2012-11-13 20:35:03
Γράφει ο Αρίσταρχος
Βλέπω μια πυραμίδα, και σώματα να παλεύουν να αναρριχηθούν να βγουν στο φως.
Βλέπω φίλους, γνωστούς, άγνωστους και συγγενείς να με πατούν στον δρόμο προς την ανάβαση.
Βλέπω συνανθρώπους μου, ίδιους με μένα, στην βάση της πυραμίδας να με κοιτούν να με χαμογελούν και να γεμίζουν τα μάτια τους με δάκρυα δυσπιστίας.
Βλέπω ανάμεσα σ’ αυτό το ανθρώπινο συνονθύλευμα, χαρτιά και αριθμούς να ρυθμίζουν την ανθρώπινη σχέση.
Βλέπω στην κορυφή ή μάλλον βλέπω από αυτήν ότι μου δείχνουν. Αυτοί που στρώνουν τις πλευρές της πυραμίδας. Αυτοί που την συντηρούν, την γιγαντώνουν και την λειάνουν. Έτσι σαν πέφτει ο ήλιος να χάνονται πίσω από το εκτυφλωτικό του φως και να γίνονται αόρατοι στα κορμιά που βασανιστικά κρατούν το όλο οικοδόμημα να μην καταρρεύσει.
Κι εγώ γεννώ, δημιουργώ, χτίζω και συντηρώ. Μια κοινωνία, μια πυραμίδα έξω από κοινωνικούς όρους ή μάλλον από αυτό που αντικατροπτικά ονόμασαν ευφυέστατα εικονική πραγματικότητα.
Κι εγώ ζω, για να ζήσουν οι άλλοι. Για να ανεβούν αυτοί που με πατάν, με πονάν, με αδικούν, με εκμεταλλεύονται. Και πετούν το μάνα εξ ουρανού για να συντηρηθώ και να συντηρήσω χωρίς το δικαίωμα στα όνειρα, στα οράματα και στις επιδιώξεις.
Μια κοινωνία χάος, βολεμένη και βουλευομένη πάνω στην δυς/απραγία μου καθισμένοι. Να πορεύεται και να ανθεί, κι εγώ ο κάθε εγώ, σαν Άτλαντας να κρατώ στους γερούς μου ώμους την ανομία τους, την αμαρτία τους, το μέγα ψέμα μας, την μεγάλη υποκρισία μας. Μια κοινωνία χτισμένη πυραμιδικά με τραπουλόχαρτα. Κι όταν ο Ζέφυρος γίνει Τραμοντάνα όλα τα χέρια θα υψώνονται ικετευτικά στον ουρανό για να μας σώσει από τις ηλίθιες επιλογές μας.
Εγκλωβισμένος στις τρεις διαστάσεις παλεύω για κοινωνική αναρρίχηση, και σαν μωρή παρθένα αγνοώ/παραμερίζω/υποκρίνομαι την επόμενη διάσταση που είναι ο άνθρωπος.
Χαρτιά κι αριθμοί τυπωμένοι πάνω τους. Μια πυραμίδα γεμάτη ψέμα, υποκρισία, πορνεία. Μια πυραμίδα για κατεδάφιση. Μια πυραμίδα σαν αυτή της αποκάλυψης στον τρούλο μιας εκκλησίας.
ΔΕΝ μπορεί ο Θεός όταν έφτιαχνε τον άνθρωπο να είχε στην Θεϊκή του σκέψη αυτό το πυραμιδικό τερατούργημα. Όχι γιατί δεν το μπορούσε, αλλά γιατί στο αγαπημένο του δημιούργημα έδωσε απλόχερα το ανέκκλητο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.
Κι αυτό το καταχραστήκαμε, γιατί αγνοήσαμε την Θεϊκή συμβουλή και ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας, με όλα τα κακά του. Οκνηρία, αλαζονεία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστία, οργή, ζηλοφθονία και το ένα, έξω από του Πάπα Γρηγορίου του πρώτου την λίστα, την υποκρισία.
aienaristeyein.com
Βλέπω μια πυραμίδα, και σώματα να παλεύουν να αναρριχηθούν να βγουν στο φως.
