2012-11-09 15:26:06
Ηλίας Σταμπολιάδης*
1) Πώς φτάσαμε έως εδώ
Η Ελλάδα καταρρέει και είναι πλέον φανεροί αλλά και πανθομολογούμενοι οι λόγοι της κατάρρευσης που μπορούν να ενταχθούν σε δύο κατηγορίες, τους εσωτερικούς και τους διεθνείς. Στους πρώτους περιλαμβάνονται η διαφθορά, ο αμοραλισμός και ο ατομικισμός με συνέπεια την διάλυση του διοικητικού μηχανισμού, τον εξευτελισμό της δικαιοσύνης, την απώλεια της παραγωγικής ικανότητας και την αδυναμία επιβίωσης κάθε δημιουργικής προσπάθειας .
Ο άμετρος καταναλωτισμός, οι απερίσκεπτες (λόγω ψηφοθηρίας) δαπάνες του δημοσίου, η φοροδιαφυγή, οι ζημιές του τραπεζικού συστήματος και, τελευταία, η αδυναμία έκδοσης εθνικού νομίσματος, οδήγησαν τις κυβερνήσεις σε ακριβό εξωτερικό δανεισμό, λόγω της ανικανότητάς τους να λύσουν τα δημοσιονομικά προβλήματα και να αναστρέψουν την συνεχή αποβιομηχανοποίηση της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά
. Τώρα τα χρέη έχουν υπερβεί ακόμη και τη δυνατότητα δανεισμού, με αποτέλεσμα, να εκποιείται η χώρα για την αποπληρωμή των δανείων, να θεσπίζονται νόμοι μείωσης των μισθών και των συντάξεων, με ταυτόχρονη στέρηση των κοινωνικών παροχών υγείας, παιδείας, και το χρέος να μεταβιβάζεται στις επόμενες γενεές, πράγμα ιστορικά πρωτόγνωρο. Στους διεθνείς λόγους κατάρρευσης περιλαμβάνεται η διεθνής κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Για χώρες σαν την Ελλάδα και ειδικά γι' αυτήν, θα πρέπει να περιληφθεί η συνωμοτικά δρομολογημένη παγκοσμιοποίηση που στόχο έχει την κατάλυση των εθνικών κρατών και την επιβολή μίας παγκόσμιας αγοράς με ελεύθερη διακίνηση αγαθών, κεφαλαίων, αλλά και εργατικών χειρών. Σε ένα τέτοιο σύστημα, οι λαοί πλέον δεν θα ελέγχουν τη διακυβέρνηση, η οποία θα ανατεθεί στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ο καταστροφέας της πατρίδας μας Γ.Α. Παπανδρέου είχε δηλώσει στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ότι χρειαζόμαστε άμεσα μία παγκόσμια διακυβέρνηση και ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την πατρίδα, αλλά όχι όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Τότε κανείς τους δεν τόλμησε να τον επιπλήξει. Το ίδιο έχει ομολογήσει και ο εκποιητής της δημόσιας περιουσίας Κωστής Χατζηδάκης, που δήλωσε ότι η παγκοσμιοποίηση έχει ήδη αρχίσει και τίποτε δεν μπορεί να την σταματήσει, προσφέροντας άλλοθι στον εαυτό του για την αντεθνική διαχείριση της περιουσίας του λαού. Η στέρηση της ικανότητας έκδοσης ιδίου νομίσματος από το εθνικό κράτος, το καθιστά υποχείριο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του εξωτερικού και της Ε.Κ.Τ από όπου τελικά αναγκάζεται να αγοράζει χρήμα έναντι τόκου, αντί να το τυπώνει το ίδιο το κράτος. Μπορεί η έκδοση νέου χρήματος να προκαλούσε μία εξωτερική υποτίμηση που θα την μοιράζονταν πλούσιοι και φτωχοί, αλλά θα είχε σαν αντιστάθμισμα την τόνωση των εξαγωγών και της παραγωγικής δραστηριότητας. Σήμερα οι δανειστές επιβάλλουν μία εσωτερική υποτίμηση, που την πληρώνουν μόνο οι μισθωτοί, και καταλήγει στην ύφεση και στη φτώχεια, ενώ μας λένε να είμαστε υπερήφανοι που έχουμε ένα ισχυρό νόμισμα - τρομάρα μας. Αυτό όμως που συνιστά το αποκορύφωμα της απάτης εις βάρος του λαού είναι ότι το χρήμα του δανείζεται δεν αντιπροσωπεύει αξίες που εισάγονται στη χώρα για την τόνωση της παραγωγικότητάς της, αλλά επιστρέφει στους δανειστές για την αποπληρωμή παλαιοτέρων δανείων. Το χρέος, αν και δεν αντιπροσωπεύει εμπράγματες αξίες, αλλά συνιστά λογιστικές εγγραφές στα βιβλία των δανειστών, τελικά αποπληρώνεται με περιουσιακά στοιχεία του