2012-11-04 18:30:13
Ή από έναν οικονομολόγο; Στο ίδιο καζάνι βράζουν και οι μεν και οι δε.
Εκεί που είναι σωστός ο Γάλλος τραπεζίτης της Lazard, o Ματιέ Πιγκάς, είναι στο ότι η κρίση ξεπερνά τα ελληνικά μας σύνορα. Όταν όμως έρχεται στο να μας προτείνει λύσεις, τότε ο Ματιέ παραμένει ασφυκτικά εγκιβωτισμένος μέσα στα όρια της χρηματιστικής [1].Προσωπικά, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τον ευρωπαϊκό πατριωτισμό του ελληνικού μας κόσμου ή, όπως με πάθος μας λέει ο Ματιέ: «Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι ο ευρωπαϊκός πατριωτισμός» [1]. Όντως υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα πατριωτισμού, π.χ., κατάγομαι μεν από την Μάνη και το Σούλι, αλλά είμαι και ένας Θεσσαλονικιός μπαγιάτης, όπως επίσης είμαι και ένας Έλλην, αλλά ταυτόχρονα είμαι και ένας Ευρωπαίος.
Εκεί που είναι παντελώς λάθος ο Ματιέ, είναι το ότι δεν αρθρώνει λέξη γιά τον αδυσώπητο κύκλο πληροφορικής ανάδρασης (information feedback loop), ο οποίος ξεκινά από το υπερισχύον πολιτικό σύστημα στα ευρωπαϊκά κράτη, διαπερνά τα συστήματα οικονομίας και χρηματιστικής των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία καταστρέφει ολοσχερώς, και επιστρέφει με την καταστροφική δύναμη ενός τυφώνα, γιά να καταστρέψει επίσης τους αρμούς του υπερισχύοντος πολιτικού συστήματος στα κράτη της Ευρώπης
. Πρόκειται βέβαια γιά μία καταστροφή του τύπου λωρίδας χιλίων δρεπανιών!
Πολύ σωστά, η κρίση που πράγματι ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα, βασικά προέρχεται από την αθεράπευτη ρήξη μεταξύ της πολιτικής τάξης, της χρηματιστικής και των ανθρωπίνων κοινωνιών των ευρωπαϊκών κρατών. Φαίνεται πως οι πολιτικές τάξεις των χωρών της Ευρώπης έχουν συνάψει μία στενή συμμαχία με τα χρηματιστικά της συστήματα, εναντίον όλων ημών των Ευρωπαίων.
Το γενικό φαινόμενο τούτο δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό στην πατρίδα μας την Ελλάδα. Στην Ελλάδα όμως, επίσης πρέπει να προσθέσουμε, στο σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, και την ουσιαστικά ανύπαρκτη πλέον δημόσια διοίκηση, όπως επίσης και το σαθρό δικανικό της σύστημα.
Η απαρχή δηλαδή του καταστροφικού κύκλου ανάδρασης στην Ελλάδα, δεν περιορίζεται στο σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, αλλά επίσης πηγάζει από τα συστήματα της δημοσίας διοικήσεως, όπως και εκείνο του δημοσίου δικαίου (δικαιικού ή δικανικού). Οι θεωρητικές βέβαια βάσεις του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ήδη από τα χρόνια της παλινόρθωσης της μοναρχίας στην γηραιά μας ήπειρο, γερά πατούν στο έργο του Αλέξη ντε Τοκβίλ (Alexis-Charles-Henri Clérel de Tocqueville): «De la Démocratie en Amérique» (1835-1840) [“Η δημοκρατία στην Αμερική”, μτφρ.: Μπάμπης Λυκούδης, εισ.: Γιώργος Μανιάτης, εκδόσεις Στοχαστής].
