2012-11-13 12:51:03
από την Μάρα Μπέκα
Και όμως ο Γιάννης μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα ζωής...!
Κυριακή στις 21.00 το βράδυ στο Κολωνάκι.
Οι κεντρικοί δρόμοι στην μεγάλη πλατεία δεν είχαν πολύ κίνηση. Ο περισσότερος κόσμος ήταν χωμένος σε κάποιο καφέ με φιλική παρέα και κατανάλωνε ευχάριστα τον χρόνο του. Το ελαφρύ αεράκι που είχε σηκωθεί μύριζε καιρική αλλαγή αλλά όχι σύντομη.
Τα πάντα έδειχναν να είναι στην νομοτελειακή τους θέση, όμως κανείς δεν μπορεί πλέον να το πει αυτό με σιγουριά. Περπάταγα με γοργό ρυθμό προς την εκκλησία του Αγ. Διονυσίου με σκοπό να πάω σε ένα από τα μπαράκια της οδού Σκουφά.
Περνάω το περίπτερο που βρίσκεται κοντά στον ναό, φτάνω έξω από την κεντρική είσοδο της επιβλητικής εκκλησίας και ξαφνικά το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα όγκο που βρίσκεται δίπλα από τα σκαλάκια της μονής.
Κάτι μέσα μου με αναστάτωσε και αμέσως σκέφτηκα ότι …είναι άλλος ένας άστεγος… κάνω μερικά βήματα πιο κάτω με διακριτικότητα ώστε να τον προσπεράσω και να μην χαλάσω το πρόγραμμά μου (αυτό που λέω δεν με τιμά, όμως έτσι δεν κάνουμε οι περισσότεροι όταν περνάμε δίπλα από ανθρώπινους όγκους που βρίσκουμε καταγής, κάνουμε σαν να μην τους είδαμε) όμως δεν μπορώ.
Σταματώ και τον κοιτώ να κοιμάται… διακρίνω έναν νεαρό άνδρα, που έχει στρώμα του ένα κομμάτι χαρτόνι και κουβέρτα του ένα πάπλωμα σκισμένο, δίπλα του είναι ένα κουτί από τσιγάρα άδειο και μερικά σκουπίδια που τα έφερε ο αέρας.
Πάω πιο κοντά του σαν κάτι να με τράβαγε κάτι προς σε αυτόν. Τα είχα ξεχάσει όλα, την βόλτα, το μπαράκι, τους φίλους …τώρα βρισκόμουν αλλού.
Κάνω ακόμη ένα βήμα πιο κοντά του και ξαφνικά ο νεαρός άστεγος ξυπνά. Με έπιασε φόβος δεν το κρύβω όταν αντίκρισα αυτά τα δύο μάτια να με κοιτάνε. Τόλμησα και του μίλησα πρώτη.
Καλησπέρα σας Καλησπέρα απαντά..
Με λένε Μάρα, εσάς;
Γιάννη μου λέει…
Δεν κρυώνετε τον ρωτάω..
Όχι , σήμερα είναι καλός ο καιρός θα κοιμηθώ καλά…
Δεν φοβάστε, ρωτάω πάλι…
Τους ανθρώπους και γελάει…
Σκέφτομαι καλά γελάει κιόλας…; (Να πω την αλήθεια σκεφτόμουν πως μου μιλάει χωρίς να με ξέρει συνήθως οι άστεγοι δεν εμπιστεύονται κανέναν και δεν μιλάνε εύκολα. Έτσι μου είχε πει μια κοινωνική λειτουργός).
Τον ρωτάω σε ενοχλεί που μιλάμε;
και μου απαντά όχι…
Παίρνω θάρρος και τολμώ την επόμενη ερώτηση. Γιάννη πως βρέθηκες στο δρόμο…;
Κάνει να σηκωθεί και σκέφτομαι αμάν την έβαψα τώρα θύμωσε..