κράτους και των πολιτών. Επί πλέον, οι δανειστές απαιτούν και την θεσμοθέτηση ενός εργασιακού πλαισίου που να εγγυάται στους επίδοξους αγοραστές των εθνικών περιουσιακών στοιχείων τη δυνατότητα απασχόλησης φτηνών εργατικών χειρών. Για να εξασφαλίσουν δε την προσφορά εργασίας υπό τους νέους εξευτελιστικούς όρους, εισάγουν εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες που αποδέχονται τέτοιους όρους, όρους που στο εξής θα αποτελούν τη μόνη δυνατότητα και για τους ίδιους τους Έλληνες, εάν δε θέλουν να ξενιτευτούν. Με τον τρόπο αυτό, η παγκοσμιοποίηση επιτυγχάνει και τον αρχικό της στόχο, δηλαδή το μηδενισμό των εθνικών κρατών. Στο θέμα της λαθρομετανάστευσης η παγκοσμιοποίηση έχει δύο ακόμη εσωτερικούς συμμάχους, την αριστερά και την πλειοψηφία της διοίκησης της Εκκλησίας. Η αριστερά, κατά παράβαση τόσο των λόγων όσο και των έργων του θεωρητικού του κομμουνισμού Karl Marx, ενθαρρύνει τους προλετάριους ενός ξένου κράτους να έρχονται και να ανταγωνίζονται τους προλετάριους της ίδιας μας της χώρας, παρερμηνεύοντας τη ρήση του Karl Marx που είπε ‘Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε’ και προφανώς εννοούσε να συνεργαστούν ο καθένας από τη μεριά του και όχι να ανταγωνίζονται. Όσον αφορά την πλειοψηφία της Εκκλησίας, δημιουργεί σύγχυση μεταξύ της αγάπης προς τον πλησίον και της φυσικής άμυνας για την επιβίωση ενάντια σε μία σχεδιασμένη εισβολή αόπλων και εξουθενωμένων ανθρώπων. Αυτοί, αν και αθώοι, αφενός μεν διεκδικούν χώρο για να αναπτυχθούν, εις βάρος πάντα των γηγενών, αφετέρου δε αλλοιώνουν την πολιτιστική και εθνική συνείδηση του λαού μας, δημιουργώντας μειονότητες που λόγω του αριθμού τους και των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων δεν αφομοιώνονται και αύριο θα εγείρουν πολιτικά, θρησκευτικά και εθνικά δικαιώματα σε έναν τόπο που έχει διατηρηθεί με το αίμα του Ελληνισμού. Εάν οι πλειοψηφούντες ιεράρχες κόπτονται για την αγάπη προς τον πλησίον, ας μη την περιορίζουν μόνο σε αυτούς που αποτελούν άμεσο κίνδυνο για τον τόπο αλλά, σαν σύγχρονοι Απόστολοι, ας μεταβούν στις χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών και εκεί, εάν τολμούν, να κηρύξουν και να οργανώσουν τα δισεκατομμύρια των εν ανάγκαις και περιστάσεσι όντων. Δυστυχώς για τον τόπο μας, δεν υπάρχει σήμερα πολιτική παράταξη που να εκφράζει όλες αυτές τις ανησυχίες του λαού και να προτείνει τις σωστές λύσεις για τα πολιτικά, οικονομικά και εθνικά θέματα. Επιπλέον, ο λαός δεν έχει την αληθινή πληροφόρηση για να ξέρει τι θέλει, δεν έχει την οργάνωση, αλλά ούτε το ήθος και την απαιτούμενη συνοχή για να αντισταθεί και να αποτρέψει την επερχόμενη υποδούλωσή του, που την περιμένει μοιρολατρικά. Τον έχουν φέρει μπροστά στο ψευτοδίλημμα, ‘ευρωπαϊκός παράδεισος ή εθνική μιζέρια’ και του έχουν φορέσει τη θηλιά στο λαιμό που λέγεται ευρώ. Αποκαλούν μάλιστα ‘συμμορία της δραχμής’ όσους τολμούν να μιλήσουν για εθνικό νόμισμα και διαγραφή του επαχθούς χρέους. Με οργανωμένο τρόπο και ψυχολογικούς εκβιασμούς προκαλούν σύγχυση και ταυτίζουν το όραμα μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης, που δεν νοείται χωρίς την Ελλάδα, με το υπάρχον κερδοσκοπικό σύστημα νομισματικής ένωσης, δηλαδή την ευρωζώνη. Δεν είναι τυχαίο το ότι χώρες εθνικά και πολιτικά ανεξάρτητες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σουηδία, είναι μεν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όχι και της ευρωζώνης. Τουναντίον, εμείς ακολουθούμε εθελόδουλα τις υποδείξεις των δανειστών και όσων επιβουλεύονται την εθνική μας ανεξαρτησία.
