2012-11-15 10:07:27
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Τα ερωτικά σκάνδαλα σώζουν ζωές. Όποιος διάσημος και ισχυρός θεωρηθεί ανεπιθύμητος, για οποιοδήποτε λόγο, εξοστρακίζεται με ένα ερωτικό σκάνδαλο. Λύση οπωσδήποτε πιο ανώδυνη από τη φυσική του εξόντωση «αλά Κέννεντι». Αντί για σφαίρες, η υποκρισία περί του έρωτος και της (προστασίας της) Οικογένειας, αποδεικνύεται πιο σίγουρος τρόπος απαλλαγής από κάποιο αντίπαλο- πχ ο Ρήγκαν τη γλύτωσε από απόπειρα δολοφονίας.
Εννοείται ότι η διακίνηση «λευκής σαρκός» (και μαύρης και κίτρινης, πλέον) είναι ένα από τα τρία πιο προσοδοφόρα «επαγγέλματα», αντάμα με τα ναρκωτικά και το εμπόριο όπλων. Η βιομηχανία πορνό ανθίζει, την εποχή που, υποτίθεται, οι σχέσεις έχουν απελευθερωθεί. Και είναι κοινό μυστικό οι παροδικές ή μονιμότερες «παράλληλες» σχέσεις ισχυρών ανδρών και γυναικών- δεν υστερούν οι ασθενέστεροι. Η Οικογένεια είναι απροστάτευτη, ακόμα και τα παιδιά γίνονται βάρος, φορολογούνται, κατ' εντολή της Τρόϊκας. Τίποτα πια δεν προστατεύει την Οικογένεια. Εκτός από την υποκρισία.
Ωστόσο η δημοτικότητα του προέδρου Κλίντον δεν μειώθηκε στο ελάχιστο από την περιπέτειά του με τη Λεβίνσκι. Την ακαταλληλότητα του Στρος Καν δεν πρόλαβε να την κρίνει ο λαός αλλά ένα κλειστό, αόρατο, ιερατείο αποφάσισε (συνεπικουρούμενο από αρμόζουσες δημοσκοπήσεις) ότι δεν μπορεί να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας-ίσως επειδή στη Γαλλία η «ερωμένη» είναι περίπου θεσμός. Η υποκριτική υπεράσπιση της Οικογενειακής Τιμής αφαιρεί από το λαό τη δυνατότητα να κρίνει τον «αμαρτωλό» κρίνοντας ταυτόχρονα και τις πολιτικές θέσεις του. Η μοναδική πλήρης αποτυχία της συνταγής καταγράφηκε στην Ελλάδα με την περίπτωση Παπανδρέου-Λιάνη. Ο λαός, γνώστης του «σκανδάλου», έκανε τις πολιτικές επιλογές του αφήνοντας τα ερωτικά εκεί που ανήκουν, στην κρεβατοκάμαρα. Τελικά τα «ερωτικά σκάνδαλα» εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό με τις συνταγές της Τρόϊκας. Να εξοντωθεί ο αντίπαλος, άτομο ή λαός.
Ο Μπερλουσκόνι είναι το πιο πρόσφατο θύμα, πριν από τον στρατηγό Πετρέους. Διάφορα πορνίδια απόκτησαν ξαφνικά τόση ισχύ (δηλαδή προστασία) ώστε να έχουν ελεύθερη, άφθονη, πρόσβαση στην τηλεόραση, να τολμούν να κατηγορούν τον πρωθυπουργό, όχι της τάδε υπανάπτυκτης αφρικανικής χώρας αλλά της Ιταλίας, χωρίς αντίδραση. Και αυτό να συνεχίζεται για καιρό, τόσο καιρό όσο ο Μπερλουσκόνι διακήρυσσε ότι είναι φίλος του Πούτιν, ότι διεκδικεί πετρέλαια στη Λιβύη και άλλα ηχηρά, λίαν ενοχλητικά, για το μικρομεσαίο μέγεθος της Ιταλίας. Έως ότου η Ιταλία κατέληξε τον Μόντι, ανώτατο υπάλληλο Τραπεζών, ως σωτήρα-πρωθυπουργό. Αξιοσημείωτο πάντως ότι στην Καθολική Ιταλία ο «σκανδαλάκιας» Μπερλουσκόνι άντεξε τόσο καιρό, μάλλον όσο καιρό άντεχε και η εθνική αστική τάξη της Ιταλίας να διεκδικεί το απατηλό όνειρο της αυτοτελούς παρουσίας της χώρας στη διεθνή σκηνή. Για όσους δεν κατάλαβαν ως εδώ, η πάλη των τάξεων είναι αρκετά πιο περίπλοκη υπόθεση από την αντιπαράθεση απόψεων και άρθρων με το ερώτημα περί του αν θα ενσωματωθεί ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στο «σύστημα».
Ο στρατηγός Πετρέους, ήταν γεμάτος παράσημα από τη δράση του στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και αρχηγός του μεγαλύτερου κατασκοπευτικού (και ανατρεπτικού) δικτύου στον Κόσμο, τη CIA. Ακούστηκε, από τα Δυτικά, «υψηλού επιπέδου», ΜΜΕ (αυτά που ακούν και λιγώνονται οι ιθαγενείς) ότι ο στρατηγός θα διεκδικούσε την Προεδρία των ΗΠΑ, ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, μετά τη λήξη της θητείας Ομπάμα. Πληροφορήθηκε, δια του σκανδάλου, ότι η θέση είναι ήδη κατειλημμένη και πάντως δεν είναι γι' αυτόν. Του άξιζε να την πάθει. Τι σόι αρχηγός της CIA ήταν που δεν πληροφορήθηκε τα στοιχειώδη για τον προσωπικό του λογαριασμό;
InfoGnomon
Τα ερωτικά σκάνδαλα σώζουν ζωές. Όποιος διάσημος και ισχυρός θεωρηθεί ανεπιθύμητος, για οποιοδήποτε λόγο, εξοστρακίζεται με ένα ερωτικό σκάνδαλο. Λύση οπωσδήποτε πιο ανώδυνη από τη φυσική του εξόντωση «αλά Κέννεντι». Αντί για σφαίρες, η υποκρισία περί του έρωτος και της (προστασίας της) Οικογένειας, αποδεικνύεται πιο σίγουρος τρόπος απαλλαγής από κάποιο αντίπαλο- πχ ο Ρήγκαν τη γλύτωσε από απόπειρα δολοφονίας.
