2012-11-20 12:32:18
Γιατί τα rom coms (ρομαντικές κομεντί) βλάπτουν ανεπανόρθωτα την υγεία των γυναικών. Συμφωνεί και η επιστήμη.
Από τον Πάνο Κοκκίνη.
Ο έρωτας δεν σε περιμένει στην κορυφή του Empire State Building. Ο πρίγκιπας έχει αφήσει το λευκό του άλογο στο συνεργείο. Και κανείς δεν πρόκειται να σου παραχωρήσει τη θέση του στο κομμάτι πάγου που επιπλέει. Αλλά όλα αυτά τα ξέρεις ήδη. Και το ξέρω ότι τα ξέρεις. Τότε γιατί αφήνεις το Χόλιγουντ, με τη γαϊδουρινή εμμονή του στον κεραυνοβόλο έρωτα και στα happy endings, να σου διαβρώνει υποσυνείδητα τον τρόπο που ερωτεύεσαι;
EΘΙΣΜΟΣ ΣΤΟ «ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ»
«Ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος, το σεξ είναι κάθε φορά τέλειο και αν κάποιος είναι γραφτό να είναι μαζί σου, τότε θα γνωρίζει πάντα τι θέλεις χωρίς να χρειάζεται να του το επικοινωνήσεις. Αυτά είναι μερικά από τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά οι σύμβουλοι γάμου
. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι η ιδέα μιας τέλειας σχέσης είναι μη ρεαλιστική, συνεχίζουμε να επηρεαζόμαστε από το πώς απεικονίζεται αυτή στη μεγάλη οθόνη. Και μάλιστα περισσότερο από ό,τι καταλαβαίνουμε. Δεν λέμε ότι ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να βλέπει ρομαντικές κωμωδίες. Αλλά θα ήταν χρήσιμο αν οι θεατές ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι και επικριτικοί σχετικά με τα μηνύματα που αυτές περνάνε”. Αυτό είναι το κεντρικό συμπέρασμα της επιστημονικής έρευνας που διεξήγε το Family and Personal Relationships Laboratory του Heriot Watt University του Εδιμβούργου, η πρώτη του είδους της, με τους ερευνητές να πέφτουν πάνω και να μελετούν διεξοδικά πάνω 40 επιτυχημένες ρομαντικές κωμωδίες της περιόδου 1995-2005 (σ.σ. μεταξύ άλλων τα Έχετε Μήνυμα στον Υπολογιστή σας, Ο Γάμος του Εραστή μου, Η Καμαριέρα και Ενώ Εσύ Κοιμόσουν). Σύμφωνα με τον Δρ. Bjarne Holmes, υπεύθυνο για την έρευνα, οι ρομαντικές κομεντί ενισχύουν στο έπακρο την ιδέα ότι τα ζευγάρια ερωτεύονται κεραυνοβόλα και προμοτάρουν ασύστολα την ιδέα της μοίρας, ότι δηλαδή το άλλο μας μισό είναι εκεί έξω και περιμένει να το ξετρυπώσουμε.
Σε αντίστοιχα συμπεράσματα κατάληξε αντίστοιχη έρευνα στην Αυστραλία, που έδειξε ότι 25% των ερωτηθέντων θεωρούν ότι πρέπει ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουν τι σκέφτεται το έτερον τους ήμισυ, ενώ ένας στους πέντε δήλωσε ότι οι ταινίες έκαναν τους συντρόφους τους να απαιτούν σε τακτά χρονικά διαστήματα δώρα και άλλες εκδηλώσεις αγάπης. Σύμφωνα με την Αυστραλό σύμβουλο σχέσεων Δρ. Gabrielle Morrissey, «Φαίνεται πως οι ρομαντικές κωμωδίες μας έχουν μετατρέψει σε ένα έθνος εθισμένων στο “έζησαν αυτοί καλά”. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό το χουχουλιάρικο συναίσθημα ικανοποίησης που μας προσφέρουν, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις κανονικές σχέσεις μας”.
ΦΡΟΥΔΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
Εκεί που τελειώνουν τα επιστημονικά ευρήματα, ξεκινά να λειτουργεί η κοινή λογική. Αυτή που υπαγορεύει ότι ο πιο σημαντικός λόγος που οι ρομαντικές κωμωδίες ή τα Άρλεκιν είναι διαχρονικά τόσο δημοφιλή, είναι επειδή προσφέρουν συναισθηματική διέξοδο –καθαρή, αποστειρωμένη και επαγγελματικά φωτισμένη– σε σχέση με τα μπλεγμένα, ιδρωμένα και ποτισμένα με δάκρυα και μικρότητες χάλια που συνθέτουν τις σχέσεις μας στον πραγματικό κόσμο. Οι Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Χιου Γκραντ και Κόλιν Φέρθ αυτού του κόσμου προσφέρουν –μέσα από τους χαρακτήρες που παίζουν– την απάντηση στο παναρχαίο ερώτημα “Πώς βρίσκω την αγάπη και τι κάνω για να την κρατήσω;”. Τι είναι πια, αναρωτιέται κανείς, το τόσο βλαβερό σε αυτό;
Τίποτα απολύτως. Σύμφωνα πάντα με τον γνωστό Βρετανό ψυχοθεραπευτή Phillip Hodson, ο οποίος αντιμετωπίζει τις ρομαντικές κωμωδίες ως πηγή έμπνευσης για όσους είναι ακόμη εργένηδες, “Χρειαζόμαστε ιστορίες που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα, που να μας πείθουν ότι όσο συνηθισμένοι, βαρετοί ή απελπισμένοι και αν είμαστε, πάντοτε θα υπάρχει κάποιος εκεί έξω για εμάς. Γιατί όλοι χρειαζόμαστε ελπίδα στη ζωή μας. Και το Χόλιγουντ ξέρει πώς να την εμπορεύεται αποτελεσματικά”.
Μια άποψη που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Με ορισμένες, όμως, προϋποθέσεις. Ότι θα σταματήσεις να μπερδεύεις τον κεραυνοβόλο έρωτα, αυτόν που βιώνουν 9 στους 10 κινηματογραφικούς ήρωες, με τη σεξουαλική έλξη, αυτή δηλαδή που νιώθεις για το σέξι αγόρι που μοιάζει με τον Πάτινσον και εδώ και 40 λεπτά σε γδύνει με τα μάτια από την άλλη άκρη του μπαρ. Ότι θα συνειδητοποιήσεις πως ο σωστός άνθρωπος δεν είναι απαραίτητα ο άγνωστος που θα γνωρίσεις αύριο στο βαγόνι του μετρό, αλλά ο καλύτερός σου φίλος, αυτός που έχεις φτυσμένο εδώ και πέντε χρόνια, παρότι σου έχει σταθεί σε όλες σου τις δύσκολες στιγμές. Με άλλα λόγια, ότι θα καταλάβεις εγκαίρως ότι αγάπη δεν είναι να σου κατεβάσει κάποιος το φεγγάρι και να στο φορέσει στα μαλλιά (ή οποιαδήποτε άλλη οπερετικού/Παπακαλιατικού τύπου χειρονομία), αλλά να σε πάρει αγκαλιά και να σου υποσχεθεί με τα μάτια ότι θα το βλέπετε μαζί τα επόμενα 40 χρόνια. Ό,τι –απιστία, αρρώστια, στειρότητα– και αν συμβεί ενδιάμεσα.
