2012-10-27 20:28:02
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
«Το θεμελιώδες πρόβλημα δεν είναι απλά ένα ζήτημα της απώλειας της συναίνεσης πάνω σε βασικές αξίες, είναι μία πόλωση αυτών των αξιών. Επιχειρήσεις μ’ ένα κεφάλαιο Β είναι το επικεντρωμένο υπόδειγμα της κουλτούρας μας. Ο Coolidge είχε δίκαιο όταν είπε ότι η δουλειά της Αμερικής είναι να κάνει δουλειές, και ο «Engine Charle» Wilson δεν είχε μεγάλο άδικο με την αξέχαστη παρατήρησή του «Ό,τι είναι καλό για τη General Motors» [σημείωση δική μου : η πλήρης φράση του είναι : «Ό,τι είναι καλό για την General Motors είναι καλό για την. Αμερική»]. Οι επιχειρήσεις ευημερούν ή νοσούν μαζί με το πεπρωμένο του έθνους μας. Πράγματι, οι τύχες όλων των οργανισμών μας συνδέονται μ’ αυτό το πεπρωμένο.»
Warren G. Bennis : Where Have All the Leaders Gone?, εις Alan J. Rowe, Richard O. Mason, Karl E. Dickel : Strategic Management, A Methodological Approach, Addison-Wesley Publishing Company, 1986, σελ. 256
Η φορολογία, και η φορολογική πολιτική, σε ένα μεταμεσαιωνικό κράτος και σε μια στοιχειωδώς ορθολογικά οργανωμένη ιδιωτική ΚΑΙ δημόσια οικονομία, είναι κάτι το απλό : αναδιανέμει κατά τρόπο κοινωνικά ΚΑΙ οικονομικά πόρους, εξασφαλίζει τα αναγκαία δημόσια έσοδα για την ικανοποιητική, αποδοτική και παραγωγική λειτουργία του κράτους ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ την επίσης αποδοτική και αναπτυξιακή λειτουργία της ιδιωτικής οικονομίας.
Σε περιόδους δε υφέσεων και επίμονης μεγάλης ανεργίας, η σημαία της φορολογικής πολιτικής, θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην ακυρώνει άλλες πολιτικές (π.χ., δημοσιονομική, νομισματική κ.λπ.), οι οποίες επίσης αναπτύσσονται προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ύφεση.
Βεβαίως, στην εποχή του Μνημονίου, στη χώρα μας, δεν φτάνει που η ακολουθούμενη δημοσιονομική πολιτική είναι ένα μνημείο οικονομικής μυωπίας αν δεν είναι ένα μνημείο στοχευμένης απαξίωσης της οικονομικής ακεραιότητας και απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, έχουμε και τις όποιες μερικότερες και γενικότερες φορολογικές «μεταρρυθμίσεις», που μέσα σε 2,5 χρόνια μνημονιακής πολιτικής, αν δεν έχω χάσει τον αριθμό ξεπερνούν πια τις 15, που απλά, έρχονται να λειτουργήσουν ΕΞΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΟΡΙΟ ΑΝΕΚΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, προς την κατεύθυνση ενός ΤΥΦΛΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΥ σε βάρος τόσο των απλών πολιτών όσο και των επιχειρήσεων.
Όλες οι μνημονιακές φορολογικές μεταρρυθμίσεις, οδήγησαν στο ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, να δημιουργούν συνεχώς νέες «τρύπες» στον κρατικό προϋπολογισμό, διότι απλά, τα όποια πρόσθετα δημόσια έσοδα από τους φόρους, πολύ απλά, πηγαίνουν κατά προτεραιότητα να εξυπηρετήσουν το εξωτερικό χρέος της χώρας.
Βεβαίως, ένα πλιάτσικο, δεν είναι απλά κάτι το κακό.
Ένα κακό για κάποιον είναι καλό για κάποιον άλλον –όχι πάντα, αλλά εδώ ναι!