Εννοείται ότι η διακίνηση «λευκής σαρκός» (και μαύρης και κίτρινης, πλέον) είναι ένα από τα τρία πιο προσοδοφόρα «επαγγέλματα», αντάμα με τα ναρκωτικά και το εμπόριο όπλων. Η βιομηχανία πορνό ανθίζει, την εποχή που, υποτίθεται, οι σχέσεις έχουν απελευθερωθεί. Και είναι κοινό μυστικό οι παροδικές ή μονιμότερες «παράλληλες» σχέσεις ισχυρών ανδρών και γυναικών- δεν υστερούν οι ασθενέστεροι. Η Οικογένεια είναι απροστάτευτη, ακόμα και τα παιδιά γίνονται βάρος, φορολογούνται, κατ' εντολή της Τρόϊκας. Τίποτα πια δεν προστατεύει την Οικογένεια. Εκτός από την υποκρισία.
Ωστόσο η δημοτικότητα του προέδρου Κλίντον δεν μειώθηκε στο ελάχιστο από την περιπέτειά του με τη Λεβίνσκι. Την ακαταλληλότητα του Στρος Καν δεν πρόλαβε να την κρίνει ο λαός αλλά ένα κλειστό, αόρατο, ιερατείο αποφάσισε (συνεπικουρούμενο από αρμόζουσες δημοσκοπήσεις) ότι δεν μπορεί να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας-ίσως επειδή στη Γαλλία η «ερωμένη» είναι περίπου θεσμός. Η υποκριτική υπεράσπιση της Οικογενειακής Τιμής αφαιρεί από το λαό τη δυνατότητα να κρίνει τον «αμαρτωλό» κρίνοντας ταυτόχρονα και τις πολιτικές θέσεις του. Η μοναδική πλήρης αποτυχία της συνταγής καταγράφηκε στην Ελλάδα με την περίπτωση Παπανδρέου-Λιάνη. Ο λαός, γνώστης του «σκανδάλου», έκανε τις πολιτικές επιλογές του αφήνοντας τα ερωτικά εκεί που ανήκουν, στην κρεβατοκάμαρα. Τελικά τα «ερωτικά σκάνδαλα» εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό με τις συνταγές της Τρόϊκας. Να εξοντωθεί ο αντίπαλος, άτομο ή λαός.
Ο Μπερλουσκόνι είναι το πιο πρόσφατο θύμα, πριν από τον στρατηγό Πετρέους. Διάφορα πορνίδια απόκτησαν ξαφνικά τόση ισχύ (δηλαδή προστασία) ώστε να έχουν ελεύθερη, άφθονη, πρόσβαση στην τηλεόραση, να τολμούν να κατηγορούν τον πρωθυπουργό, όχι της τάδε υπανάπτυκτης αφρικανικής χώρας αλλά της Ιταλίας, χωρίς αντίδραση. Και αυτό να συνεχίζεται για καιρό, τόσο καιρό όσο ο Μπερλουσκόνι διακήρυσσε ότι είναι φίλος του Πούτιν, ότι διεκδικεί πετρέλαια στη Λιβύη και άλλα ηχηρά, λίαν ενοχλητικά, για το μικρομεσαίο μέγεθος της Ιταλίας. Έως ότου η Ιταλία κατέληξε τον Μόντι, ανώτατο υπάλληλο Τραπεζών, ως σωτήρα-πρωθυπουργό. Αξιοσημείωτο πάντως ότι στην Καθολική Ιταλία ο «σκανδαλάκιας» Μπερλουσκόνι άντεξε τόσο καιρό, μάλλον όσο καιρό άντεχε και η εθνική αστική τάξη της Ιταλίας να διεκδικεί το απατηλό όνειρο της αυτοτελούς παρουσίας της χώρας στη διεθνή σκηνή. Για όσους δεν κατάλαβαν ως εδώ, η πάλη των τάξεων είναι αρκετά πιο περίπλοκη υπόθεση από την αντιπαράθεση απόψεων και άρθρων με το ερώτημα περί του αν θα ενσωματωθεί ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στο «σύστημα».
Ο στρατηγός Πετρέους, ήταν γεμάτος παράσημα από τη δράση του στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και αρχηγός του μεγαλύτερου κατασκοπευτικού (και ανατρεπτικού) δικτύου στον Κόσμο, τη CIA. Ακούστηκε, από τα Δυτικά, «υψηλού επιπέδου», ΜΜΕ (αυτά που ακούν και λιγώνονται οι ιθαγενείς) ότι ο στρατηγός θα διεκδικούσε την Προεδρία των ΗΠΑ, ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, μετά τη λήξη της θητείας Ομπάμα. Πληροφορήθηκε, δια του σκανδάλου, ότι η θέση είναι ήδη κατειλημμένη και πάντως δεν είναι γι' αυτόν. Του άξιζε να την πάθει. Τι σόι αρχηγός της CIA ήταν που δεν πληροφορήθηκε τα στοιχειώδη για τον προσωπικό του λογαριασμό;
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Που...πάμε;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
