2012-11-20 15:29:12
Του Ευάγγελου Κ. Τσεκούρα, δικηγόρου
Από την αρχή της περιώνυμης κρίσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και μέχρι την ψήφιση αυτού που αποκαλούμε 1ο Μνημόνιο υπήρξε ένας χείμαρρος από αναλύσεις και συνεντεύξεις ουδόλως ευκαταφρόνητων οικονομολόγων και μεγαλοδημοσιογράφων στα ... παγκοσμίου βεληνεκούς αλλοδαπά ΜΜΕ, που περιείχαν, ως όφειλαν, προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης.
Ίσως με κάποια έκπληξη αρχικώς, καταγράψαμε δύο διαφορετικές σχολές σκέψης, της μιας εκπορευόμενης από τον, εκατέρωθεν του Ατλαντικού, Αγγλοσαξονικό κόσμο και της άλλης από τον ευρωπαϊκό ηπειρωτικό με πυρήνα του τη Μεσευρώπη (μία πιο ουδέτερη προσωνυμία των χωρών και των λαών που επί δεκάδες αιώνες απήρτιζαν την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους, δηλ. το αρχαίο, το πρώτο Ράιχ).
Η πρώτη μιλούσε ευθέως για άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δηλ. για διαγραφή μέρους του, ήτοι για μερική χρεοκοπία, ως τη μόνη ικανή να δώσει λύση στην παγιδευμένη ελληνική οικονομία και να μην την καταβυθίσει στον θανατηφόρο φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Η δεύτερη υπερημύνετο των σκληρών δημοσιονομικών μέτρων, της άτεγκτης λιτότητας και της πιστής τήρησης όλων των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, που θα της εξασφάλιζε φερεγγυότητα, ταχεία έξοδο στις αγορές και ανάκαμψη μέσα στην αγκάλη (κατ’ εμέ μέγγενη) της Ευρωζώνης.
Εσχάτως διά γραφίδος Παν. Ρουμελιώτη μάθαμε ότι η πρώτη άποψη ήταν η κρατούσα και στο ΔΝΤ, στο οποίο είχε ορισθεί ως επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδος, και ειδικότερα ότι αυτή ήταν και η παραίνεση του Στρος Καν στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό.
Γνωρίζουμε ότι για τη διαμόρφωση των θέσεων του ΔΝΤ είναι, από το ίδιο το Καταστατικό του, καθοριστική η γνώμη / ψήφος των Ηνωμένων Πολιτειών. Διαβάσαμε επίσης ότι ο Γ. Παπανδρέου στις εν Χάρβαρντ διαλέξεις του επιβεβαίωσε τα ανωτέρω, προσθέτοντας ότι συνάντησε στην από μέρους του προσπάθεια για υιοθέτηση των υπερατλαντικών προτροπών την ανυποχώρητη αντίδραση της Άνγκελα Μέρκελ.
Και αφού κύλησαν από τότε πάνω από δύο χρόνια και φθάσαμε στο σημερινό σημείο, που δυστυχώς είναι πλέον περιττό να εξηγήσουμε ποία εκ των ως άνω δύο προσεγγίσεων εκήδετο, έστω και εξ αντανακλάσεως, των ελληνικών συμφερόντων, η δε ελληνική οικονομία αλλά και το δημόσιο χρέος της ευρίσκονται σε πολλαπλασίως χείρονα θέση από ό,τι στην αρχή της κρίσεως, το βασικό ερώτημα της διαγραφής (μερικής;) του ελληνικού δημόσιου χρέους, δηλ. η τροποποίηση / αλλαγή / μη εφαρμογή / καταγγελία του Μνημονίου, αποκτά ιδιαίτερη κρισιμότητα.
Όχι μόνον το ΔΝΤ, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θεωρεί μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση για συμμετοχή της σε σοβαρή συζήτηση περί αυτού, μία νέα μερική διαγραφή του, η οποία δεν θα αγγίζει μόνον ιδιώτες, όπως έγινε με την καταδολιευτική σύμβαση του PSI (μόνον ελληνικά ασφαλιστικά Ταμεία και ελληνικές και κυπριακές τράπεζες, καθώς και αφελείς ιδιώτες ομολογιούχοι υπέστησαν το κούρεμα, αφού οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν προλάβει να «ξεφορτώσουν» τα δάνεια στην ΕΚΤ και τις εθνικές Κεντρικές τους Τράπεζες), αλλά θα «πλήττει» πλέον την ίδια την ΕΚΤ και τους εθνικούς «κορβανάδες» των εταίρων.
Η ημετέρα κυβέρνηση, προϊόν του αποτελέσματος των εκλογών της 17ης Ιουνίου, δείχνει αγνοούσα αυτή την εξέλιξη και εξακολουθεί την πεπατημένη του «ευρωπαϊκού» δρόμου, ως εάν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μου δίνει την εντύπωση ότι, πάντοτε τηρουμένων των αναλογιών, έχει κάτι από τη γερμανόφιλη κυβέρνηση που προήλθε από τις εκλογές της 20ής Νοεμβρίου 1920 υπό τον, υπό πάσαν εκδοχή, αείμνηστο Δημ. Γούναρη (και αυτή ανεδείχθη με πλειοψηφία), η οποία εξακολουθούσε να θεωρεί ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει από το 1914, τότε που άρχιζε ο Μεγάλος Πόλεμος.
