2012-11-10 21:39:08
Πολλά κακώς κείμενα εξηγούνται ως αποτέλεσμα νοοτροπίας. Το ζήτημα είναι αν κάνουμε το βήμα παραπέρα, την αλλαγή νοοτροπίας στην πράξη. Πριν την οποιαδήποτε θεσμική, οργανωτική, οικονομική, κοινωνική, εκπαιδευτική, διοικητική μεταρρύθμιση, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, πρώτα καθένας για τον εαυτό του και έπειτα όλοι μαζί ως Κοινωνία και -για όσους δεν ενοχλεί, λόγω νοοτροπίας, ο όρος- ως Έθνος!
Η νοοτροπία είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο και έχει δύο διαστάσεις. Αφενός το πώς αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που αφορούν εμάς και αφετέρου το πώς κρίνουμε τη νοοτροπία των άλλων. Στην Ελλάδα είναι κύριο χαρακτηριστικό μιας «εθνικής» νοοτροπίας, το να αντιφάσκει στον καθένα μας η μια διάσταση με την άλλη. Για να μην θεωρητικολογούμε, καθώς η έκθεση ιδεών εδώ και χρόνια αποτελεί το μοναδικό πλεονασματικό πράγμα στη χώρα, ας σκεφτούμε συγκεκριμένα. Όλοι μιλούν για πολυδιάστατη ανεπάρκεια. Ανεπάρκεια θεσμική, πολιτική, οικονομική, διοικητική και όλοι μιλούν για μεταρρύθμιση, ως τρόπο αντιμετώπισης. Τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις απέτυχαν παταγωδώς. Απέτυχαν, διότι πολύ απλά δεν είχαν έδαφος να καλλιεργηθούν. Αυτό το έδαφος είναι η νοοτροπία του καθένα μας ξεχωριστά.
«Μαζί τα φάγαμε». Κυνικός πολιτικός παχυδερμισμός, όπως γενικά χαρακτηρίστηκε, όταν η φράση αυτή ακούγεται από βουλευτή με 35ετή θητεία σε κοινοβουλευτικά και κυβερνητικά αξιώματα, λόγω των οποίων φέρει ευθύνη, αφού ήταν ανάμεσα σε αυτούς που μοίρασαν τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα, αλλά απόλυτα ρεαλιστική προσέγγιση αν η φράση αυτή ακουγόταν από έναν απλό πολίτη. Το ερώτημα είναι πόσο έφαγε καθένας και η απάντηση είναι «καθένας όσο και ό,τι μπορούσε».
Η προηγούμενη γενιά, αυτή των γονιών μας, ή η γενιά του Πολυτεχνείου όπως συχνά αποκαλείται, είναι αυτή που στάθηκε αδύναμη να προβλέψει. Είναι αυτή που πείστηκε εύκολα. Είναι αυτή που έστειλε σπίτι τους όσους πολιτικούς τόλμησαν να μη «χαϊδέψουν αυτιά». Είναι αυτή που ψήφιζε με αποκλειστικό γνώμονα παροχές και «διευκολύνσεις» χωρίς να μπει ποτέ στη διαδικασία να ψάξει λίγο παραπέρα, να αναζητήσει τις συνέπειες που ίσως έρχονταν μακροπρόθεσμα, ή όπως έλεγε ο Μπίσμαρκ, να ακούσει το χλιμίντρισμα από τα άλογα της ιστορίας.
Δεν είχε τη γνώση και την παιδεία; Μπορεί και να μην την είχε. Πολιτικές φωνές υπήρχαν, όμως, ο προβληματισμός έπεφτε στο τραπέζι. Ωστόσο, μέσος Έλληνας της γενιάς του Πολυτεχνείου, για δεκαετίες σφύριζε αδιάφορα. Η πολιτική ευθύνη είναι δεδομένη και τεράστια, όμως η ευθύνη δίνεται στον πολιτικό από τον πολίτη δια της ψήφου, και όταν αυτή η ψήφος δίνεται και ξαναδίνεται για δεκαετίες, τότε γεννιούνται ερωτήματα που οδηγούν σε μια βαθύτερη προσέγγιση, που επαληθεύει τη ρήση του Βολταίρου, «Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει».