Βλέπω φίλους, γνωστούς, άγνωστους και συγγενείς να με πατούν στον δρόμο προς την ανάβαση.
Βλέπω συνανθρώπους μου, ίδιους με μένα, στην βάση της πυραμίδας να με κοιτούν να με χαμογελούν και να γεμίζουν τα μάτια τους με δάκρυα δυσπιστίας.
Βλέπω ανάμεσα σ’ αυτό το ανθρώπινο συνονθύλευμα, χαρτιά και αριθμούς να ρυθμίζουν την ανθρώπινη σχέση.
Βλέπω στην κορυφή ή μάλλον βλέπω από αυτήν ότι μου δείχνουν. Αυτοί που στρώνουν τις πλευρές της πυραμίδας. Αυτοί που την συντηρούν, την γιγαντώνουν και την λειάνουν. Έτσι σαν πέφτει ο ήλιος να χάνονται πίσω από το εκτυφλωτικό του φως και να γίνονται αόρατοι στα κορμιά που βασανιστικά κρατούν το όλο οικοδόμημα να μην καταρρεύσει.
Κι εγώ γεννώ, δημιουργώ, χτίζω και συντηρώ. Μια κοινωνία, μια πυραμίδα έξω από κοινωνικούς όρους ή μάλλον από αυτό που αντικατροπτικά ονόμασαν ευφυέστατα εικονική πραγματικότητα.
Κι εγώ ζω, για να ζήσουν οι άλλοι. Για να ανεβούν αυτοί που με πατάν, με πονάν, με αδικούν, με εκμεταλλεύονται. Και πετούν το μάνα εξ ουρανού για να συντηρηθώ και να συντηρήσω χωρίς το δικαίωμα στα όνειρα, στα οράματα και στις επιδιώξεις.
Μια κοινωνία χάος, βολεμένη και βουλευομένη πάνω στην δυς/απραγία μου καθισμένοι. Να πορεύεται και να ανθεί, κι εγώ ο κάθε εγώ, σαν Άτλαντας να κρατώ στους γερούς μου ώμους την ανομία τους, την αμαρτία τους, το μέγα ψέμα μας, την μεγάλη υποκρισία μας. Μια κοινωνία χτισμένη πυραμιδικά με τραπουλόχαρτα. Κι όταν ο Ζέφυρος γίνει Τραμοντάνα όλα τα χέρια θα υψώνονται ικετευτικά στον ουρανό για να μας σώσει από τις ηλίθιες επιλογές μας.
Εγκλωβισμένος στις τρεις διαστάσεις παλεύω για κοινωνική αναρρίχηση, και σαν μωρή παρθένα αγνοώ/παραμερίζω/υποκρίνομαι την επόμενη διάσταση που είναι ο άνθρωπος.
Χαρτιά κι αριθμοί τυπωμένοι πάνω τους. Μια πυραμίδα γεμάτη ψέμα, υποκρισία, πορνεία. Μια πυραμίδα για κατεδάφιση. Μια πυραμίδα σαν αυτή της αποκάλυψης στον τρούλο μιας εκκλησίας.
ΔΕΝ μπορεί ο Θεός όταν έφτιαχνε τον άνθρωπο να είχε στην Θεϊκή του σκέψη αυτό το πυραμιδικό τερατούργημα. Όχι γιατί δεν το μπορούσε, αλλά γιατί στο αγαπημένο του δημιούργημα έδωσε απλόχερα το ανέκκλητο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.
Κι αυτό το καταχραστήκαμε, γιατί αγνοήσαμε την Θεϊκή συμβουλή και ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας, με όλα τα κακά του. Οκνηρία, αλαζονεία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστία, οργή, ζηλοφθονία και το ένα, έξω από του Πάπα Γρηγορίου του πρώτου την λίστα, την υποκρισία.
aienaristeyein.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
