2012-11-19 21:25:11
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Λιτό κείμενο δεν ζητούσατε από εμένα, φίλοι, λιτό και «απέριττο» θα λάβετε! Όχι επειδή βαρέθηκα να εξηγώ και να ερμηνεύω πολιτικά συμβάντα της συγκυρίας, που προκαλούν ιστορικά γεγονότα για την ελληνική κοινωνία και την πατρίδα μας, αλλά επειδή από σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα αναφοράς στο πολίτευμα της χώρας. Η Ελλάδα από αυτή τη στιγμή έπαψε να προσδιορίζεται με όρους συντεταγμένου δημοκρατικού πολιτεύματος, έστω και σχηματικά ή . προσχηματικά! Η λαϊκή κυριαρχία ξευτιλίστηκε απολύτως και στην χώρα κυριάρχησαν πολιτικά οι …απόλυτοι ξευτίλες. Ο δε λαός βρίσκεται μάλλον στην φάση της μετα-μεθυσιακής ζάλης.
Η αστική επανάσταση που θα απαιτηθεί για να επανιδρυθεί το ελληνικό κράτος ως πλουραλιστική δημοκρατία, μπερδεύεται με αναπαραστάσεις της σοσιαλιστικής επανάστασης, ενώ και τα δύο συνδέονται με έναν νέο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος ορίζεται με απίθανα φαιδρές μυθοπλασίες περί εθνικής παλιγγενεσίας ή προλεταριακής επανάστασης, όπου αυτό δεν συγχέεται με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον ναζισμό
. Και όμως, ο αγώνας της ελληνικής κοινωνίας για χειραφέτηση, δημοκρατία, δημιουργία και ευημερία, εντός ενός νέου πλουραλιστικού πολιτεύματος στην θέση αυτού που σήμερα καταρρέει παταγωδώς, ενταφιασμένο στο Εθνικό Τυπογραφείο, με την μελάνη που επισφράγισε τις προαπαιτούμενες δράσεις (prior action), τις οποίες επέβαλε η τρόικα, θεσμοθετώντας μια υποτελή πολιτεία υπό Υπερεθνικό Οικονομικό και Διοικητικό Έλεγχο, απαιτεί μια σύγχρονη οραματική προσέγγιση. Μια σύγχρονη προσέγγιση πολιτικής πρακτικής και κουλτούρας, που θα συνδέει την πλουραλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία με την τεχνολογία και την βιοοικονομία και αυτά τα τρία με έναν απολύτως διαφορετικό πολιτισμό, που θα ενισχύει την συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις.
Όχι φοβικό πολιτισμό, όχι ρατσιστικό και συμπλεγματικό, όχι μίζερο και χυδαίο, όχι μνησίκακο και εκδικητικό, αλλά ανώτερο με δημοκρατικά κριτήρια, όπου η γνώση θα σχηματίζεται πολιτικά και η πολιτική πρακτική θα βασίζεται στην επίγνωση ότι δημοκρατικό πολιτισμό διαμορφώνουν αποκλειστικά οι δημοκρατικοί κανόνες, οι οποίοι λειτουργούν εντός μιας βιοοικονομικής κοσμοαντίληψης. Μην «ηδονίζεστε» μαζοχιστικά οι «επαναστάτες», διαπιστώνοντας πως η στοιχειώδης δημοκρατική νομιμότητα έπαψε να υφίσταται στην Ελλάδα, έστω και ως φερετζές του καθεστώτος της διαπλοκής! Δίχως αυτήν δεν θα κερδίσει η σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά αντίθετα θα νομιμοποιηθεί το εξελισσόμενο πραξικόπημα, που κατά τον ανεκδιήγητο κύριο Σαμαρά αποτελεί «επιτέλεση χρέους» προς τους δανειστές-εταίρους μας στην ευρωζώνη, οι οποίοι διαχειρίζονται σε συνεργασία με το ΔΝΤ και το χρηματοπιστωτικό λόμπυ έτσι το ελληνικό χρέος, ώστε να το καθιστούν ουσιαστικά πολιτειακή και κοινωνική αφήγηση σε σαφή αντιδημοκρατικά και αντεθνικά πρότυπα.
