2012-11-05 09:25:39
Σκηνή από τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη,
Παίζει στις «Ψευδαισθήσεις» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, συν-σκηνοθετεί το «Μια γιορτή στου Νουριάν» στη νεανική και παιδική σκηνή του Πορεία μαζί με τον Βασίλι Κουκαλάνι και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο 38χρονος Παντελής Δεντάκης, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός υποδυόμενος έναν ληστή τράπεζας σε τηλεοπτική διαφήμιση, μιλάει για τις αγωνίες του και για το πώς τις κάνει τελικά θέατρο. Παραδέχεται πάντως ότι τη φράση «όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι» δεν μπορεί να την πει για τίποτε.
Σκηνοθετώ Από βαθιά προσωπική ανάγκη. Ο «Βυσσινόκηπος» είναι ένα έργο που σκεφτόμουν εδώ και χρόνια και μου άρεσε πολύ. Μαζί με τον «Αμλετ» είναι ίσως τα μοναδικά έργα με τα οποία ήθελα και θέλω να ασχοληθώ, στον δε «Αμλετ» σκέφτομαι κυρίως τον ρόλο, αν και φοβάμαι ότι δεν θα τον παίξω ποτέ. Ωστόσο μετέφερα συνεχώς για αργότερα την επιθυμία μου να ανεβάσω τον «Βυσσινόκηπο» συνδυάζοντάς τον με μια μεγαλύτερη ωριμότητα. Τελικά το κάνω τώρα επειδή ένιωσα ότι η γενιά μου πρέπει να μιλήσει και όχι για να καταθέσω τη σκηνοθετική μου άποψη.
Βρέθηκα πέρυσι...
Σε μια πολύ άσχημη κατάσταση, κυρίως με όλα όσα ζούμε όσο και προσωπικά. Ενιωσα αμήχανος, όπως όλοι μας, αλλά και ακυρωμένος. Ενιωσα ότι δεν μπορούμε να λέμε πια τίποτε ούτε στην παρέα. Ετσι γύρισα σπίτι μου για να σκεφθώ τι θα κάνω. Και τότε αποφάσισα να καταπιαστώ με τον «Βυσσινόκηπο» και μέσα από αυτόν να μιλήσω για την Ελλάδα σήμερα. Η οπτική μου δεν ξέρω πόσο «έγκυρη» είναι σε σχέση με ό,τι είχε στο μυαλό του ο Τσέχοφ, αλλά κανένας δεν το ξέρει αυτό.
Αντιμετωπίζω το έργο...
Με βασικά συστατικά το πικρό και το γελοίο. Οι ήρωες έχουν ακραίους ψυχισμούς. Διαθέτουν μεγαλείο και μικρότητα, είναι ευτυχισμένοι και απελπισμένοι μαζί - η κατάρα του ανθρώπινου γένους. Διαβάζοντας το κείμενο και κοιτώντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι γράφτηκε σε παρόμοιες εποχές, χωρίς να ξέρω αν εμείς θα φθάσουμε στην επανάσταση και τι επανάσταση θα είναι αυτή. Βρισκόμαστε όμως σε εποχές των άκρων, σε εποχές που μιλάμε ακόμη και για εμφύλιο. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους απόλυτα διεφθαρμένους, που έχουν απολέσει κάθε ήθος (όχι με τη θρησκευτική έννοια) και άλλους που σε κάνουν να ελπίζεις, που τους νιώθεις σαν την οικογένειά σου. Τις προάλλες στην πορεία πρόσεχα ένα σύνθημα που ουσιαστικά έλεγε ότι φθάσαμε στο τέλμα και ήρθε τώρα η ώρα να ζήσουμε. Σαν να περιμένουμε το τέλος - τα υπόλοιπα είναι ψέματα και ενέσεις για να αντέξουμε.
Τελειώνει...
