2012-10-29 16:12:20
Thierry Meyssan
Τέλος φόρμας
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, καμία προεδρική εκλογή στις ΗΠΑ έφερε αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Οι σημαντικές αποφάσεις ελήφθησαν πάντα έξω από αυτόν τον θεσμό. Είναι τελείως προφανές ότι ο πρόεδρος είναι ο κύριος ανάδοχος για μια πολιτική την οποία δεν αποφασίζει. Θα είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός καλύτερος με το χαμόγελο του Ομπάμα ή του Ρόμνεϊ;
Κάθε τέσσερα χρόνια, η εκλογή του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών προκαλεί ένα παγκόσμιο σόου. Ο κυρίαρχος τύπος καταφέρνει να πείσει τη διεθνή κοινή γνώμη ότι ο αμερικανικός λαός επιλέγει δημοκρατικά τον άνθρωπο που θα διοικήσει τις υποθέσεις του πλανήτη.
Σε ορισμένες χώρες, κυρίως στην Ευρώπη, η μιντιατική κάλυψη του γεγονότος είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική από την εκλογή του τοπικού αρχηγού του κράτους. Εμμέσως, ο τύπος υπονοεί ότι αν αυτά τα κράτη είναι δημοκρατίες, οι πολίτες τους δεν αποφασίσουν για το μέλλον τους, το οποίο εξαρτάται από την καλή θέληση του φιλοξενούμενου στο Λευκό Οίκο. Αλλά τότε όμως, πως είναι δημοκρατίες αυτά τα κράτη;
Ο λόγος είναι ότι συγχέουμε εκλογές και δημοκρατία.
Η παρατήρηση αυτή ισχύει επίσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το μεγάλο προεκλογικό σόου θα ήταν απόδειξη ότι είναι μια ζωντανή δημοκρατία. Προφανώς πρόκειται μόνο για προπέτασμα καπνού.
Αντίθετα με τη γενική πεποίθηση, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν εκλέγεται από το λαό, ούτε άμεσα ούτε σε δεύτερο βαθμό.
Ο λαός των ΗΠΑ δεν είναι κυρίαρχος και οι πολίτες δεν είναι εκλογείς. Ο πρόεδρος επιλέγεται από ένα συμβούλιο 538 ατόμων, οι μοναδικοί ψηφοφόροι, που ορίζονται από τα ομοσπονδιακά κρατίδια, τα μόνο κυρίαρχα.
Με τη πάροδο του χρόνου, τα ομοσπονδιακά κράτη συνήθισαν να συμβουλευτούν τους πολίτες τους πριν από τον διορισμό του σώματος των εκλεκτόρων.
Η υπόθεση Γκορ εναντίον Μπους (2000) μας υπενθύμισε ότι οι απόψεις των πολιτών δεν είναι παρά μόνο συμβουλευτικές. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν έπρεπε να περιμένουν την επανα-καταμέτρηση των ψήφων στη Φλόριντα για να διακηρύξει τον νικητή.
Για το δικαστήριο, το μόνο που μέτραγε ήταν ότι το κρατίδιο της Φλόριδας είχε διορίσει τους εκλέκτορες του, και καθόλου να μάθει τι πίστευαν οι κάτοικοι του.
Η ψευδαίσθηση δεν σταματά εκεί.
Όταν ο Τζορτζ Μπους έκατσε στο Λευκό Οίκο, κανείς δεν φανταζόταν ότι ένας τέτοιος αδαείς και ανίκανος άνθρωπος θα μπορούσε να ασκεί πραγματικά την εξουσία. Όλοι πίστευαν ότι μια διακριτική ομάδα την ασκεί γι 'αυτόν.
Ωστόσο, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα τον διαδέχθηκε, πολλοί κατάληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν πιο έξυπνος, ότι ενσάρκωνε την εξουσία. Αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η ομάδα που ασκούσε την εξουσία υπό τον Μπους θα παρατιόταν αυθόρμητα υπό τον Ομπάμα;
Ας κοιτάξουμε για μια στιγμή την ατζέντα του Προέδρου των ΗΠΑ: ακροάσεις, ομιλίες και εγκαίνια ακολουθούν ο ένας τον άλλο χωρίς διακοπή. Πότε θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να βρει το χρόνο να μάθει για τα θέματα για τα οποία διαβάζει τις ομιλίες του; Δεν είναι περισσότερο πρόεδρος από δημοσιογράφοι οι παρουσιαστές των τηλεοπτικών ειδήσεων.