Όμως προς έκπληξη της σκέψης μου, τον βλέπω απλά να αλλάζει στάση σώματος και να κάθεται …
Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης είχε τρόπους έδειχνε διαφορετικά συμπτώματα από την υπόλοιπη παθογένεια των αστέγων.
Μάρα είμαι εδώ και δύο μήνες άστεγος, η πατρική μου οικογένεια και το μικρό μου αδελφάκι δεν ξέρει τίποτα για μένα μένουν Κοζάνη.
Και πως βρέθηκες εδώ, δίπλα στην εκκλησία; Βέβαια διάλεξες κυριλέ περιοχή για να φτιάξεις το κρεβάτι σου. Του λέω προσπαθώντας να σπάσω και άλλο κομμάτι πάγου, ώστε να μου ανοιχτεί.
Ζούσα εδώ πολύ μέχρι πριν μερικές βδομάδες. Νοίκιαζα ψηλά στο Κολωνάκι, όμως με απολύσανε από την εταιρία μου, τα πούλησα όλα για να επιβιώσω και κάνω τώρα μάθημα στον εαυτό μου να ξεκινήσω από το μηδέν και μάλιστα κάτω από το μηδέν. Ξέρω ότι θα πιάσω δουλειά σύντομα και θα στέλνω πάλι λεφτά στην οικογένεια μου και στον 11χρ. αδελφό μου. Δεν θέλω να του λείψει τίποτα..
Έπαθα σοκ από την απάντηση, τι λέει ο άνθρωπος σκέφτηκα. Κάνει μάθημα ζωής στον εαυτό του. Απίστευτο..και είναι τόσο σίγουρος ότι θα ξεφύγει.
Άξαφνα με ρωτάει, που πας;
Για ποτό πήγαινα, τώρα μιλάω μαζί σου…
Άντε μου λέει να περάσεις καλά .
Δεν θα πάω του απαντώ, άσε με να κάνω κάτι και γω για σένα.
Απαντά δεν θέλω είμαι καλά.
Γιάννη θέλεις να φας και να πιεις κάτι…; Μην το πάρεις στραβά δεν το κάνω για να σε προσβάλω γιατί καταλαβαίνω την αξιοπρέπεια σου, απλά βοήθα με και μένα να δώσω ένα μάθημα στην δική μου… ζωή.
Με κοιτά …σκύβει το κεφάλι… και μου απαντά
Εντάξει Μάρα…
Χάρηκα από την απάντησή του… ένιωθα ότι έτσι θα μου πει.
Έτρεξα και του πήρα ένα σάντουιτς και ένα μικρό μπουκαλάκι λευκό κρασί, πήρα και γω ένα για να του κάνω παρέα ώστε να νιώθει ήρεμα μαζί… μου!
Άρχισε να τρώει με γαλήνη σαν να μην του έλειπε το φαγητό καθόλου… μου έκανε μεγάλη εντύπωση . Ανοίγει το κρασί και το σηκώνει ψηλά για να κάνει ευχή. Σε ευχαριστώ… σκύβω και τσουγγρίζω… το μπουκάλι του.
Η ώρα είχε περάσει και ο Γιάννης ήθελε πάλι να ξαπλώσει…
Καλό βράδυ Γιάννη να είσαι καλά και να προσέχεις θα έρθω ξανά…
Καληνύχτα Μάρα σε ευχαριστώ… για το σάντουιτς και το κρασί. Θα κοιμηθώ πολύ καλά σήμερα. Σύντομα θα έχω φύγει από εδώ να το ξέρεις αν έρθεις μπορεί να τα πούμε πάλι, Γεια σου…
Γεια σου… γεια σου του απαντώ και φεύγω.
Όμως έφυγα ή η σκέψη μου είναι ακόμη εκεί… ο Γιάννης με είχε επηρεάσει πολύ και η πίστη του επίσης. Εύχομαι τα καλύτερα για αυτόν και σύντομα.
Και πάνω από όλα τον ευχαριστώ για το μάθημα ζωής….
metrogreece.gr
Και όμως ο Γιάννης μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα ζωής...!
