2012-11-14 16:29:20
Έρχονται από διαφορετικά μέρη και συνέλαβαν εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες: Άλλοι προσεγγίζουν το fantasy και την επιστημονική φαντασία με τρόπο ασυνήθιστο και βασισμένο στην πραγματικότητα, άλλοι εμπνέονται από την κρίση για να μιλήσουν εντελώς προσωπικά, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που ζουν κι αναπνέουν σινεμά, εκκινώντας από τους αγαπημένους τους auteurs για να πλάσουν αξιοπρόσεκτα φιλμ αναφορών.
Όμως όλοι μας κέρδισαν.
Στο φετινό 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παρακολουθήσαμε την πιο ενδιαφέρουσα φουρνιά ελληνικών ταινιών μετά την προ ετών έκρηξη της οποίας ηγήθηκαν οι “Κυνόδοντας” και “Στρέλλα”. Μιλήσαμε με τους δημιουργούς τους (ή τους ακούσαμε να μιλάνε οι ίδιοι για το φιλμ τους) και κρατάμε σημειώσεις για 6 έργα που ξεχωρίσαμε.
(Τα αποσπάσματα προέρχονται από συνεντεύξεις με τους σκηνοθέτες που θα αναρτηθούν στην πληρότητά τους στο μέλλον.)
The Capsule
Σκηνοθεσία: Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη
Με δυο λόγια: Μια μητριαρχική φιγούρα (Αριάν Λαμπέντ) εκπαιδεύει 6 νεαρές κοπέλες, ομοιόμορφα ντυμένες και στοιχισμένες, τα πάντα από την αρχή: Πώς να μιλούν, να σκέφτονται, να αισθάνονται, να κινούνται, να πονάνε. Ποιος είναι ο απώτερος σκοπός της;
Ξεχωρίζει επειδή: Η Τσαγγάρη κάνει φοβερό άλμα από το “Attenberg”, ενορχηστρώνοντας ένα avant-garde ελληνικό -γυρισμένο σε 3 μέρες στην Ύδρα- γοτθικό φιλμ που διαπερνά τα όρια ανάμεσα στις τέχνες. Εκκινώντας από την υψηλή μόδα και φλερτάροντας με το video art και το σινεμά φαντασίας, αυτό το πανέμορφο και καθηλωτικό 35λεπτο μιλά για τις ανάγκες, τα πάθη, την ωρίμανση, κρατώντας σε διαρκώς στην άκρη της θέσης σου μέχρι το φοβερό φινάλε.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Από τη στιγμή που έγινε η ανάθεση για την ταινία ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι greek gothic. Με ενδιέφερε πολύ να ασχοληθώ με αυτό το είδος σινεμά, τη φαντασία, το horror, τον ψυχολογικό τρόμο. Και ήθελα να είναι κάτι που να μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, με ελληνικά στοιχεία, χωρίς να είναι αυτό που λέμε 'μια ελληνική ταινία'."
Χιγκίτα
Σκηνοθεσία: The Boy
Με δυο λόγια: Στο μέλλον, ύστερα από τη Μόλυνση, μια ομάδα ανθρώπων αυτοεξορίζονται για να αποφύγουν την επαφή με τους μολυσμένους. 37 χρόνια μετά κάτι αλλάζει σε αυτή την κοινωνία ελέγχου, όταν κάποιος αρνείται να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο που του έχει επιβληθεί.
Ξεχωρίζει επειδή: Είναι ό,τι πιο ακραία προσωπικό και πειραματικό είδαμε στο Φεστιβάλ, εξ ου και απόλαυσε τις πιο αντιφατικές αντιδράσεις. Ο The Boy αφηγείται την ιστορία (και τους διαλόγους όλων των χαρακτήρων) ο ίδιος, ντύνοντας με τη φωνή τους τις μουσικές του (που γεμίζουν την ταινία) και τις παραποιημένες εικόνες του (το φιλμ έχει κινηματογραφηθεί μέσα από μια οθόνη που παίζει το φιλμ). Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία έντονης συμβολικότητας αλλά ιδωμένη μέσα από φόρμες που προκαλούν και δοκιμάζουν τον θεατή και την προκατάληψή του για το πώς πρέπει να μοιάζει και κυλάει μια ταινία.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Με την εικόνα θέλαμε να πετύχουμε δύο πράγματα. Να είναι μια εικόνα κάπως ακαθόριστης προέλευσης, να είναι όπως στην ταινία που οι Ταριχευτές φτιάχνουν το φιλμ από ανθρώπινα έντερα, να δοκιμάσουμε δηλαδή να φτιάξουμε κάτι όπως εγώ το φανταζόμουν αυτό. Έτσι εφαρμόσαμε κάποιες τεχνικές με σκοπό να σπάσουμε την προέλευση της εικόνας. Και το δεύτερο που θέλαμε να πετύχουμε επίσης ήταν να σβηστούν τα χαρακτηριστικά των προσώπων. Όπως αυτό που κάναμε με τον ήχο, που όλοι μιλάνε με την ίδια φωνή. Να μην ξέρει δηλαδή πολύ καλά ο θεατής πόσοι ακριβώς χαρακτήρες ήταν, να υπάρχει ένα μπέρδεμα γύρω από αυτό." (Από το q&a με το κοινό, μετά την προβολή της ταινίας.)
Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού
Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Με δυο λόγια: Το Αγόρι δεν έχει δουλειά, δεν έχει να φάει, να πιει, με το ζόρι έχει να κοιμηθεί. Αυτό που αγαπά είναι να τραγουδάει. Μια κάμερα τον ακολουθεί στις σιωπές, στην αμηχανία, στα κενά του, ακόμα κι όταν -ναι- τρώει το φαγητό του πουλιού.
Ξεχωρίζει επειδή: Ήρθε στη Θεσσαλονίκη κουβαλώντας διακρίσεις από Φεστιβάλ του εξωτερικού, σερί που εδώ συνεχίστηκε. Καταλαβαίνεις γιατί, όπως καταλαβαίνεις και γιατί δίχασε (είναι σινεμά πολύ λιτό αλλά και πολύ έντονο). Είναι μια ταινία για την ψυχολογία και την ηθική του Εδώ και Τώρα, δίχως όμως να νοιάζει να περιοριστεί τοπικά η χρονικά ή να αναζητήσει συγκεκριμένα αίτια. Δύσκολες ισορροπίες, πολύ ιδιαίτερη ταινία, την οποία κουβαλά ο Λυγίζος με την κάμερά του κι ο φανταστικός πρωταγωνιστής Γιάννης Παπαδόπουλος με τις σιωπές του και τη γλώσσα του σώματός του.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Οι περισσότεροι τείνουν να διαβάσουν την ταινία σε σχέση με την κρίση, ως κάτι πολύ πιο πολιτικό από όσο ήταν οι προθέσεις. Αλλά είναι λογικό αφού υπάρχει η σύνδεση με αυτό που ζούμε. Εγώ από χρόνια πριν την κρίση αισθανόμουν ότι η δουλειά που κάνουμε εμείς γύρω από την τέχνη με έναν τρόπο θεωρείται ένα πράμα περιττό, μια πολυτέλεια, κάτι που δεν αναγνωρίζεται σαν κανονικό επάγγελμα, που είναι με κάποιον τρόπο εκτός κοινωνικού ιστού. Σα να σου λέει, 'Καθηγητής είναι επάγγελμα. Γιατρός είναι επάγγελμα. Ηθοποιός, σκηνοθέτης είναι ένα βίτσιο.' Ήθελα να μιλήσω για έναν άνθρωπο που όλα γύρω του δείχνουν ότι δεν είναι χρήσιμος. Αυτός αγαπάει το τραγούδι, θέλει να τραγουδάει. Αισθάνεται χρήσιμος τραγουδώντας."
Μπιγκ Χιτ
Σκηνοθεσία: Κάρολος Ζωναράς
Με δυο λόγια: Αστυνομικός βρίσκεται νεκρός κι ένας ντετέκτιβ αψηφά προειδοποιήσεις και αντικρουόμενα συμφέροντα προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια, ξεσκεπάζοντας στην πορεία μια μεγάλη πλεκτάνη που, φυσικά, φτάνει μέχρι πολύ ψηλά.
Ξεχωρίζει επειδή: Ακροβατεί θαυμάσια ανάμεσα στην καλτ ταινία και στο βαθιά σινεφιλικό homage. Πατάει επάνω στις αφηγηματικές οδούς του “Big Heat” του Φριτζ Λανγκ και ολοκληρώνει με θαυμάσιο τρόπο μια ταινία-αναφορά στους καταραμένους ντετέκτιβ όλων των ασπρόμαυρων νουάρ που αγαπήσαμε. Θα σε κάνει να χαμογελάσεις, θα σε νοιάξει, δε θα σε αφήσει να βαρεθείς, και πάνω απ’όλα θα σε υποχρεώσει να χειρροκροτήσεις με θαυμασμό χάρη στον τρόπο που χρησιμοποιεί το ντουμπλάζ: Δεν υπάρχει ούτε ένας ρόλος που να παίζεται και ναι, εχμ, ομιλείται από τον ίδιο ηθοποιό!
