2012-11-01 23:20:07
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
«Γύρω μας επομένει αρκετή ποσότητα σκλαβιάς, σοφιστείας, πολέμου και θανάτου, ώστε το πνεύμα του πολιτισμού να μη παραιτηθεί από καμμιά από τις δυνάμεις του… Ένα απομεινάρι από φαντάσματα πλανιέται ακόμα. Εμπνεύσεις έρχονται απ’ αυτή τη μοιραία νεφέλη στους σηματοφόρους που σκέφτονται ακουμπισμένοι απαίσια. Ο πολιτισμός δεν τέλειωσε ακόμα με τους χορηγούς θεσμών, με τους.. ιδιοκτήτες λαών, και με τους νόμιμους και κληρονομικούς παραισθητικούς, που αποκαλούνται μεγαλειότητες θεία χάριτι, και που νομίζουνε πως έχουνε δικαίωμα κυριαρχίας στο ανθρώπινο γένος. Είναι ανάγκη να παρεμβάλουμε μερικά εμπόδια, να δείξουμε και θέληση απέναντι στο παρελθόν, και να δυσχεράνουμε κάπως αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα δόγματα αυτές τις χίμαιρες, που επιμένουν να υπάρχουν. Η διάνοια, η σκέψη, η επιστήμη, η αυστηρή τέχνη, η φιλοσοφία, πρέπει ν’ αγρυπνούν και να προσέχουν τις παρεξηγήσεις… Λοιπόν, ας θλίβουμε τους άρχοντες… Να αντιτάξουμε το δόγμα στο δόγμα, την αρχή στην αρχή, την ενέργεια στο πείσμα, την αλήθεια στην αγυρτεία, το όνειρο στο μέλλον, την λευτεριά στο δεσποτισμό…Μην περιμένετε ποτέ το λυτρωμό από τους δεσπότες
. Ξελευθερωθείτε μονάχοι σας… Ξαγκιστρώστε το μέλλον με τα ίδια σας τα χέρια. Μην ελπίζετε πως η αλυσίδα σας σφυρηλατείται μονάχη της σε κλειδί λευτεριάς…»
Βίκτωρ Ουγκώ : Φιλολογία και Φιλοσοφία, εκδ. Μαρή, Αθήνα, σελ. 135-136
Είναι η ώρα των Σκιών.
Είναι η ώρα τους Τα σύνορα της χώρας μας τα διάβηκαν χωρίς πόλεμο μα και χωρίς μάχη.
Ήρθαν τούτη τη φορά «προσκαλεσμένοι», αλλά, όχι απ’ το λαό.
Προσκλήθηκαν από ένα πολιτικό σύστημα που δήλωνε στο λαό, ΠΡΙΝ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΟΥ, ότι δεν θα τους προσκαλούσε.
Κι έπειτα, ζήτησε απ’ το λαό τη ψήφο του για να διώξει το ΞΕΝΟ άγος.
Απλά για να το υπερασπιστεί, εναντίον του «εχθρού» λαού.
Είναι εδώ, τούτη η ξένη Τρικέφαλη Σκιά, τη συμφωνημένη ΙΣΤΟΡΙΚΗ ώρα, πανέτοιμη για το πλούσιο δείπνο της : γι’ ακόμα μια φορά, θα καταβροχθίσουν οι εισβολείς λαίμαργα τα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού : τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας.
Ταυτόχρονα, θα τα εξυμνούν ενώ θα τα λοιδορούν, θα τα χλευάζουν ενώ θα τα επαινούν.
Μια τεράστια Σκιά πλανάται πάνω απ’ την Ευρώπη...
Μια τεράστια Σκιά πλανάται πάνω απ’ την Ελλάδα...
Ζούμε μια νέα ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ κατοχή.
Ένα ΝΕΟ 1941-1944.
Κατοχή σε εποχή «ειρήνης» είναι αβάσταχτη.
(«Ειρήνης», σε εισαγωγικά. Είναι απλά, πόλεμος χωρίς στρατιωτικά μέσα).
Οι ελπίδες μας και τα όνειρά μας, είναι ό,τι έχει καταχτηθεί : δηλαδή, το παν.
Όταν αυτά κατακτώνται, όλα τα άλλα, είναι διαδικαστικό ζήτημα.
Είναι αυτές οι ελπίδες, που μιλάνε σιγανά και συνωμοτικά, είναι αυτές που έχουν επικηρυχθεί, είναι αυτές που αναζητούν οι κουκουλοφόροι με τα φανερά πρόσωπα.
Η λευτεριά, δεν ήρθε ακόμα.
Μα η παρηγοριά βρίσκεται στην ιστορία, εκεί όπου και η απογοήτευση : ότι δηλαδή, καμιά κατοχή τελικά δεν νίκησε το αντάρτικο εναντίον της –μα και κανένα αντάρτικο, δεν ξεθεμελίωσε το κακό ΟΡΙΣΤΙΚΑ.
Τούτη η ξένη Τρικέφαλη Σκιά, εξαγγέλλει δια στόματος ελληνικής κυβέρνησης, που η ίδια έχει κατά καιρούς ομολογήσει ότι εκχώρησε εθνική κυριαρχία στο παραπάνω Τρικέφαλο τέρας, νέες ρυθμίσεις, νέους εκσυγχρονισμούς, νέες επανιδρύσεις, νέες αλλαγές, νέες κρίσεις του συστήματος.
Τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι αναμένουμε.
Όλα τούτα τα «νέα» δεν είναι παρά παλιοί βρικόλακες που αρνούνται να πεθάνουν.
Τίποτα διαφορετικό απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.
Οι μισθοί μας λέει κόβονται 50%, 60%, 70%, το ίδιο και οι συντάξεις : διότι, λέει, το δημόσιο χρέος δεν μπορεί πια να εξυπηρετηθεί και οι δανειστές μας δεν πρόκειται να μας δώσουν σεντς τσακιστό αν δεν φτωχύνουμε όσο αυτοί θεωρούν αρκετό για τη σωτηρία μας.
Για τούτους τους τοκογλύφους ολοένα και πληθαίνουν οι πληροφορίες για τον άθλιο ρόλο που έπαιξαν ώστε η χώρα να φτάσει στη «κρίση του χρέους».
Όμως, δεν αρκούν οι μειώσεις των μισθών.
Το Τέρας ζητά κι άλλο αίμα, κι άλλη σάρκα.
Δεν ζητά μονάχα το λίπος.
Ζητά και το ψαχνό, ακόμα και τα κόκκαλα.
Ζητά να περικοπούν «δικαιώματα» που τόσο πολύ εμποδίζουν την εγγενή αδυναμία της ελληνικής επιχειρηματικότητας να αναπτυχθεί, που τόσο πολύ εμποδίζουν την προσέλκυση των ξένων επενδύσεων.