Η φορολογική πολιτική, ΜΑΖΙ με τη δημοσιονομική πολιτική, ΑΦΑΙΜΑΖΟΥΝ κάθε ικμάδα της εθνικής οικονομίας, που στη περίπτωση υφέσεων και παρατεταμένης ανεργίας, ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΥΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΟΥ ΖΗΤΗΣΕΩΣ θα ήταν δυνατό να αναστραφούν τα πράγματα. Αυτό το ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΥΣ, σημαίνει πολύ απλά, ότι, εξόν από το γεγονός ότι θα έπρεπε ΣΤΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ τα ιδιωτικά εισοδήματα να βρίσκονταν στο επίπεδο του 2009, ώστε να αποφευχθεί η ύφεση, η ανεργία ΚΑΙ Η ΑΠΟΕΠΕΝΔΥΣΗ, ότι θα έπρεπε οι φόροι στη κατανάλωση να ήταν περίπου στο μισό, θα έπρεπε επίσης η εξυπηρέτηση του χρέους να είχε στηριχτεί σε άλλη βάση, όπως : [α] διαγραφή τόκων και επανατοκίων του παρελθόντος, ώστε το χρέος να κατέλθει σε μη τοκογλυφικά επίπεδα, και [β] τόση χρονική διάρκεια εξυπηρέτησης του χρέους και με τόση περίοδο χάριτος, ώστε η δημοσιονομική προσαρμογή να μη βύθιζε τη χώρα στην ύφεση και στο τέλος στο φαύλο κύκλο όπου θα καταβυθίζονταν και οι στόχοι της δημοσιονομικής προσαρμογής, ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ, να εγκαταλειφθεί ο στόχος της επίτευξης ΥΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, «πλεονασματικών προϋπολογισμών», ως κάτι που δεν βοηθά ΤΕΛΙΚΩΣ ούτε την επίτευξη αυτού του στόχου, όπως και κανενός άλλου. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ, ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΤΕΥΣΗ, και προσήλθαν να συνομολογήσουν ό,τι τους υπαγόρευαν οι ξένοι δανειστές και ΞΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, δηλαδή η Γερμανία, με αποκορύφωμα μια χωρίς προηγούμενο προπαγάνδα, που επιχειρεί ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ να ταυτίσει τα συμφέροντα της Ελλάδας με τα συμφέροντα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ – ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ, μέσω της θεωρίας του «μονοδρόμου». Αυτό τουλάχιστον εισέπραξα και εξακολουθώ να εισπράττω ως αντίληψη των πραγμάτων.
Κι επειδή αμφισβητείται ευθέως από τους πολέμιους των μνημονίων Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ (τουλάχιστον αυτή) ΛΟΓΙΚΗ της ακολουθούμενης πολιτικής, έπεται, πλέον, ότι για όσους δεν πιστεύουν στα μνημόνια, ΟΤΙ ΤΟ «ΕΛΛΗΙΝΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Και όσο ένα ΚΥΡΙΩΣ πολιτικό πρόβλημα προσπαθείς να το αναλύσεις και ερμηνεύσεις με όρους οικονομίας, απλά, δεν ασχολείσαι ποτέ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ : ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟΥ ΠΤΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ!
Αλλά, αν είναι «πολιτική» η ουσία του «ελληνικού προβλήματος», τότε, περί τίνος ομιλούμε;
Αυτό είναι όμως ένα άλλο ζήτημα που δεν αφορά τούτο το άρθρο. Αυτό το «άλλο» ζήτημα κατά καιρούς σε προηγούμενα άρθρα μου το έχω προσεγγίσει σύμφωνα με τις δικές μου αντιλήψεις των πραγμάτων, ενώ είναι βέβαιο ότι σύντομα θα επανέλθουμε υπενθυμητικά σ’ αυτό.