2) Γιατί οι υπαίτιοι δεν μπορούν
Πού να ελπίζει πια αυτός ο λαός; Η Ν.Δ., από φιλελεύθερο αλλά και παραδοσιακά εθνικό κόμμα, κατάντησε να πρωτοστατεί στην παράδοση της χώρας, συνεπικουρούμενη από το ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τον αριστερό, διεθνιστικό "συνωστισμό" της ΔΗΜ.ΑΡ. Όλοι αυτοί διεκδικούν τον ρόλο των ευρωπαϊστών και ως νέοι αρχοντοχωριάτες δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά της πολιτικά ενωμένης ομοσπονδιακής Ευρώπης από τον λάκκο των λεόντων της ευρωζώνης. Από τη μεριά του ο ΣΎ.ΡΙΖ.Α., παρά την αντιμνημονιακή του ρητορική, είναι γερά πιασμένος στην παγίδα της ευρωζώνης και του ευρώ, θυμίζοντας τον Αντρέα και τα λαϊκίστικα συνθήματα ‘ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’. Πέραν από αυτό, η μεταναστευτική του πολιτική πολύ απέχει του να εγγυηθεί μία εθνική παλιγγενεσία. Το ΚΚΕ συγχέει και αυτό την Ευρωπαϊκή ένωση με την ευρωζώνη, μόνο που σε αντίθεση με τους άλλους ζητά την έξοδο και από τα δύο. Όσον αφορά την εθνική πολιτική του κόμματος, αυτή έχει ήδη αποδειχθεί ιστορικά ότι έπεται του διεθνιστικού χαρακτήρα του που στο θέμα αυτό συμπλέει με τη νέα τάξη. Αυτόν τον διεθνισμό τον έχουν κληρονομήσει όλα τα άλλα θυγατρικά αριστερά κόμματα που ήρθε ο χρόνος να διαδεχθούν την πολιτική τους μητέρα. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες διεκδικούν ανεπιτυχώς να υποκαταστήσουν τη Ν.Δ. στο ιδεολογικοπολιτικό γίγνεσθαι και παρά τον αντιμνημονιακό τους χαρακτήρα έχουν πιαστεί και αυτοί στην παγίδα της ευρωζώνης, φοβούμενοι να αντισταθούν στην ευρολαγνεία με την οποία τα ΜΜΕ και το σύστημα έχουν εμποτίσει τον πάσχοντα από πολιτιστική υστέρηση ελληνικό λαό. Τέλος, να μιλήσουμε και για τη Χρυσή Αυγή που σε αυτήν έχουν βρει καταφύγιο οι πολίτες που υποφέρουν από την απουσία και την αδυναμία του κράτους να εγγυηθεί την προσωπική τους ασφάλεια και τη διαφύλαξη της περιουσίας τους. Έχουν διατυπώσει αρχές οικονομικής και εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά οι μέθοδοι διεκδίκησης που υιοθετούν κάθε άλλο παρά τους κατατάσσει στα ελεύθερα, δημοκρατικά κόμματα. Βεβαίως, αυτή τη στιγμή παίζουν και το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, διότι στηλιτεύοντας τη φασιστική Χ. Α. το σύστημα βρίσκει άλλοθι για να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα δικά του εγκλήματα ενάντια στο έθνος μας. Αυτό και μόνο γεννά την υποψία για το ποιος ευνοείται τελικά από τη δράση της Χ.Α. Ίσως είναι σκόπιμο να μιλήσουμε και για τους μικρούς, σχεδόν άγνωστους πολιτικούς σχηματισμούς που από μόνοι τους ή και σε ετερόκλητες, αλλά καλοπροαίρετες συνεργασίες διεκδίκησαν και προσπάθησαν να εκφράσουν όλο αυτό το πλήθος των διαμαρτυρομένων και μη εκπροσωπούμενων Ελλήνων, πολλοί από τους οποίους απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Η μελέτη αυτής της συστημικά ασήμαντης, αλλά πολιτικά ενδιαφέρουσας μειοψηφίας δείχνει, όχι μόνο την αδυναμία του συστήματος να καλλιεργήσει και να αναδείξει νέες πολιτικές ιδέες, αλλά κυρίως τη φροντίδα και τη μεθόδευση στο να τις εξαφανίσει από την επικαιρότητα. Ασχέτως αυτού, το τελικό αποτέλεσμα θα πρέπει να πείσει όλους ότι αυτή η πολυδιάσπαση δεν ωφελεί κανέναν, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται αποσπώντας δύναμη από τον πολιτικό φορέα που θα μπορούσε να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος.
3) Εμείς τι κάνουμε;
Στο μεταξύ, η όλη κατάσταση επιδεινώνεται, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εξαθλιώνεται, τα νέα μέτρα είναι πέρα από δυσβάστακτα. Χρέος και έλλειμμα γιγαντώνονται καθώς κάθε νέο δάνειο τα προσαυξάνει, ενώ ούτε μια δεκάρα απ΄αυτά τα «δισ» δεν πηγαίνει στην πραγματική οικονομία. Όλα παρακρατούνται από τους δανειστές για την εξόφληση των προηγουμένων δανείων. Ειλικρινής μέχρι κυνισμού η Frankfurter Algemeine σημείωνε με νόημα «μετά από κάθε περικοπή ακολουθεί νέα περικοπή» και πρόσθετε «Οι Έλληνες βρίσκονται ενώπιον μιας ιστορικής απόφασης. Πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να φτωχύνουν σε ευρώ ή σε δραχμές»! Είναι ολοφάνερο ότι πια δεν πάει άλλο. Μπροστά σε όλα αυτά τα προβλήματα το ερώτημα παραμένει. Πώς θα μπορέσει ο ελληνικός λαός να αντισταθεί σε έναν αδιόρατο εχθρό που ενεργεί μέσω των δικών μας ανθρώπων που είτε από ωφελιμιστική σκοπιμότητα είτε από άγνοια αναδείξαμε στην εξουσία; Υπάρχουν δύο εκδοχές και η τελική επιλογή εξαρτάται από τη στάση ενός ανθρώπου, του Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίου Καρόλου Παπούλια, ο οποίος πρέπει να αποδείξει εμπράκτως ότι η αντιστασιακή αγωνιστικότητα κατά των εχθρών της πατρίδας μας που έτρεφε στα δέκα του χρόνια συνεχίζει να φλέγει μέσα του, εμπλουτισμένη με την εμπειρία του για τις μεθόδους του εχθρού και δεν έσβησε από τη φροντίδα του αιώνος τούτου. Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να απονομιμοποιηθούν και να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια του τόπου, αφενός μεν για να μη δεσμεύεται ο λαός από τις αποφάσεις τους, αφετέρου δε διότι η κάθαρση συνιστά προϋπόθεση για τον τερματισμό μιας τραγωδίας. Η χώρα πρέπει να παύσει να είναι χώρα της ατιμωρησίας και του ακαταδίωκτου των κάθε λογής ενόχων. 3.α) Ομαλή εξέλιξη Ο επιχώριος και ο Μείζων Ελληνισμός διαθέτουν ευτυχώς ικανούς, τίμιους και σοφούς συνέλληνες πέραν κομμάτων και παρατάξεων, πέραν της δεξιάς, της αριστεράς και των κάθε είδους εξαρτήσεων από συμφέροντα. Όσο λειτουργεί ακόμη το κράτος μας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να συγκροτήσει μια ολιγομελή εξωπολιτική Κυβέρνηση των αρίστων. Αυτή η Κυβέρνηση εξάμηνης διάρκειας θα λάβει εκ των πραγμάτων ψήφο εμπιστοσύνης από την απερχόμενη Βουλή και θα πάρει γενναίες αποφάσεις, παρακάμπτοντας το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, θα ετοιμάσει νέο Σύνταγμα και θα προκηρύξει σε έξι μήνες εκλογές με απλή αναλογική. Η απλή αναλογική είναι στοιχειώδης προϋπόθεση εξυγίανσης του κοινοβουλευτικού βίου και υπέρβασης του κομματοκρατικού και πελατειακού συστήματος που χρόνια τώρα ταλανίζει τη χώρα. Οι νέοι άρχοντες θα αναλάβουν τη διαχείριση της χώρας σύμφωνα με τις αρχές της ελευθερίας, της ισονομίας, της εθνικής συνοχής και της προσωπικής ευθύνης θέτοντας την πολιτεία υπεράνω οιουδήποτε οικονομικού οργανισμού ντόπιου ή ξένου τον οποίο θα κρίνουν και θα ελέγχουν με βάση τη δικαιοσύνη, τη βιωσιμότητα και την ευημερία του έθνους.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί την ανάδειξη νέων αρχόντων με αξιοκρατικά κριτήρια και θα πρέπει να ευρεθεί άλλος τρόπος για την ανάδειξή τους. Καλούνται όλοι οι Έλληνες πατριώτες να συνεργαστούν, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων, αλλά με κριτήριο την αγάπη για την πατρίδα, να επιλέγουν με την ψήφο τους ανθρώπους με σύνεση, αλλά και γνώση, ώστε να αναλάβουν την ευθύνη διαχείρισης του τόπου σύμφωνα με τις ηθικές αρχές που αναφέρθηκαν. Σήμερα τέτοιοι άνθρωποι είτε αποφεύγουν να αναμιχθούν με την πολιτική είτε εντέχνως παραγκωνίζονται από το ίδιο το σύστημα, για το οποίο αποτελούν κίνδυνο. Εδώ φαίνεται η αδυναμία από την κατάργηση των κοινοτήτων και των γεροντικών συμβουλίων, τα οποία διέσωσαν τον ελληνισμό ανά τους αιώνες, τότε που όλοι οι πολίτες κάθε κοινότητας ήταν γνωστοί μεταξύ τους και οι άριστοι διακρίνονταν από τους υπολοίπους. Στο θέμα αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει και η Εκκλησία με την αναβίωση του θεσμού των κοινοτικών ή ενοριακών συμβουλίων.
