ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Ιστορίες της Σελήνης..... Ακολουθείστε με στον κόσμο της φαντασίας και .. όχι μόνο... :)

"Χαμμένος Θεός"

 Κεφάλαιο 1 (συνέχεια)

 Νιώθω ότι είμαι ξαπλωμένος κάπου σκληρά και υγρά… Ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το απόλυτο σκοτάδι. Αφήνω λίγο χρόνο στα μάτια μου να συνηθίσουν και αυτά δεν αργούν να υπακούσουν. Ανασηκώνομαι και αρχίζω να παρατηρώ πού βρίσκομαι. Ο χώρος γύρω μου μοιάζει με κελί φυλακής. Το δωμάτιο από τσιμέντο είναι πολύ μικρό. Ίσα ίσα που χωράω ξαπλωμένος στο ύψος και αν σηκωθώ όρθιος , το κεφάλι μου οριακά δεν ακουμπάει το ταβάνι. Παράθυρα δεν υπάρχουν, παρά μόνο ένα μικρό, σφραγισμένο πάνω στη σιδερένια πόρτα. Έχει πολύ υγρασία, γι’ αυτό και το τσιμεντένιο πάτωμα μου φάνηκε υγρό. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Παρατήρησα ότι ένα μέρος του πατώματος δεν ήταν καλυμμένο με τσιμέντο. Υπήρχε χώμα. Μία λωρίδα γης που έφτανε μέχρι και τη σιδερένια πόρτα.Όσο περνούσε η ώρα, μπορούσα να διακρίνω ακόμα περισσότερα πράγματα. Το βλέμμα μου λοιπόν, τράβηξε κάτι περίεργο. Ένα πορτοκαλί ρυάκι ξεκινούσε απ’ τη σιδερένια πόρτα και κυλούσε μέσα απ’ το χώμα μέχρι την άκρη του κελιού μου. Κυλούσε ασταμάτητα και έμοιαζε να φωσφορίζει.Διψούσα και πεινούσα σαν τρελός. Οι πληγές μου δεν είχαν επουλωθεί καθόλου και πονούσαν πολύ αλλά η πείνα και η δίψα μου αυτή τη στιγμή υπερνικούσαν κάθε πόνο. Ήλπιζα ότι κάποιος θα ξεκλείδωνε την πόρτα από στιγμή σε στιγμή και θα μου έδινε φαγητό όπως κάνουν σε όλους τους φυλακισμένους. Οι ώρες όμως περνούσαν και κανένας δεν εμφανιζόταν..Δεν άντεχα άλλο… Δεν ήξερα τι να κάνω… Μία τρελή ιδέα μου πέρασε απ’ το μυαλό. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τιθασεύσω τη δίψα μου. Και ο μόνος τρόπος ήταν το πορτοκαλί ρυάκι. Δεν ήξερα τι ήταν. Μπορεί να ήταν δηλητήριο. Αλλά έπρεπε να ρισκάρω. Στην κατάσταση που ήμουν , ακόμα και δηλητήριο να ήταν… τουλάχιστον θα με γλίτωνε απ’ αυτό το μαρτύριο… Αν δεν ήταν όμως, θα γλίτωνα την αφυδάτωση κ έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Έτσι λοιπόν, δεν έχασα χρόνο. Όρμησα στο πορτοκαλί ρυάκι και με τις χούφτες μου άρχισα να ρουφάω το παχύρευστο υγρό με λαιμαργία. Ήταν δροσερό και γλυκό. Ήπια μέχρι που δεν μπορούσα άλλο. Μέχρι που φούσκωσα τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα σκάσω.Απομακρύνθηκα και κάθισα στη γωνία του κελιού μου με την πλάτη στον τοίχο… Σκέψεις κατέκλεισαν το μυαλό μου και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, με πήρε ο ύπνος…Δεν ξέρω πόσες ώρες είχαν περάσει… μπορεί και μέρες.. δεν θυμάμαι… Το μόνο που θυμάμαι είναι πως ξύπνησα άλλες δύο φορές και πεινούσα πολύ. Το μόνο που έκανα ήταν να πίνω το πορτοκαλί υγρό και να ξαναπέφτω σε λήθαργο. Ένιωθα το σώμα μου άκαμπτο και πιασμένο απ’ τον ύπνο, αλλά οι πληγές μου δεν πονούσαν πια. Το βλέμμα μου σκάναρε το σώμα μου και αυτό που αντίκρισα με σόκαρε. Δεν υπήρχε καμία πληγή! Ούτε καν σημάδι! Ήταν σα να μην είχα χτυπήσει ποτέ μου! Άρχισα ν’ αγγίζομαι. Πίστευα ότι το δέρμα μου θα είχε την υφή ή έστω την αίσθηση της επούλωσης, αλλά τίποτα… Σαν να ήταν όνειρο… Μόνο που δεν ήταν, γιατί βρισκόμουν φυλακισμένος ακόμα σ’ αυτό το κελί, χωρίς να ξέρω πού και γιατί.