2012-11-13 09:29:53
Ο αντάρτης του φωτογράφου Μελεντζή. Ο άγνωστος αντάρτης του ΕΛΑΣ που έγινε σύμβολο της εθνικής αντίστασης. Η φωτογραφία σε βάζει να αναρωτηθείς : Τι απόγινε αυτός ο αντάρτης ; Πως να τον έλεγαν; Αργότερα αποφασίζεις να τον αφήσεις ανώνυμο όπως το μεγάλο πλήθος των νεκρών ου Γιώργου Κράλογλου
Μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι ένας σεβαστός αριθμός συμπολιτών μας είναι κομμουνιστές προσηλωμένοι στην Σοβιετική Ένωση. Το 1981 οι τριτοκοσμικοί κομμουνιστές του ΠΑΣΟΚ μας τα μπαστάρδεψαν σχηματοποιώντας την σημερινή «πολύχρωμη» ποικιλία. Αποτέλεσμα το κομμουνιστικό «μενού» να περιλαμβάνει εκτός το κύριο πιάτο, πρώτο πιάτο και επιδόρπιο. Διαλέγετε και παίρνετε. Γιατί, τώρα, πιάνω μόνο το αριστερό πολιτικό φάσμα της χώρας και ξεχνάω το δεξιό; Για τρεις λόγους.
Πρώτον γιατί οι λεγόμενοι δεξιοί ή και φιλελεύθεροι του κ. Σαμαρά δεν θα μπορέσουν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση όσο οι δικές τους «αποχρώσεις» παραμένουν «ασπρόμαυρες ακροδεξιές» ή «μαύρες». Και κυρίως θυμίζουν θεατρικές επιθεωρήσεις που έπιασαν προσωρινά... αλλά σύντομα τις βαριέται ο κόσμος. Συνεπώς δεν έχουμε λόγο να ασχολούμαστε με την λεγόμενη δεξιά και τους σημερινούς φιλελεύθερους του κ. Σαμαρά.
Δεύτερον γιατί όπως όλα δείχνουν είναι μονόδρομος η διακυβέρνηση της χώρας από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της. Άρα οι «ακτινοσκοπήσεις» δεν είναι μόνο χρήσιμες αλλά επιβάλλονται.
Τρίτον γιατί στο προχθεσινό μου σημείωμα για το «πείραμα ΣΥΡΙΖΑ» διαπίστωσα ότι συνισταμένη των σχολίων που συμφωνούσαν μαζί μου οδηγούσε στην ίδια απορία.
Τι είδους αριστερή θα είναι αυτή η κυβέρνηση.
Ας επιστρέψουμε όμως τώρα στο προσφερόμενο «μενού» όπου το κύριο κομμουνιστικό πιάτο παραμένει αυτό που ξέρουμε, ένα αιώνα περίπου, με συνέχεια και συνέπεια. Ο Χαρίλαος Φλωράκης και η κ. Αλέκα Παπαρήγα συνέβαλαν, με σοβαρότητα στην συνέπεια, ώστε να γνωρίζουμε τι μας γίνεται και τι μπορούμε να περιμένουμε από το ΚΚΕ. Εκτός αυτού και όλοι οι σύντροφοι του ΚΚΕ λένε τα ίδια πάντα και παντού. Και μέσα και έξω από την Βουλή. Και στα ραδιόφωνα και στις συγκεντρώσεις τους και στα συνθήματά τους.
Ακόμη και αν τους κοστίζει. Όπως τότε που οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ της ΔΕΗ καταδίκασαν τις πριμοδοτήσεις της Νέας Δημοκρατίας στην ΓΕΝΟΠ (για να εξευμενίσουν προσωπικά τον Φωτόπουλο) και να εξασφαλίζουν (έτσι νόμιζαν) εργασιακή ειρήνη. Και όπως όταν το ΠΑΜΕ έφθασε μέχρι να κλείσει την Ελληνική Χαλυβουργία για να μην προδώσει τον ταξικό του αγώνα με τους ΄Ελληνες καπιταλιστές βιομήχανους. Το ΚΚΕ λοιπόν δεν μας μπερδεύει σε τίποτε. Και δεν μας έχει πει ποτέ ψέματα.
Από το «κύριο πιάτο» λοιπόν ας πάμε στα άλλα βασικά πιάτα που προσφέρει το «κομμουνιστικό μενού» παρακάμπτοντας κάποιες ακραίες «εξωπραγματικές γεύσεις» για «πελάτες-ψηφοφόρους» που ούτε γεμίζουν ούτε και θα γεμίσουν ποτέ ακόμη και ένα εστιατόριο...