3.β) Λαϊκή επαναστατική αντίσταση
Στην περίπτωση που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνηθεί να αναλάβει πρωτοβουλία, τότε θα ενταχθεί και αυτός στη χορεία των ενόχων και οι ενεργοί πολίτες έχουν πολύ σοβαρή αποστολή να δραστηριοποιηθούν με στόχο τη σωτηρία της πατρίδας. Θα πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν μόνοι τους την πρωτοβουλία συγκρότησης μιας ολιγομελούς εξωπολιτικής Κυβέρνησης των αρίστων. Στην περίπτωση αυτή όμως η κυβέρνηση των αρίστων δεν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την απερχόμενη βουλή, αλλά θα επιβληθεί από μόνη της. Ακόμη και σήμερα, παρά την ανυπαρξία ενός συλλογικού συστήματος κοινοτήτων και παρά τις προσωπικές μας αδυναμίες, νομίζω ότι μπορούμε να διακρίνουμε δύο ή τρείς ανθρώπους ένας των οποίων θα δεχθεί να αναλάβει την ευθύνη διακυβέρνησης του τόπου. Μπορούμε ακόμη να βρούμε ανθρώπους κατάλληλους για τα οικονομικά θέματα, ένας εκ των οποίων να γίνει υπουργός οικονομικών. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε μία λίστα για όλα τα υπουργεία και τους δημόσιους οργανισμούς, μακριά από ρουσφέτια και κομματικές ισορροπίες που μέχρι τώρα αποτελούν τα κριτήρια δημιουργίας κυβερνήσεων. Καλές οι διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος, αλλά δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην απογοήτευση ίσως και στο θρήνο αδικοχαμένων, όπως με τους υπαλλήλους της καμένης τράπεζας. Κακά τα ψέματα: ένας λαός ακέφαλος και ασυντόνιστος δεν μπορεί να κατέβη σε αγώνες, διότι τότε οι λύκοι θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και θα μπουν στο κοπάδι να το κατασπαράξουν. Ας πάψουμε, λοιπόν, να κατηγορούμε το σύστημα ξετρυπώνοντας νέες ατασθαλίες του, εφόσον τα υπάρχοντα στοιχεία είναι πλέον αρκετά για να το καταδικάσουν. Εάν έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο, (και αν δεν τον έχουμε να τον βρούμε), ας τον διαθέσουμε για να οργανώσουμε ένα επαναστατικό μέτωπο ενάντια στην επιτελούμενη προδοσία κατά της πατρίδας μας. Ας δημιουργήσουμε και ας ενταχθούμε σε μία τοπική οργάνωση, αναλαμβάνοντας ο καθένας μία συντεταγμένη εργασία αντί να πηγαίνουμε να φωνασκούμε για να εκτονώσουμε τα απωθημένα μας, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα. Η σωτηρία όλων είναι υποχρέωση του καθενός προσωπικά και όχι του διπλανού μας.
*Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Χανιά, 6 Νοεμβρίου 2012
[email protected]
1) Πώς φτάσαμε έως εδώ
Η Ελλάδα καταρρέει και είναι πλέον φανεροί αλλά και πανθομολογούμενοι οι λόγοι της κατάρρευσης που μπορούν να ενταχθούν σε δύο κατηγορίες, τους εσωτερικούς και τους διεθνείς. Στους πρώτους περιλαμβάνονται η διαφθορά, ο αμοραλισμός και ο ατομικισμός με συνέπεια την διάλυση του διοικητικού μηχανισμού, τον εξευτελισμό της δικαιοσύνης, την απώλεια της παραγωγικής ικανότητας και την αδυναμία επιβίωσης κάθε δημιουργικής προσπάθειας .
