2012-10-29 13:44:52
*Του Θόδωρου Σκυλακάκη
Θα ξεκινήσω με μια προσωπική εμπειρία. Όταν πριν ένα χρόνο συνάντησα τους εκπροσώπους της τρόικας έθεσα πολλά από τα θέματα που αναδεικνύονται στο κείμενο που ακολουθεί. Υπερφορολόγηση παραγωγικού τομέα, παράλογες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, ψεύτικες αναπηρικές συντάξεις. Συνάντησα «ευγενική» αδιαφορία σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις των μέτρων στην κοινωνική δικαιοσύνη και τα κίνητρα στην οικονομία. Ο Τόμσεν το είπε και δημόσια απαντώντας σε ερώτησή μου στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων του ευρωκοινοβουλίου. Από πού
θα βρεθούν τα λεφτά είναι υπόθεση των Ελλήνων.
Είναι λοιπόν οι συγκεκριμένες επιλογές μέτρων της κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ(;) αναπόφευκτες; Κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπαθούν, με τον τρόπο τους η κάθε μια, να μας πείσουν γι’ αυτό. Η κυβέρνηση εμφανιζόμενη περίπου ως καταναγκαστική στενογράφος της τρόικας και η αντιπολίτευση επιμένοντας σε παραλογισμούς χειρότερους κι από τα αλήστου μνήμης «Ζάππεια» του νυν πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά.
Η πραγματικότητα είναι ότι τα κυβερνητικά μέτρα, με τον οριζόντιο χαρακτήρα τους και την προκλητικά συστηματική κακομεταχείριση των παραγωγικότερων Ελλήνων, υποκρύπτουν μια θεμελιώδη επιλογή του σημερινού πολιτικού συστήματος: Τη διατήρηση, κατά το δυνατόν, της συντεχνιακής κομματοκρατίας. Για να το πούμε απλά τα παραδοσιακά κόμματα υπερασπίζονται τα ρουσφέτια τους μέχρι τελικής πτώσεως… των υπολοίπων. Εξηγούμαι. Η συγκυβέρνηση:
Κόβει οριζόντια τα δώρα στους φτωχότερους συνταξιούχους, για να διατηρήσει σχετικά άθικτες τις μεγάλες συντάξεις για τις οποίες δεν έχουν ποτέ πληρωθεί αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που έχουν δώσει τα κόμματα σε πενηντάρηδες και σαραντάρες. Περιλαμβανομένων βεβαίως και των συντάξεων των βουλευτών, διοικητών τραπεζών και άλλων πολιτικών παραγόντων.
Κόβει οριζόντια τα δώρα και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και εξαφανίζει τα κίνητρα απόδοσης στο δημόσιο, για να αποφύγει να απομακρύνει τους πολλές δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους που μπήκαν στο δημόσιο χωρίς διαδικασίες τα τελευταία χρόνια. Εις βάρος βεβαίως όσων διορίστηκαν αξιοκρατικά.
Φορολογεί οριζόντια «ό,τι περπατάει, ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει» (και βέβαια ό,τι κάθεται ακίνητο), αυξάνοντας τους συντελεστές των φόρων που πληρώνουν οι κατά τεκμήριο ειλικρινέστεροι και γιγαντώνοντας τα κίνητρα για φοροδιαφυγή. Αντίθετα δεν δείχνει ιδιαίτερη πολιτική βούληση έναντι γνωστών και επώνυμων φοροφυγάδων. Χαρακτηριστικά δεν είναι μόνο τα κωμικοτραγικά επεισόδια της λίστας Λαγκάρντ, αλλά και η πρόθεσή της κυβέρνησης να μην ελέγξει επί της ουσίας αν τα μεγάλα εμβάσματα στο εξωτερικό προέρχονται ή όχι από φοροδιαφυγή. Είναι προφανές ότι όπου τα χρήματα προέρχονται π.χ. από κλοπή ΦΠΑ, λαθρεμπόριο καυσίμων κ.λπ., η σχετική ρύθμιση που συζητείται (λήξη με καταβολή ενός φόρου 30%), αποτελεί δώρο στους φοροφυγάδες και λαθρεμπόρους.
Κόβει επιδόματα αναπήρων και άλλων αδύνατων κοινωνικών ομάδων και δεν εξετάζει εις βάθος ούτε το τεράστιο σκάνδαλο των ψεύτικων αναπηρικών συντάξεων, ούτε τα σκάνδαλα υπερτιμολογήσεων δισεκατομμυρίων στον τομέα της υγείας. Στους ψευτοαναπήρους έχουμε μόνο ενδεικτικούς ελέγχους (Ζάκυνθος, Χίος κ.λπ.) και τιμωρίες χάδια για μετρημένους στα δάχτυλα υπηρεσιακούς αυτουργούς. Οι πολιτικοί αυτουργοί αντίθετα μένουν «γνωστοί-άγνωστοι» και ανενόχλητοι και μερικοί από αυτούς διατείνονται ότι παλεύουν για τη σωτηρία της χώρας.