Στην πραγματικότητα έχουν το ίδιο επάγγελμα: αναγνώστες βίντεο οθόνης (teleprompter).
Ωστόσο, αισθανόμαστε αόριστα ότι το σόου Ομπάμα- Ρόμνεϊδεν είναι μόνο θέαμα, ότι κάτι αποφασίζεται.
Πράγματι, στο συνταγματικό σύστημα των ΗΠΑ, η κύρια λειτουργία του Προέδρου είναι να διορίζει πάνω από 6.000 θέσεις εργασίας.
Η πολιτική εναλλαγή μοιάζει έτσι με μια τεράστια εποχιακή μετανάστευση των ελίτ.
Χιλιάδες ανώτεροι υπάλληλοι και δεκάδες χιλιάδες βοηθοί και σύμβουλοι θα απολυθούν προς όφελος νέων, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι ως επί το πλείστον τα πρώην μέλη της εποχής Μπους.
Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ καθορίζουν τις προσωπικές καριέρες όλων αυτών των ανθρώπων.
Και μαζί τους, τη παρέλαση της διαφθοράς υπέρ της μιας η της άλλης πολυεθνικής εταιρείας. Υπάρχουν συνεπώς λόγοι, πολλοί λόγοι, για να επενδύσει κανείς χρήμα, πολύ χρήμα, σε αυτή την μονομαχία.
Και η διεθνής πολιτική σε όλα αυτά; Τα τελευταία χρόνια, οι αλλαγές δεν έγιναν κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών, αλλά κατά τη διάρκεια των θητειών.
Ο Μπιλ Κλίντον (1993-2000) έπρεπε να συνεχίσει τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και να φέρει την οικονομική ευημερία, αλλά το 1995 προχώρησε στον επανεξοπλισμό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Τζορτζ Μπους (2001-2008) έπρεπε να εξορθολογήσει το Πεντάγωνο και να διεξάγει έναν «ατελείωτο πόλεμο », αλλά το 2006, σταμάτησε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του Πενταγώνου και άρχισε να προετοιμάζει τις αποχωρήσεις από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Ο Μπαράκ Ομπάμα (2009-2012) έπρεπε να συνεχίσει τις αποσύρσεις και να επανα-ξεκινήσει από το μηδέν τις σχέσεις με τη Ρωσία και τον μουσουλμανικό κόσμο.
Τελικά, έχτισε την αντιπυραυλική ασπίδα και στήριξε μια χρωματιστή επανάσταση στην Αίγυπτο και τους πολέμους στη Λιβύη και τη Συρία.
Κάθε φορά, οι αναγνώστες βίντεο οθόνης (teleprompter) έκαναν στροφές 180 μοιρών χωρίς κανένα ενδοιασμό, προδίδοντας όλες τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στον λαό τους.
Το πρόβλημα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ είναι να βρει τον αναγνώστη βίντεο οθόνης (teleprompter) που ταιριάζει καλύτερα για να δικαιολογήσει τις επερχόμενες στροφές της πολιτικής.
Με αυτή την έννοια, ο Ρόμνεϊ παρουσιάζει μια νέα ρητορική. Δεν παύει ποτέ να επιβεβαιώσει ότι η Αμερική προορίζεται να κυβερνήσει τον κόσμο, ενώ ο Ομπάμα παραδέχεται ότι ο κόσμος μπορεί να διαταχθεί από το διεθνές δίκαιο.
Ο σημερινός πρόεδρος προσπαθεί να λύσει τα οικονομικά προβλήματα μειώνοντας σημαντικά τις στρατιωτικές δαπάνες και με την μετατόπιση του βάρους του πολέμου στους συμμάχους του. Για παράδειγμα, έχει αναθέσει την υπεργολαβία της καταστροφής της Λιβύης στη Γαλλία και τη Βρετανία.