Οι συγκυβερνώντες θεώρησαν χρέος τους να ξεχαρβαλώσουν εντελώς το Κράτος Δικαίου και την συντεταγμένη πολιτεία με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και υπουργικές αποφάσεις που υποκαθιστούν τον Έλληνα νομοθέτη, ενώ εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δείχνοντας την επικίνδυνη για την δημοκρατία φύση του ελληνικού πολιτεύματος. Έκαναν λάστιχο την συνταγματική τάξη της χώρας, την τράβηξαν στα όρια αντοχής της και σε λίγο θα γίνουμε μάρτυρες των αποτελεσμάτων από το υπερβολικό λασκάρισμα που προκαλεί θραύση. Είναι σαν οι συγκυβερνώντες να αδιαφορούν για το τι πρόκειται να συμβεί το προσεχές διάστημα στο κοινοβούλιο, στην διοίκηση και στην ευρύτερη κοινωνία, όταν οι σημερινές αποφάσεις, που θεσπίζουν καθεστώς αυστηρής Υπερεθνικής Επιτροπείας, προδηλώντας επιπλέον, απολύσεις, φόρους έξω από κάθε λογική εθνικής οικονομίας και νέες μειώσεις στα εισοδήματα που προέρχονται από την εργασία και τις συντάξεις, κριθούν ουσιαστικά!
Το «χρέος» Σαμαρά εκτελεί κάθε έννοια δημοκρατικού πολιτεύματος στην χώρα, εν ονόματι του δημόσιου χρέους, που αντί να ρυθμιστεί, απορυθμίζεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας των άλλοτε συγκαλυμμένων κι άλλοτε ρητών αντιθέσεων εκείνων που επιβάλλουν καθεστώς Υπερεθνικού Ελέγχου στην Ελλάδα. Κάθε stalemate (: κατάσταση δυναμικής ισορροπίας όπου κάθε κίνηση του αντίπαλου παίχτη μοιάζει μπλοκαρισμένη) σε αυτό το μέτωπο των δανειστών της χώρας επιβαρύνει πλέον δυσανάλογα την ελληνική δημοκρατία. Με αίμα, φτώχεια, κατάθλιψη, ρατσισμό, καταστροφή κοινωνικού και οικονομικού κεφαλαίου μαζί με μεγάλες δόσεις υπονόμευσης της δημοκρατίας πληρώνουμε πλέον το χρέος της διαπλοκής.
Το χρέος τώρα μοιάζει να κάνει το «χρέος» του, ξεθεμελιώνοντας τις δημοκρατικές σχέσεις που επιτρέπουν σε έναν λαό να έχει, αν όχι τον έλεγχο του πλούτου που παράγει, τουλάχιστον το δικαίωμα να επηρεάζει την πολιτική του διάσταση. Οι συγκυβερνώντες ακολουθώντας μια ακατανόητη - έξω από το φάσμα συνομωσίας - στρατηγική πέτυχαν το τραγικότερο: να καταστήσουν την χώρα αποκλειστικά υπεύθυνη για την κρίση χρέους, πού όμως προκάλεσαν σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) σε συνεργασία με το ΔΝΤ και τους κεντρικούς θεσμούς της ευρωζώνης. Θυμίζω πως το 2009 το κράτος χρώσταγε κάτι λιγότερο από 300 δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου 120% του ΑΕΠ). Μέσα από απίθανες συμπεριφορές παραπλάνησης των Ελλήνων η κυβέρνηση δηλώνει στην χρηματαγορά, στις αρχές του 2010, ότι δεν μπορεί να επιστρέψει τα χρωστούμενα και από το πιστωτικό πρόβλημα περνάμε στη κρίση χρέους, την οποία η νέα κυβέρνηση αντιμετώπισε όχι απλώς παράδοξα ως προς την οικονομική εμπειρία της ανθρωπότητας, αλλά σε αντίθεση με αυτήν. Αντί να δομήσει ένα μείγμα οικονομικής πολιτικής σε συνεννόηση (με σκληρή διαπραγμάτευση) με την Ευρωζώνη, που θα επέτρεπε εντός ενός μακροχρόνιου προγράμματος ανασυγκρότησης την σταθερή μείωση του χρέους, την αύξηση του ΑΕΠ ή συνδυασμό των δύο στην πρακτικά εύλογη διάσταση, τι έπραξε; Υιοθέτησε μια στρατηγική που αύξανε το χρέος, ενώ μείωνε παράλληλα το ΑΕΠ! Αύξησε μάλιστα το χρέος ζητώντας ένα δάνειο από τον