Αποδέχεται την μονομερή επιδείνωση του εργασιακού καθεστώτος των ιδιωτικών υπαλλήλων, της κατ’ εξοχήν παραγωγικής και αδικημένης κοινωνικής ομάδας, που φέρει το κύριο βάρος της εφιαλτικής ανεργίας, αντί να προτείνει τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων με τη μείωση του φορολογικού τους βάρους. Με τι χρήματα; Για παράδειγμα παγώνοντας τους διορισμούς και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις πενηντάρηδων στο δημόσιο, περιορίζοντας την ουσιαστικά άθικτη υπερμεγέθη ΕΡΤ (που συνεχίζει να προσλαμβάνει όταν στην Ισπανία η τηλεόραση της περιφέρειας της Βαλένθια απομάκρυνε τα 2/3 του προσωπικού της) κ.λπ.
Η κυβέρνηση ασφαλώς και πρέπει να λάβει επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα. Η παραγωγική Ελλάδα δεν μπορεί να ανασάνει και να δημιουργήσει δουλειές, αν δεν προηγηθεί δραστική και –επαναλαμβάνω- δυστυχώς εξαιρετικά επώδυνη μείωση του μεγέθους και όλων των δαπανών του κράτους. Πρέπει όμως να προηγούνται οι ισχυροί και οι ρουσφετολογημένοι, όχι οι αδύνατοι και παραγωγικοί. Η τρόικα ζητά κυνικά να βρεθούν τα χρήματα. Η συγκυβέρνηση είναι που επιλέγει ποιοι θα πληρώσουν. Και το κάνει με τρόπο και άδικο και οικονομικά αναποτελεσματικό, κάτι που σε συνδυασμό με την άρνηση των Ευρωπαίων να βάλουν σοβαρά χρήματα για επενδύσεις στην Ελλάδα, οδηγεί δυστυχώς το πρόγραμμα σε μια ακόμα αποτυχία.
*Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Ανεξάρτητος Ευρωβουλευτής, μέλος της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη "FREE SUNDAY".
Parapolitiki.com
Θα ξεκινήσω με μια προσωπική εμπειρία. Όταν πριν ένα χρόνο συνάντησα τους εκπροσώπους της τρόικας έθεσα πολλά από τα θέματα που αναδεικνύονται στο κείμενο που ακολουθεί. Υπερφορολόγηση παραγωγικού τομέα, παράλογες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, ψεύτικες αναπηρικές συντάξεις. Συνάντησα «ευγενική» αδιαφορία σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις των μέτρων στην κοινωνική δικαιοσύνη και τα κίνητρα στην οικονομία. Ο Τόμσεν το είπε και δημόσια απαντώντας σε ερώτησή μου στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων του ευρωκοινοβουλίου. Από πού
θα βρεθούν τα λεφτά είναι υπόθεση των Ελλήνων.
Είναι λοιπόν οι συγκεκριμένες επιλογές μέτρων της κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ(;) αναπόφευκτες; Κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπαθούν, με τον τρόπο τους η κάθε μια, να μας πείσουν γι’ αυτό. Η κυβέρνηση εμφανιζόμενη περίπου ως καταναγκαστική στενογράφος της τρόικας και η αντιπολίτευση επιμένοντας σε παραλογισμούς χειρότερους κι από τα αλήστου μνήμης «Ζάππεια» του νυν πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά.
Η πραγματικότητα είναι ότι τα κυβερνητικά μέτρα, με τον οριζόντιο χαρακτήρα τους και την προκλητικά συστηματική κακομεταχείριση των παραγωγικότερων Ελλήνων, υποκρύπτουν μια θεμελιώδη επιλογή του σημερινού πολιτικού συστήματος: Τη διατήρηση, κατά το δυνατόν, της συντεχνιακής κομματοκρατίας. Για να το πούμε απλά τα παραδοσιακά κόμματα υπερασπίζονται τα ρουσφέτια τους μέχρι τελικής πτώσεως… των υπολοίπων. Εξηγούμαι. Η συγκυβέρνηση:
Κόβει οριζόντια τα δώρα στους φτωχότερους συνταξιούχους, για να διατηρήσει σχετικά άθικτες τις μεγάλες συντάξεις για τις οποίες δεν έχουν ποτέ πληρωθεί αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που έχουν δώσει τα κόμματα σε πενηντάρηδες και σαραντάρες. Περιλαμβανομένων βεβαίως και των συντάξεων των βουλευτών, διοικητών τραπεζών και άλλων πολιτικών παραγόντων.