Μια πραγματικότητα και αρχίζει μια καινούργια. Δεν ξέρω αν θα είμαστε ίδιοι ξανά ούτε ως άνθρωποι ούτε ως σύστημα ούτε ως Ελλάδα. Ζούμε μια ακραία κατάσταση, γι' αυτό και κάποιοι από εμάς δεν θα είναι εδώ, είτε θα έχουν μεταναστεύσει είτε θα έχουν εξοντωθεί.
Αντιδρώ...
Οσο μπορώ. Κινητοποιούμαι, συμμετέχω στα κοινά και σε όσους αγώνες πιστεύω. Με την τέχνη μου μιλάω για πράγματα που με αφορούν και αφορούν την κοινωνία. Από την άλλη, έχω και εγώ τον καναπέ μου, τη βολή μου και συνειδητοποιώ ότι διαφορετικά με αφορά η κρίση όταν έχω δουλειά και διαφορετικά θα με αφορά αν δεν θα έχω.
Ζω...
Από τη δουλειά μου αλλά είμαι μόνος μου. Εχω τη δυνατότητα λοιπόν να ζω καλά και να μη στερούμαι ούτε τα ταξίδια, τα οποία αγαπώ ιδιαίτερα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω οικογένεια.
Τρόμαξα...
Την πρώτη φορά που κάποιος με αναγνώρισε δημοσίως από τη διαφήμιση. Ημουν σε έναν φούρνο και έφυγα προτού αγοράσω το ψωμί. Ενιωσα άσχημα αλλά τελικά το ξεπέρασα. Η συμμετοχή μου προέκυψε από ένα κάστινγκ. Φυσικά και είχα ενδοιασμούς, αλλά επηρεάστηκα θετικά από τους συναδέλφους μου που είχαν κάνει διαφήμιση πριν από μένα. Εκείνη την εποχή είχε μόλις βγει ο «ομορφάντρας» με τον Μανώλη Μαυρομματάκη. Εψαχνα άλλοθι για να ενδώσω, το σκεφτόμουν, ρωτούσα, γιατί η ιδεολογία μου δεν μου το επέτρεπε. Το δέλεαρ ήταν τα λεφτά. Τελικά και η μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα που κέρδισα ήταν κάτι το θετικό.
Θεωρώ...
Οτι ο ρατσισμός είναι το πιο ακραίο σύμπτωμα της κρίσης.
Μαγειρεύω...
Είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Αλλωστε οι πρώτες μου σπουδές ήταν στις Τουριστικές Επιχειρήσεις, γιατί ήθελα να γίνω μάγειρας. Τελικά δεν τις τελείωσα, αλλά εξακολουθώ να μαγειρεύω. Κυρίως ελληνική κουζίνα, αλλά και τις διεθνείς. Η μαγειρική με ηρεμεί πολύ, ενώ προσθέτει μια ρομαντική νότα στα πριβέ δείπνα. Λειτουργεί άλλωστε στους δύσκολους καιρούς μας και ως εναλλακτική δουλειά. Πέρυσι, που είχα σκεφθεί να μεταναστεύσω και πήγα στο Λονδίνο με σκοπό να κάνω ένα μεταπτυχιακό σκηνοθεσίας, βρήκα δουλειά ως μάγειρας. Τελικά δεν έμεινα. Γύρισα.
Πετάω...
Αυτό είναι το χόμπι μου, μαζί με το τένις. Κάνω αιωροπτερισμό πέφτοντας από το βουνό. Σαν τα πουλιά. Το αίσθημα του να πετάς είναι ό,τι πιο κορυφαίο έχω νιώσει, μαζί με κάποιες στιγμές πάνω στη σκηνή και κάποιες στιγμές στον έρωτα. Ο φόβος φυσικά και υπάρχει. Είναι κάτι το απόλυτο.
πότε & πού:
«Ο βυσσινόκηπος» του Αντον Τσέχοφ. Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης. Παίζουν οι: Μάκης Παπαδημητρίου, Μαρία Γεωργιάδου, Δημήτρης Πασσάς, Μιχάλης Οικονόμου κ.ά. Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Πρεμιέρα στις 5/11, στις 21.15. Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.15.