Επιδιδόμαστε σε ένα διαρκές κυνήγι του εύκολου, του «αλλιώς», του «τζάμπα», ενώ θεωρητικά καταδικάζουμε κάθε φαινόμενο διαφθοράς. Ψάχνουμε το «βύσμα», το «λάδωμα» και, έτσι τελικά, τα νομιμοποιούμε. Πολτοποιούμε την ποιότητα χάριν του εύκολου και του φθηνού. Ξεχνάμε το κοινωνικό συμφέρον μπροστά στο πρόσκαιρο ατομικό όφελος. Το κράτος είναι και θα είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα όσο το ανέχεται ή και το υιοθετεί εκ νοοτροπίας, για οποιονδήποτε λόγο ο πολίτης.
Μας ενοχλεί ο Φ.Π.Α. του 23%, όμως όταν ήταν 18% δε ζητούσαμε απόδειξη, οι περισσότεροι δε ζητάμε ούτε σήμερα, ίσως και να χαρακτηρίσουμε «γύφτο» κάποιον που θα ζητήσει. Ως καταναλωτές δεχόμαστε την «έκπτωση χωρίς απόδειξη», χωρίς να συνειδητοποιούμε ή απλά χωρίς να μας νοιάζει το γεγονός ότι η έκπτωση που προκύπτει από τη μη απόδοση Φ.Π.Α. είναι μια μικρή ληστεία εις βάρος του κράτους που γυρίζει μπούμερανγκ. Το «ευχαριστώ» στον καταστηματάρχη θα έπρεπε να είναι η ευγνωμοσύνη που θυσίασε μέρος του κέρδους του για εμάς, αλλά τελικά είναι μια επιβράβευση που έκλεψε το κοινό μας σπίτι, το κράτος.
Δεχόμαστε να πίνουμε τον καφέ μας έναντι 4 ή 5 Ευρώ, τις περισσότερες φορές αφορολόγητο, ή να διασκεδάζουμε σε νυχτερινά μαγαζιά έχοντας αποδεχτεί ως φυσιολογικό το γνωστό μέγεθος της παρανομίας σε όλα τα επίπεδα -μαύρα έσοδα από την είσοδο μέχρι το parking- και αναγνώριση ως μάγκα και έξυπνου του «επιχειρηματία» ιδιοκτήτη. Βλέπουμε τον κάφρο που πάρκαρε πάνω στη διάβαση Α.Μ.Ε.Α. ή έκλεισε το πεζοδρόμιο με τη μηχανή του και δεν καλούμε την τροχαία, είτε επειδή λόγω νοοτροπίας αδιαφορούμε, είτε επειδή λόγω νοοτροπίας κι εμείς θα κάναμε το ίδιο.
Ξέρουμε ότι ο γείτονάς μας παίρνει επίδομα τυφλού ενώ οδηγεί σχολικό λεωφορείο, ότι ο παππούς του κολλητού μας παίρνει βυσματικά σύνταξη εθνικής αντίστασης, ότι κάποιος που μένει στην Αλεξανδρούπολη πήρε επίδομα πυρόπληκτου επειδή ο προπάππους του καταγόταν από την Ηλεία, ότι η οικογένεια της κολλητής μας εισπράττει τη σύνταξη του συγχωρεμένου του παππού της 15 χρόνια μετά το θάνατό του, ότι άλλος έχει διοριστεί σε μια θέση αργομισθίας, άλλος εισπράττει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τις κάνει διακοπές και 4×4 και δεν αντιδρούμε, απεναντίας λόγω νοοτροπίας θα θέλαμε να είχαμε και εμείς τέτοιες «δυνατότητες».
