2012-10-28 12:36:03
Γράφει ο Πάνος Μουχτερός
Με την ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, έρχονται στο νου μου πάντα τα μεγάλα εθνικά ερωτήματα που ακόμα και σήμερα ψάχνουν απαντήσεις.
Είπε τελικά το ΟΧΙ ο Μεταξάς στους Ιταλούς; Και το ΟΧΙ αυτό πώς το εννοούσε; Μήπως το ΟΧΙ συμβόλιζε την αντίσταση του ελληνικού λαού στους κατακτητές; Και γιατί να εορτάζουμε την ημερομηνία εισβολής του αντιπάλου στη χώρα μας, αντί για την ημέρα της απελευθέρωσής μας; Μήπως οι πραγματικοί ήρωες του Έθνους μείνανε θαμμένοι στις ορέξεις των εκπροσώπων τής τότε αστικής τάξης που άφησαν τη σκιά του Μεταξά να πλανάται πάνω από την ιστορία;
Με την πάροδο των ετών, τα ερωτήματα αυξήθηκαν. Είναι αναγκαίες τελικά οι μαθητικές παρελάσεις; Είναι κατάλοιπο στρατιωτικών καθεστώτων το φαινόμενο να βλέπεις μαθητές να παρελαύνουν στοιχισμένοι υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων; Μήπως στίχοι όπως «Κορόιδο Μουσολίνι, κανένας δεν θα μείνει, κι εσύ κι η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία, τρέμετ’ όλοι το χακί, Δεν έχεις διόλου μπέσα, κι’ όταν θα μπούμε μέσα, ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη θα υψώσουμε σημαία Ελληνική», ευνοούν την ανάδειξη ακραίων εθνικιστικών συναισθημάτων απέναντι στους άλλους λαούς, τη στιγμή που παλεύουμε για μια ενωμένη Ευρώπη;
Σήμερα διάβασα κάπου ότι είναι ασυγχώρητη η αδιαφορία των νέων απέναντι στο θεσμό της παρέλασης. Ότι δεν επιτρέπεται πολίτες να δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να χειροκροτήσουν τις παρελάσεις σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανθρωπιστική κρίση που διανύει η χώρα μας. Ότι οι αγωνιστές του ’40 έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να παρελαύνουμε και να χειροκροτούμε. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα μήπως οι αγωνιστές εκείνοι θυσιάστηκαν ακριβώς για το αντίθετο. Για την ελευθερία να επιλέξεις αν θα χειροκροτήσεις ένα γεγονός ή όχι. Και ότι οι πατριώτες εκείνοι εννοούσαν την πατρίδα ως αυθόρμητη εκδήλωση της μοναδικότητας του καθενός και όχι ως συμπεριφορά από ανθρώπους-στρατιωτάκια.
Πέρυσι, τέτοια ημέρα ήταν πάλι, όταν τα ερωτήματα για τα οποία μιλάμε πολλαπλασιάστηκαν. Υπό την πίεση των μαζικών λαϊκών διαμαρτυριών που είχαν ως αποτέλεσμα το ξήλωμα των σκηνών των επισήμων, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναρωτήθηκε αν μπορούν οι μειοψηφίες να επιβάλλουν την άποψή τους στις πλειοψηφίες. Ότι είναι ντροπή και όνειδος οι παρελαύνοντες να μη κλίνουν την κεφαλή προς τους επισήμους. Ότι ο ίδιος δεν ανέχεται τον χαρακτηρισμό ως «προδότη» από το πλήθος, διότι από δεκαπέντε χρονών πιτσιρίκι ήταν αντάρτης στα βουνά του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
Λίγες ημέρες πριν, σαν ιστορικό déjà vu, η καγκελάριος Μέρκελ επισκέφθηκε τη χώρα μας ως η προσωποποίηση της ηγέτιδας δύναμης της Γερμανίας. Στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», που σαν από σύμπτωση κατασκευάστηκε από ομοεθνείς της, έβλεπες δεκάδες γερμανικές σημαίες ν’ ανεμίζουν. Η φιλαρμονική έπαιξε θαρρετά πρώτο τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας. Για χάρη της, απαγορεύτηκαν στους Έλληνες οι συναθροίσεις εκείνη την ημέρα. Περπάτησε πλάι-πλάι με τον έλληνα Πρωθυπουργό σε μια έρημη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δεκάδες τσολιάδες στάθηκαν προσοχή στο πέρασμά της. Λίγο μετά, κεράστηκε μερικά φοντάν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σ’ ένα τραπέζι που είχε διάσκορπα γερμανικά σημαιάκια. Εκείνη ζήτησε κι άλλα. Κι άλλα. Κι άλλα.
