2012-11-16 02:35:02
Ένα απόγευμα, λίγες ημέρες πριν, βρέθηκα σε ένα ζαχαροπλαστείο έχοντας κρεμασμένο στην πλάτη ένα όργανο, με το οποίο «παλεύω» αρκετά χρόνια τώρα. Στο ταμείο, έπειτα από τις κατάλληλες ερευνητικές ματιές, μια κυρία με ρώτησε με ενδιαφέρον: «είστε στο μουσικό;» Χαμογελώντας και με εμφανή σημάδια απογοήτευσης της απάντησα πως έπειτα από αρκετά συνεχόμενα χρόνια –ως ωρομίσθιος και ως αναπληρωτής- φέτος, ακόμη δε με κάλεσαν, αλλά ελπίζω.. Με περήφανη ματιά, αλλά και συνάμα έτοιμη να σχολιάσει –εμφανώς ενοχλημένη- μου είπε πως η κόρη της είναι στο μουσικό, αλλά αν και επέλεξε πιάνο αρχικά, λόγω έλλειψης καθηγητών, οδηγήθηκε στο βιολί.
Μου φάνηκε πως ίσως να περίμενε να της μεταφέρω ελπιδοφόρα νέα, αλλά..δεν κυκλοφορεί τίποτα ακόμη επί του θέματος.
Φεύγοντας, γεμάτη ικανοποίηση, αλλά και με μια περήφανη και αμετακίνητη βεβαιότητα μου είπε το εξής: «η άλλη μου κόρη ήταν σε άλλο σχολείο, αλλά με το μουσικό..καμία σχέση και..παντού. Και στα μαθήματα και παντού…».
Έπειτα από αυτά τα χρόνια στα σχολεία, ως μαθητής, ως φοιτητής και ως καθηγητής, σκέφτομαι τί να είναι αυτό που κάνει τα μουσικά σχολεία να ξεχωρίζουν στις εκάστοτε τοπικές κοινωνίες –και ορισμένα, όχι μόνο στις τοπικές-. Τι είναι αυτό που κάνει περήφανους του γονιούς όταν λένε πως τα παιδιά τους πηγαίνουν στο μουσικό σχολείο. Είναι οι συναυλίες, τα παλαμάκια και τα ταξίδια; Είναι η δωρεάν διδασκαλία της μουσικής; Είναι τα ωραία κτήρια και οι εγκαταστάσεις –όχι παντού βέβαια-; Τι είναι;
Μα..για μια συναυλία απαιτούνται πολλές ώρες δουλειάς και πίεσης, τόσο στο σχολείο όσο και..στο σπίτι. Κάθε ταξίδι ακολουθεί ένα ιδιαίτερα αυστηρό πρόγραμμα εξαιτίας προβών, «sound check» και της απαραίτητης ξεκούρασης για να αποδώσουν τα παιδιά. Μα..κάθε οικογένεια, λίγο ή πολύ, επιβαρύνεται με ένα ποσό για το όργανο του μαθητή, κάποια έξτρα τετράδια κλπ για τα μουσικά μαθήματα. Μα..κάθε μαθητής μουσικού σχολείου, έχει να προετοιμαστεί πολύ περισσότερο από τον αντίστοιχο ενός ‘συμβατικού’ σχολείο κλπ κλπ κλπ.