Κυριακή στις 21.00 το βράδυ στο Κολωνάκι.
Οι κεντρικοί δρόμοι στην μεγάλη πλατεία δεν είχαν πολύ κίνηση. Ο περισσότερος κόσμος ήταν χωμένος σε κάποιο καφέ με φιλική παρέα και κατανάλωνε ευχάριστα τον χρόνο του. Το ελαφρύ αεράκι που είχε σηκωθεί μύριζε καιρική αλλαγή αλλά όχι σύντομη.
Τα πάντα έδειχναν να είναι στην νομοτελειακή τους θέση, όμως κανείς δεν μπορεί πλέον να το πει αυτό με σιγουριά. Περπάταγα με γοργό ρυθμό προς την εκκλησία του Αγ. Διονυσίου με σκοπό να πάω σε ένα από τα μπαράκια της οδού Σκουφά.
Περνάω το περίπτερο που βρίσκεται κοντά στον ναό, φτάνω έξω από την κεντρική είσοδο της επιβλητικής εκκλησίας και ξαφνικά το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα όγκο που βρίσκεται δίπλα από τα σκαλάκια της μονής.
Κάτι μέσα μου με αναστάτωσε και αμέσως σκέφτηκα ότι …είναι άλλος ένας άστεγος… κάνω μερικά βήματα πιο κάτω με διακριτικότητα ώστε να τον προσπεράσω και να μην χαλάσω το πρόγραμμά μου (αυτό που λέω δεν με τιμά, όμως έτσι δεν κάνουμε οι περισσότεροι όταν περνάμε δίπλα από ανθρώπινους όγκους που βρίσκουμε καταγής, κάνουμε σαν να μην τους είδαμε) όμως δεν μπορώ.
Σταματώ και τον κοιτώ να κοιμάται… διακρίνω έναν νεαρό άνδρα, που έχει στρώμα του ένα κομμάτι χαρτόνι και κουβέρτα του ένα πάπλωμα σκισμένο, δίπλα του είναι ένα κουτί από τσιγάρα άδειο και μερικά σκουπίδια που τα έφερε ο αέρας.
Πάω πιο κοντά του σαν κάτι να με τράβαγε κάτι προς σε αυτόν. Τα είχα ξεχάσει όλα, την βόλτα, το μπαράκι, τους φίλους …τώρα βρισκόμουν αλλού.
Κάνω ακόμη ένα βήμα πιο κοντά του και ξαφνικά ο νεαρός άστεγος ξυπνά. Με έπιασε φόβος δεν το κρύβω όταν αντίκρισα αυτά τα δύο μάτια να με κοιτάνε. Τόλμησα και του μίλησα πρώτη.
Καλησπέρα σας Καλησπέρα απαντά..
Με λένε Μάρα, εσάς;
Γιάννη μου λέει…
Δεν κρυώνετε τον ρωτάω..
Όχι , σήμερα είναι καλός ο καιρός θα κοιμηθώ καλά…
Δεν φοβάστε, ρωτάω πάλι…
Τους ανθρώπους και γελάει…
Σκέφτομαι καλά γελάει κιόλας…; (Να πω την αλήθεια σκεφτόμουν πως μου μιλάει χωρίς να με ξέρει συνήθως οι άστεγοι δεν εμπιστεύονται κανέναν και δεν μιλάνε εύκολα. Έτσι μου είχε πει μια κοινωνική λειτουργός).
Τον ρωτάω σε ενοχλεί που μιλάμε;
και μου απαντά όχι…
Παίρνω θάρρος και τολμώ την επόμενη ερώτηση. Γιάννη πως βρέθηκες στο δρόμο…;
Κάνει να σηκωθεί και σκέφτομαι αμάν την έβαψα τώρα θύμωσε..
Όμως προς έκπληξη της σκέψης μου, τον βλέπω απλά να αλλάζει στάση σώματος και να κάθεται …
Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης είχε τρόπους έδειχνε διαφορετικά συμπτώματα από την υπόλοιπη παθογένεια των αστέγων.