Δεν κατάφερε κανείς να της πει το παραμικρό ΟΧΙ.
kakoskeimena.net
Με την ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, έρχονται στο νου μου πάντα τα μεγάλα εθνικά ερωτήματα που ακόμα και σήμερα ψάχνουν απαντήσεις.
Είπε τελικά το ΟΧΙ ο Μεταξάς στους Ιταλούς; Και το ΟΧΙ αυτό πώς το εννοούσε; Μήπως το ΟΧΙ συμβόλιζε την αντίσταση του ελληνικού λαού στους κατακτητές; Και γιατί να εορτάζουμε την ημερομηνία εισβολής του αντιπάλου στη χώρα μας, αντί για την ημέρα της απελευθέρωσής μας; Μήπως οι πραγματικοί ήρωες του Έθνους μείνανε θαμμένοι στις ορέξεις των εκπροσώπων τής τότε αστικής τάξης που άφησαν τη σκιά του Μεταξά να πλανάται πάνω από την ιστορία;
Με την πάροδο των ετών, τα ερωτήματα αυξήθηκαν. Είναι αναγκαίες τελικά οι μαθητικές παρελάσεις; Είναι κατάλοιπο στρατιωτικών καθεστώτων το φαινόμενο να βλέπεις μαθητές να παρελαύνουν στοιχισμένοι υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων; Μήπως στίχοι όπως «Κορόιδο Μουσολίνι, κανένας δεν θα μείνει, κι εσύ κι η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία, τρέμετ’ όλοι το χακί, Δεν έχεις διόλου μπέσα, κι’ όταν θα μπούμε μέσα, ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη θα υψώσουμε σημαία Ελληνική», ευνοούν την ανάδειξη ακραίων εθνικιστικών συναισθημάτων απέναντι στους άλλους λαούς, τη στιγμή που παλεύουμε για μια ενωμένη Ευρώπη;
Σήμερα διάβασα κάπου ότι είναι ασυγχώρητη η αδιαφορία των νέων απέναντι στο θεσμό της παρέλασης. Ότι δεν επιτρέπεται πολίτες να δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να χειροκροτήσουν τις παρελάσεις σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανθρωπιστική κρίση που διανύει η χώρα μας. Ότι οι αγωνιστές του ’40 έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να παρελαύνουμε και να χειροκροτούμε. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα μήπως οι αγωνιστές εκείνοι θυσιάστηκαν ακριβώς για το αντίθετο. Για την ελευθερία να επιλέξεις αν θα χειροκροτήσεις ένα γεγονός ή όχι. Και ότι οι πατριώτες εκείνοι εννοούσαν την πατρίδα ως αυθόρμητη εκδήλωση της μοναδικότητας του καθενός και όχι ως συμπεριφορά από ανθρώπους-στρατιωτάκια.
Πέρυσι, τέτοια ημέρα ήταν πάλι, όταν τα ερωτήματα για τα οποία μιλάμε πολλαπλασιάστηκαν. Υπό την πίεση των μαζικών λαϊκών διαμαρτυριών που είχαν ως αποτέλεσμα το ξήλωμα των σκηνών των επισήμων, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναρωτήθηκε αν μπορούν οι μειοψηφίες να επιβάλλουν την άποψή τους στις πλειοψηφίες. Ότι είναι ντροπή και όνειδος οι παρελαύνοντες να μη κλίνουν την κεφαλή προς τους επισήμους. Ότι ο ίδιος δεν ανέχεται τον χαρακτηρισμό ως «προδότη» από το πλήθος, διότι από δεκαπέντε χρονών πιτσιρίκι ήταν αντάρτης στα βουνά του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
Λίγες ημέρες πριν, σαν ιστορικό déjà vu, η καγκελάριος Μέρκελ επισκέφθηκε τη χώρα μας ως η προσωποποίηση της ηγέτιδας δύναμης της Γερμανίας. Στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», που σαν από σύμπτωση κατασκευάστηκε από ομοεθνείς της, έβλεπες δεκάδες γερμανικές σημαίες ν’ ανεμίζουν. Η φιλαρμονική έπαιξε θαρρετά πρώτο τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας. Για χάρη της, απαγορεύτηκαν στους Έλληνες οι συναθροίσεις εκείνη την ημέρα. Περπάτησε πλάι-πλάι με τον έλληνα Πρωθυπουργό σε μια έρημη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δεκάδες τσολιάδες στάθηκαν προσοχή στο πέρασμά της. Λίγο μετά, κεράστηκε μερικά φοντάν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σ’ ένα τραπέζι που είχε διάσκορπα γερμανικά σημαιάκια. Εκείνη ζήτησε κι άλλα. Κι άλλα. Κι άλλα.
Δεν κατάφερε κανείς να της πει το παραμικρό ΟΧΙ.
kakoskeimena.net
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γέρνουν προς το under
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΝΕΤΑ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ... ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ 12-5
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