Χαρά
Σκηνοθεσία: Ηλίας Γιαννακάκης
Με δυο λόγια: Η Χαρά είναι μια γυναίκα που μια μέρα, χωρίς κανέναν προφανή λόγο ή εξήγηση, απαγάγει ένα μωρό, του φέρεται σα να ήταν μητέρα του, το προστατεύει ακόμα και με τον ύστατο τρόπο, και τελικά θα κληθεί να απολογηθεί γι’αυτό. Μόνο που αρνείται.
Ξεχωρίζει επειδή: Εκτός από την ούτως ή άλλως παράξενη ιδέα, η ταινία θα σου μείνει στη μνήμη και για τη φόρμα και το στυλ της. Ο Γιαννακάκης ουσιαστικά υπογράφει ένα δράμα σε δύο πράξεις, με τη μία να είναι ένα ιδιότυπο μητρικό road movie και τη δεύτερη ένα φιλμ δικαστηρίου σε πρώτο πρόσωπο. Το αποτέλεσμα είναι άνισο, όμως η πρόθεση τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη. Ενώ η Αμαλία Μουτούση στον πρωταγωνιστικό ομώνυμο ρόλο είναι ό,τι πιο καθηλωτικό.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Θέλαμε να βάλουμε δυσκολίες. Το ότι η Χαρά φορτώνεται εξαρχής με όλα αυτά τα βάρη, στόχος ήταν μέσα από την ερμηνεία και όλη την προσέγγιση την κινηματογραφική, να υπερπηδήσουμε αυτά τα εμπόδια, γιατί όταν αυτό συμβεί μπορείς να ελπίζεις σε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι στο σινεμά αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκινάς για να κάνεις κάτι που είναι ιδιαίτερο, ειδάλλως δεν έχει νόημα. Πρέπει να συναντηθεί ο θεατής με κάτι που θα τον κινητοποιήσει. Έτσι, μη εξηγώντας, αλλά κάνοντας τα πάντα για να αισθανθεί ο θεατής αυτή την ηρωίδα, τον κάνουμε συμμέτοχο, μπαίνει μέσα. Δεν λαμβάνει μια τροφή μασημένη, κάτι που το έχουμε οριοθετήσει."
Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Βούλγαρη
Με δυο λόγια: Στιγμιότυπα από τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας στα Εξάρχεια, λίγο αφότου ο σύντροφος και συναγωνιστής της έχει καταδικαστεί για σύσταση συμμορίας. Η Ηλέκτρα προσπαθεί να βρει τα πατήματά της σε μια κοινωνία που διαρκώς αλλάζει.
Ξεχωρίζει επειδή: Οι φυσικές σκηνές αφήνουν να φανεί το ταλέντο και η ματιά της Βούλγαρη. Υπάρχουν στιγμές που μπαίνουν στα στόματα των ηρώων ατάκες πιο διδακτικές από όσο θα θέλαμε, όμως η άλλη πλευρά είναι που δικαιώνει τις προθέσεις: Μια σκηνή απόλυτης φυσικότητας ανάμεσα στην Ηλέκτρα κι έναν γνωστό που πετυχαίνει βγάζοντας βόλτα τον σκύλο της, είναι τελικά μια εγκάρδια κοινωνική ματιά στους προβληματισμούς και τις σκέψεις ενός νεαρού ανθρώπου που δεν είναι σίγουρος τι συμβαίνει στον κόσμο του. Στο τέλος θα σου μείνει το χαμόγελο της αναγνώρισης.
Με τα λόγια του δημιουργού: “Η κοπέλα αυτή είναι σαν οδηγός, για να δούμε κάποιους ανθρώπους, κάποια στιγμιότυπα χαρακτήρων και καταστάσεων που συναντάμε στην σημερινή κοινωνία. Μου αρέσουν οι προσωπικές ταινίες και οι σκηνοθέτες που κάνουν αν όχι αυτοβιογραφικό, σίγουρα πολύ προσωπικό σινεμά. Πρέπει να τα έχεις ζήσει τα πράγματα για να τα γράψεις αληθινά.”