Μάρα είμαι εδώ και δύο μήνες άστεγος, η πατρική μου οικογένεια και το μικρό μου αδελφάκι δεν ξέρει τίποτα για μένα μένουν Κοζάνη.
Και πως βρέθηκες εδώ, δίπλα στην εκκλησία; Βέβαια διάλεξες κυριλέ περιοχή για να φτιάξεις το κρεβάτι σου. Του λέω προσπαθώντας να σπάσω και άλλο κομμάτι πάγου, ώστε να μου ανοιχτεί.
Ζούσα εδώ πολύ μέχρι πριν μερικές βδομάδες. Νοίκιαζα ψηλά στο Κολωνάκι, όμως με απολύσανε από την εταιρία μου, τα πούλησα όλα για να επιβιώσω και κάνω τώρα μάθημα στον εαυτό μου να ξεκινήσω από το μηδέν και μάλιστα κάτω από το μηδέν. Ξέρω ότι θα πιάσω δουλειά σύντομα και θα στέλνω πάλι λεφτά στην οικογένεια μου και στον 11χρ. αδελφό μου. Δεν θέλω να του λείψει τίποτα..
Έπαθα σοκ από την απάντηση, τι λέει ο άνθρωπος σκέφτηκα. Κάνει μάθημα ζωής στον εαυτό του. Απίστευτο..και είναι τόσο σίγουρος ότι θα ξεφύγει.
Άξαφνα με ρωτάει, που πας;
Για ποτό πήγαινα, τώρα μιλάω μαζί σου…
Άντε μου λέει να περάσεις καλά .
Δεν θα πάω του απαντώ, άσε με να κάνω κάτι και γω για σένα.
Απαντά δεν θέλω είμαι καλά.
Γιάννη θέλεις να φας και να πιεις κάτι…; Μην το πάρεις στραβά δεν το κάνω για να σε προσβάλω γιατί καταλαβαίνω την αξιοπρέπεια σου, απλά βοήθα με και μένα να δώσω ένα μάθημα στην δική μου… ζωή.
Με κοιτά …σκύβει το κεφάλι… και μου απαντά
Εντάξει Μάρα…
Χάρηκα από την απάντησή του… ένιωθα ότι έτσι θα μου πει.
Έτρεξα και του πήρα ένα σάντουιτς και ένα μικρό μπουκαλάκι λευκό κρασί, πήρα και γω ένα για να του κάνω παρέα ώστε να νιώθει ήρεμα μαζί… μου!
Άρχισε να τρώει με γαλήνη σαν να μην του έλειπε το φαγητό καθόλου… μου έκανε μεγάλη εντύπωση . Ανοίγει το κρασί και το σηκώνει ψηλά για να κάνει ευχή. Σε ευχαριστώ… σκύβω και τσουγγρίζω… το μπουκάλι του.
Η ώρα είχε περάσει και ο Γιάννης ήθελε πάλι να ξαπλώσει…
Καλό βράδυ Γιάννη να είσαι καλά και να προσέχεις θα έρθω ξανά…
Καληνύχτα Μάρα σε ευχαριστώ… για το σάντουιτς και το κρασί. Θα κοιμηθώ πολύ καλά σήμερα. Σύντομα θα έχω φύγει από εδώ να το ξέρεις αν έρθεις μπορεί να τα πούμε πάλι, Γεια σου…
Γεια σου… γεια σου του απαντώ και φεύγω.
Όμως έφυγα ή η σκέψη μου είναι ακόμη εκεί… ο Γιάννης με είχε επηρεάσει πολύ και η πίστη του επίσης. Εύχομαι τα καλύτερα για αυτόν και σύντομα.
Και πάνω από όλα τον ευχαριστώ για το μάθημα ζωής….
metrogreece.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ακόμα και ο αρχηγός της CIA την πατάει
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