Και το κόκκινο χαλί που στρώνεται για τη προώθησης και προσέλκυση επενδύσεων, απλά το διαβαίνουν όσοι μεταφέρουν τις επενδύσεις τους απ’ τη χώρα στο εξωτερικό και φυσικά, κανείς ξένος επενδυτής δεν θαμπώνεται απ’ το χαλί που βλέπει μπροστά του.
Τριάντα πέντε κοντά χρόνια, αυτό το ΙΔΙΟ πολιτικό σύστημα εξουσίας, του στάθηκε αδύνατο να καταλάβει τι προσελκύει και τι διώχνει επενδύσεις, εξόν κι αν δεν ήθελε να καταλάβει.
Πρέπει ο εργαζόμενος να μην έχει κανένα δικαίωμα, καμία υποχρέωση στον εαυτό του και στην οικογένειά του, διότι κι αυτά βαρίδια είναι.
Το «Πίσω στο Μεσαίωνα», ολοένα και πιο συχνά αποτελεί τον τίτλο σε δημοσιεύματα του Τύπου και εκπομπές της τηλεόρασης, ένα Τύπο, που κι αυτός ελέγχεται για το ρόλο που παίζει σε όλη αυτή την «εξυγιαντική» προσπάθεια.
Οι τιμές πάντως εξακολουθούν να παίρνουν τα προς τα πάνω –γι’ αυτές δεν υπάρχουν επιπτώσεις απ’ τη «κρίση του χρέους», ούτε επιδρούν αρνητικά στην ανταγωνιστικότητα.
Θα έπαιρναν την ανηφόρα, ακόμα κι αν έμεναν σταθερές, ακόμα κι αν μειώνονταν, όχι όμως όσο τα εισοδήματα.
Αλλ’ η εξουσία μας, το πολιτικό μας σύστημα, που βαρύνεται με τη λαϊκή καχυποψία όχι πια για την πανθομολογούμενη ανικανότητά του, μα και για ένα εξίσου άθλιο ρόλο που έπαιξε κι παίζει στην οικονομική κρίση της χώρας μας, μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι τα νέα (επαχθή) μέτρα που λήφθηκαν ήταν «επιβεβλημένα», ότι οι κερδοσκόποι (δηλαδή οι ίδιοι οι δανειστές μας!) θα παταχθούν.
Ολέ!
Οι πραγματικοί μισθοί, πήραν τα προς τα κάτω. Άλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι η λιτότητα είναι επιβεβλημένη, έχει ημερομηνία λήξης, και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται να κάνουμε υπομονή, για το δικό μας καλό.
Ολέ!
Υπομονή, όμως, διότι το κέρδος είναι ανυπόμονο. Σημειώστε, ότι σήμερα οι μισθοί και οι συντάξεις είναι πια λιγότερο απ’ όσο πριν από 50 χρόνια : τότε είχαμε δραχμές, τώρα ευρώ. Κάπου 800 δραχμές τότε οι μισθοί και κάπου 600 δραχμές οι συντάξεις, για τους πολλούς, λιγότερα σήμερα σε ευρώ. Και βέβαια, οι τιμές ΔΕΝ είναι της δεκαετίας του ’50 μα του 2012!
Ολέ!
Η διαφθορά και η διαπλοκή λέει παίρνει τα προς τα πάνω και μας βγάζει και γλώσσα –για πολλοστή φορά. Αλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι αυτό δεν θα συνεχιστεί, ότι λήφθηκαν όλα τα μέτρα και το μαχαίρι θα ξαναφτάσει για 185.987η φορά στο κόκαλο.
Ολέ!
Η εγκληματικότητα λέει πήρε τα προς τα πάνω. Αλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι θα είναι αμείλικτη η δίωξή της. Η δικτατορία του εγκλήματος θα παταχτεί, τα σπίτια μας θα πάψουν να μοιάζουν σαν φυλακές, με τις σιδεριές στα παράθυρα και τις πόρτες.
Ολέ!
Η ανεργία λέει αφού είχε πάρει τα προς τα πάνω κι ύστερα τα προς τα κάτω τώρα πια ομολογείται ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πελώριο τέρας. Αλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι αυτό το τέρας της ανεργίας θα παταχθεί.
Ολέ!
Όσοι αναπνέουν ακόμα, όσοι έχουν το κεφάλι τους πάνω από τα σκατά, βαφτίζονται «προνομιούχοι» και «ρετιρέ», και γίνονται η δαχτυλοδειχτούμενη και κοινωνικά καταδικαστέα «συντεχνία» από όλους εκείνους που το κεφάλι τους είναι ακόμα κάτω από τα σκατά. Τα εργασιακά δικαιώματα προς τα κάτω. Αλλ’ η εξουσία μας απορεί, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, πώς δεν καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό μας.
Ολέ!
Μια φωνή φωνάζει :
Τρέλα!
Όλα είναι μια τρέλα!
Και μεγαλύτερη απ΄ όλες τις τρέλες, ότι έγινε η τρέλα αυτή μια συνήθεια, μια «πραγματικότητα», που σαν τέτοια δεν προβληματίζει πια, μα συζητούμε στα σοβαρά μαζί της.
Οι κοινωνίες φαίνεται να έχουν στραβωθεί τόσο, ώστε να έχουν απιθώσει τις τύχες τους στα χέρια αυτής της παράνοιας.
Όσοι έχουν το κεφάλι τους κάτω από τα σκατά, δεν αγωνίζονται για να το βγάλουν έξω, μα για να επαναφέρουν μέσα στα σκατά, τα κεφάλια των «προνομιούχων», όσων δηλαδή κατόρθωσαν να αναπνεύσουν λίγο, αλλά σε καμιά περίπτωση να ξεφύγουν απ’ τη βρώμα.
Κοιτώ τα μάτια όλων αυτών των βρικολάκων, των λαμογιών.
Όταν μιλούν, περισσότερο κι απ΄ το τι λένε, προσέχω τη «γλώσσα των ματιών».
Εναλλαγή από το βλέμμα της δήθεν αθωότητας στο θρασύ βλέμμα, από το βλέμμα της δήθεν έκπληξης στο βλέμμα της κουτοπονηράδας, από το βλέμμα του αθώου στο βλέμμα του ένοχου.
Όσα ψέματα πασχίζει να πει το στόμα, προδίνονται από τη αλήθεια των ματιών τους.
Τα λόγια τους μπορούν να τα ελέγξουν.
Τα μάτια όχι.
Όμως ένας ενοχλητικός θόρυβος ακούγεται καθώς γράφω τούτες τις γραμμές.
Προέρχεται από τη τηλεόραση.
Δεν ξέρω τι είχε συμβεί όλη αυτή την ώρα που ήμουν απορροφημένος με το γράψιμο τούτων των αράδων.