Τελικά, τι είναι αυτό που κάνει τους γονείς να αισθάνονται περήφανοι που τα παιδιά τους φοιτούν σε ένα μουσικό σχολείο;
Πρωτίστως είναι το γεγονός πως τα ίδια τα παιδιά τους..θέλουν να βρίσκονται εκεί! Είναι λίγο; ΟΧΙ. Σήμερα αυτό είναι «φαινόμενο» για τα ελληνικά σχολεία της μιζέριας. Ψάξτε να μάθετε σε πόσα άλλα σχολεία τα παιδιά θα ήθελαν να ξαναβρεθούν εκεί, με την ιδιότητα του μαθητή ή του καθηγητή και να συνεργαστούν με τους παλιούς τους καθηγητές. Αφού το κάνετε, συγκρίνετε το ποσοστά με τα αντίστοιχα των αποφοίτων των μουσικών σχολείων. Θα εκπλαγείτε (!!) Θα εκπλαγείτε και με το πόσοι απόφοιτοι μουσικών σχολείων θα ήθελαν να ξαναζήσουν τα μαθητικά τους χρόνια στο ίδιο σχολείο και μόνο, ακόμη και κάτω από την τόση «πίεση» που βίωσαν λόγω των μεγαλύτερων απαιτήσεων της μαθητείας τους σε αυτά.
Ποιο είναι τελικά το ζητούμενο σήμερα από ένα σχολείο; Τι περισσότερο ζητάμε σήμερα από το να βρίσκονται τα παιδιά σε ένα χώρο στον οποίο μαθαίνουν να συμπράττουν με άλλους και για ένα κοινό σκοπό, να εντρυφούν σε αυτό και να μοχθούν χαρούμενα για αυτό, πειθαρχώντας σε κανόνες, στοχεύοντας στο καλύτερο για όλους αποτέλεσμα; (πώς να γίνει αλλιώς; Έτσι είναι η μουσική. Εκεί έχει ο καθένας το ρόλο του και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, το οποίο καρπώνονται όλοι. Αλλιώς δε γίνεται..).
[Καλύτερα να μην επεκταθούμε σε ό,τι «ιδιαίτερο» και εξειδικευμένο προσφέρει ένα μουσικό σχολείο (βλ. καλλιέργεια καλλιτεχνικού αισθητηρίου, μουσικές γνώσείς κλπ κλπ…) και ας μείνουμε μόνο στο παραπάνω «φαινόμενο»…]
Όμως και μόνο το γεγονός πως δεν προσλήφθηκαν καθηγητές μουσικών οργάνων σε..μουσικά σχολεία (βλ παραδοσιακά μουσικά όργανα και όλα τα υπόλοιπα με ελάχιστες εξαιρέσεις), φοβάμαι πως δηλώνει πολλά και μάλλον..όχι καλά. Ψάξτε, σκεφθείτε, αποφασίστε και ας ετοιμαστούμε όλοι για τα..αποτελέσματα των πράξεών μας.
Με τιμή,
«ακόμη ένας από τους πολλούς»
Αναγνώστης
Tromaktiko
Μου φάνηκε πως ίσως να περίμενε να της μεταφέρω ελπιδοφόρα νέα, αλλά..δεν κυκλοφορεί τίποτα ακόμη επί του θέματος.
Φεύγοντας, γεμάτη ικανοποίηση, αλλά και με μια περήφανη και αμετακίνητη βεβαιότητα μου είπε το εξής: «η άλλη μου κόρη ήταν σε άλλο σχολείο, αλλά με το μουσικό..καμία σχέση και..παντού. Και στα μαθήματα και παντού…».
Έπειτα από αυτά τα χρόνια στα σχολεία, ως μαθητής, ως φοιτητής και ως καθηγητής, σκέφτομαι τί να είναι αυτό που κάνει τα μουσικά σχολεία να ξεχωρίζουν στις εκάστοτε τοπικές κοινωνίες –και ορισμένα, όχι μόνο στις τοπικές-. Τι είναι αυτό που κάνει περήφανους του γονιούς όταν λένε πως τα παιδιά τους πηγαίνουν στο μουσικό σχολείο. Είναι οι συναυλίες, τα παλαμάκια και τα ταξίδια; Είναι η δωρεάν διδασκαλία της μουσικής; Είναι τα ωραία κτήρια και οι εγκαταστάσεις –όχι παντού βέβαια-; Τι είναι;
Μα..για μια συναυλία απαιτούνται πολλές ώρες δουλειάς και πίεσης, τόσο στο σχολείο όσο και..στο σπίτι. Κάθε ταξίδι ακολουθεί ένα ιδιαίτερα αυστηρό πρόγραμμα εξαιτίας προβών, «sound check» και της απαραίτητης ξεκούρασης για να αποδώσουν τα παιδιά. Μα..κάθε οικογένεια, λίγο ή πολύ, επιβαρύνεται με ένα ποσό για το όργανο του μαθητή, κάποια έξτρα τετράδια κλπ για τα μουσικά μαθήματα. Μα..κάθε μαθητής μουσικού σχολείου, έχει να προετοιμαστεί πολύ περισσότερο από τον αντίστοιχο ενός ‘συμβατικού’ σχολείο κλπ κλπ κλπ.