Στην πολιτική διαμαρτυρόμαστε για οικογενειοκρατία, για ανακύκλωση των ίδιων προσώπων, για «λαμόγια», για διεφθαρμένους, αλλά όταν εμφανιστεί ένας νέος, άφθαρτος άνθρωπος στη σκηνή του γυρνάμε την πλάτη. Είναι θέμα νοοτροπίας το κριτήριο της ψήφου, γνωστό και σχετίζεται άμεσα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα… Πώς θα χτυπήσεις, όμως, ένα σάπιο σύστημα όταν το νομιμοποιείς και το διαιωνίζεις από μόνος σου;
Ως φοιτητές πολτοποιούμε και στα Πανεπιστήμια την ποιότητα τόσο των σπουδών μας όσο και της ατομικής ολοκλήρωσης που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια των σπουδών σε όλα τα επίπεδα της προσωπικότητας, με πρώτο και καλύτερο το επίπεδο της πολιτικοποίησης! Άκριτος κομματισμός, φανατισμός, μισαλλοδοξία, ακραίες δράσεις, δήθεν αγώνες χωρίς όφελος ιδίως από τα αριστερά ιδεολογικά ρεύματα, θρίαμβος της αποχής, απαξίωση, ακαδημαϊκοί έρμαια των συμφερόντων τους. Είσαι φοιτητής, αυριανός επιστήμονας, βιώνεις καθημερινά και βλέπεις γύρω σου το αποτέλεσμα μιας πολυδιάστατης κρίσης, βλέπεις τα όνειρά σου να κινδυνεύουν, το μέλλον σου να καθίσταται αβέβαιο και συνεχίζεις να ανέχεσαι και να ενθαρρύνεις φαινόμενα ανομίας, αναξιοκρατίας και διαπλοκής, θεωρώντας ότι η ευθύνη είναι αποκλειστικά πολιτική και η αντιμετώπιση εναπόκειται μόνο στα θεσμικά όργανα του Κράτους.
Είμαστε αυτοί που ξέχασαν το έπος του Euro 2004, μόλις η Εθνική στραβοπάτησε στο Euro 2008, και αυτοί που ξέχασαν κάθε δάκρυ και ρίγος συγκίνησης της Βαρκελώνης, του Σύδνεϋ, της Ατλάντα, μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο doping στην Αθήνα. Θέλουμε να κάψουμε τη Βουλή, ξεχνώντας το Γήπεδο. Θέλουμε να κρεμάσουμε τους πολιτικούς που κλέβουν αλλά παίζουμε στημένο Στοίχημα, πληρώνουμε εισιτήρια διαρκείας και αποθεώνουμε αμαρτωλά αμειβόμενους ποδοσφαιριστές που, μάλιστα, τους πληρώνει ο Δημόσιος ΟΠΑΠ, την ίδια ώρα που ο πατέρας μας κινδυνεύει με λουκέτο επειδή δεν μπορεί να αποδώσει Φ.Π.Α. 23% με 7% ύφεση και βενζίνη 1,80.
Μπορεί να συμμετέχουμε σε πορεία συμπαράστασης στην ομάδα μας για οικονομικά προβλήματα αλλά αγανακτούμε όταν μαθαίνουμε για τα χρέη των πολιτικών κομμάτων. Είναι θέμα αντιφάσκουσας νοοτροπίας.
Αν συνεχίσουμε την περισυλλογή, καθένας μας θα γράψει πολλές σελίδες παραδειγμάτων. Η αλλαγή νοοτροπίας είναι εθνική ανάγκη και ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι συνολική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει πρώτα ατομική αλλαγή, χωρίς υπεκφυγές τύπου «εγώ θα κάνω τη διαφορά;» Η διαφορά δε γίνεται από έναν, σίγουρα όμως αρχίζει από τον καθένα.
Η ενεργητική φωνή προηγείται της παθητικής. Αν ο πολίτης δε λαδώσει, ο υπάλληλος δε λαδώνεται. Αν ο πολίτης δεν εκλέξει, ο πολιτικός δεν εκλέγεται. Αν ο πολίτης δε δώσει φακελάκι, ο γιατρός δε χρηματίζεται. Αν ο πολίτης ζητάει απόδειξη, ο καταστηματάρχης δε φοροδιαφεύγει. Αν ο φοιτητής συμμετέχει μαζικά στις Δημοκρατικές Διαδικασίες, μπορεί να δώσει κίνητρο αναβάθμισης. Αν ο φίλαθλος απέχει, το απόστημα κάθε «αγαπούλας» θα σπάσει. Αν ο πολίτης αλλάζει νοοτροπία, το Κράτος αλλάζει μορφή. Οι ιδεολογίες ξαναγίνονται υπαρκτές, τα πολιτικά συστήματα ξαναγίνονται διακριτά (άρα και αντικειμενικά) αξιολογήσιμα, οι έννοιες της Χώρας, του Κράτους, του Έθνους, της Δημοκρατίας ανακαινίζονται.