Αντ 'αυτού, λέει ο Ρόμνεϊ, για να τρέξει η οικονομία των ΗΠΑ χρειάζεται οι ένοπλες δυνάμεις τους να περιπολούν στον αέρα και σε όλα τα διεθνή ύδατα. Ως εκ τούτου, σκοπεύει να διατηρήσει το επίπεδο των στρατιωτικών δαπανών, ταυτόχρονα παρά την κρίση και να την επιλύσει.
Αβάσταχτη αγωνία: ποιος από τον Μπαράκ Ομπάμα ή τον Μιτ Ρόμνεϊθα επιλεγεί για να διαβάσει τη προεδρική βίντεο οθόνη VSS-20 (teleprompter VSS-20);
Όποια και αν είναι η επιλογή, το φόντο δεν αλλάζει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να απεμπλακούν από τη Μέση Ανατολή από την οποία έχουν λιγότερο εξάρτηση για τον ενεργειακό εφοδιασμό τους.
Μπορούν να το κάνουν μόνο με το μοίρασμα της περιοχής με τη Ρωσία.
Αν παραμένει στο Λευκό Οίκο, ο Ομπάμα θα παρουσιάσει αυτή τη αλλαγή ως πρόοδο της πολυμέρειας.
Αν ο Ρόμνεϊ θα τον αντικαθιστά, θα προσποιηθεί ότι ακολουθεί τη στρατηγική του Ρέιγκαν και θα δέσει ένα σχοινί στο πόδι της ρωσικής αρκούδας για να την μπλέξει σε ατέρμονες συγκρούσεις.
Τελικά, για αυτό το θέμα και για τα άλλα, η μόνη συνέπεια των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ θα είναι η επιλογή των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούνται για να μας πείσουν ότι η Αμερική είναι μια δημοκρατία που δρα με δύναμη και καλοσύνη.
Γιατί διαμαρτυρόμαστε;
Πηγή
InfoGnomon
Τέλος φόρμας
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, καμία προεδρική εκλογή στις ΗΠΑ έφερε αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Οι σημαντικές αποφάσεις ελήφθησαν πάντα έξω από αυτόν τον θεσμό. Είναι τελείως προφανές ότι ο πρόεδρος είναι ο κύριος ανάδοχος για μια πολιτική την οποία δεν αποφασίζει. Θα είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός καλύτερος με το χαμόγελο του Ομπάμα ή του Ρόμνεϊ;
Κάθε τέσσερα χρόνια, η εκλογή του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών προκαλεί ένα παγκόσμιο σόου. Ο κυρίαρχος τύπος καταφέρνει να πείσει τη διεθνή κοινή γνώμη ότι ο αμερικανικός λαός επιλέγει δημοκρατικά τον άνθρωπο που θα διοικήσει τις υποθέσεις του πλανήτη.
Σε ορισμένες χώρες, κυρίως στην Ευρώπη, η μιντιατική κάλυψη του γεγονότος είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική από την εκλογή του τοπικού αρχηγού του κράτους. Εμμέσως, ο τύπος υπονοεί ότι αν αυτά τα κράτη είναι δημοκρατίες, οι πολίτες τους δεν αποφασίσουν για το μέλλον τους, το οποίο εξαρτάται από την καλή θέληση του φιλοξενούμενου στο Λευκό Οίκο. Αλλά τότε όμως, πως είναι δημοκρατίες αυτά τα κράτη;
Ο λόγος είναι ότι συγχέουμε εκλογές και δημοκρατία.
Η παρατήρηση αυτή ισχύει επίσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το μεγάλο προεκλογικό σόου θα ήταν απόδειξη ότι είναι μια ζωντανή δημοκρατία. Προφανώς πρόκειται μόνο για προπέτασμα καπνού.
Αντίθετα με τη γενική πεποίθηση, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν εκλέγεται από το λαό, ούτε άμεσα ούτε σε δεύτερο βαθμό.
