Οι Αδέσποτοι

2012-03-05 23:05:30

Γράφει η Σταματίνα Θεοδοσίου

Σε μια πρωτεύουσα βυθισμένη στημιζέρια και στα καμένα της «κοσμήματα»και που σχεδόν φαντάζει κουρελιασμένη,σαν σκιές χωρίς μορφή φαίνεται να περιπλανιούνται οι άστεγοι. Άνθρωποι χωρίς μοίρα, χωρίς σκοπόπου κείτονται στα τσιμεντένια πεζοδρόμια να ζητούν, τίποτα άλλο, παρά μια γωνιάνα κουρνιάσουν τη χαμένη τους ζωή. Ποιαζωή άραγε να είχανε, ποια ζωή να έχει κηδευτεί μέσα στη γύμνια αυτής τηςανυπαρξίας; Ανάμεσα στα σκουπίδια, στησαπίλα μιας διεφθαρμένης «πολιτικής» κοινωνίας, ακουμπούν στο προσπέρασμά μας,τη ..........δική τους σκιά.

«Αδέσποτοι» στη ζωή, όπως τα αδέσποτα ζώα στουςδρόμους, κάποιοι κουρνιάζουν ο έναςδίπλα στον άλλο για ζεστασιά, για να μην μείνουν ακόμα και έτσι χωρίς παρέα, ναμην μείνουν χωρίς την παρηγοριά του ότι υπάρχουν και άλλοι σαν και αυτούς. Οιυπόλοιποι όμως; Αυτοί που έχουν τηνταυτότητα του πολίτη; Α! αναρωτιέμαι αυτοί, όπως και εγώ μαζί τουςγινόμαστε η δικής τους περαστική σκιά

. Περπατούμε δίπλα τους. Το βλέμμα μας απόμακριά τους κοιτά, από κοντά χαμηλώνει, αλλά δεν τους κοιτά. Ναι δεν τους κοιτά, από φόβο όχι απόαποστροφή. Ο φόβος, που έχει ύπουλαεμποτίσει τη σκέψη μας ότι η τύχη μαςαπειλείται από ανεργία και δυσπραγία να ανταπεξέρθουμε στις οικονομικέςυποχρεώσεις και τα χαράτσια, παραλύει την ανθρωπιά μας.Σε μια χώρα όπου το ΚράτοςΠρόνοιας αποδυναμώνεται ως θεσμός και ως αναγκαιότητα κοινωνικής συνοχής, όλοκαι περισσότερο θα αυξάνονται οι πληθυσμοί των αστέγων. Αλλά αυτοί τουλάχιστον νέκρωσαν την ελπίδατους, την «έθαψαν» βαθιά στα έγκατα της σκέψης τους, με τους υπόλοιπους τιγίνεται; Με όλους εμάς που ξυπνάμε ακόμα σε μια αβέβαιη πραγματικότητα καιξεκινάμε το πρωί να πάμε σαν υπνωτισμένοι, από τις στενάχωρες σκέψεις, σε μιαδουλειά με καταβαραθρωμένη αξία και που ως πότε θα την έχουμε. Η «κοινωνία των πολιτών» κανονικά υπογράφει μια μορφή συλλογικότητας–κοινωνικότητας-που βασίζεται σε ανιδιοτελή προσφορά βοήθειας στις πιοεύθραυστες κοινωνικές ομάδες. Οεθελοντισμός είναι η αποκρυστάλλωση αυτής της προσφοράς. Τα τελευταία δέκα χρόνια αρχίζει να αυξάνεταιο πληθυσμός των σωματείων που δραστηριοποιούνται σε αυτή τη συλλογικήπροσφορά. Ο οργανωμένος εθελοντισμόςδείχνει σε πολύ υψηλό ποσοστό το πόσο καλά μπορεί μια ομάδα να συνεργαστείάριστα για ένα σκοπό. Ενεργεί από τηνκοινή προσπάθεια των μελών της για να παράσχουν βοήθεια σε μέρη του κοινωνικούσυνόλου που πλήττονται. Αναπληρώνουν τηχαμένη παρουσία του Κράτους Πρόνοιας, η οποία τείνει να εξαλειφθεί, αλλά επίσης,αναπληρώνουν και τις δικές μας συνειδήσεις, καθότι επαναπαυόμαστε στο έργοτους φυσικά. Τα εθελοντικά σωματεία τα λεγόμενα «μηκερδοσκοπικά», διέπονται από μιαθεσμοθετημένη κοινωνικότητα και τα οποία, εκτός από την άμεση αρωγή προς αυτούςτους εύθραυστους πληθυσμούς, μάχονται για τα δικαιώματα των «μειονεκτικώνπληθυσμών». Αυτές οι πρωτοβουλίες λοιπόνείναι μια καλή απάντηση στο αίτημα για σύσφιξη της κοινωνικής συνοχής, μέσα απότην αρχή της Αλληλεγγύης και στις οποίες ο καθένας από εμάς θα μπορούσε νασυμμετάσχει και να δώσει ενεργό παρόν. Η αλλαγή έχει ήδη επέλθει στη ζωήμας και με δυσάρεστο τρόπο. Η φτώχειααυξάνει τα παιδιά της μιζέριας της και τα αφήνει «αδέσποτα» στους δρόμους ναπεριπλανώνται σαν σκιές στο απόλυτο «κενό» των πόλεων. Ανάμεσα σε εγκαταλελειμμένα όνειρα,σκουπίδια, αγέλες τετράποδων φίλων περιφέρονται ανώνυμοι, χωρίς ταυτότητα οιάστεγοι μας. Ναι οι άστεγοί μας! Είναι μέρος της ζωής μας, της ταυτότητάς μαςως κοινωνικά ενεργά άτομα, για αυτό την επόμενη φορά που θα βρεθούμε κοντά τους, να φροντίσουμε νατους δώσουμε ένα περισσευούμενο ρούχο ή μια παλιά κουβέρτα ή κάτι να φάνε, όχιότι θα μας ευγνωμονήσουν, αλλά για να ευγνωμονήσουμε τη μοίρα μας που ακόμαμπορεί να πολεμάει για εμάς!

Σταματίνα ΘεοδοσίουΚοινωνιολόγος
Kafeneio

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