επίσημο τομέα της ευρωζώνης και το ΔΝΤ που αντιστοιχούσε σε όσα δήλωσε ότι δεν μπορούσε να ξεπληρώσει στους ιδιώτες επενδυτές ελληνικών ομολόγων! Το αποτέλεσμα είναι τα πολιτικά χαρακτηριστικά του ελληνικού χρέους να έχουν μεταβληθεί ριζικά εις βάρος της χώρας, παραβιάζοντας άμεσα την λαϊκή κυριαρχία και την σχετική έστω ανεξαρτησία της Ελλάδας εντός της ΕΕ, με το ύψος του να υπολογίζεται να υπερβεί το 2013 κατά 65% του ΑΕΠ το χρέος του 2009 και με την ύφεση να κατασπαράζει πλέον την αγορά. Και όλα τούτα μετά από επίσημη πτώχευση!
Είναι τρέλα αυτό που συμβαίνει; Αν δεν είναι τρέλα, πρόκειται για το χρέος της διαπλοκής προς τους διεθνείς πάτρωνές της που διαμορφώνει ένα κοινωνικό χρέος στην Ελλάδα, το οποίο δεν μπορεί να αποζημιωθεί με όλη την υπάρχουσα ποσότητα δημοκρατίας που υφίσταται! Δεν φτάνει η ελληνική δημοκρατία για να αποζημιώσει τους επίσημους και διεθνείς πιστωτές της χώρας! Άρα, περνάμε σε δραματική κρίση δημοκρατίας στον τόπο μας που επιχειρείται να διασκεδαστεί με την βήμα-βήμα θεσμοθέτηση ενός καθεστώτος Υπερεθνικής Επιτροπείας, το οποίο θα προβληθεί ως μηχανισμός αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας, η οποία προφανώς διαταράχθηκε από την διαπλοκή, τον (δι)κομματισμό και την συντεχνιακή διάθρωση των ομάδων πίεσης. Με άλλα λόγια, ο μηχανισμός κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα εμφανιστεί ως μηχανισμός αναδημιουργίας της δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην βάση της αγοράς φυσικά και της ρευστοποίησης της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές. Αυτό κι αν είναι τρέλα!
Η λύση στην «τρέλα» ξεπερνά πλέον τις προτάσεις – που υποστήριξα - για πανευρωπαϊκή ρύθμιση του χρέους, και ανάπτυξη μιας στρατηγικής που θα συνδύαζε την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους με αποπληρωμή του υπόλοιπου στη βάση της λεγόμενης ρήτρας ανάπτυξης, παράλληλα με την υιοθέτηση ριζοσπαστικών πολιτικών μεταρρύθμισης της διοίκησης και εξορθολογισμού της αγοράς σε αντιμονοπωλιακό πλαίσιο. Τώρα πια πρέπει να αναζητήσουμε την λύση βαθύτερα. Η εκπλήρωση του «χρέους» Σαμαρά και τούτων που στηρίζουν την κυβέρνησή του, και ιδίως η μορφή εκπλήρωσης αυτού, οδηγεί σε σύγκρουση με τους κεντρικούς θεσμούς της ΕΕ, για την στοιχειώδη υπεράσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος στον τόπο μας. Αυτοί που χειρίστηκαν την διαδικασία πτώχευσης της χώρας, είναι βέβαιο ότι αυτό επεδίωκαν ή ήταν τόσο ηλίθιοι και επιπόλαιοι που σε αυτό παρασύρθηκαν. Τα κατάφεραν ωστόσο, όπως καλά τα κατάφεραν και πάλι οι γερμανικές κυβερνήσεις! Και οι δύο παράγοντες αποσταθεροποιούν την δημοκρατία στην περιοχή αυτή της Ευρώπης για να προασπίσουν οικονομικά συμφέροντα που ούτως ή άλλως βρίσκονται σε φάση δομικής μεταβολής. Για τον ελληνικό λαό, όμως, αναπτύσσεται αναπάντεχα μια χρυσή ευκαιρία για πλήρη δημοκρατική αποκατάσταση και ριζική παραγωγική αναδιοργάνωση με ταυτόχρονη επανίδρυση της πολιτείας, αρκεί ετούτος να καταλάβει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει πλέον δίχως ακραία σύγκρουση με τους δανειστές μας και την αμερικανική πλευρά, θέτοντας νέους πολιτικούς όρους συνεργασίας.