Γιατί η χειρότερη επίπτωση που έχουν οι ρομαντικές κωμωδίες, η πραγματική τραγωδία, είναι ότι μας προετοιμάζουν φουλ για τη στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποιον. Αλλά δεν μας δίνουν τα απαραίτητα εργαλεία (ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο) για να δουλέψουμε πάνω στησχέση, όταν αυτή αρχίσει να μπάζει νερά. Οπότε, αυτό που συμβαίνει συνήθως, είναι να την αφήνουμε να βουλιάξει. Αφού πάντοτε θα υπάρχει ο επόμενος Mr Right εκεί έξω να μας περιμένει. Σωστά;
ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ HAPPY END
Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβεις, πριν βάλεις να δεις ξανά το Το Ημερολόγιο ή το Love Actually για 25η φορά, είναι πως η δουλειά της ρομαντικής κωμωδίας τελειώνει εκεί που η δικιά σου ξεκινά. Όπως χαρακτηριστικά έχει σχολιάσει ο βραβευμένος συγγραφέας του The Ex-Boyfriend's Handbook “Το απόλυτο και απαράβατο αξίωμα όποιου γράφει μια ρομαντική κωμωδία είναι πως η ερωτική ιστορία τελειώνει όταν το αγόρι φιλήσει το κορίτσι. Το πιο σημαντικό από όλα είναι να βρεις τον τρόπο να τους κρατήσεις μακριά”. Όπως ακριβώς συνέβη με τον Ρος και τη Ρέιτσελ, με τους σεναριογράφους τόσο απελπισμένους για λύση, εκεί γύρω στην 8η σεζόν, που την έβαλαν να τα φτιάχνει για ένα φεγγάρι μέχρι και με τον Τζόι.
Όπως καταλαβαίνεις, μια καλή ρομαντική κωμωδία, χρειάζεται –ευφάνταστα, πρωτότυπα, ανυπέρβλητα– εμπόδια για να ξεπεράσει. Μια καλή σχέση, π.χ. η επόμενη δική σου, όχι απαραίτητα. Οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα δημιουργείς επειδή το αγόρι σου ξέχασε την επέτειό σας, δεν σου έφερε λουλούδια και γενικά φέρεται σαν κανονικός άνθρωπος και όχι σαν ερωτοχτυπημένος μπαμπουίνος. Στην τελική, σε έχει ή δεν σε έχει αγκαλιά όσο βλέπετε την τελευταία ταινία του Γκόσλινγκ; Αυτό αρκεί. Απλά φρόντισε να μην το καταλάβεις όταν θα είναι ήδη πολύ αργά και εσύ θα είσαι καθισμένη σε μια άλλη αίθουσα, βλέποντας και πάλι τον Γκόσλινγκ, δίπλα όμως σε κάποιον που σου σπρώχνει το χέρι από το μπράτσο της πολυθρόνας για να ακουμπήσει το δικό του.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε προτρέπει κανείς να συμβιβαστείς. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι πάντοτε υπάρχουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου έρχεται η ζωή και σου τρίβει το δικό της happy end στη μούρη. Όπως όταν ακούς για ένα ζευγάρι όπως αυτό των Ντιάν και Ρόντνεϊ Ντέι, ερωτευμένων μαθητών γυμνασίου από την Καλιφόρνια, που χωρίστηκαν ξαφνικά ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα (σ.σ. ο πατέρας πήρε την κόρη και μετακόμισαν μακριά), αλλά βρέθηκαν ξανά και παντρεύτηκαν 50 χρόνια μετά.