Ένας βαρύς ήχος ακούστηκε και η πόρτα άνοιξε απότομα. Τρόμαξα στιγμιαία και μαζεύτηκα στη γωνιά μου. Φοβήθηκα ότι κάτι θα γινόταν. Όλα άλλωστε ήταν τόσο περίεργα… Αφού περίμενα λίγα λεπτά να δω αν θα γίνει κάτι, χωρίς όμως αποτέλεσμα, σηκώθηκα αργά και άρχισα να πλησιάζω τη σιδερένια, ανοιχτή πλέον πόρτα του κελιού. Με αργά βήματα, πάτησα στο κατώφλι και σιγά, έβγαλα το κεφάλι μου έξω να δω τι υπήρχε. Αυτό που αντίκρισα ήταν ένας χαμηλά φωτισμένος διάδρομος. Μία λάμπα στο τέλος του ήταν χαλασμένη φαίνεται, με αποτέλεσμα να αναβοσβήνει και να τρεμοπαίζει ασταμάτητα. Σ’ αυτόν τον διάδρομο υπήρχαν και άλλες πόρτες, πολλές πόρτες ίδιες με αυτήν του κελιού μου. Και ήταν όλες εξίσου ανοιχτές. Μέτρησα δέκα τέτοιες πόρτες. Δεν άργησαν μέσα από τις εννέα απ’ αυτές να ξεπροβάλλουν και άλλα κεφάλια. Ήταν οι ίδιες μορφές που είχα αντικρίσει έξω στην κοιλάδα. Τερατόμορφοι, άλλοι σαν ζώα, άλλοι σαν εξωγήινοι… όλοι όμως φαίνονταν εξίσου προβληματισμένοι με μένα. Στεκόμασταν όλοι μπροστά απ’ τα κελιά μας και κοιταζόμασταν αμίλητοι, όταν ακούστηκε μία στεντόρεια φωνή.«Ακολουθείστε με στο προαύλιο» ήταν το μόνο που είπε.Κοιτάζαμε όλοι αριστερά και δεξιά αναζητώντας τον ομιλούντα, χωρίς όμως να εμφανίζεται πουθενά. Και τότε ένιωσα πάλι την ίδια δύναμη που είχα νιώσει να με παρασύρει και όταν ήμουν στο σπίτι. Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα έβλεπα πού πήγαινα και δεν με πετούσε στο πουθενά με τρομακτική ταχύτητα. Απλά την ένιωθα σα χέρι πίσω απ’ την πλάτη μου να με καθοδηγεί. Και απ’ ότι κατάλαβα μάλλον κάτι αντίστοιχο πρέπει να ένιωθαν και οι υπόλοιποι που βρίσκονταν μαζί μου στο διάδρομο γιατί και εκείνοι άρχισαν να ακολουθούν τα βήματά μου.Περνούσαμε μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους με ελάχιστο φως, ανεβήκαμε σκάλες, διασχίσαμε αίθουσες αγνώστου χρήσης και τελικά βγήκαμε από μία μεγάλη σιδερένια πόρτα σε έναν εξωτερικό χώρο. Τα μάτια μου που τόσο καιρό είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι, δυσκολεύτηκαν τώρα να προσαρμοστούν στο δυνατό φως του ήλιου… ή μάλλον των ήλιων. Αλλά όταν κατάφερα να δω ξανά, το θέαμα που αντίκρισα ήταν απερίγραπτο.Βρισκόμασταν σε ένα τεράστιο προαύλιο. Το τοπίο ίδιο με εκείνο που αντίκρισα την πρώτη μέρα που βρέθηκα εδώ. Μπροστά μου απλωνόταν μία απέραντη, κατακόκκινη, χωμάτινη κοιλάδα. Το μάτι μου δεν μπορούσε να δει το τέλος αυτής της κοιλάδας. Γύρω απ’ αυτήν, στο βάθος, υπήρχαν βουνά. Επιβλητικά βουνά που την πλαισίωναν, καταπράσινα απ’ τα πυκνά δέντρα και φυτά που τα κάλυπταν. Η αντίθεση ήταν τεράστια. Απ’ τη μία η κατακόκκινη κοιλάδα, ξερή και απέραντη και απ’ την άλλη τα «βλοσυρά» βουνά, πνιγμένα στη βλάστηση. Στο βάθος, πέρα μακριά κάτι γυάλιζε κάτω απ’ το φως του ενός ήλιου..