Οι συνομιλίες με τους δημιουργούς πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΠΗΓΗ: oneman
enimerotiko
Όμως όλοι μας κέρδισαν.
Στο φετινό 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παρακολουθήσαμε την πιο ενδιαφέρουσα φουρνιά ελληνικών ταινιών μετά την προ ετών έκρηξη της οποίας ηγήθηκαν οι “Κυνόδοντας” και “Στρέλλα”. Μιλήσαμε με τους δημιουργούς τους (ή τους ακούσαμε να μιλάνε οι ίδιοι για το φιλμ τους) και κρατάμε σημειώσεις για 6 έργα που ξεχωρίσαμε.
(Τα αποσπάσματα προέρχονται από συνεντεύξεις με τους σκηνοθέτες που θα αναρτηθούν στην πληρότητά τους στο μέλλον.)
The Capsule
Σκηνοθεσία: Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη
Με δυο λόγια: Μια μητριαρχική φιγούρα (Αριάν Λαμπέντ) εκπαιδεύει 6 νεαρές κοπέλες, ομοιόμορφα ντυμένες και στοιχισμένες, τα πάντα από την αρχή: Πώς να μιλούν, να σκέφτονται, να αισθάνονται, να κινούνται, να πονάνε. Ποιος είναι ο απώτερος σκοπός της;
Ξεχωρίζει επειδή: Η Τσαγγάρη κάνει φοβερό άλμα από το “Attenberg”, ενορχηστρώνοντας ένα avant-garde ελληνικό -γυρισμένο σε 3 μέρες στην Ύδρα- γοτθικό φιλμ που διαπερνά τα όρια ανάμεσα στις τέχνες. Εκκινώντας από την υψηλή μόδα και φλερτάροντας με το video art και το σινεμά φαντασίας, αυτό το πανέμορφο και καθηλωτικό 35λεπτο μιλά για τις ανάγκες, τα πάθη, την ωρίμανση, κρατώντας σε διαρκώς στην άκρη της θέσης σου μέχρι το φοβερό φινάλε.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Από τη στιγμή που έγινε η ανάθεση για την ταινία ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι greek gothic. Με ενδιέφερε πολύ να ασχοληθώ με αυτό το είδος σινεμά, τη φαντασία, το horror, τον ψυχολογικό τρόμο. Και ήθελα να είναι κάτι που να μπορεί να γίνει στην Ελλάδα, με ελληνικά στοιχεία, χωρίς να είναι αυτό που λέμε 'μια ελληνική ταινία'."
Χιγκίτα
Σκηνοθεσία: The Boy
Με δυο λόγια: Στο μέλλον, ύστερα από τη Μόλυνση, μια ομάδα ανθρώπων αυτοεξορίζονται για να αποφύγουν την επαφή με τους μολυσμένους. 37 χρόνια μετά κάτι αλλάζει σε αυτή την κοινωνία ελέγχου, όταν κάποιος αρνείται να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο που του έχει επιβληθεί.
Ξεχωρίζει επειδή: Είναι ό,τι πιο ακραία προσωπικό και πειραματικό είδαμε στο Φεστιβάλ, εξ ου και απόλαυσε τις πιο αντιφατικές αντιδράσεις. Ο The Boy αφηγείται την ιστορία (και τους διαλόγους όλων των χαρακτήρων) ο ίδιος, ντύνοντας με τη φωνή τους τις μουσικές του (που γεμίζουν την ταινία) και τις παραποιημένες εικόνες του (το φιλμ έχει κινηματογραφηθεί μέσα από μια οθόνη που παίζει το φιλμ). Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία έντονης συμβολικότητας αλλά ιδωμένη μέσα από φόρμες που προκαλούν και δοκιμάζουν τον θεατή και την προκατάληψή του για το πώς πρέπει να μοιάζει και κυλάει μια ταινία.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Με την εικόνα θέλαμε να πετύχουμε δύο πράγματα. Να είναι μια εικόνα κάπως ακαθόριστης προέλευσης, να είναι όπως στην ταινία που οι Ταριχευτές φτιάχνουν το φιλμ από ανθρώπινα έντερα, να δοκιμάσουμε δηλαδή να φτιάξουμε κάτι όπως εγώ το φανταζόμουν αυτό. Έτσι εφαρμόσαμε κάποιες τεχνικές με σκοπό να σπάσουμε την προέλευση της εικόνας. Και το δεύτερο που θέλαμε να πετύχουμε επίσης ήταν να σβηστούν τα χαρακτηριστικά των προσώπων. Όπως αυτό που κάναμε με τον ήχο, που όλοι μιλάνε με την ίδια φωνή. Να μην ξέρει δηλαδή πολύ καλά ο θεατής πόσοι ακριβώς χαρακτήρες ήταν, να υπάρχει ένα μπέρδεμα γύρω από αυτό." (Από το q&a με το κοινό, μετά την προβολή της ταινίας.)
Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού
Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Με δυο λόγια: Το Αγόρι δεν έχει δουλειά, δεν έχει να φάει, να πιει, με το ζόρι έχει να κοιμηθεί. Αυτό που αγαπά είναι να τραγουδάει. Μια κάμερα τον ακολουθεί στις σιωπές, στην αμηχανία, στα κενά του, ακόμα κι όταν -ναι- τρώει το φαγητό του πουλιού.
Ξεχωρίζει επειδή: Ήρθε στη Θεσσαλονίκη κουβαλώντας διακρίσεις από Φεστιβάλ του εξωτερικού, σερί που εδώ συνεχίστηκε. Καταλαβαίνεις γιατί, όπως καταλαβαίνεις και γιατί δίχασε (είναι σινεμά πολύ λιτό αλλά και πολύ έντονο). Είναι μια ταινία για την ψυχολογία και την ηθική του Εδώ και Τώρα, δίχως όμως να νοιάζει να περιοριστεί τοπικά η χρονικά ή να αναζητήσει συγκεκριμένα αίτια. Δύσκολες ισορροπίες, πολύ ιδιαίτερη ταινία, την οποία κουβαλά ο Λυγίζος με την κάμερά του κι ο φανταστικός πρωταγωνιστής Γιάννης Παπαδόπουλος με τις σιωπές του και τη γλώσσα του σώματός του.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Οι περισσότεροι τείνουν να διαβάσουν την ταινία σε σχέση με την κρίση, ως κάτι πολύ πιο πολιτικό από όσο ήταν οι προθέσεις. Αλλά είναι λογικό αφού υπάρχει η σύνδεση με αυτό που ζούμε. Εγώ από χρόνια πριν την κρίση αισθανόμουν ότι η δουλειά που κάνουμε εμείς γύρω από την τέχνη με έναν τρόπο θεωρείται ένα πράμα περιττό, μια πολυτέλεια, κάτι που δεν αναγνωρίζεται σαν κανονικό επάγγελμα, που είναι με κάποιον τρόπο εκτός κοινωνικού ιστού. Σα να σου λέει, 'Καθηγητής είναι επάγγελμα. Γιατρός είναι επάγγελμα. Ηθοποιός, σκηνοθέτης είναι ένα βίτσιο.' Ήθελα να μιλήσω για έναν άνθρωπο που όλα γύρω του δείχνουν ότι δεν είναι χρήσιμος. Αυτός αγαπάει το τραγούδι, θέλει να τραγουδάει. Αισθάνεται χρήσιμος τραγουδώντας."
Μπιγκ Χιτ
Σκηνοθεσία: Κάρολος Ζωναράς
Με δυο λόγια: Αστυνομικός βρίσκεται νεκρός κι ένας ντετέκτιβ αψηφά προειδοποιήσεις και αντικρουόμενα συμφέροντα προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια, ξεσκεπάζοντας στην πορεία μια μεγάλη πλεκτάνη που, φυσικά, φτάνει μέχρι πολύ ψηλά.
Ξεχωρίζει επειδή: Ακροβατεί θαυμάσια ανάμεσα στην καλτ ταινία και στο βαθιά σινεφιλικό homage. Πατάει επάνω στις αφηγηματικές οδούς του “Big Heat” του Φριτζ Λανγκ και ολοκληρώνει με θαυμάσιο τρόπο μια ταινία-αναφορά στους καταραμένους ντετέκτιβ όλων των ασπρόμαυρων νουάρ που αγαπήσαμε. Θα σε κάνει να χαμογελάσεις, θα σε νοιάξει, δε θα σε αφήσει να βαρεθείς, και πάνω απ’όλα θα σε υποχρεώσει να χειρροκροτήσεις με θαυμασμό χάρη στον τρόπο που χρησιμοποιεί το ντουμπλάζ: Δεν υπάρχει ούτε ένας ρόλος που να παίζεται και ναι, εχμ, ομιλείται από τον ίδιο ηθοποιό!