Ο άμετρος καταναλωτισμός, οι απερίσκεπτες (λόγω ψηφοθηρίας) δαπάνες του δημοσίου, η φοροδιαφυγή, οι ζημιές του τραπεζικού συστήματος και, τελευταία, η αδυναμία έκδοσης εθνικού νομίσματος, οδήγησαν τις κυβερνήσεις σε ακριβό εξωτερικό δανεισμό, λόγω της ανικανότητάς τους να λύσουν τα δημοσιονομικά προβλήματα και να αναστρέψουν την συνεχή αποβιομηχανοποίηση της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά
2) Γιατί οι υπαίτιοι δεν μπορούν
Πού να ελπίζει πια αυτός ο λαός; Η Ν.Δ., από φιλελεύθερο αλλά και παραδοσιακά εθνικό κόμμα, κατάντησε να πρωτοστατεί στην παράδοση της χώρας, συνεπικουρούμενη από το ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τον αριστερό, διεθνιστικό "συνωστισμό" της ΔΗΜ.ΑΡ. Όλοι αυτοί διεκδικούν τον ρόλο των ευρωπαϊστών και ως νέοι αρχοντοχωριάτες δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά της πολιτικά ενωμένης ομοσπονδιακής Ευρώπης από τον λάκκο των λεόντων της ευρωζώνης. Από τη μεριά του ο ΣΎ.ΡΙΖ.Α., παρά την αντιμνημονιακή του ρητορική, είναι γερά πιασμένος στην παγίδα της ευρωζώνης και του ευρώ, θυμίζοντας τον Αντρέα και τα λαϊκίστικα συνθήματα ‘ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’. Πέραν από αυτό, η μεταναστευτική του πολιτική πολύ απέχει του να εγγυηθεί μία εθνική παλιγγενεσία. Το ΚΚΕ συγχέει και αυτό την Ευρωπαϊκή ένωση με την ευρωζώνη, μόνο που σε αντίθεση με τους άλλους ζητά την έξοδο και από τα δύο. Όσον αφορά την εθνική πολιτική του κόμματος, αυτή έχει ήδη αποδειχθεί ιστορικά ότι έπεται του διεθνιστικού χαρακτήρα του που στο θέμα αυτό συμπλέει με τη νέα τάξη. Αυτόν τον διεθνισμό τον έχουν κληρονομήσει όλα τα άλλα θυγατρικά αριστερά κόμματα που ήρθε ο χρόνος να διαδεχθούν την πολιτική τους μητέρα. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες διεκδικούν ανεπιτυχώς να υποκαταστήσουν τη Ν.Δ. στο ιδεολογικοπολιτικό γίγνεσθαι και παρά τον αντιμνημονιακό τους χαρακτήρα έχουν πιαστεί και αυτοί στην παγίδα της ευρωζώνης, φοβούμενοι να αντισταθούν στην ευρολαγνεία με την οποία τα ΜΜΕ και το σύστημα έχουν εμποτίσει τον πάσχοντα από πολιτιστική υστέρηση ελληνικό λαό. Τέλος, να μιλήσουμε και για τη Χρυσή Αυγή που σε αυτήν έχουν βρει καταφύγιο οι πολίτες που υποφέρουν από την απουσία και την αδυναμία του κράτους να εγγυηθεί την προσωπική τους ασφάλεια και τη διαφύλαξη της περιουσίας τους. Έχουν διατυπώσει αρχές οικονομικής και εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά οι μέθοδοι διεκδίκησης που υιοθετούν κάθε άλλο παρά τους κατατάσσει στα ελεύθερα, δημοκρατικά κόμματα. Βεβαίως, αυτή τη στιγμή παίζουν και το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, διότι στηλιτεύοντας τη φασιστική Χ. Α. το σύστημα βρίσκει άλλοθι για να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα δικά του εγκλήματα ενάντια στο έθνος μας. Αυτό και μόνο γεννά την υποψία για το ποιος ευνοείται τελικά από τη δράση της Χ.Α. Ίσως είναι σκόπιμο να μιλήσουμε και για τους μικρούς, σχεδόν άγνωστους πολιτικούς σχηματισμούς που από μόνοι τους ή και σε ετερόκλητες, αλλά καλοπροαίρετες συνεργασίες διεκδίκησαν και προσπάθησαν να εκφράσουν όλο αυτό το πλήθος των διαμαρτυρομένων και μη εκπροσωπούμενων Ελλήνων, πολλοί από τους οποίους απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Η μελέτη αυτής της συστημικά ασήμαντης, αλλά πολιτικά ενδιαφέρουσας μειοψηφίας δείχνει, όχι μόνο την αδυναμία του συστήματος να καλλιεργήσει και να αναδείξει νέες πολιτικές ιδέες, αλλά κυρίως τη φροντίδα και τη μεθόδευση στο να τις εξαφανίσει από την επικαιρότητα. Ασχέτως αυτού, το τελικό αποτέλεσμα θα πρέπει να πείσει όλους ότι αυτή η πολυδιάσπαση δεν ωφελεί κανέναν, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται αποσπώντας δύναμη από τον πολιτικό φορέα που θα μπορούσε να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος.