Η Υπερεθνική Επιτροπεία της σημερινής Ελλάδας αν δεν καταστεί αιτία και αφορμή για μια αυθεντικά ελληνική αστική επανάσταση, με στέρεα πλουραλιστικά, σοσιαλιστικά και αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, θα καταλήξει σε αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας και ταχύτατη διάλυση του ελληνικού κράτους με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ειρήνη στην ήπειρό μας. Ήρθε η στιγμή να υπερασπιστούμε την δημοκρατία στην Ελλάδα, μόνοι οι Έλληνες, με συμμάχους άλλους λαούς και όχι κυβερνήσεις, προασπίζοντας ταυτόχρονα τον δημοκρατικό/κοινωνικό ευρωπαϊσμό και την ευημερία στην Ευρώπη. Αν καταφέρουμε να υψώσουμε την σημαία της δημοκρατίας στην Ακρόπολη, θα έχουμε πετύχει μεγάλο εθνικό και ταυτόχρονα ευρωπαϊκό άθλο, για τον οποίο αργά ή γρήγορα θα «αποζημιωθούμε» και με οικονομικά μέσα! Μόνον που η απόσταση από το Σύνταγμα έως την Ακρόπολη, αυτή τη στιγμή, μοιάζει με ταξίδι από την Γη στον Άρη. Δεν έχει το κίνημα παρά να μειώσει με την δική του δύναμη αυτή την απόσταση!
Kafeneio
Λιτό κείμενο δεν ζητούσατε από εμένα, φίλοι, λιτό και «απέριττο» θα λάβετε! Όχι επειδή βαρέθηκα να εξηγώ και να ερμηνεύω πολιτικά συμβάντα της συγκυρίας, που προκαλούν ιστορικά γεγονότα για την ελληνική κοινωνία και την πατρίδα μας, αλλά επειδή από σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα αναφοράς στο πολίτευμα της χώρας. Η Ελλάδα από αυτή τη στιγμή έπαψε να προσδιορίζεται με όρους συντεταγμένου δημοκρατικού πολιτεύματος, έστω και σχηματικά ή . προσχηματικά! Η λαϊκή κυριαρχία ξευτιλίστηκε απολύτως και στην χώρα κυριάρχησαν πολιτικά οι …απόλυτοι ξευτίλες. Ο δε λαός βρίσκεται μάλλον στην φάση της μετα-μεθυσιακής ζάλης.