Πάντως, η εικόνα είναι αυτή : πέντε Σκιές, να φωνασκούν όλες μαζί· μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο, ξεχωρίζω καθώς έγραφα ξεκομμένες λέξεις και προτάσεις :
«ντροπή σας»,
«ντροπή σε σας»,
«είστε κλέφτες»,
«εμείς δεν είμαστε κλέφτες, εσείς είστε συμμορία», κ.λπ., κ.λπ.
Σκέφτηκα για λίγο, ότι εδώ και πολλά χρόνια έχω ξεχάσει ποια ακριβώς χρησιμότητα έχουν για το λαό, τούτες οι Σκιές –κύρια αυτές που έχουν χρόνια τώρα ΚΑΠΑΡΩΜΕΝΗ την εξουσία.
Βέβαια είναι πολύ χρήσιμες όταν ψήφιζαν να αυξάνονται οι αποδοχές τους και να κλαψουρίζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα πόσο δύσκολα τα φέρνουν βόλτα, (εδώ είναι αλήθεια, δεν είναι μόνο οι Σκιές της εξουσίας που κλαψούριζαν επί του θέματος μα και αντιπολιτευόμενες), είναι πολύ χρήσιμες όταν ψηφίζουν διαγραφές αμύθητων οφειλών στο δημόσιο ταμείο κάποιων πολύ λίγων, ντόπιων και ξένων, όταν ψηφίζουν υπέρ της λιτότητας των πολλών, όταν υποθάλπουν την ατιμωρησία της μεγάλης διαπλοκής, και άλλες τέτοιες «επωφελείς» ρυθμίσεις –για το λαό ρε γαμώτο!
Αλλά, η κουβέντα συνεχίζεται στο γυαλί…
Στη συζήτηση –στο δελτίο ειδήσεων, στη τηλεόραση- παρεμβαίνει ένας γνωστός άνθρωπος του πνεύματος. Καθηγητής κι αυτός, όμως, ένας από τους λίγους καθ-ΗΓΗΤΕΣ. Αυτόν τον είχαν σ’ ένα άλλο στούντιο του σταθμού. Αλλά τα όσα έλεγε, ότι δηλαδή η Ιστορία η ίδια δείχνει ότι η οικονομική ανάπτυξη πάει χέρι με χέρι με την εξανθρώπιση της θέσης των εργαζόμενων, και άλλα παρόμοια, σχεδόν κανείς δεν τον άκουγε πραγματικά. Ο παρουσιαστής – Σκιά, αλλά και οι υπόλοιπες Σκιές, τον άκουγαν με ένα συγκαταβατικό ειρωνικό μειδίαμα. Μάλιστα ο πολυπράγμων παρουσιαστής - Σκιά, υπενθύμισε στον καθ-ΗΓΗΤΗ ότι καλή η θεωρία, μα εδώ συζητάν για πρακτικά πράγματα. «Μα κι αυτά που σας είπα από τη πράξη προέρχονται και τη πράξη αφορούν», είπε ο καθ-ΗΓΗΤΗΣ. Όμως, του κάκου. Τούτες οι «πρακτικές» Σκιές, ό,τι απειλεί το καθεστώς της σήψης, το βαφτίζουν «θεωρία» : διότι ό,τι δεν βρωμά, δεν μπορεί να είναι πραγματικό, δεν μπορεί να είναι «ρεαλιστικό». Το δελτίο ειδήσεων κοντεύει στο τέλος του. Ο παρουσιαστής – Σκιά του δελτίου, ζητά από τους συνομιλητές του Σκιές, που εξακολουθούν να φωνασκούν ακαταπαύστως, χωρίς να ακούγονται, να συντομεύσουν, και δεν ξέρω πως μα άξαφνα σα ν’ άκουσα μια φωνή :
«Όλα αυτά, θα κατεβάσουν τα τανκς στους δρόμους!»
Δαγκώθηκα!
Από τότε που απείλησαν ότι μπορεί να ξαναδούμε μετά από 40 τόσα χρόνια ξανά τα τανκς στους δρόμους, τούτη τη φορά, όχι υπό τις διαταγές κολονέλων αλλά ανθρώπων που φοράνε πολιτικά ρούχα, κάτι μου λέει, πως τούτες τις κρίσιμες ώρες, κάθε λέξη που λέει η εξουσία είναι καλά υπολογισμένη.
Ακούω στη συνέχεια μια Σκιά να καλεί όσους ψάχνουν θέσεις στη «ήλιο», αν θα πάνε ενάντια στο ρεύμα ή θα είναι μαζί με το ρεύμα.
«Μαζί με το ρεύμα» σημαίνει σε απλά ελληνικά, «ναι στη θεωρία του Μονοδρόμου» που το Τρικέφαλο Τέρας έχει επιβάλλει ως νέα πολιτική θρησκεία στο τόπο.
Επικαλείται η παραπάνω Σκιά την πλειοψηφία, επικαλείται τις δημοσκοπήσεις και τις εκλογές, που με αμηχανία λέει –τούτη η πλειοψηφία- ναι και όχι μαζί, που με αμηχανία θέλουν μα και δε θέλουν, που ελπίζουν και που δεν ελπίζουν.
Τι δίλημμα!
Λοιπόν, το ρεύμα είμαστε εμείς!
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε το ρεύμα, ο Άνθρωπος που κοιτάζει Εμπρός είναι το ρεύμα!
Τούτο το «εμπρός» το καμωμένο από πλήθος πισωγυρίσματα, μα που Τελικά-Πάει-Προς-Τα-Εμπρός.
Προς τι όμως αυτή η κουβέντα περί «ρευμάτων»;
Ήθελε σώνει και καλά να πείσει ότι έπρεπε ν’ αποδεχτώ αντί προς τα Μπρος να πάω προς τα Πίσω!
Έτσι εννοεί τη πρόοδο η εκκλησία της Νέας Τάξης Πραγμάτων!
Διότι λέει, πρέπει να βγαίνω στη σύνταξη αργότερα, να παίρνω λιγότερη σύνταξη, να δουλεύω αν είναι δυνατό ως ότου πεθάνω, απ’ το πρωί ίσαμε το βράδυ και αν είναι δυνατό εφτά μέρες την εβδομάδα, διότι λέει, πρέπει ΤΑ ΒΑΡΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΟΙ ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ –το νομοθετούν κι όλας : όταν το πρόγραμμα δεν πάει καλά, ΔΥΟ ΜΟΝΑΧΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΑΥΤΟΜΑΤΑ : ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ!
Ένα φτυάρι τη κάθε φορά, και με χώμα θα καλύπτονται οι «τρύπες».
Και τούτο το «χώμα», είναι με νόμο και με βούλα, Ο ΜΙΣΘΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ.
Ως φαίνεται, σ’ αυτό το Κράτος, δεν κατοικούν άλλοι.
Και γιατί όλα αυτά;
Διότι υπάρχει, λέει η αθλιότητα των Σκιών, «αδήριτη εθνική ανάγκη».