3) Εμείς τι κάνουμε;
Στο μεταξύ, η όλη κατάσταση επιδεινώνεται, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εξαθλιώνεται, τα νέα μέτρα είναι πέρα από δυσβάστακτα. Χρέος και έλλειμμα γιγαντώνονται καθώς κάθε νέο δάνειο τα προσαυξάνει, ενώ ούτε μια δεκάρα απ΄αυτά τα «δισ» δεν πηγαίνει στην πραγματική οικονομία. Όλα παρακρατούνται από τους δανειστές για την εξόφληση των προηγουμένων δανείων. Ειλικρινής μέχρι κυνισμού η Frankfurter Algemeine σημείωνε με νόημα «μετά από κάθε περικοπή ακολουθεί νέα περικοπή» και πρόσθετε «Οι Έλληνες βρίσκονται ενώπιον μιας ιστορικής απόφασης. Πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να φτωχύνουν σε ευρώ ή σε δραχμές»! Είναι ολοφάνερο ότι πια δεν πάει άλλο. Μπροστά σε όλα αυτά τα προβλήματα το ερώτημα παραμένει. Πώς θα μπορέσει ο ελληνικός λαός να αντισταθεί σε έναν αδιόρατο εχθρό που ενεργεί μέσω των δικών μας ανθρώπων που είτε από ωφελιμιστική σκοπιμότητα είτε από άγνοια αναδείξαμε στην εξουσία; Υπάρχουν δύο εκδοχές και η τελική επιλογή εξαρτάται από τη στάση ενός ανθρώπου, του Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίου Καρόλου Παπούλια, ο οποίος πρέπει να αποδείξει εμπράκτως ότι η αντιστασιακή αγωνιστικότητα κατά των εχθρών της πατρίδας μας που έτρεφε στα δέκα του χρόνια συνεχίζει να φλέγει μέσα του, εμπλουτισμένη με την εμπειρία του για τις μεθόδους του εχθρού και δεν έσβησε από τη φροντίδα του αιώνος τούτου. Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να απονομιμοποιηθούν και να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια του τόπου, αφενός μεν για να μη δεσμεύεται ο λαός από τις αποφάσεις τους, αφετέρου δε διότι η κάθαρση συνιστά προϋπόθεση για τον τερματισμό μιας τραγωδίας. Η χώρα πρέπει να παύσει να είναι χώρα της ατιμωρησίας και του ακαταδίωκτου των κάθε λογής ενόχων. 3.α) Ομαλή εξέλιξη Ο επιχώριος και ο Μείζων Ελληνισμός διαθέτουν ευτυχώς ικανούς, τίμιους και σοφούς συνέλληνες πέραν κομμάτων και παρατάξεων, πέραν της δεξιάς, της αριστεράς και των κάθε είδους εξαρτήσεων από συμφέροντα. Όσο λειτουργεί ακόμη το κράτος μας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να συγκροτήσει μια ολιγομελή εξωπολιτική Κυβέρνηση των αρίστων. Αυτή η Κυβέρνηση εξάμηνης διάρκειας θα λάβει εκ των πραγμάτων ψήφο εμπιστοσύνης από την απερχόμενη Βουλή και θα πάρει γενναίες αποφάσεις, παρακάμπτοντας το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, θα ετοιμάσει νέο Σύνταγμα και θα προκηρύξει σε έξι μήνες εκλογές με απλή αναλογική. Η απλή αναλογική είναι στοιχειώδης προϋπόθεση εξυγίανσης του κοινοβουλευτικού βίου και υπέρβασης του κομματοκρατικού και πελατειακού συστήματος που χρόνια τώρα ταλανίζει τη χώρα. Οι νέοι άρχοντες θα αναλάβουν τη διαχείριση της χώρας σύμφωνα με τις αρχές της ελευθερίας, της ισονομίας, της εθνικής συνοχής και της προσωπικής ευθύνης θέτοντας την πολιτεία υπεράνω οιουδήποτε οικονομικού οργανισμού ντόπιου ή ξένου τον οποίο θα κρίνουν και θα ελέγχουν με βάση τη δικαιοσύνη, τη βιωσιμότητα και την ευημερία του έθνους.