Τελικά, τι είναι αυτό που κάνει τους γονείς να αισθάνονται περήφανοι που τα παιδιά τους φοιτούν σε ένα μουσικό σχολείο;
Πρωτίστως είναι το γεγονός πως τα ίδια τα παιδιά τους..θέλουν να βρίσκονται εκεί! Είναι λίγο; ΟΧΙ. Σήμερα αυτό είναι «φαινόμενο» για τα ελληνικά σχολεία της μιζέριας. Ψάξτε να μάθετε σε πόσα άλλα σχολεία τα παιδιά θα ήθελαν να ξαναβρεθούν εκεί, με την ιδιότητα του μαθητή ή του καθηγητή και να συνεργαστούν με τους παλιούς τους καθηγητές. Αφού το κάνετε, συγκρίνετε το ποσοστά με τα αντίστοιχα των αποφοίτων των μουσικών σχολείων. Θα εκπλαγείτε (!!) Θα εκπλαγείτε και με το πόσοι απόφοιτοι μουσικών σχολείων θα ήθελαν να ξαναζήσουν τα μαθητικά τους χρόνια στο ίδιο σχολείο και μόνο, ακόμη και κάτω από την τόση «πίεση» που βίωσαν λόγω των μεγαλύτερων απαιτήσεων της μαθητείας τους σε αυτά.
Ποιο είναι τελικά το ζητούμενο σήμερα από ένα σχολείο; Τι περισσότερο ζητάμε σήμερα από το να βρίσκονται τα παιδιά σε ένα χώρο στον οποίο μαθαίνουν να συμπράττουν με άλλους και για ένα κοινό σκοπό, να εντρυφούν σε αυτό και να μοχθούν χαρούμενα για αυτό, πειθαρχώντας σε κανόνες, στοχεύοντας στο καλύτερο για όλους αποτέλεσμα; (πώς να γίνει αλλιώς; Έτσι είναι η μουσική. Εκεί έχει ο καθένας το ρόλο του και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, το οποίο καρπώνονται όλοι. Αλλιώς δε γίνεται..).
[Καλύτερα να μην επεκταθούμε σε ό,τι «ιδιαίτερο» και εξειδικευμένο προσφέρει ένα μουσικό σχολείο (βλ. καλλιέργεια καλλιτεχνικού αισθητηρίου, μουσικές γνώσείς κλπ κλπ…) και ας μείνουμε μόνο στο παραπάνω «φαινόμενο»…]
Όμως και μόνο το γεγονός πως δεν προσλήφθηκαν καθηγητές μουσικών οργάνων σε..μουσικά σχολεία (βλ παραδοσιακά μουσικά όργανα και όλα τα υπόλοιπα με ελάχιστες εξαιρέσεις), φοβάμαι πως δηλώνει πολλά και μάλλον..όχι καλά. Ψάξτε, σκεφθείτε, αποφασίστε και ας ετοιμαστούμε όλοι για τα..αποτελέσματα των πράξεών μας.
Με τιμή,
«ακόμη ένας από τους πολλούς»
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τζέκο και Σουάρες για αντι-Φαλκάο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ψάχνουν ακόμα να βρουν τη μπάλα του Σέρχιο Ράμος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