Και ποια είναι αυτή η «αδήριτη ανάγκη»;
Διότι τα Ταμεία, λέει τούτη η άθλια Σκιά, φαλίρισαν!
Και γιατί φαλίρισαν;
Διότι η παρέα τούτων των αθλίων τα λεηλάτησε, διότι ήταν πεδία ληστείας της λαμογιάς, διότι ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ που πληρώνουν ανελλιπώς τις εισφορές, τους, οι άλλοι «κοινωνικοί εταίροι», διάβαζε «διαπλεκόμενοι (μεγαλο)καρχαρίες», ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ, είναι οι πιο τρανοί εισφοροδιαφυγάδες και εισφοροληστές. Εισφοροληστές, γιατί οι εισφορές ΜΟΥ δεν χάθηκαν δια μαγείας, μα έγιναν θαλασσοδάνεια σ’ αυτά τα διαπλεκόμενα κρατικο-ιδιωτικά λαμόγια. Δηλαδή, εκτός των άλλων, τα λεφτά τα δικά μου τους χρηματοδοτούσαν κιόλας! Και τι μου λέει αυτή η άθλια Σκιά; Α! τη γνωρίζω την απάντησή της, γιατί ξέρω ότι ως άθλια προέρχεται από τη μια από τις τρεις παρέες : των Διαπλεκόμενων Λαμογιών, κι αν δεν προέρχεται από εκεί προέρχεται απ’ τη παρέα των Υπηρετών των Διαπλεκόμενων Λαμογιών, κι αν δεν προέρχεται ούτε κι από κει προέρχεται απ’ τη παρέα των Ηλιθίων (ένα είδος που η Εξουσία χρησιμοποιεί ενίοτε και ως προκάλυμμα), πάντως δεν προέρχεται απ’ τη παρέα των Άλλων (που αντιμάχονται τις παραπάνω παρέες) :
«Ό,τι έγινε, έγινε!», είναι η απάντησή του, και μιας και δεν πρόκειται να πληρώσουν οι κλέφτες, θα πληρώσει το θύμα, γι΄ ακόμα μια φορά!
Όταν τα πράγματα «στρώσουν» «μετά ταύτα» ΘΑ έρθουν και οι «καλύτερες μέρες.
Και μου ζητά, τούτη η άθλια Σκιά, ΚΑΙ τη δική μου συναίνεση στη σφαγή ΜΟΥ, και μου το ζητά, διότι τέτοια αιτήματα προς το θύμα, δείχνει ότι δεν έχουν και πολιτική τσίπα, γι’ αυτό και είναι γνωστοί κι ως οι Ξετσίπωτοι.
Να συναινέσω όχι δηλαδή μονάχα στην εκ νέου κλοπή σε βάρος μου, μα και να νομιμοποιήσω μια ιδεολογία που υπηρετεί τέτοιους στόχους!
Όμως, δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό το «ό,τι έγινε, έγινε!»
Όχι!
Όχι, πριν πληρώσουν όσοι χρωστάνε, κι όσοι χρωστάνε, έχουν αρκετά.
Και πότε ήταν, είναι, θάναι, τούτο το «μετά ταύτα»;
«Σκέψου» μου λέει μια φωνή, «Σκέψου» Και σκέφτομαι ότι το «μετά ταύτα», δεν ήρθε κάποια στιγμή εδώ κι έφυγε προσωρινά, ούτε το περιμένουμε να φανεί κάπου σήμερα ή αύριο.
Το «μετά ταύτα», είναι πάντα παρόν στο κάθε σήμερα ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, μονάχα που σαν, ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΝΗΘΕΙΟ ΤΟΥ, δεν είναι ο καιρός του, είτε λουφάζει είτε συνεργάζεται με τον εχθρό του, είτε φορά μάσκα.
Το «μετά ταύτα», δεν θάρθει, είναι πάντα παρόν στο σήμερα.
Και σε ό,τι αφορά τον ιδιωτικό τομέα, όχι τον όποιο ιδιωτικό τομέα, διότι υπάρχουν κι οι πολλοί επιχειρηματίες που δεν χωράν στους εξορκισμούς μου εδώ, την αθλιότητα δεν θα την προάγω και σε «κίνητρο» μη τύχει και «θυμώσουν» εκείνοι «επενδυτές» που τους έχουμε στο παρελθόν χρυσοπληρώσει ΜΕ ΑΦΘΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ.
Τέτοιες «επιχειρήσεις» και τέτοιο πλούτο, θα μπορούσε να κάνει κι η γάτα μου, αν είχε τη θεσμική ανοχή και κάλυψη για τις ανομίες της.
Εναγείς και αλητήριοι…
Απογοητευμένος, έκανα ζάπινγκ, και να που στάθηκα τυχερός.
Ένα θαυμάσιο ντοκυμαντέρ με ΑΘΩΑ ζώα της ζούγκλας : με ηρέμησε αυτή η γαλήνια, η σοφή, η δημιουργική αγριάδα.
Θαυμάσια! μουρμούρισα, και συνέχισα το γράψιμο…
Όμως, ήδη όλες τούτες οι παρεμβολές, μου χάλασαν τον ειρμό των σκέψεών μου…
Έτσι, χωρίς να ολοκληρώσω ό,τι ήθελα και όπως το ήθελα, και όντας αδύνατο των αδυνάτων να ξαναρχίσω απ’ την αρχή τη προσπάθεια, σταματώ σε τούτο το σημείο, γνωρίζοντας ότι το άρθρο υποβιβάστηκε σε ένα απλό σχέδιο σκέψεων…
Και με το δίκαιο ίσως κάποιοι να πουν :
Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένα…
Ας είναι όμως…
Και ας παρηγορηθούμε ακούγοντας τον «δομημένο» λόγο, τα «τεκμηριωμένα» επιχειρήματα, όλων αυτών που μας σώζουν επαναληπτικώς την εποχή τούτου του Μνημονίου, και που μας προαναγγέλλουν νέες «σωτηρίες», κι ακόμα πιο «σωτήριες», ΑΡΚΕΙ οι φωνασκούντες, να πάψουν να φωνασκούν και να αντιληφθούν επιτέλους, ότι Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ…
(…για τις «ικανότητές» τους…)
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, είναι μια ολοκληρωτική ιδεολογία.
Στη περίπτωση της χώρας μας, δεν θα μπορούσε να τούτος ο ολοκληρωτισμός να είναι πιο «δημοκρατικός», πιο «ήπιος».
Απ’ την αρχή, και σταθερά από τότε, αναγόρευσε την εδώ πολιτική της, ΣΕ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ, ΣΕ ΔΟΓΜΑ!
Από τη στιγμή αυτή και μετά, κάθε ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ άποψη, είναι απλά αιρετική, «μη ρεαλιστική», κ.λπ.
Απλά, ή υιοθετεί το ΔΟΓΜΑ, ή το απορρίπτεις.
Τα «ημι-δόγματα», είναι απλά, ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ!
Έρρωσο.. και επί το νεοελληνικότερο : υγιαίνετε!
Kafeneio
«Γύρω μας επομένει αρκετή ποσότητα σκλαβιάς, σοφιστείας, πολέμου και θανάτου, ώστε το πνεύμα του πολιτισμού να μη παραιτηθεί από καμμιά από τις δυνάμεις του… Ένα απομεινάρι από φαντάσματα πλανιέται ακόμα. Εμπνεύσεις έρχονται απ’ αυτή τη μοιραία νεφέλη στους σηματοφόρους που σκέφτονται ακουμπισμένοι απαίσια. Ο πολιτισμός δεν τέλειωσε ακόμα με τους χορηγούς θεσμών, με τους.. ιδιοκτήτες λαών, και με τους νόμιμους και κληρονομικούς παραισθητικούς, που αποκαλούνται μεγαλειότητες θεία χάριτι, και που νομίζουνε πως έχουνε δικαίωμα κυριαρχίας στο ανθρώπινο γένος. Είναι ανάγκη να παρεμβάλουμε μερικά εμπόδια, να δείξουμε και θέληση απέναντι στο παρελθόν, και να δυσχεράνουμε κάπως αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα δόγματα αυτές τις χίμαιρες, που επιμένουν να υπάρχουν. Η διάνοια, η σκέψη, η επιστήμη, η αυστηρή τέχνη, η φιλοσοφία, πρέπει ν’ αγρυπνούν και να προσέχουν τις παρεξηγήσεις… Λοιπόν, ας θλίβουμε τους άρχοντες… Να αντιτάξουμε το δόγμα στο δόγμα, την αρχή στην αρχή, την ενέργεια στο πείσμα, την αλήθεια στην αγυρτεία, το όνειρο στο μέλλον, την λευτεριά στο δεσποτισμό…Μην περιμένετε ποτέ το λυτρωμό από τους δεσπότες
Βίκτωρ Ουγκώ : Φιλολογία και Φιλοσοφία, εκδ. Μαρή, Αθήνα, σελ. 135-136
Είναι η ώρα των Σκιών.
Είναι η ώρα τους Τα σύνορα της χώρας μας τα διάβηκαν χωρίς πόλεμο μα και χωρίς μάχη.
Ήρθαν τούτη τη φορά «προσκαλεσμένοι», αλλά, όχι απ’ το λαό.
Προσκλήθηκαν από ένα πολιτικό σύστημα που δήλωνε στο λαό, ΠΡΙΝ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΟΥ, ότι δεν θα τους προσκαλούσε.
Κι έπειτα, ζήτησε απ’ το λαό τη ψήφο του για να διώξει το ΞΕΝΟ άγος.
Απλά για να το υπερασπιστεί, εναντίον του «εχθρού» λαού.
Είναι εδώ, τούτη η ξένη Τρικέφαλη Σκιά, τη συμφωνημένη ΙΣΤΟΡΙΚΗ ώρα, πανέτοιμη για το πλούσιο δείπνο της : γι’ ακόμα μια φορά, θα καταβροχθίσουν οι εισβολείς λαίμαργα τα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού : τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας.
Ταυτόχρονα, θα τα εξυμνούν ενώ θα τα λοιδορούν, θα τα χλευάζουν ενώ θα τα επαινούν.
Μια τεράστια Σκιά πλανάται πάνω απ’ την Ευρώπη...
Μια τεράστια Σκιά πλανάται πάνω απ’ την Ελλάδα...
Ζούμε μια νέα ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ κατοχή.
Ένα ΝΕΟ 1941-1944.
Κατοχή σε εποχή «ειρήνης» είναι αβάσταχτη.
(«Ειρήνης», σε εισαγωγικά. Είναι απλά, πόλεμος χωρίς στρατιωτικά μέσα).
Οι ελπίδες μας και τα όνειρά μας, είναι ό,τι έχει καταχτηθεί : δηλαδή, το παν.
Όταν αυτά κατακτώνται, όλα τα άλλα, είναι διαδικαστικό ζήτημα.
Είναι αυτές οι ελπίδες, που μιλάνε σιγανά και συνωμοτικά, είναι αυτές που έχουν επικηρυχθεί, είναι αυτές που αναζητούν οι κουκουλοφόροι με τα φανερά πρόσωπα.
Η λευτεριά, δεν ήρθε ακόμα.
Μα η παρηγοριά βρίσκεται στην ιστορία, εκεί όπου και η απογοήτευση : ότι δηλαδή, καμιά κατοχή τελικά δεν νίκησε το αντάρτικο εναντίον της –μα και κανένα αντάρτικο, δεν ξεθεμελίωσε το κακό ΟΡΙΣΤΙΚΑ.
Τούτη η ξένη Τρικέφαλη Σκιά, εξαγγέλλει δια στόματος ελληνικής κυβέρνησης, που η ίδια έχει κατά καιρούς ομολογήσει ότι εκχώρησε εθνική κυριαρχία στο παραπάνω Τρικέφαλο τέρας, νέες ρυθμίσεις, νέους εκσυγχρονισμούς, νέες επανιδρύσεις, νέες αλλαγές, νέες κρίσεις του συστήματος.
Τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι αναμένουμε.
Όλα τούτα τα «νέα» δεν είναι παρά παλιοί βρικόλακες που αρνούνται να πεθάνουν.
Τίποτα διαφορετικό απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.
Οι μισθοί μας λέει κόβονται 50%, 60%, 70%, το ίδιο και οι συντάξεις : διότι, λέει, το δημόσιο χρέος δεν μπορεί πια να εξυπηρετηθεί και οι δανειστές μας δεν πρόκειται να μας δώσουν σεντς τσακιστό αν δεν φτωχύνουμε όσο αυτοί θεωρούν αρκετό για τη σωτηρία μας.
Για τούτους τους τοκογλύφους ολοένα και πληθαίνουν οι πληροφορίες για τον άθλιο ρόλο που έπαιξαν ώστε η χώρα να φτάσει στη «κρίση του χρέους».
Όμως, δεν αρκούν οι μειώσεις των μισθών.
Το Τέρας ζητά κι άλλο αίμα, κι άλλη σάρκα.
Δεν ζητά μονάχα το λίπος.
Ζητά και το ψαχνό, ακόμα και τα κόκκαλα.
Ζητά να περικοπούν «δικαιώματα» που τόσο πολύ εμποδίζουν την εγγενή αδυναμία της ελληνικής επιχειρηματικότητας να αναπτυχθεί, που τόσο πολύ εμποδίζουν την προσέλκυση των ξένων επενδύσεων.
Και το κόκκινο χαλί που στρώνεται για τη προώθησης και προσέλκυση επενδύσεων, απλά το διαβαίνουν όσοι μεταφέρουν τις επενδύσεις τους απ’ τη χώρα στο εξωτερικό και φυσικά, κανείς ξένος επενδυτής δεν θαμπώνεται απ’ το χαλί που βλέπει μπροστά του.
Τριάντα πέντε κοντά χρόνια, αυτό το ΙΔΙΟ πολιτικό σύστημα εξουσίας, του στάθηκε αδύνατο να καταλάβει τι προσελκύει και τι διώχνει επενδύσεις, εξόν κι αν δεν ήθελε να καταλάβει.
Πρέπει ο εργαζόμενος να μην έχει κανένα δικαίωμα, καμία υποχρέωση στον εαυτό του και στην οικογένειά του, διότι κι αυτά βαρίδια είναι.
Το «Πίσω στο Μεσαίωνα», ολοένα και πιο συχνά αποτελεί τον τίτλο σε δημοσιεύματα του Τύπου και εκπομπές της τηλεόρασης, ένα Τύπο, που κι αυτός ελέγχεται για το ρόλο που παίζει σε όλη αυτή την «εξυγιαντική» προσπάθεια.
Οι τιμές πάντως εξακολουθούν να παίρνουν τα προς τα πάνω –γι’ αυτές δεν υπάρχουν επιπτώσεις απ’ τη «κρίση του χρέους», ούτε επιδρούν αρνητικά στην ανταγωνιστικότητα.
Θα έπαιρναν την ανηφόρα, ακόμα κι αν έμεναν σταθερές, ακόμα κι αν μειώνονταν, όχι όμως όσο τα εισοδήματα.
Αλλ’ η εξουσία μας, το πολιτικό μας σύστημα, που βαρύνεται με τη λαϊκή καχυποψία όχι πια για την πανθομολογούμενη ανικανότητά του, μα και για ένα εξίσου άθλιο ρόλο που έπαιξε κι παίζει στην οικονομική κρίση της χώρας μας, μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι τα νέα (επαχθή) μέτρα που λήφθηκαν ήταν «επιβεβλημένα», ότι οι κερδοσκόποι (δηλαδή οι ίδιοι οι δανειστές μας!) θα παταχθούν.
Ολέ!
Οι πραγματικοί μισθοί, πήραν τα προς τα κάτω. Άλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι η λιτότητα είναι επιβεβλημένη, έχει ημερομηνία λήξης, και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται να κάνουμε υπομονή, για το δικό μας καλό.
Ολέ!
Υπομονή, όμως, διότι το κέρδος είναι ανυπόμονο. Σημειώστε, ότι σήμερα οι μισθοί και οι συντάξεις είναι πια λιγότερο απ’ όσο πριν από 50 χρόνια : τότε είχαμε δραχμές, τώρα ευρώ. Κάπου 800 δραχμές τότε οι μισθοί και κάπου 600 δραχμές οι συντάξεις, για τους πολλούς, λιγότερα σήμερα σε ευρώ. Και βέβαια, οι τιμές ΔΕΝ είναι της δεκαετίας του ’50 μα του 2012!
Ολέ!
Η διαφθορά και η διαπλοκή λέει παίρνει τα προς τα πάνω και μας βγάζει και γλώσσα –για πολλοστή φορά. Αλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι αυτό δεν θα συνεχιστεί, ότι λήφθηκαν όλα τα μέτρα και το μαχαίρι θα ξαναφτάσει για 185.987η φορά στο κόκαλο.
Ολέ!
Η εγκληματικότητα λέει πήρε τα προς τα πάνω. Αλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι θα είναι αμείλικτη η δίωξή της. Η δικτατορία του εγκλήματος θα παταχτεί, τα σπίτια μας θα πάψουν να μοιάζουν σαν φυλακές, με τις σιδεριές στα παράθυρα και τις πόρτες.
Ολέ!
Η ανεργία λέει αφού είχε πάρει τα προς τα πάνω κι ύστερα τα προς τα κάτω τώρα πια ομολογείται ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πελώριο τέρας. Αλλ’ η εξουσία μας διαβεβαιώνει, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, ότι αυτό το τέρας της ανεργίας θα παταχθεί.
Ολέ!
Όσοι αναπνέουν ακόμα, όσοι έχουν το κεφάλι τους πάνω από τα σκατά, βαφτίζονται «προνομιούχοι» και «ρετιρέ», και γίνονται η δαχτυλοδειχτούμενη και κοινωνικά καταδικαστέα «συντεχνία» από όλους εκείνους που το κεφάλι τους είναι ακόμα κάτω από τα σκατά. Τα εργασιακά δικαιώματα προς τα κάτω. Αλλ’ η εξουσία μας απορεί, για 185.987η φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, πώς δεν καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό μας.
Ολέ!
Μια φωνή φωνάζει :
Τρέλα!
Όλα είναι μια τρέλα!
Και μεγαλύτερη απ΄ όλες τις τρέλες, ότι έγινε η τρέλα αυτή μια συνήθεια, μια «πραγματικότητα», που σαν τέτοια δεν προβληματίζει πια, μα συζητούμε στα σοβαρά μαζί της.
Οι κοινωνίες φαίνεται να έχουν στραβωθεί τόσο, ώστε να έχουν απιθώσει τις τύχες τους στα χέρια αυτής της παράνοιας.
Όσοι έχουν το κεφάλι τους κάτω από τα σκατά, δεν αγωνίζονται για να το βγάλουν έξω, μα για να επαναφέρουν μέσα στα σκατά, τα κεφάλια των «προνομιούχων», όσων δηλαδή κατόρθωσαν να αναπνεύσουν λίγο, αλλά σε καμιά περίπτωση να ξεφύγουν απ’ τη βρώμα.
Κοιτώ τα μάτια όλων αυτών των βρικολάκων, των λαμογιών.
Όταν μιλούν, περισσότερο κι απ΄ το τι λένε, προσέχω τη «γλώσσα των ματιών».
Εναλλαγή από το βλέμμα της δήθεν αθωότητας στο θρασύ βλέμμα, από το βλέμμα της δήθεν έκπληξης στο βλέμμα της κουτοπονηράδας, από το βλέμμα του αθώου στο βλέμμα του ένοχου.
Όσα ψέματα πασχίζει να πει το στόμα, προδίνονται από τη αλήθεια των ματιών τους.
Τα λόγια τους μπορούν να τα ελέγξουν.
Τα μάτια όχι.
Όμως ένας ενοχλητικός θόρυβος ακούγεται καθώς γράφω τούτες τις γραμμές.
Προέρχεται από τη τηλεόραση.
Δεν ξέρω τι είχε συμβεί όλη αυτή την ώρα που ήμουν απορροφημένος με το γράψιμο τούτων των αράδων.
Πάντως, η εικόνα είναι αυτή : πέντε Σκιές, να φωνασκούν όλες μαζί· μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο, ξεχωρίζω καθώς έγραφα ξεκομμένες λέξεις και προτάσεις :
«ντροπή σας»,
«ντροπή σε σας»,
«είστε κλέφτες»,
«εμείς δεν είμαστε κλέφτες, εσείς είστε συμμορία», κ.λπ., κ.λπ.