Η αστική επανάσταση που θα απαιτηθεί για να επανιδρυθεί το ελληνικό κράτος ως πλουραλιστική δημοκρατία, μπερδεύεται με αναπαραστάσεις της σοσιαλιστικής επανάστασης, ενώ και τα δύο συνδέονται με έναν νέο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος ορίζεται με απίθανα φαιδρές μυθοπλασίες περί εθνικής παλιγγενεσίας ή προλεταριακής επανάστασης, όπου αυτό δεν συγχέεται με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον ναζισμό
Όχι φοβικό πολιτισμό, όχι ρατσιστικό και συμπλεγματικό, όχι μίζερο και χυδαίο, όχι μνησίκακο και εκδικητικό, αλλά ανώτερο με δημοκρατικά κριτήρια, όπου η γνώση θα σχηματίζεται πολιτικά και η πολιτική πρακτική θα βασίζεται στην επίγνωση ότι δημοκρατικό πολιτισμό διαμορφώνουν αποκλειστικά οι δημοκρατικοί κανόνες, οι οποίοι λειτουργούν εντός μιας βιοοικονομικής κοσμοαντίληψης. Μην «ηδονίζεστε» μαζοχιστικά οι «επαναστάτες», διαπιστώνοντας πως η στοιχειώδης δημοκρατική νομιμότητα έπαψε να υφίσταται στην Ελλάδα, έστω και ως φερετζές του καθεστώτος της διαπλοκής! Δίχως αυτήν δεν θα κερδίσει η σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά αντίθετα θα νομιμοποιηθεί το εξελισσόμενο πραξικόπημα, που κατά τον ανεκδιήγητο κύριο Σαμαρά αποτελεί «επιτέλεση χρέους» προς τους δανειστές-εταίρους μας στην ευρωζώνη, οι οποίοι διαχειρίζονται σε συνεργασία με το ΔΝΤ και το χρηματοπιστωτικό λόμπυ έτσι το ελληνικό χρέος, ώστε να το καθιστούν ουσιαστικά πολιτειακή και κοινωνική αφήγηση σε σαφή αντιδημοκρατικά και αντεθνικά πρότυπα.
Οι συγκυβερνώντες θεώρησαν χρέος τους να ξεχαρβαλώσουν εντελώς το Κράτος Δικαίου και την συντεταγμένη πολιτεία με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και υπουργικές αποφάσεις που υποκαθιστούν τον Έλληνα νομοθέτη, ενώ εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δείχνοντας την επικίνδυνη για την δημοκρατία φύση του ελληνικού πολιτεύματος. Έκαναν λάστιχο την συνταγματική τάξη της χώρας, την τράβηξαν στα όρια αντοχής της και σε λίγο θα γίνουμε μάρτυρες των αποτελεσμάτων από το υπερβολικό λασκάρισμα που προκαλεί θραύση. Είναι σαν οι συγκυβερνώντες να αδιαφορούν για το τι πρόκειται να συμβεί το προσεχές διάστημα στο κοινοβούλιο, στην διοίκηση και στην ευρύτερη κοινωνία, όταν οι σημερινές αποφάσεις, που θεσπίζουν καθεστώς αυστηρής Υπερεθνικής Επιτροπείας, προδηλώντας επιπλέον, απολύσεις, φόρους έξω από κάθε λογική εθνικής οικονομίας και νέες μειώσεις στα εισοδήματα που προέρχονται από την εργασία και τις συντάξεις, κριθούν ουσιαστικά!
Το «χρέος» Σαμαρά εκτελεί κάθε έννοια δημοκρατικού πολιτεύματος στην χώρα, εν ονόματι του δημόσιου χρέους, που αντί να ρυθμιστεί, απορυθμίζεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας των άλλοτε συγκαλυμμένων κι άλλοτε ρητών αντιθέσεων εκείνων που επιβάλλουν καθεστώς Υπερεθνικού Ελέγχου στην Ελλάδα. Κάθε stalemate (: κατάσταση δυναμικής ισορροπίας όπου κάθε κίνηση του αντίπαλου παίχτη μοιάζει μπλοκαρισμένη) σε αυτό το μέτωπο των δανειστών της χώρας επιβαρύνει πλέον δυσανάλογα την ελληνική δημοκρατία. Με αίμα, φτώχεια, κατάθλιψη, ρατσισμό, καταστροφή κοινωνικού και οικονομικού κεφαλαίου μαζί με μεγάλες δόσεις υπονόμευσης της δημοκρατίας πληρώνουμε πλέον το χρέος της διαπλοκής.
