βλέπουμε θεατρικές επιχειρήσεις να καταρρέουν, άνθρωποι να μένουν στον δρόμο και άνεργοι ηθοποιοί να τα βάζουν με τον εαυτό τους που δεν ξέρει, δεν θέλει, να κάνει κάτι άλλο.

Ε, να σας πω την αλήθεια περίμενα ότι όλη αυτή η μιζέρια στο τέλος θα μας έβγαινε κάπου δημιουργικά. Θα βλέπαμε νέα σχήματα, νέες ιδέες και νέα ρεύματα να διατρέχουν την πόλη και να προκαλούν θετικά ρίγη στα καταθλιπτικά πλήθη. Και ακόμα πιστεύω ότι η ψυχαγωγία μας στην κρίση δεν μπορεί να αρκείται στα long drinks (long, από τη διάρκεια του χρόνου) και σε διπλές προσκλήσεις. Θα είναι οι Δήμοι; Θα είναι καλλιτεχνικές ομάδες των πολιτών; Κάποιος πρέπει να είναι, τέλος πάντων, αυτός που θα βγάλει την τέχνη στις γειτονιές και θα την κάνει μαζική. Και ας βγαίνει και δίσκος στο τέλος, σε αυτό θα ντραπούμε;

Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti