2012-11-02 10:38:33
Γράφει η Ελένη Βασιλοπούλου
Μπρος στα "χρυσά" φίμωτρα η φωνή κάποιων γίνεται πιο ηχηρή!
Η ελευθερία της σκέψης επιδέχεται πολλές "παρακεντήσεις" και καθοδηγείται, πλέον, σύμφωνα με την πολιτική δομή του κράτους. Ο λόγος έχει περιοριστεί στις καθημερινές ανάγκες, η οξυδέρκεια πνεύματος εξασθενεί και η βούληση τείνει να γίνει απόλυτα διαχειρίσιμη.
Η μη δογματική σκέψη εκφράζεται μέσω των πράξεων αλλά και μέσω της Τέχνης. Ωστόσο, έχουμε δει πολλές φορές στην Τέχνη να θέτουν όρια και στις πράξεις φραγμούς, με αποτέλεσμα να περικόπτεται η δυνατότητα ανάπτυξης της κρίσης. Υιοθετούνται έτσι τα επιβαλλόμενα πρότυπα και χάνεται η έννοια της ελευθερίας.
Τι επιβάλλεται, όμως, και από ποιους, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης;
Μπορώ ως δημοσιογράφος να έχω δομημένη άποψη, να καταγράφω τα γεγονότα, αλλά να μη μου επιτρέπεται η ελεύθερη έκφραση;
Είναι ηθικά σωστό να απελευθερώνω κάθε συμπλεγματική σκέψη ή πρέπει εντέχνως να αποδέχομαι τη φίμωση του λόγου μου;
Θεωρείται σύνηθες φαινόμενο ο περιορισμός της ελεύθερης έκφρασης για συγκεκριμένους λόγους, εφόσον ορίζεται έτσι, από αυτόν που κάνει χρήση της εξουσίας του ή από απολυταρχικά καθεστώτα που ευνουχίζουν τους λόγιους ή από το νομικό πλαίσιο του κάθε κράτους ή από φόβο.
Πρέπει, λοιπόν, ο δημοσιογράφος, να "εκθέτει" όταν χρειάζεται ή να παραθέτει μόνο τα καλομαγειρεμένα γεγονότα; Μήπως η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να αποδεχθεί την ¨αποκάλυψη¨, ούσα συνδεδεμένη με κοινωνικά στερεότυπα και πολιτικές κατευθύνσεις;
Τότε να ακολουθήσουμε το ντετερμινισμό, που εξυπηρετεί την εκάστοτε θέληση και κατά το δοκούν να οριστεί νέα ερμηνεία για το τι εστί ελεύθερη δημοσιογραφία, ρεπορτάζ, αρθρογραφία και σύνταξη κειμένων.
Όσο κάποιοι συνάδελφοι αρέσκονται να κυκλοφορούν με "χρυσά" φίμωτρα, κάνουν τον δρόμο κάποιων άλλων πιο δύσκολο αλλά τη ¨φωνή¨ τους πιο ηχηρή…
Tromaktiko
Μπρος στα "χρυσά" φίμωτρα η φωνή κάποιων γίνεται πιο ηχηρή!
Η ελευθερία της σκέψης επιδέχεται πολλές "παρακεντήσεις" και καθοδηγείται, πλέον, σύμφωνα με την πολιτική δομή του κράτους. Ο λόγος έχει περιοριστεί στις καθημερινές ανάγκες, η οξυδέρκεια πνεύματος εξασθενεί και η βούληση τείνει να γίνει απόλυτα διαχειρίσιμη.
Η μη δογματική σκέψη εκφράζεται μέσω των πράξεων αλλά και μέσω της Τέχνης. Ωστόσο, έχουμε δει πολλές φορές στην Τέχνη να θέτουν όρια και στις πράξεις φραγμούς, με αποτέλεσμα να περικόπτεται η δυνατότητα ανάπτυξης της κρίσης. Υιοθετούνται έτσι τα επιβαλλόμενα πρότυπα και χάνεται η έννοια της ελευθερίας.
Τι επιβάλλεται, όμως, και από ποιους, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης;
Μπορώ ως δημοσιογράφος να έχω δομημένη άποψη, να καταγράφω τα γεγονότα, αλλά να μη μου επιτρέπεται η ελεύθερη έκφραση;
Είναι ηθικά σωστό να απελευθερώνω κάθε συμπλεγματική σκέψη ή πρέπει εντέχνως να αποδέχομαι τη φίμωση του λόγου μου;
Θεωρείται σύνηθες φαινόμενο ο περιορισμός της ελεύθερης έκφρασης για συγκεκριμένους λόγους, εφόσον ορίζεται έτσι, από αυτόν που κάνει χρήση της εξουσίας του ή από απολυταρχικά καθεστώτα που ευνουχίζουν τους λόγιους ή από το νομικό πλαίσιο του κάθε κράτους ή από φόβο.
Πρέπει, λοιπόν, ο δημοσιογράφος, να "εκθέτει" όταν χρειάζεται ή να παραθέτει μόνο τα καλομαγειρεμένα γεγονότα; Μήπως η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να αποδεχθεί την ¨αποκάλυψη¨, ούσα συνδεδεμένη με κοινωνικά στερεότυπα και πολιτικές κατευθύνσεις;
Τότε να ακολουθήσουμε το ντετερμινισμό, που εξυπηρετεί την εκάστοτε θέληση και κατά το δοκούν να οριστεί νέα ερμηνεία για το τι εστί ελεύθερη δημοσιογραφία, ρεπορτάζ, αρθρογραφία και σύνταξη κειμένων.
Όσο κάποιοι συνάδελφοι αρέσκονται να κυκλοφορούν με "χρυσά" φίμωτρα, κάνουν τον δρόμο κάποιων άλλων πιο δύσκολο αλλά τη ¨φωνή¨ τους πιο ηχηρή…
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βερολίνο: Σχεδόν αναπόφευκτη η νέα αναδιάρθρωση
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ελληνικές αρχαιότητες σε κινεζικά ντοκιμαντέρ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