Σκέφτηκα για λίγο, ότι εδώ και πολλά χρόνια έχω ξεχάσει ποια ακριβώς χρησιμότητα έχουν για το λαό, τούτες οι Σκιές –κύρια αυτές που έχουν χρόνια τώρα ΚΑΠΑΡΩΜΕΝΗ την εξουσία.
Βέβαια είναι πολύ χρήσιμες όταν ψήφιζαν να αυξάνονται οι αποδοχές τους και να κλαψουρίζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα πόσο δύσκολα τα φέρνουν βόλτα, (εδώ είναι αλήθεια, δεν είναι μόνο οι Σκιές της εξουσίας που κλαψούριζαν επί του θέματος μα και αντιπολιτευόμενες), είναι πολύ χρήσιμες όταν ψηφίζουν διαγραφές αμύθητων οφειλών στο δημόσιο ταμείο κάποιων πολύ λίγων, ντόπιων και ξένων, όταν ψηφίζουν υπέρ της λιτότητας των πολλών, όταν υποθάλπουν την ατιμωρησία της μεγάλης διαπλοκής, και άλλες τέτοιες «επωφελείς» ρυθμίσεις –για το λαό ρε γαμώτο!
Αλλά, η κουβέντα συνεχίζεται στο γυαλί…
Στη συζήτηση –στο δελτίο ειδήσεων, στη τηλεόραση- παρεμβαίνει ένας γνωστός άνθρωπος του πνεύματος. Καθηγητής κι αυτός, όμως, ένας από τους λίγους καθ-ΗΓΗΤΕΣ. Αυτόν τον είχαν σ’ ένα άλλο στούντιο του σταθμού. Αλλά τα όσα έλεγε, ότι δηλαδή η Ιστορία η ίδια δείχνει ότι η οικονομική ανάπτυξη πάει χέρι με χέρι με την εξανθρώπιση της θέσης των εργαζόμενων, και άλλα παρόμοια, σχεδόν κανείς δεν τον άκουγε πραγματικά. Ο παρουσιαστής – Σκιά, αλλά και οι υπόλοιπες Σκιές, τον άκουγαν με ένα συγκαταβατικό ειρωνικό μειδίαμα. Μάλιστα ο πολυπράγμων παρουσιαστής - Σκιά, υπενθύμισε στον καθ-ΗΓΗΤΗ ότι καλή η θεωρία, μα εδώ συζητάν για πρακτικά πράγματα. «Μα κι αυτά που σας είπα από τη πράξη προέρχονται και τη πράξη αφορούν», είπε ο καθ-ΗΓΗΤΗΣ. Όμως, του κάκου. Τούτες οι «πρακτικές» Σκιές, ό,τι απειλεί το καθεστώς της σήψης, το βαφτίζουν «θεωρία» : διότι ό,τι δεν βρωμά, δεν μπορεί να είναι πραγματικό, δεν μπορεί να είναι «ρεαλιστικό». Το δελτίο ειδήσεων κοντεύει στο τέλος του. Ο παρουσιαστής – Σκιά του δελτίου, ζητά από τους συνομιλητές του Σκιές, που εξακολουθούν να φωνασκούν ακαταπαύστως, χωρίς να ακούγονται, να συντομεύσουν, και δεν ξέρω πως μα άξαφνα σα ν’ άκουσα μια φωνή :
«Όλα αυτά, θα κατεβάσουν τα τανκς στους δρόμους!»
Δαγκώθηκα!
Από τότε που απείλησαν ότι μπορεί να ξαναδούμε μετά από 40 τόσα χρόνια ξανά τα τανκς στους δρόμους, τούτη τη φορά, όχι υπό τις διαταγές κολονέλων αλλά ανθρώπων που φοράνε πολιτικά ρούχα, κάτι μου λέει, πως τούτες τις κρίσιμες ώρες, κάθε λέξη που λέει η εξουσία είναι καλά υπολογισμένη.
Ακούω στη συνέχεια μια Σκιά να καλεί όσους ψάχνουν θέσεις στη «ήλιο», αν θα πάνε ενάντια στο ρεύμα ή θα είναι μαζί με το ρεύμα.
«Μαζί με το ρεύμα» σημαίνει σε απλά ελληνικά, «ναι στη θεωρία του Μονοδρόμου» που το Τρικέφαλο Τέρας έχει επιβάλλει ως νέα πολιτική θρησκεία στο τόπο.
Επικαλείται η παραπάνω Σκιά την πλειοψηφία, επικαλείται τις δημοσκοπήσεις και τις εκλογές, που με αμηχανία λέει –τούτη η πλειοψηφία- ναι και όχι μαζί, που με αμηχανία θέλουν μα και δε θέλουν, που ελπίζουν και που δεν ελπίζουν.
Τι δίλημμα!
Λοιπόν, το ρεύμα είμαστε εμείς!
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε το ρεύμα, ο Άνθρωπος που κοιτάζει Εμπρός είναι το ρεύμα!
Τούτο το «εμπρός» το καμωμένο από πλήθος πισωγυρίσματα, μα που Τελικά-Πάει-Προς-Τα-Εμπρός.
Προς τι όμως αυτή η κουβέντα περί «ρευμάτων»;
Ήθελε σώνει και καλά να πείσει ότι έπρεπε ν’ αποδεχτώ αντί προς τα Μπρος να πάω προς τα Πίσω!
Έτσι εννοεί τη πρόοδο η εκκλησία της Νέας Τάξης Πραγμάτων!
Διότι λέει, πρέπει να βγαίνω στη σύνταξη αργότερα, να παίρνω λιγότερη σύνταξη, να δουλεύω αν είναι δυνατό ως ότου πεθάνω, απ’ το πρωί ίσαμε το βράδυ και αν είναι δυνατό εφτά μέρες την εβδομάδα, διότι λέει, πρέπει ΤΑ ΒΑΡΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΟΙ ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ –το νομοθετούν κι όλας : όταν το πρόγραμμα δεν πάει καλά, ΔΥΟ ΜΟΝΑΧΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΑΥΤΟΜΑΤΑ : ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ!
Ένα φτυάρι τη κάθε φορά, και με χώμα θα καλύπτονται οι «τρύπες».
Και τούτο το «χώμα», είναι με νόμο και με βούλα, Ο ΜΙΣΘΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ.
Ως φαίνεται, σ’ αυτό το Κράτος, δεν κατοικούν άλλοι.
Και γιατί όλα αυτά;
Διότι υπάρχει, λέει η αθλιότητα των Σκιών, «αδήριτη εθνική ανάγκη».
Και ποια είναι αυτή η «αδήριτη ανάγκη»;
Διότι τα Ταμεία, λέει τούτη η άθλια Σκιά, φαλίρισαν!