Ο λαός των ΗΠΑ δεν είναι κυρίαρχος και οι πολίτες δεν είναι εκλογείς. Ο πρόεδρος επιλέγεται από ένα συμβούλιο 538 ατόμων, οι μοναδικοί ψηφοφόροι, που ορίζονται από τα ομοσπονδιακά κρατίδια, τα μόνο κυρίαρχα.
Με τη πάροδο του χρόνου, τα ομοσπονδιακά κράτη συνήθισαν να συμβουλευτούν τους πολίτες τους πριν από τον διορισμό του σώματος των εκλεκτόρων.
Η υπόθεση Γκορ εναντίον Μπους (2000) μας υπενθύμισε ότι οι απόψεις των πολιτών δεν είναι παρά μόνο συμβουλευτικές. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν έπρεπε να περιμένουν την επανα-καταμέτρηση των ψήφων στη Φλόριντα για να διακηρύξει τον νικητή.
Για το δικαστήριο, το μόνο που μέτραγε ήταν ότι το κρατίδιο της Φλόριδας είχε διορίσει τους εκλέκτορες του, και καθόλου να μάθει τι πίστευαν οι κάτοικοι του.
Η ψευδαίσθηση δεν σταματά εκεί.
Όταν ο Τζορτζ Μπους έκατσε στο Λευκό Οίκο, κανείς δεν φανταζόταν ότι ένας τέτοιος αδαείς και ανίκανος άνθρωπος θα μπορούσε να ασκεί πραγματικά την εξουσία. Όλοι πίστευαν ότι μια διακριτική ομάδα την ασκεί γι 'αυτόν.
Ωστόσο, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα τον διαδέχθηκε, πολλοί κατάληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν πιο έξυπνος, ότι ενσάρκωνε την εξουσία. Αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η ομάδα που ασκούσε την εξουσία υπό τον Μπους θα παρατιόταν αυθόρμητα υπό τον Ομπάμα;
Ας κοιτάξουμε για μια στιγμή την ατζέντα του Προέδρου των ΗΠΑ: ακροάσεις, ομιλίες και εγκαίνια ακολουθούν ο ένας τον άλλο χωρίς διακοπή. Πότε θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να βρει το χρόνο να μάθει για τα θέματα για τα οποία διαβάζει τις ομιλίες του; Δεν είναι περισσότερο πρόεδρος από δημοσιογράφοι οι παρουσιαστές των τηλεοπτικών ειδήσεων.
Στην πραγματικότητα έχουν το ίδιο επάγγελμα: αναγνώστες βίντεο οθόνης (teleprompter).
Ωστόσο, αισθανόμαστε αόριστα ότι το σόου Ομπάμα- Ρόμνεϊδεν είναι μόνο θέαμα, ότι κάτι αποφασίζεται.
Πράγματι, στο συνταγματικό σύστημα των ΗΠΑ, η κύρια λειτουργία του Προέδρου είναι να διορίζει πάνω από 6.000 θέσεις εργασίας.
Η πολιτική εναλλαγή μοιάζει έτσι με μια τεράστια εποχιακή μετανάστευση των ελίτ.
Χιλιάδες ανώτεροι υπάλληλοι και δεκάδες χιλιάδες βοηθοί και σύμβουλοι θα απολυθούν προς όφελος νέων, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι ως επί το πλείστον τα πρώην μέλη της εποχής Μπους.
Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ καθορίζουν τις προσωπικές καριέρες όλων αυτών των ανθρώπων.
Και μαζί τους, τη παρέλαση της διαφθοράς υπέρ της μιας η της άλλης πολυεθνικής εταιρείας. Υπάρχουν συνεπώς λόγοι, πολλοί λόγοι, για να επενδύσει κανείς χρήμα, πολύ χρήμα, σε αυτή την μονομαχία.
Και η διεθνής πολιτική σε όλα αυτά; Τα τελευταία χρόνια, οι αλλαγές δεν έγιναν κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών, αλλά κατά τη διάρκεια των θητειών.
Ο Μπιλ Κλίντον (1993-2000) έπρεπε να συνεχίσει τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και να φέρει την οικονομική ευημερία, αλλά το 1995 προχώρησε στον επανεξοπλισμό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Τζορτζ Μπους (2001-2008) έπρεπε να εξορθολογήσει το Πεντάγωνο και να διεξάγει έναν «ατελείωτο πόλεμο », αλλά το 2006, σταμάτησε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του Πενταγώνου και άρχισε να προετοιμάζει τις αποχωρήσεις από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Ο Μπαράκ Ομπάμα (2009-2012) έπρεπε να συνεχίσει τις αποσύρσεις και να επανα-ξεκινήσει από το μηδέν τις σχέσεις με τη Ρωσία και τον μουσουλμανικό κόσμο.
Τελικά, έχτισε την αντιπυραυλική ασπίδα και στήριξε μια χρωματιστή επανάσταση στην Αίγυπτο και τους πολέμους στη Λιβύη και τη Συρία.
Κάθε φορά, οι αναγνώστες βίντεο οθόνης (teleprompter) έκαναν στροφές 180 μοιρών χωρίς κανένα ενδοιασμό, προδίδοντας όλες τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στον λαό τους.
Το πρόβλημα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ είναι να βρει τον αναγνώστη βίντεο οθόνης (teleprompter) που ταιριάζει καλύτερα για να δικαιολογήσει τις επερχόμενες στροφές της πολιτικής.
Με αυτή την έννοια, ο Ρόμνεϊ παρουσιάζει μια νέα ρητορική. Δεν παύει ποτέ να επιβεβαιώσει ότι η Αμερική προορίζεται να κυβερνήσει τον κόσμο, ενώ ο Ομπάμα παραδέχεται ότι ο κόσμος μπορεί να διαταχθεί από το διεθνές δίκαιο.
Ο σημερινός πρόεδρος προσπαθεί να λύσει τα οικονομικά προβλήματα μειώνοντας σημαντικά τις στρατιωτικές δαπάνες και με την μετατόπιση του βάρους του πολέμου στους συμμάχους του. Για παράδειγμα, έχει αναθέσει την υπεργολαβία της καταστροφής της Λιβύης στη Γαλλία και τη Βρετανία.
Αντ 'αυτού, λέει ο Ρόμνεϊ, για να τρέξει η οικονομία των ΗΠΑ χρειάζεται οι ένοπλες δυνάμεις τους να περιπολούν στον αέρα και σε όλα τα διεθνή ύδατα. Ως εκ τούτου, σκοπεύει να διατηρήσει το επίπεδο των στρατιωτικών δαπανών, ταυτόχρονα παρά την κρίση και να την επιλύσει.
Αβάσταχτη αγωνία: ποιος από τον Μπαράκ Ομπάμα ή τον Μιτ Ρόμνεϊθα επιλεγεί για να διαβάσει τη προεδρική βίντεο οθόνη VSS-20 (teleprompter VSS-20);
Όποια και αν είναι η επιλογή, το φόντο δεν αλλάζει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να απεμπλακούν από τη Μέση Ανατολή από την οποία έχουν λιγότερο εξάρτηση για τον ενεργειακό εφοδιασμό τους.
Μπορούν να το κάνουν μόνο με το μοίρασμα της περιοχής με τη Ρωσία.
Αν παραμένει στο Λευκό Οίκο, ο Ομπάμα θα παρουσιάσει αυτή τη αλλαγή ως πρόοδο της πολυμέρειας.
Αν ο Ρόμνεϊ θα τον αντικαθιστά, θα προσποιηθεί ότι ακολουθεί τη στρατηγική του Ρέιγκαν και θα δέσει ένα σχοινί στο πόδι της ρωσικής αρκούδας για να την μπλέξει σε ατέρμονες συγκρούσεις.
Τελικά, για αυτό το θέμα και για τα άλλα, η μόνη συνέπεια των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ θα είναι η επιλογή των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούνται για να μας πείσουν ότι η Αμερική είναι μια δημοκρατία που δρα με δύναμη και καλοσύνη.
Γιατί διαμαρτυρόμαστε;
Πηγή
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι γράφει σήμερα ο Δημήτρης Μητρόπουλος στα Νέα για τον Γιώργο Τράγκα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Προεκλογικό σόου στις ΗΠΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