Γιατί μεταξύ μας, είναι πολύ εύκολο να θεραπευτείς από το σύνδρομο Notting Hill. Αρκεί να έχεις στο μυαλό ότι μπορεί στην ομώνυμη ταινία η Τζούλια Ρόμπερτς, όντως η μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη, να ερωτεύεται από το πουθενά τον άσημο ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου Χιου Γκραντ, στην πραγματική ζωή όμως, ακόμη και αν αυτό συνέβαινε, το πιθανότερο είναι ότι ο Χιου και πάλι θα το έσκαγε για ένα γρήγορο στοματικό με μια πόρνη των 50 δολαρίων σε ένα σοκάκι. Αν και δεν ξέρω αν αυτό τελικά είναι το ιδανικό παράδειγμα, καθώς η Ντιβάιν Μπράουν, η εν λόγω ιερόδουλη, όντως έζησε το δικό της happy ending. Με το 1,6 εκατ. δολάρια που έβγαλε συνολικά από το σκάνδαλο (συνεντεύξεις, διαφημίσεις, φωτογραφήσεις), παντρεύτηκε τον μάνατζέρ της, αγόρασε σπίτι με 4 κρεβατοκάμαρες στο Μπέβερλι Χιλς και κατάφερε να στείλει τις δυο τις κόρες (σ.σ. η αιτία που εκπορνεύτηκε εξαρχής) σε ιδιωτικό σχολείο και στην συνέχεια σε καλό πανεπιστήμιο. Είπαμε, η ζωή είναι ο καλύτερος σεναριογράφος. Απλά έχει χειρότερο φωτισμό.
http://www.madamefigaro.gr/
Από τον Πάνο Κοκκίνη.
Ο έρωτας δεν σε περιμένει στην κορυφή του Empire State Building. Ο πρίγκιπας έχει αφήσει το λευκό του άλογο στο συνεργείο. Και κανείς δεν πρόκειται να σου παραχωρήσει τη θέση του στο κομμάτι πάγου που επιπλέει. Αλλά όλα αυτά τα ξέρεις ήδη. Και το ξέρω ότι τα ξέρεις. Τότε γιατί αφήνεις το Χόλιγουντ, με τη γαϊδουρινή εμμονή του στον κεραυνοβόλο έρωτα και στα happy endings, να σου διαβρώνει υποσυνείδητα τον τρόπο που ερωτεύεσαι;
EΘΙΣΜΟΣ ΣΤΟ «ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ»
«Ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος, το σεξ είναι κάθε φορά τέλειο και αν κάποιος είναι γραφτό να είναι μαζί σου, τότε θα γνωρίζει πάντα τι θέλεις χωρίς να χρειάζεται να του το επικοινωνήσεις. Αυτά είναι μερικά από τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά οι σύμβουλοι γάμου
Σε αντίστοιχα συμπεράσματα κατάληξε αντίστοιχη έρευνα στην Αυστραλία, που έδειξε ότι 25% των ερωτηθέντων θεωρούν ότι πρέπει ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουν τι σκέφτεται το έτερον τους ήμισυ, ενώ ένας στους πέντε δήλωσε ότι οι ταινίες έκαναν τους συντρόφους τους να απαιτούν σε τακτά χρονικά διαστήματα δώρα και άλλες εκδηλώσεις αγάπης. Σύμφωνα με την Αυστραλό σύμβουλο σχέσεων Δρ. Gabrielle Morrissey, «Φαίνεται πως οι ρομαντικές κωμωδίες μας έχουν μετατρέψει σε ένα έθνος εθισμένων στο “έζησαν αυτοί καλά”. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό το χουχουλιάρικο συναίσθημα ικανοποίησης που μας προσφέρουν, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις κανονικές σχέσεις μας”.
ΦΡΟΥΔΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
Εκεί που τελειώνουν τα επιστημονικά ευρήματα, ξεκινά να λειτουργεί η κοινή λογική. Αυτή που υπαγορεύει ότι ο πιο σημαντικός λόγος που οι ρομαντικές κωμωδίες ή τα Άρλεκιν είναι διαχρονικά τόσο δημοφιλή, είναι επειδή προσφέρουν συναισθηματική διέξοδο –καθαρή, αποστειρωμένη και επαγγελματικά φωτισμένη– σε σχέση με τα μπλεγμένα, ιδρωμένα και ποτισμένα με δάκρυα και μικρότητες χάλια που συνθέτουν τις σχέσεις μας στον πραγματικό κόσμο. Οι Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Χιου Γκραντ και Κόλιν Φέρθ αυτού του κόσμου προσφέρουν –μέσα από τους χαρακτήρες που παίζουν– την απάντηση στο παναρχαίο ερώτημα “Πώς βρίσκω την αγάπη και τι κάνω για να την κρατήσω;”. Τι είναι πια, αναρωτιέται κανείς, το τόσο βλαβερό σε αυτό;
Τίποτα απολύτως. Σύμφωνα πάντα με τον γνωστό Βρετανό ψυχοθεραπευτή Phillip Hodson, ο οποίος αντιμετωπίζει τις ρομαντικές κωμωδίες ως πηγή έμπνευσης για όσους είναι ακόμη εργένηδες, “Χρειαζόμαστε ιστορίες που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα, που να μας πείθουν ότι όσο συνηθισμένοι, βαρετοί ή απελπισμένοι και αν είμαστε, πάντοτε θα υπάρχει κάποιος εκεί έξω για εμάς. Γιατί όλοι χρειαζόμαστε ελπίδα στη ζωή μας. Και το Χόλιγουντ ξέρει πώς να την εμπορεύεται αποτελεσματικά”.
Μια άποψη που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Με ορισμένες, όμως, προϋποθέσεις. Ότι θα σταματήσεις να μπερδεύεις τον κεραυνοβόλο έρωτα, αυτόν που βιώνουν 9 στους 10 κινηματογραφικούς ήρωες, με τη σεξουαλική έλξη, αυτή δηλαδή που νιώθεις για το σέξι αγόρι που μοιάζει με τον Πάτινσον και εδώ και 40 λεπτά σε γδύνει με τα μάτια από την άλλη άκρη του μπαρ. Ότι θα συνειδητοποιήσεις πως ο σωστός άνθρωπος δεν είναι απαραίτητα ο άγνωστος που θα γνωρίσεις αύριο στο βαγόνι του μετρό, αλλά ο καλύτερός σου φίλος, αυτός που έχεις φτυσμένο εδώ και πέντε χρόνια, παρότι σου έχει σταθεί σε όλες σου τις δύσκολες στιγμές. Με άλλα λόγια, ότι θα καταλάβεις εγκαίρως ότι αγάπη δεν είναι να σου κατεβάσει κάποιος το φεγγάρι και να στο φορέσει στα μαλλιά (ή οποιαδήποτε άλλη οπερετικού/Παπακαλιατικού τύπου χειρονομία), αλλά να σε πάρει αγκαλιά και να σου υποσχεθεί με τα μάτια ότι θα το βλέπετε μαζί τα επόμενα 40 χρόνια. Ό,τι –απιστία, αρρώστια, στειρότητα– και αν συμβεί ενδιάμεσα.
Γιατί η χειρότερη επίπτωση που έχουν οι ρομαντικές κωμωδίες, η πραγματική τραγωδία, είναι ότι μας προετοιμάζουν φουλ για τη στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποιον. Αλλά δεν μας δίνουν τα απαραίτητα εργαλεία (ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο) για να δουλέψουμε πάνω στησχέση, όταν αυτή αρχίσει να μπάζει νερά. Οπότε, αυτό που συμβαίνει συνήθως, είναι να την αφήνουμε να βουλιάξει. Αφού πάντοτε θα υπάρχει ο επόμενος Mr Right εκεί έξω να μας περιμένει. Σωστά;
ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ HAPPY END
Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβεις, πριν βάλεις να δεις ξανά το Το Ημερολόγιο ή το Love Actually για 25η φορά, είναι πως η δουλειά της ρομαντικής κωμωδίας τελειώνει εκεί που η δικιά σου ξεκινά. Όπως χαρακτηριστικά έχει σχολιάσει ο βραβευμένος συγγραφέας του The Ex-Boyfriend's Handbook “Το απόλυτο και απαράβατο αξίωμα όποιου γράφει μια ρομαντική κωμωδία είναι πως η ερωτική ιστορία τελειώνει όταν το αγόρι φιλήσει το κορίτσι. Το πιο σημαντικό από όλα είναι να βρεις τον τρόπο να τους κρατήσεις μακριά”. Όπως ακριβώς συνέβη με τον Ρος και τη Ρέιτσελ, με τους σεναριογράφους τόσο απελπισμένους για λύση, εκεί γύρω στην 8η σεζόν, που την έβαλαν να τα φτιάχνει για ένα φεγγάρι μέχρι και με τον Τζόι.