Και κλείνω με μια ελαφρά παράφραση του Paul Samuelson, όταν ο τελευταίος αναφέρονταν στις δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές της πριν το 1970 εποχής στις ΗΠΑ : «Η μνημονιακή πολιτική μοιάζει με τον μεθυσμένο ναυτικό που προσπαθώντας να μη πέσει αριστερά γέρνει περισσότερο απ’ όσο πρέπει δεξιά με αποτέλεσμα να πέσει από την πλευρά αυτή. Στην προσπάθεια να διατηρήσει την ισορροπία του, την χάνει τελείως!»…» (Για την ακριβή διατύπωση, βλ. Paul Samuelson : Οικονομική, 9η έκδοση, Παπαζήσης, Αθήνα, 1975, Τόμος 1, σελ. 439)
Kafeneio
«Το θεμελιώδες πρόβλημα δεν είναι απλά ένα ζήτημα της απώλειας της συναίνεσης πάνω σε βασικές αξίες, είναι μία πόλωση αυτών των αξιών. Επιχειρήσεις μ’ ένα κεφάλαιο Β είναι το επικεντρωμένο υπόδειγμα της κουλτούρας μας. Ο Coolidge είχε δίκαιο όταν είπε ότι η δουλειά της Αμερικής είναι να κάνει δουλειές, και ο «Engine Charle» Wilson δεν είχε μεγάλο άδικο με την αξέχαστη παρατήρησή του «Ό,τι είναι καλό για τη General Motors» [σημείωση δική μου : η πλήρης φράση του είναι : «Ό,τι είναι καλό για την General Motors είναι καλό για την. Αμερική»]. Οι επιχειρήσεις ευημερούν ή νοσούν μαζί με το πεπρωμένο του έθνους μας. Πράγματι, οι τύχες όλων των οργανισμών μας συνδέονται μ’ αυτό το πεπρωμένο.»
Warren G. Bennis : Where Have All the Leaders Gone?, εις Alan J. Rowe, Richard O. Mason, Karl E. Dickel : Strategic Management, A Methodological Approach, Addison-Wesley Publishing Company, 1986, σελ. 256
Η φορολογία, και η φορολογική πολιτική, σε ένα μεταμεσαιωνικό κράτος και σε μια στοιχειωδώς ορθολογικά οργανωμένη ιδιωτική ΚΑΙ δημόσια οικονομία, είναι κάτι το απλό : αναδιανέμει κατά τρόπο κοινωνικά ΚΑΙ οικονομικά πόρους, εξασφαλίζει τα αναγκαία δημόσια έσοδα για την ικανοποιητική, αποδοτική και παραγωγική λειτουργία του κράτους ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ την επίσης αποδοτική και αναπτυξιακή λειτουργία της ιδιωτικής οικονομίας.
Σε περιόδους δε υφέσεων και επίμονης μεγάλης ανεργίας, η σημαία της φορολογικής πολιτικής, θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην ακυρώνει άλλες πολιτικές (π.χ., δημοσιονομική, νομισματική κ.λπ.), οι οποίες επίσης αναπτύσσονται προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ύφεση.
Βεβαίως, στην εποχή του Μνημονίου, στη χώρα μας, δεν φτάνει που η ακολουθούμενη δημοσιονομική πολιτική είναι ένα μνημείο οικονομικής μυωπίας αν δεν είναι ένα μνημείο στοχευμένης απαξίωσης της οικονομικής ακεραιότητας και απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, έχουμε και τις όποιες μερικότερες και γενικότερες φορολογικές «μεταρρυθμίσεις», που μέσα σε 2,5 χρόνια μνημονιακής πολιτικής, αν δεν έχω χάσει τον αριθμό ξεπερνούν πια τις 15, που απλά, έρχονται να λειτουργήσουν ΕΞΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΟΡΙΟ ΑΝΕΚΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, προς την κατεύθυνση ενός ΤΥΦΛΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΥ σε βάρος τόσο των απλών πολιτών όσο και των επιχειρήσεων.
Όλες οι μνημονιακές φορολογικές μεταρρυθμίσεις, οδήγησαν στο ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, να δημιουργούν συνεχώς νέες «τρύπες» στον κρατικό προϋπολογισμό, διότι απλά, τα όποια πρόσθετα δημόσια έσοδα από τους φόρους, πολύ απλά, πηγαίνουν κατά προτεραιότητα να εξυπηρετήσουν το εξωτερικό χρέος της χώρας.
Βεβαίως, ένα πλιάτσικο, δεν είναι απλά κάτι το κακό.
Ένα κακό για κάποιον είναι καλό για κάποιον άλλον –όχι πάντα, αλλά εδώ ναι!