Και γιατί φαλίρισαν;
Διότι η παρέα τούτων των αθλίων τα λεηλάτησε, διότι ήταν πεδία ληστείας της λαμογιάς, διότι ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ που πληρώνουν ανελλιπώς τις εισφορές, τους, οι άλλοι «κοινωνικοί εταίροι», διάβαζε «διαπλεκόμενοι (μεγαλο)καρχαρίες», ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ, είναι οι πιο τρανοί εισφοροδιαφυγάδες και εισφοροληστές. Εισφοροληστές, γιατί οι εισφορές ΜΟΥ δεν χάθηκαν δια μαγείας, μα έγιναν θαλασσοδάνεια σ’ αυτά τα διαπλεκόμενα κρατικο-ιδιωτικά λαμόγια. Δηλαδή, εκτός των άλλων, τα λεφτά τα δικά μου τους χρηματοδοτούσαν κιόλας! Και τι μου λέει αυτή η άθλια Σκιά; Α! τη γνωρίζω την απάντησή της, γιατί ξέρω ότι ως άθλια προέρχεται από τη μια από τις τρεις παρέες : των Διαπλεκόμενων Λαμογιών, κι αν δεν προέρχεται από εκεί προέρχεται απ’ τη παρέα των Υπηρετών των Διαπλεκόμενων Λαμογιών, κι αν δεν προέρχεται ούτε κι από κει προέρχεται απ’ τη παρέα των Ηλιθίων (ένα είδος που η Εξουσία χρησιμοποιεί ενίοτε και ως προκάλυμμα), πάντως δεν προέρχεται απ’ τη παρέα των Άλλων (που αντιμάχονται τις παραπάνω παρέες) :
«Ό,τι έγινε, έγινε!», είναι η απάντησή του, και μιας και δεν πρόκειται να πληρώσουν οι κλέφτες, θα πληρώσει το θύμα, γι΄ ακόμα μια φορά!
Όταν τα πράγματα «στρώσουν» «μετά ταύτα» ΘΑ έρθουν και οι «καλύτερες μέρες.
Και μου ζητά, τούτη η άθλια Σκιά, ΚΑΙ τη δική μου συναίνεση στη σφαγή ΜΟΥ, και μου το ζητά, διότι τέτοια αιτήματα προς το θύμα, δείχνει ότι δεν έχουν και πολιτική τσίπα, γι’ αυτό και είναι γνωστοί κι ως οι Ξετσίπωτοι.
Να συναινέσω όχι δηλαδή μονάχα στην εκ νέου κλοπή σε βάρος μου, μα και να νομιμοποιήσω μια ιδεολογία που υπηρετεί τέτοιους στόχους!
Όμως, δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό το «ό,τι έγινε, έγινε!»
Όχι!
Όχι, πριν πληρώσουν όσοι χρωστάνε, κι όσοι χρωστάνε, έχουν αρκετά.
Και πότε ήταν, είναι, θάναι, τούτο το «μετά ταύτα»;
«Σκέψου» μου λέει μια φωνή, «Σκέψου» Και σκέφτομαι ότι το «μετά ταύτα», δεν ήρθε κάποια στιγμή εδώ κι έφυγε προσωρινά, ούτε το περιμένουμε να φανεί κάπου σήμερα ή αύριο.
Το «μετά ταύτα», είναι πάντα παρόν στο κάθε σήμερα ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, μονάχα που σαν, ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΝΗΘΕΙΟ ΤΟΥ, δεν είναι ο καιρός του, είτε λουφάζει είτε συνεργάζεται με τον εχθρό του, είτε φορά μάσκα.
Το «μετά ταύτα», δεν θάρθει, είναι πάντα παρόν στο σήμερα.
Και σε ό,τι αφορά τον ιδιωτικό τομέα, όχι τον όποιο ιδιωτικό τομέα, διότι υπάρχουν κι οι πολλοί επιχειρηματίες που δεν χωράν στους εξορκισμούς μου εδώ, την αθλιότητα δεν θα την προάγω και σε «κίνητρο» μη τύχει και «θυμώσουν» εκείνοι «επενδυτές» που τους έχουμε στο παρελθόν χρυσοπληρώσει ΜΕ ΑΦΘΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ.
Τέτοιες «επιχειρήσεις» και τέτοιο πλούτο, θα μπορούσε να κάνει κι η γάτα μου, αν είχε τη θεσμική ανοχή και κάλυψη για τις ανομίες της.
Εναγείς και αλητήριοι…
Απογοητευμένος, έκανα ζάπινγκ, και να που στάθηκα τυχερός.
Ένα θαυμάσιο ντοκυμαντέρ με ΑΘΩΑ ζώα της ζούγκλας : με ηρέμησε αυτή η γαλήνια, η σοφή, η δημιουργική αγριάδα.
Θαυμάσια! μουρμούρισα, και συνέχισα το γράψιμο…
Όμως, ήδη όλες τούτες οι παρεμβολές, μου χάλασαν τον ειρμό των σκέψεών μου…
Έτσι, χωρίς να ολοκληρώσω ό,τι ήθελα και όπως το ήθελα, και όντας αδύνατο των αδυνάτων να ξαναρχίσω απ’ την αρχή τη προσπάθεια, σταματώ σε τούτο το σημείο, γνωρίζοντας ότι το άρθρο υποβιβάστηκε σε ένα απλό σχέδιο σκέψεων…
Και με το δίκαιο ίσως κάποιοι να πουν :
Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένα…
Ας είναι όμως…
Και ας παρηγορηθούμε ακούγοντας τον «δομημένο» λόγο, τα «τεκμηριωμένα» επιχειρήματα, όλων αυτών που μας σώζουν επαναληπτικώς την εποχή τούτου του Μνημονίου, και που μας προαναγγέλλουν νέες «σωτηρίες», κι ακόμα πιο «σωτήριες», ΑΡΚΕΙ οι φωνασκούντες, να πάψουν να φωνασκούν και να αντιληφθούν επιτέλους, ότι Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ…
(…για τις «ικανότητές» τους…)
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, είναι μια ολοκληρωτική ιδεολογία.
Στη περίπτωση της χώρας μας, δεν θα μπορούσε να τούτος ο ολοκληρωτισμός να είναι πιο «δημοκρατικός», πιο «ήπιος».
Απ’ την αρχή, και σταθερά από τότε, αναγόρευσε την εδώ πολιτική της, ΣΕ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ, ΣΕ ΔΟΓΜΑ!
Από τη στιγμή αυτή και μετά, κάθε ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ άποψη, είναι απλά αιρετική, «μη ρεαλιστική», κ.λπ.
Απλά, ή υιοθετεί το ΔΟΓΜΑ, ή το απορρίπτεις.
Τα «ημι-δόγματα», είναι απλά, ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ!
Έρρωσο.. και επί το νεοελληνικότερο : υγιαίνετε!
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ασφυξία στην ενεργειακή αγορά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