Kafeneio
Από την αρχή της περιώνυμης κρίσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και μέχρι την ψήφιση αυτού που αποκαλούμε 1ο Μνημόνιο υπήρξε ένας χείμαρρος από αναλύσεις και συνεντεύξεις ουδόλως ευκαταφρόνητων οικονομολόγων και μεγαλοδημοσιογράφων στα ... παγκοσμίου βεληνεκούς αλλοδαπά ΜΜΕ, που περιείχαν, ως όφειλαν, προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης.
Ίσως με κάποια έκπληξη αρχικώς, καταγράψαμε δύο διαφορετικές σχολές σκέψης, της μιας εκπορευόμενης από τον, εκατέρωθεν του Ατλαντικού, Αγγλοσαξονικό κόσμο και της άλλης από τον ευρωπαϊκό ηπειρωτικό με πυρήνα του τη Μεσευρώπη (μία πιο ουδέτερη προσωνυμία των χωρών και των λαών που επί δεκάδες αιώνες απήρτιζαν την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους, δηλ. το αρχαίο, το πρώτο Ράιχ).
Η πρώτη μιλούσε ευθέως για άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δηλ. για διαγραφή μέρους του, ήτοι για μερική χρεοκοπία, ως τη μόνη ικανή να δώσει λύση στην παγιδευμένη ελληνική οικονομία και να μην την καταβυθίσει στον θανατηφόρο φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Η δεύτερη υπερημύνετο των σκληρών δημοσιονομικών μέτρων, της άτεγκτης λιτότητας και της πιστής τήρησης όλων των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, που θα της εξασφάλιζε φερεγγυότητα, ταχεία έξοδο στις αγορές και ανάκαμψη μέσα στην αγκάλη (κατ’ εμέ μέγγενη) της Ευρωζώνης.
Εσχάτως διά γραφίδος Παν. Ρουμελιώτη μάθαμε ότι η πρώτη άποψη ήταν η κρατούσα και στο ΔΝΤ, στο οποίο είχε ορισθεί ως επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδος, και ειδικότερα ότι αυτή ήταν και η παραίνεση του Στρος Καν στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό.
Γνωρίζουμε ότι για τη διαμόρφωση των θέσεων του ΔΝΤ είναι, από το ίδιο το Καταστατικό του, καθοριστική η γνώμη / ψήφος των Ηνωμένων Πολιτειών. Διαβάσαμε επίσης ότι ο Γ. Παπανδρέου στις εν Χάρβαρντ διαλέξεις του επιβεβαίωσε τα ανωτέρω, προσθέτοντας ότι συνάντησε στην από μέρους του προσπάθεια για υιοθέτηση των υπερατλαντικών προτροπών την ανυποχώρητη αντίδραση της Άνγκελα Μέρκελ.
Και αφού κύλησαν από τότε πάνω από δύο χρόνια και φθάσαμε στο σημερινό σημείο, που δυστυχώς είναι πλέον περιττό να εξηγήσουμε ποία εκ των ως άνω δύο προσεγγίσεων εκήδετο, έστω και εξ αντανακλάσεως, των ελληνικών συμφερόντων, η δε ελληνική οικονομία αλλά και το δημόσιο χρέος της ευρίσκονται σε πολλαπλασίως χείρονα θέση από ό,τι στην αρχή της κρίσεως, το βασικό ερώτημα της διαγραφής (μερικής;) του ελληνικού δημόσιου χρέους, δηλ. η τροποποίηση / αλλαγή / μη εφαρμογή / καταγγελία του Μνημονίου, αποκτά ιδιαίτερη κρισιμότητα.
Όχι μόνον το ΔΝΤ, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θεωρεί μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση για συμμετοχή της σε σοβαρή συζήτηση περί αυτού, μία νέα μερική διαγραφή του, η οποία δεν θα αγγίζει μόνον ιδιώτες, όπως έγινε με την καταδολιευτική σύμβαση του PSI (μόνον ελληνικά ασφαλιστικά Ταμεία και ελληνικές και κυπριακές τράπεζες, καθώς και αφελείς ιδιώτες ομολογιούχοι υπέστησαν το κούρεμα, αφού οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν προλάβει να «ξεφορτώσουν» τα δάνεια στην ΕΚΤ και τις εθνικές Κεντρικές τους Τράπεζες), αλλά θα «πλήττει» πλέον την ίδια την ΕΚΤ και τους εθνικούς «κορβανάδες» των εταίρων.
Η ημετέρα κυβέρνηση, προϊόν του αποτελέσματος των εκλογών της 17ης Ιουνίου, δείχνει αγνοούσα αυτή την εξέλιξη και εξακολουθεί την πεπατημένη του «ευρωπαϊκού» δρόμου, ως εάν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μου δίνει την εντύπωση ότι, πάντοτε τηρουμένων των αναλογιών, έχει κάτι από τη γερμανόφιλη κυβέρνηση που προήλθε από τις εκλογές της 20ής Νοεμβρίου 1920 υπό τον, υπό πάσαν εκδοχή, αείμνηστο Δημ. Γούναρη (και αυτή ανεδείχθη με πλειοψηφία), η οποία εξακολουθούσε να θεωρεί ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει από το 1914, τότε που άρχιζε ο Μεγάλος Πόλεμος.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Δούρος-Μπριάκος έστησαν τους πίνακες»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