Και ας ξεκινήσουμε από τους κομμουνιστές του ΠΑΣΟΚ που προσφωνούνται ακόμη ως σύντροφοι αλλά μάλλον χασκογελάνε και οι ίδιοι. Πρόκειται για τους κομμουνιστές της Κηφισιάς, της Εκάλης, της Δροσιάς, της Γλυφάδας, της Βούλας και της Βουλιαγμένης και της Ακροπόλεως που συζούν με τους καπιταλιστές γιατί κάνουν την ίδια πανάκριβη ζωή.
Τους κομμουνιστές του ΠΑΣΟΚ που δεν τους βγήκε ο τριτοκοσμικός σοσιαλισμός και τους έμειναν μόνο τα τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά.
Που δεν κατάφεραν να «μετασκευαστούν» σε εκσυγχρονιστές, όπως επιθυμούσε ο κ. Κ. Σημίτης, γιατί δεν κόλλαγε πουθενά το σύντροφοι...
Τι θέλουν λοιπόν τώρα να παραστήσουν; Τους αμετανόητους σοσιαλιστές που θα αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ; Ποιο ΠΑΣΟΚ; Αυτό που έπαιζε τον σοσιαλιστή αλλά δεν ήξερε από την αρχή τι ήθελε εκτός από να μαδάει τον κρατικό κορβανά και να πειραματίζεται στην πλάτη των φορολογούμενων και σε βάρος των Κοινοτικών Ταμείων;
Στρίμωξαν μεν το ΚΚΕ αλλά στην θέση του δεν έφεραν απολύτως τίποτε. Αυτός είναι και ο λόγος της ραγδαίας αποσύνθεσης.
Από το ΠΑΣΟΚ στους κομμουνιστές της ΔΗΜΑΡ η οποία προσπαθεί να χαράξει κάποιον τρίτο αριστερό δρόμο, για να σταθεί, αλλά δεν τα καταφέρνει και πρέπει να ξαναπιάσει το νήμα από την αρχή. Θέλησε μεν να γίνει ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κόμμα αλλά δεν έχει τα κότσια αφού ο εσωτερικός «κομμουνιστικός ανταγωνισμός» από τον ΣΥΡΙΖΑ και μετά δεν είναι παίξε γέλασε.
Θέλει τόλμη και φαντασία.
Τα πισωγυρίσματα της ΔΗΜΑΡ για να μην βγει από την κούρσα του αριστερού λαϊκισμού της χάλασαν την βιτρίνα και όπως θα φανεί στο μέλλον θα την αφήσουν πολύ πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ να χαιρετάει συντροφικά το ΠΑΣΟΚ.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα έχουμε πει. Εδώ οι κομμουνιστικές «αποχρώσεις» είναι τόσες όσες και οι συνιστώσες... Ποια απ΄ όλες να διαλέξεις όταν μάλιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν μόλις τώρα για ωρίμανση και επανατοποθέτηση αρχών;
Χθες ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα (θετικότατα) ακούγοντας σε πρωινή εκπομπή του ραδιοφώνου ΑΛΦΑ τον καλεσμένο κ. Παπαδημούλη να λέει (μεταξύ πολλών άλλων) ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα και ασφαλώς δεν έχει σε καμία του προτεραιότητα την επιστροφή στην δραχμή ενώ είναι πανέτοιμο να κυβερνήσει από σήμερα».
Ήταν θετική έκπληξη αν σημειώσει κανείς ότι πριν λίγες ημέρες ο κ. Λαφαζάνης αμφέβαλε ακόμη και αν είναι έτοιμοι στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν υποχρεώνοντας τον κ. Τσίπρα να επαναφέρει το θέμα των εκλογών για να ισορροπήσει την κατάσταση.
Για το υποψήφιο προς την εξουσία κόμμα λοιπόν τίθεται θέμα επιλογής του κομμουνιστικού «πιάτου» που θα μας προσφέρει.
Αλλά αν χρειαστεί συμπλήρωμα συγκυβέρνησης (που θα χρειαστεί) τι θα διαλέξει από το πολύμορφο κομμουνιστικό «μενού»;
Μέχρι τότε εμείς, πρώτοι απ΄ όλους, αλλά και η Ευρώπη, οι επενδυτές και οι άνεργοι θα πρέπει να παρακολουθούμε αμίλητοι τις μεταλλάξεις και τους αποχρωματισμούς...