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
Παίζει στις «Ψευδαισθήσεις» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, συν-σκηνοθετεί το «Μια γιορτή στου Νουριάν» στη νεανική και παιδική σκηνή του Πορεία μαζί με τον Βασίλι Κουκαλάνι και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο 38χρονος Παντελής Δεντάκης, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός υποδυόμενος έναν ληστή τράπεζας σε τηλεοπτική διαφήμιση, μιλάει για τις αγωνίες του και για το πώς τις κάνει τελικά θέατρο. Παραδέχεται πάντως ότι τη φράση «όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι» δεν μπορεί να την πει για τίποτε.
Σκηνοθετώ Από βαθιά προσωπική ανάγκη. Ο «Βυσσινόκηπος» είναι ένα έργο που σκεφτόμουν εδώ και χρόνια και μου άρεσε πολύ. Μαζί με τον «Αμλετ» είναι ίσως τα μοναδικά έργα με τα οποία ήθελα και θέλω να ασχοληθώ, στον δε «Αμλετ» σκέφτομαι κυρίως τον ρόλο, αν και φοβάμαι ότι δεν θα τον παίξω ποτέ. Ωστόσο μετέφερα συνεχώς για αργότερα την επιθυμία μου να ανεβάσω τον «Βυσσινόκηπο» συνδυάζοντάς τον με μια μεγαλύτερη ωριμότητα. Τελικά το κάνω τώρα επειδή ένιωσα ότι η γενιά μου πρέπει να μιλήσει και όχι για να καταθέσω τη σκηνοθετική μου άποψη.
Βρέθηκα πέρυσι...
Σε μια πολύ άσχημη κατάσταση, κυρίως με όλα όσα ζούμε όσο και προσωπικά. Ενιωσα αμήχανος, όπως όλοι μας, αλλά και ακυρωμένος. Ενιωσα ότι δεν μπορούμε να λέμε πια τίποτε ούτε στην παρέα. Ετσι γύρισα σπίτι μου για να σκεφθώ τι θα κάνω. Και τότε αποφάσισα να καταπιαστώ με τον «Βυσσινόκηπο» και μέσα από αυτόν να μιλήσω για την Ελλάδα σήμερα. Η οπτική μου δεν ξέρω πόσο «έγκυρη» είναι σε σχέση με ό,τι είχε στο μυαλό του ο Τσέχοφ, αλλά κανένας δεν το ξέρει αυτό.
Αντιμετωπίζω το έργο...
Με βασικά συστατικά το πικρό και το γελοίο. Οι ήρωες έχουν ακραίους ψυχισμούς. Διαθέτουν μεγαλείο και μικρότητα, είναι ευτυχισμένοι και απελπισμένοι μαζί - η κατάρα του ανθρώπινου γένους. Διαβάζοντας το κείμενο και κοιτώντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι γράφτηκε σε παρόμοιες εποχές, χωρίς να ξέρω αν εμείς θα φθάσουμε στην επανάσταση και τι επανάσταση θα είναι αυτή. Βρισκόμαστε όμως σε εποχές των άκρων, σε εποχές που μιλάμε ακόμη και για εμφύλιο. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους απόλυτα διεφθαρμένους, που έχουν απολέσει κάθε ήθος (όχι με τη θρησκευτική έννοια) και άλλους που σε κάνουν να ελπίζεις, που τους νιώθεις σαν την οικογένειά σου. Τις προάλλες στην πορεία πρόσεχα ένα σύνθημα που ουσιαστικά έλεγε ότι φθάσαμε στο τέλμα και ήρθε τώρα η ώρα να ζήσουμε. Σαν να περιμένουμε το τέλος - τα υπόλοιπα είναι ψέματα και ενέσεις για να αντέξουμε.
Τελειώνει...
Μια πραγματικότητα και αρχίζει μια καινούργια. Δεν ξέρω αν θα είμαστε ίδιοι ξανά ούτε ως άνθρωποι ούτε ως σύστημα ούτε ως Ελλάδα. Ζούμε μια ακραία κατάσταση, γι' αυτό και κάποιοι από εμάς δεν θα είναι εδώ, είτε θα έχουν μεταναστεύσει είτε θα έχουν εξοντωθεί.