Όπως καταλαβαίνεις, μια καλή ρομαντική κωμωδία, χρειάζεται –ευφάνταστα, πρωτότυπα, ανυπέρβλητα– εμπόδια για να ξεπεράσει. Μια καλή σχέση, π.χ. η επόμενη δική σου, όχι απαραίτητα. Οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα δημιουργείς επειδή το αγόρι σου ξέχασε την επέτειό σας, δεν σου έφερε λουλούδια και γενικά φέρεται σαν κανονικός άνθρωπος και όχι σαν ερωτοχτυπημένος μπαμπουίνος. Στην τελική, σε έχει ή δεν σε έχει αγκαλιά όσο βλέπετε την τελευταία ταινία του Γκόσλινγκ; Αυτό αρκεί. Απλά φρόντισε να μην το καταλάβεις όταν θα είναι ήδη πολύ αργά και εσύ θα είσαι καθισμένη σε μια άλλη αίθουσα, βλέποντας και πάλι τον Γκόσλινγκ, δίπλα όμως σε κάποιον που σου σπρώχνει το χέρι από το μπράτσο της πολυθρόνας για να ακουμπήσει το δικό του.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε προτρέπει κανείς να συμβιβαστείς. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι πάντοτε υπάρχουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου έρχεται η ζωή και σου τρίβει το δικό της happy end στη μούρη. Όπως όταν ακούς για ένα ζευγάρι όπως αυτό των Ντιάν και Ρόντνεϊ Ντέι, ερωτευμένων μαθητών γυμνασίου από την Καλιφόρνια, που χωρίστηκαν ξαφνικά ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα (σ.σ. ο πατέρας πήρε την κόρη και μετακόμισαν μακριά), αλλά βρέθηκαν ξανά και παντρεύτηκαν 50 χρόνια μετά.
Γιατί μεταξύ μας, είναι πολύ εύκολο να θεραπευτείς από το σύνδρομο Notting Hill. Αρκεί να έχεις στο μυαλό ότι μπορεί στην ομώνυμη ταινία η Τζούλια Ρόμπερτς, όντως η μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη, να ερωτεύεται από το πουθενά τον άσημο ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου Χιου Γκραντ, στην πραγματική ζωή όμως, ακόμη και αν αυτό συνέβαινε, το πιθανότερο είναι ότι ο Χιου και πάλι θα το έσκαγε για ένα γρήγορο στοματικό με μια πόρνη των 50 δολαρίων σε ένα σοκάκι. Αν και δεν ξέρω αν αυτό τελικά είναι το ιδανικό παράδειγμα, καθώς η Ντιβάιν Μπράουν, η εν λόγω ιερόδουλη, όντως έζησε το δικό της happy ending. Με το 1,6 εκατ. δολάρια που έβγαλε συνολικά από το σκάνδαλο (συνεντεύξεις, διαφημίσεις, φωτογραφήσεις), παντρεύτηκε τον μάνατζέρ της, αγόρασε σπίτι με 4 κρεβατοκάμαρες στο Μπέβερλι Χιλς και κατάφερε να στείλει τις δυο τις κόρες (σ.σ. η αιτία που εκπορνεύτηκε εξαρχής) σε ιδιωτικό σχολείο και στην συνέχεια σε καλό πανεπιστήμιο. Είπαμε, η ζωή είναι ο καλύτερος σεναριογράφος. Απλά έχει χειρότερο φωτισμό.
http://www.madamefigaro.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