[email protected]
Πηγή:www.capital.gr
Μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι ένας σεβαστός αριθμός συμπολιτών μας είναι κομμουνιστές προσηλωμένοι στην Σοβιετική Ένωση. Το 1981 οι τριτοκοσμικοί κομμουνιστές του ΠΑΣΟΚ μας τα μπαστάρδεψαν σχηματοποιώντας την σημερινή «πολύχρωμη» ποικιλία. Αποτέλεσμα το κομμουνιστικό «μενού» να περιλαμβάνει εκτός το κύριο πιάτο, πρώτο πιάτο και επιδόρπιο. Διαλέγετε και παίρνετε. Γιατί, τώρα, πιάνω μόνο το αριστερό πολιτικό φάσμα της χώρας και ξεχνάω το δεξιό; Για τρεις λόγους.
Πρώτον γιατί οι λεγόμενοι δεξιοί ή και φιλελεύθεροι του κ. Σαμαρά δεν θα μπορέσουν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση όσο οι δικές τους «αποχρώσεις» παραμένουν «ασπρόμαυρες ακροδεξιές» ή «μαύρες». Και κυρίως θυμίζουν θεατρικές επιθεωρήσεις που έπιασαν προσωρινά... αλλά σύντομα τις βαριέται ο κόσμος. Συνεπώς δεν έχουμε λόγο να ασχολούμαστε με την λεγόμενη δεξιά και τους σημερινούς φιλελεύθερους του κ. Σαμαρά.
Δεύτερον γιατί όπως όλα δείχνουν είναι μονόδρομος η διακυβέρνηση της χώρας από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της. Άρα οι «ακτινοσκοπήσεις» δεν είναι μόνο χρήσιμες αλλά επιβάλλονται.
Τρίτον γιατί στο προχθεσινό μου σημείωμα για το «πείραμα ΣΥΡΙΖΑ» διαπίστωσα ότι συνισταμένη των σχολίων που συμφωνούσαν μαζί μου οδηγούσε στην ίδια απορία.
Τι είδους αριστερή θα είναι αυτή η κυβέρνηση.
Ας επιστρέψουμε όμως τώρα στο προσφερόμενο «μενού» όπου το κύριο κομμουνιστικό πιάτο παραμένει αυτό που ξέρουμε, ένα αιώνα περίπου, με συνέχεια και συνέπεια. Ο Χαρίλαος Φλωράκης και η κ. Αλέκα Παπαρήγα συνέβαλαν, με σοβαρότητα στην συνέπεια, ώστε να γνωρίζουμε τι μας γίνεται και τι μπορούμε να περιμένουμε από το ΚΚΕ. Εκτός αυτού και όλοι οι σύντροφοι του ΚΚΕ λένε τα ίδια πάντα και παντού. Και μέσα και έξω από την Βουλή. Και στα ραδιόφωνα και στις συγκεντρώσεις τους και στα συνθήματά τους.
Ακόμη και αν τους κοστίζει. Όπως τότε που οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ της ΔΕΗ καταδίκασαν τις πριμοδοτήσεις της Νέας Δημοκρατίας στην ΓΕΝΟΠ (για να εξευμενίσουν προσωπικά τον Φωτόπουλο) και να εξασφαλίζουν (έτσι νόμιζαν) εργασιακή ειρήνη. Και όπως όταν το ΠΑΜΕ έφθασε μέχρι να κλείσει την Ελληνική Χαλυβουργία για να μην προδώσει τον ταξικό του αγώνα με τους ΄Ελληνες καπιταλιστές βιομήχανους. Το ΚΚΕ λοιπόν δεν μας μπερδεύει σε τίποτε. Και δεν μας έχει πει ποτέ ψέματα.
Από το «κύριο πιάτο» λοιπόν ας πάμε στα άλλα βασικά πιάτα που προσφέρει το «κομμουνιστικό μενού» παρακάμπτοντας κάποιες ακραίες «εξωπραγματικές γεύσεις» για «πελάτες-ψηφοφόρους» που ούτε γεμίζουν ούτε και θα γεμίσουν ποτέ ακόμη και ένα εστιατόριο...