*Ο Χάρης Μπεκιάρης είναι τελειόφοιτος του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ.
aixmi.gr
Η νοοτροπία είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο και έχει δύο διαστάσεις. Αφενός το πώς αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που αφορούν εμάς και αφετέρου το πώς κρίνουμε τη νοοτροπία των άλλων. Στην Ελλάδα είναι κύριο χαρακτηριστικό μιας «εθνικής» νοοτροπίας, το να αντιφάσκει στον καθένα μας η μια διάσταση με την άλλη. Για να μην θεωρητικολογούμε, καθώς η έκθεση ιδεών εδώ και χρόνια αποτελεί το μοναδικό πλεονασματικό πράγμα στη χώρα, ας σκεφτούμε συγκεκριμένα. Όλοι μιλούν για πολυδιάστατη ανεπάρκεια. Ανεπάρκεια θεσμική, πολιτική, οικονομική, διοικητική και όλοι μιλούν για μεταρρύθμιση, ως τρόπο αντιμετώπισης. Τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις απέτυχαν παταγωδώς. Απέτυχαν, διότι πολύ απλά δεν είχαν έδαφος να καλλιεργηθούν. Αυτό το έδαφος είναι η νοοτροπία του καθένα μας ξεχωριστά.
«Μαζί τα φάγαμε». Κυνικός πολιτικός παχυδερμισμός, όπως γενικά χαρακτηρίστηκε, όταν η φράση αυτή ακούγεται από βουλευτή με 35ετή θητεία σε κοινοβουλευτικά και κυβερνητικά αξιώματα, λόγω των οποίων φέρει ευθύνη, αφού ήταν ανάμεσα σε αυτούς που μοίρασαν τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα, αλλά απόλυτα ρεαλιστική προσέγγιση αν η φράση αυτή ακουγόταν από έναν απλό πολίτη. Το ερώτημα είναι πόσο έφαγε καθένας και η απάντηση είναι «καθένας όσο και ό,τι μπορούσε».
Η προηγούμενη γενιά, αυτή των γονιών μας, ή η γενιά του Πολυτεχνείου όπως συχνά αποκαλείται, είναι αυτή που στάθηκε αδύναμη να προβλέψει. Είναι αυτή που πείστηκε εύκολα. Είναι αυτή που έστειλε σπίτι τους όσους πολιτικούς τόλμησαν να μη «χαϊδέψουν αυτιά». Είναι αυτή που ψήφιζε με αποκλειστικό γνώμονα παροχές και «διευκολύνσεις» χωρίς να μπει ποτέ στη διαδικασία να ψάξει λίγο παραπέρα, να αναζητήσει τις συνέπειες που ίσως έρχονταν μακροπρόθεσμα, ή όπως έλεγε ο Μπίσμαρκ, να ακούσει το χλιμίντρισμα από τα άλογα της ιστορίας.
Δεν είχε τη γνώση και την παιδεία; Μπορεί και να μην την είχε. Πολιτικές φωνές υπήρχαν, όμως, ο προβληματισμός έπεφτε στο τραπέζι. Ωστόσο, μέσος Έλληνας της γενιάς του Πολυτεχνείου, για δεκαετίες σφύριζε αδιάφορα. Η πολιτική ευθύνη είναι δεδομένη και τεράστια, όμως η ευθύνη δίνεται στον πολιτικό από τον πολίτη δια της ψήφου, και όταν αυτή η ψήφος δίνεται και ξαναδίνεται για δεκαετίες, τότε γεννιούνται ερωτήματα που οδηγούν σε μια βαθύτερη προσέγγιση, που επαληθεύει τη ρήση του Βολταίρου, «Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει».
Επιδιδόμαστε σε ένα διαρκές κυνήγι του εύκολου, του «αλλιώς», του «τζάμπα», ενώ θεωρητικά καταδικάζουμε κάθε φαινόμενο διαφθοράς. Ψάχνουμε το «βύσμα», το «λάδωμα» και, έτσι τελικά, τα νομιμοποιούμε. Πολτοποιούμε την ποιότητα χάριν του εύκολου και του φθηνού. Ξεχνάμε το κοινωνικό συμφέρον μπροστά στο πρόσκαιρο ατομικό όφελος. Το κράτος είναι και θα είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα όσο το ανέχεται ή και το υιοθετεί εκ νοοτροπίας, για οποιονδήποτε λόγο ο πολίτης.
