2012-11-09 14:14:10
By editorial
Ψηφίζοντας για μία ακόμη τετραετία λιτότητας, το ελληνικό κοινοβούλιο έκανε ένα ακόμη βήμα στον επώδυνο δρόμο που η ευρωζώνη υπόσχεται ότι οδηγεί στη σωτηρία. Για τους πολίτες της Ελλάδας, όμως, κάθε κίνηση φαίνεται ότι απομακρύνει ακόμη περισσότερο τον στόχο, αφού με κάθε αναθεώρηση του προγράμματος λιτότητας προστίθεται νέο βάρος. Εν τω μεταξύ, εξαντλείται η υπομονή των επίσημων πιστωτών της χώρας.
Το μικρότερο κόμμα που μετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, η Δημοκρατική Αριστερά, δεν ψήφισε το τελευταίο πακέτο μέτρων. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πάντως κατάφερε να το περάσει, αλλά με τόσο ισχνή πλειοψηφία που κανένας πλέον δεν είναι βέβαιος ότι το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί. Η στήριξη προς αυτό είναι αδύναμη στην αίθουσα του κοινοβουλίου και ανύπαρκτη στους δρόμους της Αθήνας. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει βυθιστεί στη φτώχεια, γεγονός επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή της χώρας.
Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να αποφύγει τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Χωρίς τα έκτακτα δάνεια από την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Αθήνα θα έπρεπε να μειώσει ακόμη πιο άγρια τα ελλείμματά της. Το παλιό σύστημα, όπου οι λίγοι μυημένοι ζούσαν από το λίπος της αναποτελεσματικότητας και των χρεών που επιβάλλονταν σε τρίτους, δημιουργούσε ψευδαίσθηση πλούτου, που μοιραία θα είχε κακό τέλος. Έτσι, όμως, η πολιτική διαχείριση των οικονομικών αναγκών γίνεται ακόμη πιο σημαντική.
Η ελληνική πολιτική τάξη έχει αποτύχει παταγωδώς να πείσει το ευρύτερο κοινό για την ανάγκη των επώδυνων μέτρων που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση της χώρας. Χωρίς αυτά τα βήματα, ο ελληνικός λαός -παρά τη φιλοδοξία του να ζήσει σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα- θα εξοριστεί σε βαλκανική απομόνωση.
Κάθε μεταρρύθμιση παρουσιάζεται ως πράξη αυτομαστίγωσης, που επιβάλλεται από τους χρηματοδότες της Ευρώπης. Κανένα κόμμα δεν έχει δώσει στους Έλληνες ένα πιθανό όραμα για το πώς μπορεί να μοιάζει μία βελτιωμένη κοινωνία. Όπως δείχνει σήμερα το παράδειγμα των χωρών της Βαλτικής κι όπως επίσης έδειξαν η Φινλανδία και η Σουηδία στη δεκαετία του 1990, οι ριζικές αλλαγές δεν προϋποθέτουν κατ’ ανάγκη πολιτική παραίτηση.
Είναι ακόμη εφικτό να διασωθεί η διαδικασία: εάν η Αθήνα περάσει τον προϋπολογισμό την Κυριακή και η ευρωζώνη εγκρίνει μείωση των επιτοκίων δανεισμού και την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Αυτό θα επιτρέψει την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Έτσι τουλάχιστον δεν θα πέσει και το αλάτι της πιστωτικής κρίσης στην πληγή της λιτότητας.
Τον επόμενο χρόνο, η Αθήνα θα πρέπει να καταγράψει πρωτογενές πλεόνασμα. Στο άμεσο μέλλον, η αναβολή οποιασδήποτε προγραμματισμένης εξυπηρέτησης χρέους θα πρέπει νααναγκάσει τους πολιτικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Κι αυτή είναι να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό ένα μέλλον όπου θα ζουν με όσα βγάζουν και να μην προσποιούνται ότι τους υπερασπίζονται ενάντια στους άκαρδους ξένους.