Στεκόμαστε εκεί, μπροστά στην κεντρική πύλη αποσβολωμένοι, κοιτώντας αυτόν τον άγνωστο κόσμο. Εντυπωσιασμένοι απ’ όλα και ελαφρώς φοβισμένοι για το άγνωστο , άθελά μας έχουμε βρεθεί συσπειρωμένοι σ’ έναν νοητό κύκλο. Τότε εμφανίζεται μπροστά μας μία επιβλητική μορφή. Ένα θεόρατο, δίποδο πλάσμα, με τεράστιο σώμα, φαρδιές πλάτες και μπράτσα τόσο γυμνασμένα που έμοιαζαν εξωπραγματικά. Είναι γεμάτος με ένα σκούρο καφέ τρίχωμα, ακόμα και στο πρόσωπο, και η μορφή του, τα κέρατα που έχει στο κεφάλι, μία υποτυπώδης μουσούδα που περιβάλλει το στόμα του… παραπέμπουν σε ταύρο. Αλλά στέκεται στα δύο δυνατά του πόδια. Φοράει ένα είδος πανοπλίας, χάλκινης, που καλύπτει ένα μέρος του στέρνου του και ένα δερμάτινο ύφασμα τυλιγμένο γύρω από τους μηρούς του, καλύπτοντας τα επίμαχα. Η πανοπλία του αστράφτει στο φως των ήλιων τυφλώνοντάς μας ενώ τα βαθειά, μαύρα μάτια του μας έχουν καθηλώσει όλους. Άρχισε να μιλάει και τότε όλοι μας καταλάβαμε ότι ήταν η δική του φωνή πριν στα κελιά…- Αυτή τη στιγμή είμαι σίγουρος ότι νιώθετε πολύ μπερδεμένοι, αλλά μόλις ολοκληρώσω αυτά που έχω να σας πω, όλα θα σας είναι ξεκάθαρα. Ακούστε με λοιπόν προσεκτικά. Βρίσκεστε στον πλανήτη των Θεών. Όλοι σας γνωρίζετε την έννοια «Θεός» , όμως εδώ πέρα θα μάθετε ότι δεν έχει καμία σχέση με όσα γνωρίζατε μέχρι τώρα. Οι κόσμοι σας έχουν δημιουργηθεί από 20 Θεούς. Οι 10 είναι καλοί Θεοί και οι άλλοι 10 αντιπροσωπεύουν το κακό. Αυτό συμβαίνει για να υπάρχει μία ισορροπία, γιατί όπως ξέρετε, χωρίς το κακό δεν μπορεί να υπάρξει το καλό και αντίστροφα. Ανάλογες θεωρίες έχουν αναπτύξει πολλοί σοφοί άνθρωποι στους κόσμους όλων σας. Έτσι λοιπόν, καθένας από αυτούς τους Θεούς δημιούργησε και από έναν κόσμο. Στη συνέχεια, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτόν εδώ τον άδειο πλανήτη και παρακολουθούσαν την πρόοδο των δημιουργημάτων τους. Εγώ ονομάζομαι Τόρους και είμαι ο ανώτερος αρχηγός εδώ και ο διαμεσολαβητής των καλών Θεών. Οι Θεοί του κακού έχουν αντίστοιχα έναν δικό τους ανώτερο αρχηγό και διαμεσολαβητή που ονομάζεται Πανθέρας.» είπε και μία έκφραση αηδίας διαγράφηκε στο πρόσωπό του.- Όλα κυλούσαν ομαλά και ήσυχα σε όλους τους κόσμους και στον πλανήτη των Θεών, μέχρι πριν λίγο καιρό. Τότε που ο Πανθέρας αποφάσισε πως δεν του έφτανε ότι είχε, δεν του έφταναν οι τιμές και οι ανέσεις που απολάμβανε, αλλά ήθελε κι άλλο. Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να στραφεί εναντίον όλων. Μάζεψε λοιπόν έναν τεράστιο στρατό και προετοιμάζεται για να εισβάλλει στους κόσμους και να επικρατήσει το χάος. Στο σημείο αυτό πρέπει να σας πω και κάτι ακόμα. Οι κόσμοι σας δεν είναι ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλον. Επικοινωνούν με έναν ενδιάμεσο κόσμο. Η Πύλη όπως τον ονομάζουμε. Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει μία κεντρική πύλη που σφραγίζει 20 μικρότερες, καθεμία απ’ τις οποίες οδηγεί στον αντίστοιχο πλανήτη απ’ τους 20 που έχουν δημιουργήσει οι Θεοί. Εκεί ετοιμάζεται ο Πανθέρας να προωθήσει το στρατό του και να καταστρέψει με την κυριαρχία του όλους τους κόσμους. Οι Θεοί όσο και αν έχουν εκνευριστεί με όλο αυτό, δεν μπορούν να επέμβουν λόγω ενός ανώτερου κώδικα που τους υποχρεώνει. Του Κώδικα των Πραγμάτων που δεν τους επιτρέπει να πάρουν μέρος σε μία τέτοιου είδους μάχη. Ο Πανθέρας το γνωρίζει αυτό και εκεί βασίζει την σιγουριά του για νίκη. Εσείς οι 10 επιλεγήκατε για να σώσετε τους πλανήτες σας. Ένας από κάθε πλανήτη που έχουν δημιουργήσει οι 10 καλοί Θεοί. Η επιλογή έγινε με αυστηρά κριτήρια. Αποδειχτήκατε οι καταλληλότεροι γι’ αυτόν τον ιερό σκοπό. Θα εκπαιδευτείτε σκληρά και την ημέρα της μεγάλης μάχης θα είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε τις δυνάμεις του Πανθέρα! Θα σώσετε τους κόσμους σας και θα γίνεται ήρωες!Όση ώρα μιλούσε, όλοι μας κοιτούσαμε αποσβολωμένοι. Κανένας μας δεν μιλούσε την ίδια γλώσσα, αλλά όλοι τον καταλαβαίναμε. Τα συναισθήματα που ένιωθε περνούσαν μέσα από τα λόγια του και σε μας και στο τέλος, όσο παράλογα και αν ήταν όλα αυτά, κανένας δεν τον αμφισβήτησε! Μας φάνταζαν όλα τόσο λογικά. Νιώθαμε ήδη ήρωες! Νιώθαμε πως συμμετείχαμε σε κάτι πολύ σημαντικό! Πέρα από εμάς!- Ως αντάλλαγμα για την προσπάθειά σας, οι Θεοί αποφάσισαν να σας χαρίσουν κάτι. Θα ψάξουν μέσα σας, βαθειά μέσα στο μυαλό και στην ψυχή σας και θα βρουν το μεγαλύτερό σας «θέλω», θα βρουν αυτό το κάτι που είναι τόσο σημαντικό για εσάς… Που το αγαπάτε πιο πολύ απ’ οτιδήποτε… Και θα το δημιουργήσουν για εσάς. Αυτό δεν θα γίνει τώρα. Οι Θεοί θα αποφασίσουν πότε θα σας το εμφανίσουν… Και τώρα, το μόνο που μένει είναι ο Ιερός Όρκος… Με αυτόν, δεσμεύεστε πως αν όλα πάνε καλά και επιστρέψετε στους κόσμους σας, δεν θα μπορείτε να πείτε τίποτα για όλα αυτά, σε κανέναν…- Ορκίζεστε να κάνετε τα πάντα για να υπηρετήσετε τους κόσμους σας?! Για να σωθούν άπειρες αθώες ψυχές?! Για να αποτρέψετε ένα ζοφερό μέλλον για τους κόσμους σας?! Ορκίζεστε να κάνετε τα πάντα για να ηττηθεί ο Πανθέρας?1 Να προετοιμαστείτε να αντιμετωπίσετε ό,τι βρεθεί στο δρόμο σας?! Ορκίζεστε?!- ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ!!! Αναφωνήσαμε όλοι με μία φωνή.Ο όρκος ήχησε τόσο δυνατά και βροντερά που κάθε άλλος ήχος έπαψε να ακούγεται…Μία χρυσή λωρίδα φωτός πέρασε απ’ όλους μας. Έμοιαζε με χιλιάδες μικρομόρια που ταξίδευαν στον αέρα και περνούσαν μέσα και μπροστά απ’ όλους μας. Ήταν η ένδειξη πως ο όρκος επισφραγίστηκε.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ ... http://thefullmoonstories.blogspot.com/