Το χρέος τώρα μοιάζει να κάνει το «χρέος» του, ξεθεμελιώνοντας τις δημοκρατικές σχέσεις που επιτρέπουν σε έναν λαό να έχει, αν όχι τον έλεγχο του πλούτου που παράγει, τουλάχιστον το δικαίωμα να επηρεάζει την πολιτική του διάσταση. Οι συγκυβερνώντες ακολουθώντας μια ακατανόητη - έξω από το φάσμα συνομωσίας - στρατηγική πέτυχαν το τραγικότερο: να καταστήσουν την χώρα αποκλειστικά υπεύθυνη για την κρίση χρέους, πού όμως προκάλεσαν σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) σε συνεργασία με το ΔΝΤ και τους κεντρικούς θεσμούς της ευρωζώνης. Θυμίζω πως το 2009 το κράτος χρώσταγε κάτι λιγότερο από 300 δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου 120% του ΑΕΠ). Μέσα από απίθανες συμπεριφορές παραπλάνησης των Ελλήνων η κυβέρνηση δηλώνει στην χρηματαγορά, στις αρχές του 2010, ότι δεν μπορεί να επιστρέψει τα χρωστούμενα και από το πιστωτικό πρόβλημα περνάμε στη κρίση χρέους, την οποία η νέα κυβέρνηση αντιμετώπισε όχι απλώς παράδοξα ως προς την οικονομική εμπειρία της ανθρωπότητας, αλλά σε αντίθεση με αυτήν. Αντί να δομήσει ένα μείγμα οικονομικής πολιτικής σε συνεννόηση (με σκληρή διαπραγμάτευση) με την Ευρωζώνη, που θα επέτρεπε εντός ενός μακροχρόνιου προγράμματος ανασυγκρότησης την σταθερή μείωση του χρέους, την αύξηση του ΑΕΠ ή συνδυασμό των δύο στην πρακτικά εύλογη διάσταση, τι έπραξε; Υιοθέτησε μια στρατηγική που αύξανε το χρέος, ενώ μείωνε παράλληλα το ΑΕΠ! Αύξησε μάλιστα το χρέος ζητώντας ένα δάνειο από τον επίσημο τομέα της ευρωζώνης και το ΔΝΤ που αντιστοιχούσε σε όσα δήλωσε ότι δεν μπορούσε να ξεπληρώσει στους ιδιώτες επενδυτές ελληνικών ομολόγων! Το αποτέλεσμα είναι τα πολιτικά χαρακτηριστικά του ελληνικού χρέους να έχουν μεταβληθεί ριζικά εις βάρος της χώρας, παραβιάζοντας άμεσα την λαϊκή κυριαρχία και την σχετική έστω ανεξαρτησία της Ελλάδας εντός της ΕΕ, με το ύψος του να υπολογίζεται να υπερβεί το 2013 κατά 65% του ΑΕΠ το χρέος του 2009 και με την ύφεση να κατασπαράζει πλέον την αγορά. Και όλα τούτα μετά από επίσημη πτώχευση!
Είναι τρέλα αυτό που συμβαίνει; Αν δεν είναι τρέλα, πρόκειται για το χρέος της διαπλοκής προς τους διεθνείς πάτρωνές της που διαμορφώνει ένα κοινωνικό χρέος στην Ελλάδα, το οποίο δεν μπορεί να αποζημιωθεί με όλη την υπάρχουσα ποσότητα δημοκρατίας που υφίσταται! Δεν φτάνει η ελληνική δημοκρατία για να αποζημιώσει τους επίσημους και διεθνείς πιστωτές της χώρας! Άρα, περνάμε σε δραματική κρίση δημοκρατίας στον τόπο μας που επιχειρείται να διασκεδαστεί με την βήμα-βήμα θεσμοθέτηση ενός καθεστώτος Υπερεθνικής Επιτροπείας, το οποίο θα προβληθεί ως μηχανισμός αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας, η οποία προφανώς διαταράχθηκε από την διαπλοκή, τον (δι)κομματισμό και την συντεχνιακή διάθρωση των ομάδων πίεσης. Με άλλα λόγια, ο μηχανισμός κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα εμφανιστεί ως μηχανισμός αναδημιουργίας της δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην βάση της αγοράς φυσικά και της ρευστοποίησης της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές. Αυτό κι αν είναι τρέλα!