Χαρά
Σκηνοθεσία: Ηλίας Γιαννακάκης
Με δυο λόγια: Η Χαρά είναι μια γυναίκα που μια μέρα, χωρίς κανέναν προφανή λόγο ή εξήγηση, απαγάγει ένα μωρό, του φέρεται σα να ήταν μητέρα του, το προστατεύει ακόμα και με τον ύστατο τρόπο, και τελικά θα κληθεί να απολογηθεί γι’αυτό. Μόνο που αρνείται.
Ξεχωρίζει επειδή: Εκτός από την ούτως ή άλλως παράξενη ιδέα, η ταινία θα σου μείνει στη μνήμη και για τη φόρμα και το στυλ της. Ο Γιαννακάκης ουσιαστικά υπογράφει ένα δράμα σε δύο πράξεις, με τη μία να είναι ένα ιδιότυπο μητρικό road movie και τη δεύτερη ένα φιλμ δικαστηρίου σε πρώτο πρόσωπο. Το αποτέλεσμα είναι άνισο, όμως η πρόθεση τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη. Ενώ η Αμαλία Μουτούση στον πρωταγωνιστικό ομώνυμο ρόλο είναι ό,τι πιο καθηλωτικό.
Με τα λόγια του δημιουργού: "Θέλαμε να βάλουμε δυσκολίες. Το ότι η Χαρά φορτώνεται εξαρχής με όλα αυτά τα βάρη, στόχος ήταν μέσα από την ερμηνεία και όλη την προσέγγιση την κινηματογραφική, να υπερπηδήσουμε αυτά τα εμπόδια, γιατί όταν αυτό συμβεί μπορείς να ελπίζεις σε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι στο σινεμά αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκινάς για να κάνεις κάτι που είναι ιδιαίτερο, ειδάλλως δεν έχει νόημα. Πρέπει να συναντηθεί ο θεατής με κάτι που θα τον κινητοποιήσει. Έτσι, μη εξηγώντας, αλλά κάνοντας τα πάντα για να αισθανθεί ο θεατής αυτή την ηρωίδα, τον κάνουμε συμμέτοχο, μπαίνει μέσα. Δεν λαμβάνει μια τροφή μασημένη, κάτι που το έχουμε οριοθετήσει."
Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Βούλγαρη
Με δυο λόγια: Στιγμιότυπα από τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας στα Εξάρχεια, λίγο αφότου ο σύντροφος και συναγωνιστής της έχει καταδικαστεί για σύσταση συμμορίας. Η Ηλέκτρα προσπαθεί να βρει τα πατήματά της σε μια κοινωνία που διαρκώς αλλάζει.
Ξεχωρίζει επειδή: Οι φυσικές σκηνές αφήνουν να φανεί το ταλέντο και η ματιά της Βούλγαρη. Υπάρχουν στιγμές που μπαίνουν στα στόματα των ηρώων ατάκες πιο διδακτικές από όσο θα θέλαμε, όμως η άλλη πλευρά είναι που δικαιώνει τις προθέσεις: Μια σκηνή απόλυτης φυσικότητας ανάμεσα στην Ηλέκτρα κι έναν γνωστό που πετυχαίνει βγάζοντας βόλτα τον σκύλο της, είναι τελικά μια εγκάρδια κοινωνική ματιά στους προβληματισμούς και τις σκέψεις ενός νεαρού ανθρώπου που δεν είναι σίγουρος τι συμβαίνει στον κόσμο του. Στο τέλος θα σου μείνει το χαμόγελο της αναγνώρισης.
Με τα λόγια του δημιουργού: “Η κοπέλα αυτή είναι σαν οδηγός, για να δούμε κάποιους ανθρώπους, κάποια στιγμιότυπα χαρακτήρων και καταστάσεων που συναντάμε στην σημερινή κοινωνία. Μου αρέσουν οι προσωπικές ταινίες και οι σκηνοθέτες που κάνουν αν όχι αυτοβιογραφικό, σίγουρα πολύ προσωπικό σινεμά. Πρέπει να τα έχεις ζήσει τα πράγματα για να τα γράψεις αληθινά.”
Οι συνομιλίες με τους δημιουργούς πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΠΗΓΗ: oneman
enimerotiko
VIDEO
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λυκουρέντζος: "Μην αποσύρετε φάρμακα"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σαμαράς: Η επόμενη δόση θα εκταμιευθεί κανονικά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