Όσο γιά τις θεωρητικές βάσεις της ουσιαστικά ανύπαρκτης δημόσιας διοίκησης και του ‘συνταγματικά’ (sic!) αποδυναμομένου δημοσίου δικαίου στην Ελλάδα—‘ανύπαρκτης’ όσον αφορά το κοινό συμφέρον της συλλογικότητος του ελληνικού μας λαού—πηγές δεν έχω καταφέρει να βρω πουθενά. Ίσως τελικά η καταστροφή του τύπου λωρίδας χιλίων δρεπανιών των δύο τούτων συστημάτων στην Ελλάδα να είναι… αθεωρητική!
Καθώς λοιπόν αρχίζουν να τρίζουν οι αρμοί του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας στην Ελλάδα, μάλλον είναι φυσιολογικό ο ελληνικός μας κόσμος να αρχίσει να συνδέει την χρηματιστική και οικονομική κρίση στην Ελλάδα (αίτιο) με το σαθρό πολιτικό σύστημα της χώρας (αιτιατό). Αυτόν το τελεολογικό σύνδεσμο του αδυσώπητου κύκλου πληροφορικής ανάδρασης είναι σχετικά εύκολο να τον νοιώσει κανείς, απλά και μόνον βλέποντας τον πανικό της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα.
Είναι πολύ πιό δύσκολο όμως, το να νοιώσει κανείς εκείνον τον άλλον τελεολογικό σύνδεσμο, που θέλει το σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, μαζύ με την δημόσια διοίκηση και το σαθρό δικανικό της σύστημα, να είναι τα πρωτογενή αίτια της οικονομικής και χρηματιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Στο ψηλάφισμα πάντως τούτου ακριβώς του συνδετικού κρίκου μέσα στον αδυσώπητο κύκλο ανάδρασης, μάλλον εκεί ακριβώς κρύβεται η πραγματική λύση, η πραγματική δηλαδή συστημική μόχλευση που απαιτείται γιά την επαναλειτουργία της ευρωπαϊκής χώρας που κάποτε ήταν η πατρίδα Ελλάδα.
Νίκος Γεωργαντζάς
[1] «Η κρίση είναι ευρωπαϊκή, όχι ελληνική», λέει Γάλλος τραπεζίτης της Lazard
Πηγή
logioshermes
Εκεί που είναι σωστός ο Γάλλος τραπεζίτης της Lazard, o Ματιέ Πιγκάς, είναι στο ότι η κρίση ξεπερνά τα ελληνικά μας σύνορα. Όταν όμως έρχεται στο να μας προτείνει λύσεις, τότε ο Ματιέ παραμένει ασφυκτικά εγκιβωτισμένος μέσα στα όρια της χρηματιστικής [1].Προσωπικά, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τον ευρωπαϊκό πατριωτισμό του ελληνικού μας κόσμου ή, όπως με πάθος μας λέει ο Ματιέ: «Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι ο ευρωπαϊκός πατριωτισμός» [1]. Όντως υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα πατριωτισμού, π.χ., κατάγομαι μεν από την Μάνη και το Σούλι, αλλά είμαι και ένας Θεσσαλονικιός μπαγιάτης, όπως επίσης είμαι και ένας Έλλην, αλλά ταυτόχρονα είμαι και ένας Ευρωπαίος.
Εκεί που είναι παντελώς λάθος ο Ματιέ, είναι το ότι δεν αρθρώνει λέξη γιά τον αδυσώπητο κύκλο πληροφορικής ανάδρασης (information feedback loop), ο οποίος ξεκινά από το υπερισχύον πολιτικό σύστημα στα ευρωπαϊκά κράτη, διαπερνά τα συστήματα οικονομίας και χρηματιστικής των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία καταστρέφει ολοσχερώς, και επιστρέφει με την καταστροφική δύναμη ενός τυφώνα, γιά να καταστρέψει επίσης τους αρμούς του υπερισχύοντος πολιτικού συστήματος στα κράτη της Ευρώπης
Πολύ σωστά, η κρίση που πράγματι ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα, βασικά προέρχεται από την αθεράπευτη ρήξη μεταξύ της πολιτικής τάξης, της χρηματιστικής και των ανθρωπίνων κοινωνιών των ευρωπαϊκών κρατών. Φαίνεται πως οι πολιτικές τάξεις των χωρών της Ευρώπης έχουν συνάψει μία στενή συμμαχία με τα χρηματιστικά της συστήματα, εναντίον όλων ημών των Ευρωπαίων.