Μας ενοχλεί ο Φ.Π.Α. του 23%, όμως όταν ήταν 18% δε ζητούσαμε απόδειξη, οι περισσότεροι δε ζητάμε ούτε σήμερα, ίσως και να χαρακτηρίσουμε «γύφτο» κάποιον που θα ζητήσει. Ως καταναλωτές δεχόμαστε την «έκπτωση χωρίς απόδειξη», χωρίς να συνειδητοποιούμε ή απλά χωρίς να μας νοιάζει το γεγονός ότι η έκπτωση που προκύπτει από τη μη απόδοση Φ.Π.Α. είναι μια μικρή ληστεία εις βάρος του κράτους που γυρίζει μπούμερανγκ. Το «ευχαριστώ» στον καταστηματάρχη θα έπρεπε να είναι η ευγνωμοσύνη που θυσίασε μέρος του κέρδους του για εμάς, αλλά τελικά είναι μια επιβράβευση που έκλεψε το κοινό μας σπίτι, το κράτος.
Δεχόμαστε να πίνουμε τον καφέ μας έναντι 4 ή 5 Ευρώ, τις περισσότερες φορές αφορολόγητο, ή να διασκεδάζουμε σε νυχτερινά μαγαζιά έχοντας αποδεχτεί ως φυσιολογικό το γνωστό μέγεθος της παρανομίας σε όλα τα επίπεδα -μαύρα έσοδα από την είσοδο μέχρι το parking- και αναγνώριση ως μάγκα και έξυπνου του «επιχειρηματία» ιδιοκτήτη. Βλέπουμε τον κάφρο που πάρκαρε πάνω στη διάβαση Α.Μ.Ε.Α. ή έκλεισε το πεζοδρόμιο με τη μηχανή του και δεν καλούμε την τροχαία, είτε επειδή λόγω νοοτροπίας αδιαφορούμε, είτε επειδή λόγω νοοτροπίας κι εμείς θα κάναμε το ίδιο.
Ξέρουμε ότι ο γείτονάς μας παίρνει επίδομα τυφλού ενώ οδηγεί σχολικό λεωφορείο, ότι ο παππούς του κολλητού μας παίρνει βυσματικά σύνταξη εθνικής αντίστασης, ότι κάποιος που μένει στην Αλεξανδρούπολη πήρε επίδομα πυρόπληκτου επειδή ο προπάππους του καταγόταν από την Ηλεία, ότι η οικογένεια της κολλητής μας εισπράττει τη σύνταξη του συγχωρεμένου του παππού της 15 χρόνια μετά το θάνατό του, ότι άλλος έχει διοριστεί σε μια θέση αργομισθίας, άλλος εισπράττει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τις κάνει διακοπές και 4×4 και δεν αντιδρούμε, απεναντίας λόγω νοοτροπίας θα θέλαμε να είχαμε και εμείς τέτοιες «δυνατότητες».
Στην πολιτική διαμαρτυρόμαστε για οικογενειοκρατία, για ανακύκλωση των ίδιων προσώπων, για «λαμόγια», για διεφθαρμένους, αλλά όταν εμφανιστεί ένας νέος, άφθαρτος άνθρωπος στη σκηνή του γυρνάμε την πλάτη. Είναι θέμα νοοτροπίας το κριτήριο της ψήφου, γνωστό και σχετίζεται άμεσα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα… Πώς θα χτυπήσεις, όμως, ένα σάπιο σύστημα όταν το νομιμοποιείς και το διαιωνίζεις από μόνος σου;
Ως φοιτητές πολτοποιούμε και στα Πανεπιστήμια την ποιότητα τόσο των σπουδών μας όσο και της ατομικής ολοκλήρωσης που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια των σπουδών σε όλα τα επίπεδα της προσωπικότητας, με πρώτο και καλύτερο το επίπεδο της πολιτικοποίησης! Άκριτος κομματισμός, φανατισμός, μισαλλοδοξία, ακραίες δράσεις, δήθεν αγώνες χωρίς όφελος ιδίως από τα αριστερά ιδεολογικά ρεύματα, θρίαμβος της αποχής, απαξίωση, ακαδημαϊκοί έρμαια των συμφερόντων τους. Είσαι φοιτητής, αυριανός επιστήμονας, βιώνεις καθημερινά και βλέπεις γύρω σου το αποτέλεσμα μιας πολυδιάστατης κρίσης, βλέπεις τα όνειρά σου να κινδυνεύουν, το μέλλον σου να καθίσταται αβέβαιο και συνεχίζεις να ανέχεσαι και να ενθαρρύνεις φαινόμενα ανομίας, αναξιοκρατίας και διαπλοκής, θεωρώντας ότι η ευθύνη είναι αποκλειστικά πολιτική και η αντιμετώπιση εναπόκειται μόνο στα θεσμικά όργανα του Κράτους.