ΠΗΓΗ: euro2day.gr
FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
WWW.euro2day.gr
Ψηφίζοντας για μία ακόμη τετραετία λιτότητας, το ελληνικό κοινοβούλιο έκανε ένα ακόμη βήμα στον επώδυνο δρόμο που η ευρωζώνη υπόσχεται ότι οδηγεί στη σωτηρία. Για τους πολίτες της Ελλάδας, όμως, κάθε κίνηση φαίνεται ότι απομακρύνει ακόμη περισσότερο τον στόχο, αφού με κάθε αναθεώρηση του προγράμματος λιτότητας προστίθεται νέο βάρος. Εν τω μεταξύ, εξαντλείται η υπομονή των επίσημων πιστωτών της χώρας.
Το μικρότερο κόμμα που μετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, η Δημοκρατική Αριστερά, δεν ψήφισε το τελευταίο πακέτο μέτρων. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πάντως κατάφερε να το περάσει, αλλά με τόσο ισχνή πλειοψηφία που κανένας πλέον δεν είναι βέβαιος ότι το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί. Η στήριξη προς αυτό είναι αδύναμη στην αίθουσα του κοινοβουλίου και ανύπαρκτη στους δρόμους της Αθήνας. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει βυθιστεί στη φτώχεια, γεγονός επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή της χώρας.
Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να αποφύγει τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Χωρίς τα έκτακτα δάνεια από την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Αθήνα θα έπρεπε να μειώσει ακόμη πιο άγρια τα ελλείμματά της. Το παλιό σύστημα, όπου οι λίγοι μυημένοι ζούσαν από το λίπος της αναποτελεσματικότητας και των χρεών που επιβάλλονταν σε τρίτους, δημιουργούσε ψευδαίσθηση πλούτου, που μοιραία θα είχε κακό τέλος. Έτσι, όμως, η πολιτική διαχείριση των οικονομικών αναγκών γίνεται ακόμη πιο σημαντική.
Η ελληνική πολιτική τάξη έχει αποτύχει παταγωδώς να πείσει το ευρύτερο κοινό για την ανάγκη των επώδυνων μέτρων που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση της χώρας. Χωρίς αυτά τα βήματα, ο ελληνικός λαός -παρά τη φιλοδοξία του να ζήσει σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα- θα εξοριστεί σε βαλκανική απομόνωση.
Κάθε μεταρρύθμιση παρουσιάζεται ως πράξη αυτομαστίγωσης, που επιβάλλεται από τους χρηματοδότες της Ευρώπης. Κανένα κόμμα δεν έχει δώσει στους Έλληνες ένα πιθανό όραμα για το πώς μπορεί να μοιάζει μία βελτιωμένη κοινωνία. Όπως δείχνει σήμερα το παράδειγμα των χωρών της Βαλτικής κι όπως επίσης έδειξαν η Φινλανδία και η Σουηδία στη δεκαετία του 1990, οι ριζικές αλλαγές δεν προϋποθέτουν κατ’ ανάγκη πολιτική παραίτηση.
Είναι ακόμη εφικτό να διασωθεί η διαδικασία: εάν η Αθήνα περάσει τον προϋπολογισμό την Κυριακή και η ευρωζώνη εγκρίνει μείωση των επιτοκίων δανεισμού και την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Αυτό θα επιτρέψει την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Έτσι τουλάχιστον δεν θα πέσει και το αλάτι της πιστωτικής κρίσης στην πληγή της λιτότητας.
Τον επόμενο χρόνο, η Αθήνα θα πρέπει να καταγράψει πρωτογενές πλεόνασμα. Στο άμεσο μέλλον, η αναβολή οποιασδήποτε προγραμματισμένης εξυπηρέτησης χρέους θα πρέπει νααναγκάσει τους πολιτικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Κι αυτή είναι να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό ένα μέλλον όπου θα ζουν με όσα βγάζουν και να μην προσποιούνται ότι τους υπερασπίζονται ενάντια στους άκαρδους ξένους.
ΠΗΓΗ: euro2day.gr
FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
WWW.euro2day.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