Η λύση στην «τρέλα» ξεπερνά πλέον τις προτάσεις – που υποστήριξα - για πανευρωπαϊκή ρύθμιση του χρέους, και ανάπτυξη μιας στρατηγικής που θα συνδύαζε την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους με αποπληρωμή του υπόλοιπου στη βάση της λεγόμενης ρήτρας ανάπτυξης, παράλληλα με την υιοθέτηση ριζοσπαστικών πολιτικών μεταρρύθμισης της διοίκησης και εξορθολογισμού της αγοράς σε αντιμονοπωλιακό πλαίσιο. Τώρα πια πρέπει να αναζητήσουμε την λύση βαθύτερα. Η εκπλήρωση του «χρέους» Σαμαρά και τούτων που στηρίζουν την κυβέρνησή του, και ιδίως η μορφή εκπλήρωσης αυτού, οδηγεί σε σύγκρουση με τους κεντρικούς θεσμούς της ΕΕ, για την στοιχειώδη υπεράσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος στον τόπο μας. Αυτοί που χειρίστηκαν την διαδικασία πτώχευσης της χώρας, είναι βέβαιο ότι αυτό επεδίωκαν ή ήταν τόσο ηλίθιοι και επιπόλαιοι που σε αυτό παρασύρθηκαν. Τα κατάφεραν ωστόσο, όπως καλά τα κατάφεραν και πάλι οι γερμανικές κυβερνήσεις! Και οι δύο παράγοντες αποσταθεροποιούν την δημοκρατία στην περιοχή αυτή της Ευρώπης για να προασπίσουν οικονομικά συμφέροντα που ούτως ή άλλως βρίσκονται σε φάση δομικής μεταβολής. Για τον ελληνικό λαό, όμως, αναπτύσσεται αναπάντεχα μια χρυσή ευκαιρία για πλήρη δημοκρατική αποκατάσταση και ριζική παραγωγική αναδιοργάνωση με ταυτόχρονη επανίδρυση της πολιτείας, αρκεί ετούτος να καταλάβει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει πλέον δίχως ακραία σύγκρουση με τους δανειστές μας και την αμερικανική πλευρά, θέτοντας νέους πολιτικούς όρους συνεργασίας.
Η Υπερεθνική Επιτροπεία της σημερινής Ελλάδας αν δεν καταστεί αιτία και αφορμή για μια αυθεντικά ελληνική αστική επανάσταση, με στέρεα πλουραλιστικά, σοσιαλιστικά και αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, θα καταλήξει σε αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας και ταχύτατη διάλυση του ελληνικού κράτους με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ειρήνη στην ήπειρό μας. Ήρθε η στιγμή να υπερασπιστούμε την δημοκρατία στην Ελλάδα, μόνοι οι Έλληνες, με συμμάχους άλλους λαούς και όχι κυβερνήσεις, προασπίζοντας ταυτόχρονα τον δημοκρατικό/κοινωνικό ευρωπαϊσμό και την ευημερία στην Ευρώπη. Αν καταφέρουμε να υψώσουμε την σημαία της δημοκρατίας στην Ακρόπολη, θα έχουμε πετύχει μεγάλο εθνικό και ταυτόχρονα ευρωπαϊκό άθλο, για τον οποίο αργά ή γρήγορα θα «αποζημιωθούμε» και με οικονομικά μέσα! Μόνον που η απόσταση από το Σύνταγμα έως την Ακρόπολη, αυτή τη στιγμή, μοιάζει με ταξίδι από την Γη στον Άρη. Δεν έχει το κίνημα παρά να μειώσει με την δική του δύναμη αυτή την απόσταση!
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πόσο μας στοίχισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