Κόβει οριζόντια τα δώρα και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και εξαφανίζει τα κίνητρα απόδοσης στο δημόσιο, για να αποφύγει να απομακρύνει τους πολλές δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους που μπήκαν στο δημόσιο χωρίς διαδικασίες τα τελευταία χρόνια. Εις βάρος βεβαίως όσων διορίστηκαν αξιοκρατικά.
Φορολογεί οριζόντια «ό,τι περπατάει, ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει» (και βέβαια ό,τι κάθεται ακίνητο), αυξάνοντας τους συντελεστές των φόρων που πληρώνουν οι κατά τεκμήριο ειλικρινέστεροι και γιγαντώνοντας τα κίνητρα για φοροδιαφυγή. Αντίθετα δεν δείχνει ιδιαίτερη πολιτική βούληση έναντι γνωστών και επώνυμων φοροφυγάδων. Χαρακτηριστικά δεν είναι μόνο τα κωμικοτραγικά επεισόδια της λίστας Λαγκάρντ, αλλά και η πρόθεσή της κυβέρνησης να μην ελέγξει επί της ουσίας αν τα μεγάλα εμβάσματα στο εξωτερικό προέρχονται ή όχι από φοροδιαφυγή. Είναι προφανές ότι όπου τα χρήματα προέρχονται π.χ. από κλοπή ΦΠΑ, λαθρεμπόριο καυσίμων κ.λπ., η σχετική ρύθμιση που συζητείται (λήξη με καταβολή ενός φόρου 30%), αποτελεί δώρο στους φοροφυγάδες και λαθρεμπόρους.
Κόβει επιδόματα αναπήρων και άλλων αδύνατων κοινωνικών ομάδων και δεν εξετάζει εις βάθος ούτε το τεράστιο σκάνδαλο των ψεύτικων αναπηρικών συντάξεων, ούτε τα σκάνδαλα υπερτιμολογήσεων δισεκατομμυρίων στον τομέα της υγείας. Στους ψευτοαναπήρους έχουμε μόνο ενδεικτικούς ελέγχους (Ζάκυνθος, Χίος κ.λπ.) και τιμωρίες χάδια για μετρημένους στα δάχτυλα υπηρεσιακούς αυτουργούς. Οι πολιτικοί αυτουργοί αντίθετα μένουν «γνωστοί-άγνωστοι» και ανενόχλητοι και μερικοί από αυτούς διατείνονται ότι παλεύουν για τη σωτηρία της χώρας.
Αποδέχεται την μονομερή επιδείνωση του εργασιακού καθεστώτος των ιδιωτικών υπαλλήλων, της κατ’ εξοχήν παραγωγικής και αδικημένης κοινωνικής ομάδας, που φέρει το κύριο βάρος της εφιαλτικής ανεργίας, αντί να προτείνει τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων με τη μείωση του φορολογικού τους βάρους. Με τι χρήματα; Για παράδειγμα παγώνοντας τους διορισμούς και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις πενηντάρηδων στο δημόσιο, περιορίζοντας την ουσιαστικά άθικτη υπερμεγέθη ΕΡΤ (που συνεχίζει να προσλαμβάνει όταν στην Ισπανία η τηλεόραση της περιφέρειας της Βαλένθια απομάκρυνε τα 2/3 του προσωπικού της) κ.λπ.
Η κυβέρνηση ασφαλώς και πρέπει να λάβει επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα. Η παραγωγική Ελλάδα δεν μπορεί να ανασάνει και να δημιουργήσει δουλειές, αν δεν προηγηθεί δραστική και –επαναλαμβάνω- δυστυχώς εξαιρετικά επώδυνη μείωση του μεγέθους και όλων των δαπανών του κράτους. Πρέπει όμως να προηγούνται οι ισχυροί και οι ρουσφετολογημένοι, όχι οι αδύνατοι και παραγωγικοί. Η τρόικα ζητά κυνικά να βρεθούν τα χρήματα. Η συγκυβέρνηση είναι που επιλέγει ποιοι θα πληρώσουν. Και το κάνει με τρόπο και άδικο και οικονομικά αναποτελεσματικό, κάτι που σε συνδυασμό με την άρνηση των Ευρωπαίων να βάλουν σοβαρά χρήματα για επενδύσεις στην Ελλάδα, οδηγεί δυστυχώς το πρόγραμμα σε μια ακόμα αποτυχία.
*Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Ανεξάρτητος Ευρωβουλευτής, μέλος της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη "FREE SUNDAY".
Parapolitiki.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Ψαλίδι» στα επιδόματα των αναπήρων πολέμου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