Η φορολογική πολιτική, ΜΑΖΙ με τη δημοσιονομική πολιτική, ΑΦΑΙΜΑΖΟΥΝ κάθε ικμάδα της εθνικής οικονομίας, που στη περίπτωση υφέσεων και παρατεταμένης ανεργίας, ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΥΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΟΥ ΖΗΤΗΣΕΩΣ θα ήταν δυνατό να αναστραφούν τα πράγματα. Αυτό το ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΥΣ, σημαίνει πολύ απλά, ότι, εξόν από το γεγονός ότι θα έπρεπε ΣΤΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ τα ιδιωτικά εισοδήματα να βρίσκονταν στο επίπεδο του 2009, ώστε να αποφευχθεί η ύφεση, η ανεργία ΚΑΙ Η ΑΠΟΕΠΕΝΔΥΣΗ, ότι θα έπρεπε οι φόροι στη κατανάλωση να ήταν περίπου στο μισό, θα έπρεπε επίσης η εξυπηρέτηση του χρέους να είχε στηριχτεί σε άλλη βάση, όπως : [α] διαγραφή τόκων και επανατοκίων του παρελθόντος, ώστε το χρέος να κατέλθει σε μη τοκογλυφικά επίπεδα, και [β] τόση χρονική διάρκεια εξυπηρέτησης του χρέους και με τόση περίοδο χάριτος, ώστε η δημοσιονομική προσαρμογή να μη βύθιζε τη χώρα στην ύφεση και στο τέλος στο φαύλο κύκλο όπου θα καταβυθίζονταν και οι στόχοι της δημοσιονομικής προσαρμογής, ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ, να εγκαταλειφθεί ο στόχος της επίτευξης ΥΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, «πλεονασματικών προϋπολογισμών», ως κάτι που δεν βοηθά ΤΕΛΙΚΩΣ ούτε την επίτευξη αυτού του στόχου, όπως και κανενός άλλου. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ, ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΤΕΥΣΗ, και προσήλθαν να συνομολογήσουν ό,τι τους υπαγόρευαν οι ξένοι δανειστές και ΞΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, δηλαδή η Γερμανία, με αποκορύφωμα μια χωρίς προηγούμενο προπαγάνδα, που επιχειρεί ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ να ταυτίσει τα συμφέροντα της Ελλάδας με τα συμφέροντα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ – ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ, μέσω της θεωρίας του «μονοδρόμου». Αυτό τουλάχιστον εισέπραξα και εξακολουθώ να εισπράττω ως αντίληψη των πραγμάτων.
Κι επειδή αμφισβητείται ευθέως από τους πολέμιους των μνημονίων Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ (τουλάχιστον αυτή) ΛΟΓΙΚΗ της ακολουθούμενης πολιτικής, έπεται, πλέον, ότι για όσους δεν πιστεύουν στα μνημόνια, ΟΤΙ ΤΟ «ΕΛΛΗΙΝΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Και όσο ένα ΚΥΡΙΩΣ πολιτικό πρόβλημα προσπαθείς να το αναλύσεις και ερμηνεύσεις με όρους οικονομίας, απλά, δεν ασχολείσαι ποτέ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ : ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟΥ ΠΤΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ!
Αλλά, αν είναι «πολιτική» η ουσία του «ελληνικού προβλήματος», τότε, περί τίνος ομιλούμε;
Αυτό είναι όμως ένα άλλο ζήτημα που δεν αφορά τούτο το άρθρο. Αυτό το «άλλο» ζήτημα κατά καιρούς σε προηγούμενα άρθρα μου το έχω προσεγγίσει σύμφωνα με τις δικές μου αντιλήψεις των πραγμάτων, ενώ είναι βέβαιο ότι σύντομα θα επανέλθουμε υπενθυμητικά σ’ αυτό.
Και κλείνω με μια ελαφρά παράφραση του Paul Samuelson, όταν ο τελευταίος αναφέρονταν στις δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές της πριν το 1970 εποχής στις ΗΠΑ : «Η μνημονιακή πολιτική μοιάζει με τον μεθυσμένο ναυτικό που προσπαθώντας να μη πέσει αριστερά γέρνει περισσότερο απ’ όσο πρέπει δεξιά με αποτέλεσμα να πέσει από την πλευρά αυτή. Στην προσπάθεια να διατηρήσει την ισορροπία του, την χάνει τελείως!»…» (Για την ακριβή διατύπωση, βλ. Paul Samuelson : Οικονομική, 9η έκδοση, Παπαζήσης, Αθήνα, 1975, Τόμος 1, σελ. 439)
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πέρασε με νίκη από την Κομοτηνή ο Πανιώνιος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