Και ας ξεκινήσουμε από τους κομμουνιστές του ΠΑΣΟΚ που προσφωνούνται ακόμη ως σύντροφοι αλλά μάλλον χασκογελάνε και οι ίδιοι. Πρόκειται για τους κομμουνιστές της Κηφισιάς, της Εκάλης, της Δροσιάς, της Γλυφάδας, της Βούλας και της Βουλιαγμένης και της Ακροπόλεως που συζούν με τους καπιταλιστές γιατί κάνουν την ίδια πανάκριβη ζωή.
Τους κομμουνιστές του ΠΑΣΟΚ που δεν τους βγήκε ο τριτοκοσμικός σοσιαλισμός και τους έμειναν μόνο τα τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά.
Που δεν κατάφεραν να «μετασκευαστούν» σε εκσυγχρονιστές, όπως επιθυμούσε ο κ. Κ. Σημίτης, γιατί δεν κόλλαγε πουθενά το σύντροφοι...
Τι θέλουν λοιπόν τώρα να παραστήσουν; Τους αμετανόητους σοσιαλιστές που θα αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ; Ποιο ΠΑΣΟΚ; Αυτό που έπαιζε τον σοσιαλιστή αλλά δεν ήξερε από την αρχή τι ήθελε εκτός από να μαδάει τον κρατικό κορβανά και να πειραματίζεται στην πλάτη των φορολογούμενων και σε βάρος των Κοινοτικών Ταμείων;
Στρίμωξαν μεν το ΚΚΕ αλλά στην θέση του δεν έφεραν απολύτως τίποτε. Αυτός είναι και ο λόγος της ραγδαίας αποσύνθεσης.
Από το ΠΑΣΟΚ στους κομμουνιστές της ΔΗΜΑΡ η οποία προσπαθεί να χαράξει κάποιον τρίτο αριστερό δρόμο, για να σταθεί, αλλά δεν τα καταφέρνει και πρέπει να ξαναπιάσει το νήμα από την αρχή. Θέλησε μεν να γίνει ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κόμμα αλλά δεν έχει τα κότσια αφού ο εσωτερικός «κομμουνιστικός ανταγωνισμός» από τον ΣΥΡΙΖΑ και μετά δεν είναι παίξε γέλασε.
Θέλει τόλμη και φαντασία.
Τα πισωγυρίσματα της ΔΗΜΑΡ για να μην βγει από την κούρσα του αριστερού λαϊκισμού της χάλασαν την βιτρίνα και όπως θα φανεί στο μέλλον θα την αφήσουν πολύ πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ να χαιρετάει συντροφικά το ΠΑΣΟΚ.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα έχουμε πει. Εδώ οι κομμουνιστικές «αποχρώσεις» είναι τόσες όσες και οι συνιστώσες... Ποια απ΄ όλες να διαλέξεις όταν μάλιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν μόλις τώρα για ωρίμανση και επανατοποθέτηση αρχών;
Χθες ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα (θετικότατα) ακούγοντας σε πρωινή εκπομπή του ραδιοφώνου ΑΛΦΑ τον καλεσμένο κ. Παπαδημούλη να λέει (μεταξύ πολλών άλλων) ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα και ασφαλώς δεν έχει σε καμία του προτεραιότητα την επιστροφή στην δραχμή ενώ είναι πανέτοιμο να κυβερνήσει από σήμερα».
Ήταν θετική έκπληξη αν σημειώσει κανείς ότι πριν λίγες ημέρες ο κ. Λαφαζάνης αμφέβαλε ακόμη και αν είναι έτοιμοι στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν υποχρεώνοντας τον κ. Τσίπρα να επαναφέρει το θέμα των εκλογών για να ισορροπήσει την κατάσταση.
Για το υποψήφιο προς την εξουσία κόμμα λοιπόν τίθεται θέμα επιλογής του κομμουνιστικού «πιάτου» που θα μας προσφέρει.
Αλλά αν χρειαστεί συμπλήρωμα συγκυβέρνησης (που θα χρειαστεί) τι θα διαλέξει από το πολύμορφο κομμουνιστικό «μενού»;
Μέχρι τότε εμείς, πρώτοι απ΄ όλους, αλλά και η Ευρώπη, οι επενδυτές και οι άνεργοι θα πρέπει να παρακολουθούμε αμίλητοι τις μεταλλάξεις και τους αποχρωματισμούς...
[email protected]
Πηγή:www.capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
25 χρόνια ημιτελής η Μαρίνα της Μονεμβασιάς
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Χούντα Μαρινάκη στο ποδόσφαιρο»!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