Είμαστε αυτοί που ξέχασαν το έπος του Euro 2004, μόλις η Εθνική στραβοπάτησε στο Euro 2008, και αυτοί που ξέχασαν κάθε δάκρυ και ρίγος συγκίνησης της Βαρκελώνης, του Σύδνεϋ, της Ατλάντα, μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο doping στην Αθήνα. Θέλουμε να κάψουμε τη Βουλή, ξεχνώντας το Γήπεδο. Θέλουμε να κρεμάσουμε τους πολιτικούς που κλέβουν αλλά παίζουμε στημένο Στοίχημα, πληρώνουμε εισιτήρια διαρκείας και αποθεώνουμε αμαρτωλά αμειβόμενους ποδοσφαιριστές που, μάλιστα, τους πληρώνει ο Δημόσιος ΟΠΑΠ, την ίδια ώρα που ο πατέρας μας κινδυνεύει με λουκέτο επειδή δεν μπορεί να αποδώσει Φ.Π.Α. 23% με 7% ύφεση και βενζίνη 1,80.
Μπορεί να συμμετέχουμε σε πορεία συμπαράστασης στην ομάδα μας για οικονομικά προβλήματα αλλά αγανακτούμε όταν μαθαίνουμε για τα χρέη των πολιτικών κομμάτων. Είναι θέμα αντιφάσκουσας νοοτροπίας.
Αν συνεχίσουμε την περισυλλογή, καθένας μας θα γράψει πολλές σελίδες παραδειγμάτων. Η αλλαγή νοοτροπίας είναι εθνική ανάγκη και ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι συνολική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει πρώτα ατομική αλλαγή, χωρίς υπεκφυγές τύπου «εγώ θα κάνω τη διαφορά;» Η διαφορά δε γίνεται από έναν, σίγουρα όμως αρχίζει από τον καθένα.
Η ενεργητική φωνή προηγείται της παθητικής. Αν ο πολίτης δε λαδώσει, ο υπάλληλος δε λαδώνεται. Αν ο πολίτης δεν εκλέξει, ο πολιτικός δεν εκλέγεται. Αν ο πολίτης δε δώσει φακελάκι, ο γιατρός δε χρηματίζεται. Αν ο πολίτης ζητάει απόδειξη, ο καταστηματάρχης δε φοροδιαφεύγει. Αν ο φοιτητής συμμετέχει μαζικά στις Δημοκρατικές Διαδικασίες, μπορεί να δώσει κίνητρο αναβάθμισης. Αν ο φίλαθλος απέχει, το απόστημα κάθε «αγαπούλας» θα σπάσει. Αν ο πολίτης αλλάζει νοοτροπία, το Κράτος αλλάζει μορφή. Οι ιδεολογίες ξαναγίνονται υπαρκτές, τα πολιτικά συστήματα ξαναγίνονται διακριτά (άρα και αντικειμενικά) αξιολογήσιμα, οι έννοιες της Χώρας, του Κράτους, του Έθνους, της Δημοκρατίας ανακαινίζονται.
*Ο Χάρης Μπεκιάρης είναι τελειόφοιτος του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ.
aixmi.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Ελένη Φουρέιρα απαντά στο θέμα σχετικά με την καταγωγή της
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οσομπούκο, Osso Buco / αυθεντική Ιταλική συνταγή...!!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