Αντιδρώ...
Οσο μπορώ. Κινητοποιούμαι, συμμετέχω στα κοινά και σε όσους αγώνες πιστεύω. Με την τέχνη μου μιλάω για πράγματα που με αφορούν και αφορούν την κοινωνία. Από την άλλη, έχω και εγώ τον καναπέ μου, τη βολή μου και συνειδητοποιώ ότι διαφορετικά με αφορά η κρίση όταν έχω δουλειά και διαφορετικά θα με αφορά αν δεν θα έχω.
Ζω...
Από τη δουλειά μου αλλά είμαι μόνος μου. Εχω τη δυνατότητα λοιπόν να ζω καλά και να μη στερούμαι ούτε τα ταξίδια, τα οποία αγαπώ ιδιαίτερα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω οικογένεια.
Τρόμαξα...
Την πρώτη φορά που κάποιος με αναγνώρισε δημοσίως από τη διαφήμιση. Ημουν σε έναν φούρνο και έφυγα προτού αγοράσω το ψωμί. Ενιωσα άσχημα αλλά τελικά το ξεπέρασα. Η συμμετοχή μου προέκυψε από ένα κάστινγκ. Φυσικά και είχα ενδοιασμούς, αλλά επηρεάστηκα θετικά από τους συναδέλφους μου που είχαν κάνει διαφήμιση πριν από μένα. Εκείνη την εποχή είχε μόλις βγει ο «ομορφάντρας» με τον Μανώλη Μαυρομματάκη. Εψαχνα άλλοθι για να ενδώσω, το σκεφτόμουν, ρωτούσα, γιατί η ιδεολογία μου δεν μου το επέτρεπε. Το δέλεαρ ήταν τα λεφτά. Τελικά και η μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα που κέρδισα ήταν κάτι το θετικό.
Θεωρώ...
Οτι ο ρατσισμός είναι το πιο ακραίο σύμπτωμα της κρίσης.
Μαγειρεύω...
Είναι κάτι που αγαπώ πολύ. Αλλωστε οι πρώτες μου σπουδές ήταν στις Τουριστικές Επιχειρήσεις, γιατί ήθελα να γίνω μάγειρας. Τελικά δεν τις τελείωσα, αλλά εξακολουθώ να μαγειρεύω. Κυρίως ελληνική κουζίνα, αλλά και τις διεθνείς. Η μαγειρική με ηρεμεί πολύ, ενώ προσθέτει μια ρομαντική νότα στα πριβέ δείπνα. Λειτουργεί άλλωστε στους δύσκολους καιρούς μας και ως εναλλακτική δουλειά. Πέρυσι, που είχα σκεφθεί να μεταναστεύσω και πήγα στο Λονδίνο με σκοπό να κάνω ένα μεταπτυχιακό σκηνοθεσίας, βρήκα δουλειά ως μάγειρας. Τελικά δεν έμεινα. Γύρισα.
Πετάω...
Αυτό είναι το χόμπι μου, μαζί με το τένις. Κάνω αιωροπτερισμό πέφτοντας από το βουνό. Σαν τα πουλιά. Το αίσθημα του να πετάς είναι ό,τι πιο κορυφαίο έχω νιώσει, μαζί με κάποιες στιγμές πάνω στη σκηνή και κάποιες στιγμές στον έρωτα. Ο φόβος φυσικά και υπάρχει. Είναι κάτι το απόλυτο.
πότε & πού:
«Ο βυσσινόκηπος» του Αντον Τσέχοφ. Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης. Παίζουν οι: Μάκης Παπαδημητρίου, Μαρία Γεωργιάδου, Δημήτρης Πασσάς, Μιχάλης Οικονόμου κ.ά. Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Πρεμιέρα στις 5/11, στις 21.15. Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.15.
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Το λαθρεμπόριο στα καύσιμα και οι αποκαλύψεις του Τάσου Τέλλογλου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΗΤΤΗΤΟΣ Ο ΚΑΡΟΛ ΜΕ ΤΑ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