Το γενικό φαινόμενο τούτο δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό στην πατρίδα μας την Ελλάδα. Στην Ελλάδα όμως, επίσης πρέπει να προσθέσουμε, στο σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, και την ουσιαστικά ανύπαρκτη πλέον δημόσια διοίκηση, όπως επίσης και το σαθρό δικανικό της σύστημα.
Η απαρχή δηλαδή του καταστροφικού κύκλου ανάδρασης στην Ελλάδα, δεν περιορίζεται στο σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, αλλά επίσης πηγάζει από τα συστήματα της δημοσίας διοικήσεως, όπως και εκείνο του δημοσίου δικαίου (δικαιικού ή δικανικού). Οι θεωρητικές βέβαια βάσεις του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ήδη από τα χρόνια της παλινόρθωσης της μοναρχίας στην γηραιά μας ήπειρο, γερά πατούν στο έργο του Αλέξη ντε Τοκβίλ (Alexis-Charles-Henri Clérel de Tocqueville): «De la Démocratie en Amérique» (1835-1840) [“Η δημοκρατία στην Αμερική”, μτφρ.: Μπάμπης Λυκούδης, εισ.: Γιώργος Μανιάτης, εκδόσεις Στοχαστής].
Όσο γιά τις θεωρητικές βάσεις της ουσιαστικά ανύπαρκτης δημόσιας διοίκησης και του ‘συνταγματικά’ (sic!) αποδυναμομένου δημοσίου δικαίου στην Ελλάδα—‘ανύπαρκτης’ όσον αφορά το κοινό συμφέρον της συλλογικότητος του ελληνικού μας λαού—πηγές δεν έχω καταφέρει να βρω πουθενά. Ίσως τελικά η καταστροφή του τύπου λωρίδας χιλίων δρεπανιών των δύο τούτων συστημάτων στην Ελλάδα να είναι… αθεωρητική!
Καθώς λοιπόν αρχίζουν να τρίζουν οι αρμοί του σαθρού πολιτικού συστήματος της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας στην Ελλάδα, μάλλον είναι φυσιολογικό ο ελληνικός μας κόσμος να αρχίσει να συνδέει την χρηματιστική και οικονομική κρίση στην Ελλάδα (αίτιο) με το σαθρό πολιτικό σύστημα της χώρας (αιτιατό). Αυτόν το τελεολογικό σύνδεσμο του αδυσώπητου κύκλου πληροφορικής ανάδρασης είναι σχετικά εύκολο να τον νοιώσει κανείς, απλά και μόνον βλέποντας τον πανικό της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα.
Είναι πολύ πιό δύσκολο όμως, το να νοιώσει κανείς εκείνον τον άλλον τελεολογικό σύνδεσμο, που θέλει το σαθρό πολιτικό σύστημα της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, μαζύ με την δημόσια διοίκηση και το σαθρό δικανικό της σύστημα, να είναι τα πρωτογενή αίτια της οικονομικής και χρηματιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Στο ψηλάφισμα πάντως τούτου ακριβώς του συνδετικού κρίκου μέσα στον αδυσώπητο κύκλο ανάδρασης, μάλλον εκεί ακριβώς κρύβεται η πραγματική λύση, η πραγματική δηλαδή συστημική μόχλευση που απαιτείται γιά την επαναλειτουργία της ευρωπαϊκής χώρας που κάποτε ήταν η πατρίδα Ελλάδα.
Νίκος Γεωργαντζάς
[1] «Η κρίση είναι ευρωπαϊκή, όχι ελληνική», λέει Γάλλος τραπεζίτης της Lazard
Πηγή
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΕΙΤΕ: Θα βάζατε στοίχημα τι είναι;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