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί την ανάδειξη νέων αρχόντων με αξιοκρατικά κριτήρια και θα πρέπει να ευρεθεί άλλος τρόπος για την ανάδειξή τους. Καλούνται όλοι οι Έλληνες πατριώτες να συνεργαστούν, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων, αλλά με κριτήριο την αγάπη για την πατρίδα, να επιλέγουν με την ψήφο τους ανθρώπους με σύνεση, αλλά και γνώση, ώστε να αναλάβουν την ευθύνη διαχείρισης του τόπου σύμφωνα με τις ηθικές αρχές που αναφέρθηκαν. Σήμερα τέτοιοι άνθρωποι είτε αποφεύγουν να αναμιχθούν με την πολιτική είτε εντέχνως παραγκωνίζονται από το ίδιο το σύστημα, για το οποίο αποτελούν κίνδυνο. Εδώ φαίνεται η αδυναμία από την κατάργηση των κοινοτήτων και των γεροντικών συμβουλίων, τα οποία διέσωσαν τον ελληνισμό ανά τους αιώνες, τότε που όλοι οι πολίτες κάθε κοινότητας ήταν γνωστοί μεταξύ τους και οι άριστοι διακρίνονταν από τους υπολοίπους. Στο θέμα αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει και η Εκκλησία με την αναβίωση του θεσμού των κοινοτικών ή ενοριακών συμβουλίων.
3.β) Λαϊκή επαναστατική αντίσταση
Στην περίπτωση που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνηθεί να αναλάβει πρωτοβουλία, τότε θα ενταχθεί και αυτός στη χορεία των ενόχων και οι ενεργοί πολίτες έχουν πολύ σοβαρή αποστολή να δραστηριοποιηθούν με στόχο τη σωτηρία της πατρίδας. Θα πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν μόνοι τους την πρωτοβουλία συγκρότησης μιας ολιγομελούς εξωπολιτικής Κυβέρνησης των αρίστων. Στην περίπτωση αυτή όμως η κυβέρνηση των αρίστων δεν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την απερχόμενη βουλή, αλλά θα επιβληθεί από μόνη της. Ακόμη και σήμερα, παρά την ανυπαρξία ενός συλλογικού συστήματος κοινοτήτων και παρά τις προσωπικές μας αδυναμίες, νομίζω ότι μπορούμε να διακρίνουμε δύο ή τρείς ανθρώπους ένας των οποίων θα δεχθεί να αναλάβει την ευθύνη διακυβέρνησης του τόπου. Μπορούμε ακόμη να βρούμε ανθρώπους κατάλληλους για τα οικονομικά θέματα, ένας εκ των οποίων να γίνει υπουργός οικονομικών. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε μία λίστα για όλα τα υπουργεία και τους δημόσιους οργανισμούς, μακριά από ρουσφέτια και κομματικές ισορροπίες που μέχρι τώρα αποτελούν τα κριτήρια δημιουργίας κυβερνήσεων. Καλές οι διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος, αλλά δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην απογοήτευση ίσως και στο θρήνο αδικοχαμένων, όπως με τους υπαλλήλους της καμένης τράπεζας. Κακά τα ψέματα: ένας λαός ακέφαλος και ασυντόνιστος δεν μπορεί να κατέβη σε αγώνες, διότι τότε οι λύκοι θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και θα μπουν στο κοπάδι να το κατασπαράξουν. Ας πάψουμε, λοιπόν, να κατηγορούμε το σύστημα ξετρυπώνοντας νέες ατασθαλίες του, εφόσον τα υπάρχοντα στοιχεία είναι πλέον αρκετά για να το καταδικάσουν. Εάν έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο, (και αν δεν τον έχουμε να τον βρούμε), ας τον διαθέσουμε για να οργανώσουμε ένα επαναστατικό μέτωπο ενάντια στην επιτελούμενη προδοσία κατά της πατρίδας μας. Ας δημιουργήσουμε και ας ενταχθούμε σε μία τοπική οργάνωση, αναλαμβάνοντας ο καθένας μία συντεταγμένη εργασία αντί να πηγαίνουμε να φωνασκούμε για να εκτονώσουμε τα απωθημένα μας, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα. Η σωτηρία όλων είναι υποχρέωση του καθενός προσωπικά και όχι του διπλανού μας.
*Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Χανιά, 6 Νοεμβρίου 2012
[email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εξετάζει την επαναφορά της θανατικής ποινής η Τουρκία!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η «ΜΑΓΚΙΑ» ΤΟΥ ΖΑΡΝΤΙΜ ΜΕ ΤΑ... ΣΤΟΠΕΡ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
